فایل شده ● مرا نقاب‌ها به درد می‌‌آورند اثر زیبا ●

[دلبر که جان فرسود از او]

دلنوشته: مرا نقاب‌ها به درد می‌آورند
نویسنده: زیبا سعیدی
ژانر: تراژدی
ناظر: @حنا؛
ویراستار: @ARALIYA
کپیست: @الههِ ماه؛
مقدمه: در میان هیاهوی و رقصِ قلم با ضربِ انگشتان، در پسِ بیراهه‌ای نقاب‌ها سر بر می‌آورند! قلم از میان انسجامشان سقوطی آزاد می‌کند و در پیِ جملات و کلماتی، ماهیتش را با واژگونی قطرات اشک مزین می‌کند. حال باید دید که چطور در این هیاهو، آرامش به یک‌باره نازل می‌شود.

 

[ARMINA]

عرض ادب و احترام خدمت دلنویس عزیز و ضمن تشکر بابت انتخاب "رمان بوک" برای انتشار آثار ارزشمندتان.
حتما پیش از آغاز نوشتن، تاپیک زیر را مطالعه کنید تا دچار مشکل نشوید:
[قوانین تایپ دلنوشته کاربران]

پس از بیست پست، در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید:
[تاپیک جامع درخواست نقد دلنوشته]

بعد از ایجاد تاپیک نقدر شورا برای دلنوشته‌تان، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست تگ بدهید:
[درخواست تگ دلنوشته | انجمن رمان‌بوک]

پس از گذاشتن بیست پست از دلنوشته، می‌توانید در تاپیک زیر برای آن درخواست جلد دهید:
[تاپیک جامع درخواست جلد دلنوشته و اشعار]

و انشاءالله پس از به پایان رسیدن دلنوشته‌تان، در تاپیک زیر اعلام کنید:
[اعلام پایان - دلنوشته کاربران]

دلنویسان عزیز، هرگونه سوالی دارید؛ می‌توانید در اینجا مطرح کنید:
[سوالات و مشکلات دلنویسان]

با آرزوی موفقیت برای شما،
[تیم مدیریت تالار ادبیات] ​

 

[دلبر که جان فرسود از او]

شعله کشیدند! پروانه‌ها در حسرت وجاهتِ شمع سوختند. نی در پارسی از شب دل به تمنایِ باد داد تا فغانِ جگر سوزش را به گوشِ مطرب برساند.
حسرت‌ها از کمندِ آسمان سر بر می‌آورند، اما نقاب‌ها در اقلیم جهان فرمان‌روایی می‌کنند!

 

[دلبر که جان فرسود از او]

آن‌گاه که به موازات خیابان، گام‌های بیگانه‌ای را دنبال می‌کردی. آن‌‌گاه که نمی‌دانستی در چند قدمی‌ات لابه‌لای ثانیه‌ها سکوت در پسِ نقاب‌ها فریاد می‌زند. نمی‌دانستی که مردی عاجزانه محتاج نوازش، دل به کویرِ آسمان بسته است.

 

[دلبر که جان فرسود از او]

به وسعت زمانی که موریانه‌ها برای پنهان شدن در تاریکی، شبی‌خون می‌زنند؛ تو در حسرتِ فردایی بهتر خواب را به خود هدیه می‌دهی تا با امیدِ روزنه‌ای روشن در دل تاریکی شب بیدار شوی، اما انگار یادت رفته است که نقاب‌ها بر تار و پود شب عرضِ اندام می‌کنند.

 

[دلبر که جان فرسود از او]

کاش اشکی سرازیر شود تا این غبار روی نقابی سنگی که پر از رده‌هایِ سرخِ دشنه هویداست، پالایش شود. کاش شود دستی به رویِ وجود خود کشیم تا گرد و غبار قلب مسکین‌مان از وجود هر چه رد پایِ جامانده از نقاب تظاهرِ پاک شود.

 

[دلبر که جان فرسود از او]

بگذار دریا با آن وجاهتش برای ثانیه‌های از دست رفته‌ی پر تلاطم بر فراز آسمان بگرید. بگذار نقاب خورشید بر دوردست‌های ابدی‌اش زمانی که سکوتی بی‌پروا در راهروی مملو از کاج‌های خاموش سایه می‌افکند، پایین بی‌اُفتد. بگذار پایان یابد این عطشِ جنون!

 

[دلبر که جان فرسود از او]

آرام‌آرام، سکوت در پیشینه‌ی تمنا خانه می‌زند. خنده‌ را به تظاهر رها می‌کنی تا به ویرانه‌ی وجودت، شاپرک‌ها تهاجم نکنند. سکوت، فریادش را چه غریبانه در پیاله‌ی نمناکی از بغض خاموش می‌‌کند تا شاپرک‌ها فراری نشوند.

 

[دلبر که جان فرسود از او]

لاله‌ی برگی خشکیده به تظاهر رنگ عمیقِ نیلی را به وجود پژمرده‌اش هدیه می‌دهد تا گل نیلوفر مرداب با خیالی آسوده‌‌ بتواند آوازه‌ی قدرتمندی‌ و زیبایی‌اش را بر رخساره‌ای بی‌طراوتدآسمان زمانی که در گودال عمیقِ شب گرفتار شده است، رها کند.

 

[دلبر که جان فرسود از او]

صدای غرش آسمان گویی که سمفونی غم می‌نوازد. ابر‌ها بر این باورند که آسمان برای شکوفا شدن آن‌ها را مقابل وجاهت لبخندش قرار داده‌اند تا سروری نگاهش را جهان پر از هیاهوی هنگامی که دست به عداوت، سکوت پیشه می‌کنند نبیند.