فایل شده ● به نام پدر اثر T.A.M ●

[Tara Motlagh]

چشم باز می‌کنم،
همه جا تاریک است.
انگار میان روشنایی روز،
شب چادر سیاهش را روی شهر کشیده.
دنیا تاریک‌ تاریک است،
آخر تو که رفتی
خورشید هم مُرد.

 

[Tara Motlagh]

کوه‌ها، دشت‌ها، رودها، دریاها و دره‌ها را دوست دارم.
من عاشق طبیعتم.
رودها را دیده‌ام و پا در آب‌های خروشان‌شان گذاشته‌ام
و در دشت‌ها دویده‌ام و روی چمن‌های بکرش غلتیده‌ام
و قاصدک‌هایش را با شیطنت فوت کرده‌ام
و سال‌هاست دریا را در کنار خود دارم
دریای دیدگانم که مواج و جاری‌ست؛
امّا خیلی وقت است به کوه نرفته‌ام
کوه رفتن با تو صفا دارد و بس
که کوه استوار زندگیم بودی.
***

 

[Tara Motlagh]

می‌دانی؟
سال‌هاست صبای خبر رسان
هیچ خبری از تو نرسانده.
قلب من سال‌هاست
میان کوبش‌های نامیزانش
منتظر توست
که بیایی؛
حتی اگر به خوابم باشد.
***

 

[Tara Motlagh]

ذکر نام و یادت که به میان می‌آید
و خاطراتت مرور می‌شود،
اول لبخندی بر لبم نقش می‌بندد
و عشق می‌پیچد میان رگ و پیم
و بعد...
دلتنگی؛
موریانه‌ای می‌شود بر روحم
و دندان می‌گیرد همه روحم را
***

 

[Tara Motlagh]

از میان پنجره احساسم،
دنیا را به تماشا نشسته‌ام.
من میان آدم‌های این دنیا غریبم؛
تو که نیستی،
همه‌ی این شهر
با همه‌ی آدم‌های دور و نزدیکش،
پر از غربت است.

 

[Tara Motlagh]

سال‌ها پیش، به خوابم آمدی
و رویای سیاه و سپیدم را پر از رنگ و نور کردی
و دلم را هم.
افسوس که اولین و آخرین بار بود؛
برف‌ها را آب کردی و بهار را آوردی.
گفتی برایم هدیه‌ای می‌خری،
یادت هست؟
دستم را گرفتی و به بازار بردی
و هیچ نخریدی و رفتی.
و من سال‌ها به انتظار هدیه‌ای که قولش را داده بودی، نشستم.
سال‌ها بعد،
آرزویت را به من هدیه دادی.
حالا او این‌جاست؛
میان اسباب بازی‌هایش نشسته،
گاهی برمی‌گردد و به عکس قاب گرفته‌ات بر روی دیوار لبخند می‌زند.
***

 

[Tara Motlagh]

این روزها هوا سرد است و هوای دلم نیز؛
آخر ماه دی آمده است.
دی ماهی که دانه‌های برفش،
در زیبایی و ظرافت همتا ندارد؛
اما چه دلی دارد،
سخت هم‌چون پولاد
و سنگ هم‌چون صخره
که تو را از ما گرفت و برد و در خاک کرد.
***

 

[Tara Motlagh]

گاهی تنهایی،
چنگکی می‌شود بر روح و جانم
و می‌درد همه توانم را.
چه روزها و شب‌هایی را بی‌شانه تو سر کردم و هر چند سخت امّا تاب آوردم این حجم سنگین تنهایی را‌.
تاب می‌آورم امّا
اگر تو بودی،
به پشتوانه بودنت،
شانه‌های مردانه‌ات
و لبخندهای زیبایت
غول تنهایی و غربت را به زمین می‌زدم.
***

 

[Tara Motlagh]

نبودنت حجم بزرگی‌ست از نداشتن‌های دخترانه‌ام،
که هر روز چونان میخی
در چشم دلم فرو می‌رود
و حفره‌ای می‌سازد به بزرگی جای خالی‌ات،
نبودنت هر چند خنجر می‌زند بر دل و جان‌مان،
اما... این روزها با خود می‌گویم،
خوب است که نبودی و ندیدی
که تیغ تیز حرف‌های انسان‌هایی که دوست‌شان داشتی،
چه‌طور دخترک آرام و صبورت را غریب‌نشین کرد.
***

 

[Tara Motlagh]

شب‌ها که بی‌خوابی سراغم می‌آید،
انگشت در چشمانم می‌کند
و ناخن می‌کشد بر خواب چشمانم،
آغوشم تن تو را طلب می‌کند،
گوش‌هایم نوای آرام قلبت را،
موهایم نوازش دستان گرمت را
و بینی‌ام عطر تنت را.
غول بی‌خوابی هر شب بیشتر از شب‌های پیش مرا در خود اسیر می‌کند
و تو نیستی تا مانند گذشته‌های دور،
آغوشت را پناه افکار ناآرامم کنی.
***