فایل شده ● فرجام عشق نافرجام اثر الهه‌.جی.اچ ●

['elahe]

دلنوشته: فرجام عشق نافرجام
نویسنده: الهه‌.جی.اچ
ژانر: عاشقانه_تراژدی
کپیست: @DELARAM
ناظر: @اهورا.
تگ: محبوب
ویراستار: @mobina01
مقدمه:
بخارات گرم قهوه، خوب رقصیدن با ذرات سرد اکسیژن را بلد هستند، درست مانند من و تو؛ نگاهی به آن‌ها می‌اندازم و باز آن‌ها توانستند مرا جادو کنند‌. باز افکار و سوال‌ها مرا به غل و زنجیر کشیدند؛ آخر چرا؟ پشت پا زدی به تمام قول‌هایت و رفتی؟ آخر چرا؟ بی‌ پناه کردی دختری را که پناهش تو بودی؟ ویران کردی کمری را که به تو تکیه داده بود.
اما من به عشق تو هنوز ساز می‌نوازم؛ تنها تصویر چشمانِ کهکشانی‌ات هست که در حین نواختن در مغزم نقش می‌بندد، آری این قدرت عشق است!
اما به من مگو باید باور کنم فرجام این عشق نافرجام این است! رفته‌ای و باز نخواهی گشت؟!

 

[DLNZ]

عرض ادب و احترام خدمت دلنویس عزیز و ضمن تشکر بابت انتخاب "رمان بوک" برای انتشار آثار ارزشمندتان.
حتما پیش از آغاز نوشتن، تاپیک زیر را مطالعه کنید تا دچار مشکل نشوید:
[قوانین تایپ دلنوشته کاربران]

پس از بیست پست، در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید:
[تاپیک جامع درخواست نقد دلنوشته]

بعد از ایجاد تاپیک نقدر شورا برای دلنوشته‌تان، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست تگ بدهید:
[درخواست تگ دلنوشته | انجمن رمان‌بوک]

پس از گذاشتن بیست پست از دلنوشته، می‌توانید در تاپیک زیر برای آن درخواست جلد دهید:
[تاپیک جامع درخواست جلد دلنوشته و اشعار]

و انشاءالله پس از به پایان رسیدن دلنوشته‌تان، در تاپیک زیر اعلام کنید:
[اعلام پایان - دلنوشته کاربران]

دلنویسان عزیز، هرگونه سوالی دارید؛ می‌توانید در اینجا مطرح کنید:
[سوالات و مشکلات دلنویسان]

با آرزوی موفقیت برای شما،
[تیم مدیریت تالار ادبیات]​

 

['elahe]

• به نام تک‌نوازنده‌ی گیتارِ عشق •

ناگهان صدای خنده‌ای جلب توجه می‌کند، نگاهی به تصویر خیالی رو‌ به رویم می‌اندازم دختری با گیسوان پریشانش گوشی به دست در حال خندیدن است! دختری که عجیب با من شباهت دارد، بگذارید به دست بادهای فراموشی بسپارم که این دخترک من هستم؛ که حال دیگر نه خبری از آن دخترک و نه از خنده‌هایش هست.
اشک‌هایم یکی پس از دیگری، بر روی گونه‌هایم مانند کودکان روی سرسره سر می‌خورند، کم‌کم تصویر تار می‌شود و من باز توسط افکار، به اسارت گرفته می‌شوم.

 

['elahe]

نگاهی به عکست که حال، همدم شب و روز‌هایم شده است می‌اندازم؛ حقا که عکس‌هایت از خودت وفادارتر هستند.
چشمانت عجیب جادو می‌کنند دلِ از هم گسیخته‌ام را... . با خود می‌گویم آغوشت باید پر از آرامش باشد؛ نهیبی به خود می‌زنم، مرا ببخش که گاه فراموش کار می‌شوم خانه‌ی امنِ من. آخ! باز فراموش کردم که دیگر خانه‌ی امنِ من نیستی.

 

['elahe]

صدایت، صدایت از گوشی در خانه پخش می‌شود... .
گاه وسطش می‌خندی، گاه ادای من را در می‌آوری، گاه صدایت پر از خستگی‌ است اما هنوز جذاب؛ گاه دیوانه بازی در می‌آوری و تن می‌دهی به دیوانه‌ بازی‌های من و هم‌پای من دیوانه می‌شوی. بارهاست که این صدا‌هایت را گوش می‌دهم، اما هنوز وقتی که در صدایت ادایم را در می‌آوری یا حتی قربان صدقه‌ام می‌روی پروانه‌های سفیدِ دلم شروع به پرواز می‌کنند. گاه حتی دلِ دیوارها هم برایم می‌سوزد و آن‌ها هم با من همراه می‌شوند؛ من، دیوارِ خانه و آسمان باهم برای تو می‌گریسیم.

 

['elahe]

قلبِ مهربانت، آشیانه‌ی گرم و دائمی‌ام بود، با آشیانم چه کردی؟ وقتی که تو را دیدم، تو را به کوه غروری تشبیه کردم؛ مرا ببخش... .
من از قلب مهربانت، از دنیای پشت نقاب مغروری‌اتت، خبری نداشتم و تو را زود قضاوت کردم، آخر چه می‌دانستم پشت این پسر مغرور، یک پسر بچه‌ی مهربان و دوست داشتنی وجود دارد.
یک پناه‌گاه امن، یک پدر دلسوز‌... .

 

['elahe]

بعد از آشنا شدن با تو، کم‌کم علایقِ تو علایق من هم شد، کم‌کم هر که را می‌دیدم، شباهت عجیبی با تو داشتند؛ کم‌کم شروع به خاطره‌سازی کردیم، خیال بافی کردم یا شاید خیال بافی کردیم؛ کم‌کمک به منی دیگر تبدیل شدم، تو آمدی و تحولی در زندگی‌ام ایجاد کردی؛ آمدی و همراه با آمدنت بهار زندگی‌ام رسید و درختان خشک همراه با آمدنت شکوفه دادند؛ فصلِ... . آری فصل جدیدی از زندگی‌ام شروع شد. حال بگو چه کنم با این من؟ منی که از تو باقی مانده است، منی که دیگر من نیست. با رفتنت باز شکوفه‌های بهاری خشک شدند.

 

['elahe]

تو همان نور خورشید بودی که به جنگل خشکیده‌ی دلم تابیدی و رنگ و زندگی تازه‌ای به آن‌ها دادی؛ سبزش کردی، سبزِ سبز... ‌. همان دلیلی که هر روز سپیده‌ دم، به امید او چشمانم را می‌گشایم و به زندگی پر‌ تکاپوی خود ادامه می‌دهم؛
همان آرامش همیشگی،
همان نبض زندگی،
همان که می‌خواهم کنارش پیر شوم؛ اما خواستن من کفایت نمی‌کند، حداقل نه تا زمانی که تو نمی‌خواهی!

 

['elahe]

در مِهی از خیالات خود، در مِهی از خیالاتم؟
در تمام خیالات خود؛ با تو آشیانی ساختم، آشیانی گرم، پر از عشق؛ پر از محبت، پر از پرتو‌های نور خورشید، با شومینه‌ای به همراه صدای چرق چرق آتش. استشمام کن، آری این بویِ غذای مورد علاقه‌ات است. تو ژولیده و خسته از سرکار بازمی‌گردی... .

 

['elahe]

حتی ژولیده و شلخته‌ات هم هنوز جذاب است؛
لبخندی گرم و پر از عشق به رویم می‌پاشی و من برای همین لبخند و آغوش امن و پر از آرامشت جان می‌دهم. ماهِ زندگیِ تیره و تارم!
آخر چه شد؟ کدام از خدا بی‌خبری دعا کرد برای ویران شدن خانه‌مان؟برای تمام شدن تمامِ این‌ها؟