دلنوشته تکمیل شده ● به پای زن بودنم نگذار اثر تارا مطلق ●

[Tara Motlagh]

خنده‌های بلندم نشان از خوشی لحظاتی‌ست که سپری می‌کنم. عشق می‌ورزم و طنازی می‌کنم چون دلی عاشق و بی‌ریا دارم. لباسی که دوست دارم می‌پوشم، در رنگ و طرحی که دوست می‌دارم و خود را می‌آرایم چرا که از زیبا بودن لذت می‌برم و زیبا دوستی ذات من است. به پای زن بودنم نگذار، این فطرت آفرینش من است، مرا با لقب‌های ناشایست به قضاوت منشین.
***

 

[Tara Motlagh]

دستم را بگیر و با من باران، شب، آفتاب سوزان، بلندای کوه، سرسبزی جنگل، آبی بیکران دریا و فصل‌ها را قدم بزن. با من بیا تا تو را به اعماق احساسات پر از رنگ و جذاب زنانه‌ام دعوت کنم. بگذار از وجودت عشق بربایم و عشق ببخشم؛ اما مرا ملعبه احساسات پوچت نکن. اگر حسی نیست وجودت را به رخ چشمان دلم نکش. به پای زن بودنم نگذار، من همه احساسم؛ منِ پر احساس را به دنیای بی‌رحم بی‌احساسی نکش.
***

 

[Tara Motlagh]

با جملاتی که در وصف‌ام می‌گویی و با نگاه پر مهرت زیبایی‌ام را ابراز کن. نه فقط به وقت جوانی و طروات این روزهایم، سال‌ها بعد، وقتی پای چشمانم و روی پیشانی‌ام پر می‌شوند از خطوط عمیق، خنده‌های شادم را به یاد بیاور و مرا زیبا ببین. ترک‌های سفید رنگ روی شکم‌ام را که دیدی، چهره در هم نکش؛ نشان از عاشقانه‌های مادرانه‌ام دارد. لاک سرخ روی ناخن‌های کوتاه یا بلندم را زیبا ببین. دست بر روی موهای خاکستری‌ام بکش و به یاد بیاور رنگ خرمایی بی‌نظیرشان را‌ در روزگار جوانی. به پای زن بودن‌ام نگذار، میل به زیبا بودن فطرت من است.
***

 

[Tara Motlagh]

برای داشته‌هایم زحمت کشیده‌ام و بیهوده از دست‌شان نمی‌دهم. خواه عشق باشد، خواه فرزندی که بزرگ‌اش کرده‌ام و خواه شغل، اعتبار و جایگاهم باشد. این همان حسی‌ست که نامش برای تو غیرت است. آن‌چه در برابر حفاظت از داشته‌های دوست‌داشتنی‌ام خرج می‌کنم نامش حسادت نیست. به پای زن بودن‌ام نگذار من هم با تمام وجود برای همه دوست‌داشتنی‌ها و عاشقانه‌هایم غیرت خرج می‌کنم.
***

 

[Tara Motlagh]

می‌توانم از درد در خود بمیرم اما لبخندی به زیبایی صبح بهاری به لب بی‌آورم. می‌توانم دل شکسته‌ام را محکم در آغوش سی*ن*ه‌ام بفشارم و در آشپزخانه بچرخم و عطر خوش غذای مورد علاقه‌ات را در فضای خانه بپراکنم. می‌توانم در دِل‌ام، بی‌قرار آشفتگی‌های روحم باشم اما از مهمانانم چون کدبانویی تمام عیار پذیرایی کنم. می‌توانم برای بی‌مهری‌ها با چشم دل بگریم اما خلل‌ناپذیر به سر کار بروم. به پای زن بودنم نگذار، من اگرچه ظریف اما کوهی استوارم.
***

 

[Tara Motlagh]

خوشحال باش که با تو جر و بحث می‌کنم، یا گاهی قهر می‌کنم و یا گاهی بهانه می‌گیرم؛ اما، روزی که سکوت کردم بترس. سکوت من از بی‌حرفی نیست. سکوت می‌کنم تا تو هیاهو نکنی، تا مرا و حرف‌هایم را به قضاوت‌های ناعادلانه‌ات ننشینی. سکوتم یعنی تمام شدن تو برای من. یعنی دیگر تویی در دل و فکر من وجود ندارد. به پای زن بودن‌ام نگذار، بی‌عدالتی‌ات مرا تا پای شکستن می‌برد یا شاید از من آتشی بسازد در زیر خاکستر‌های قلب سوخته‌ام.
***

 

[Tara Motlagh]

می‌مانم؛ به پای داشته‌ها و نداشته‌هایت، به پای خوش خلقی‌ها و بد خلقی‌هایت؛ به پای همه آن‌چه هستی و نیستی عاشقانه می‌مانم. من ماندن را خوب بلدم اما... وای از روزی که به جای دِلبری، دل بِبُرم. می‌مانم اما دیگر نه شوقی در چشمانم می‌بینی و نه عشقی که پروانه‌وار دور وجودت بگردد. به پای زن بودنم نگذار، دل شکسته‌ام علاج ندارد، قلبمم را نشکن.
***

 

[Tara Motlagh]

بخشیدن را خوب بلدم؛ با لبخند لرزانی که بر لب می‌آورم یا اشکی که آهسته از گوشه چشمم می‌زدایم تو را می‌بخشم. می‌بخشم اما... فراموش نمی‌کنم. دیوار دلم می‌شود به سان همان دیوار پر میخی که میخ‌هایش را بیرون کشیده‌اند. تو نمی‌بینی اما، من هر روز جای تک‌تک آن روزنه‌های نقش بسته بر دیوار قلبم را نوازش می‌کنم. به پای زن بودنم نگذار، احساساتم، دستور فراموشی را برنمی‌تابند.
***

 

[Tara Motlagh]

خشم که به سراغم می‌آید و همه وجودم را در مشت خود می‌گیرد، شاید فریاد بزنم؛ فریادی از انتهای تمام احساسات مجروحم. شاید هم به سان ابری شوم که آرام و بی‌صدا ببارد تا تمام شود. و یا شاید سکوت پیشه کنم و خشمم را ببلعم تا زبانم به آزردن کسی باز نشود اما تو به پای زن بودنم نگذار، آغوش پر مهرت را لحظاتی در اختیارم بگذار تا خشم از وجودم بگریزد.
***

 

[Tara Motlagh]

آن‌گاه که به سان موج‌های آرام دریا می‌خرامم و لبخند از لبانم دمی به سویی سر نمی‌گرداند، وقتی پروانه‌وار می‌چرخم و قلبم را میان دستانم می‌گیرم و عشق می‌پراکنم، حس امن بودن، دنیایم را آغشته به خود کرده است. امن بودن دنیایم مرا از خود بیرون می‌کشد و به تماشای زیبایی‌ها دعوت می‌کند و خود زیبا می‌شود. به پای زن بودنم نگذار، دنیای امن، من وجودی‌ام را از پیله‌ای که دور خود تنیده‌ام بیرون می‌کشد.
***