فایل شده ● مرا نقاب‌ها به درد می‌‌آورند اثر زیبا ●

[لیلیت]

این روز‌ها همه چیزی رنگ باخته است. از آوازِ قناری گرفته تا باطنِ نامادری‌! فریاد پشت هزارتویِ نقاب رده زخم به‌جای می‌گذارد .پشتِ هزاران ساز، زخمِ کهنه و بغضی سنگی خفته است. اگر کمی فقط کمی دیده‌ات را باز کنی می‌بینی که همه چیز آن‌طور که بنظر می‌رسد، نیست.

 

[لیلیت]

شاخه‌های درهم تنیدهٔ اشک‌آلود، وجودِ درهم شکستهٔ برگ‌هایشان را در افقِ سرخ به تماشا گذاشته‌اند! نسیمِ سردِ پاییزی وجودِ از هم گسسته‌ی باد را برای ساعت‌های بیداری مقاوم نشان می‌دهد تا آرام اما با باطنی خروشان پی‌ در‌ پی در ازحامِ شاخه‌ها طنازی کند.

 

[لیلیت]

امروز، غبار تباهی در چهارراه غم دست بزرگ نقاب را برای پنهان کردنِ بغضت بوسیده است. سکوت بشینه‌ی رسوای دلت را برای ثانیه‌های از دست رفته به آغوش کشیده و زخم‌هایت را شسته است. می‌دانی گاهی سکوت کردن می‌تواند همدمِ روز‌هایِ سختت باشد، اِنگار با سکوت سنگین‌تر دیده می‌شوی.

 

[لیلیت]

امروز که باران می‌بارد، اندوه بیشتر از هر زمانِ دیگری کالبدت را به باریدن جلوه می‌دهد. نقابِ گداخته چه بی‌رحمانه درونِ آشفتگیِ بی‌حدِ حصرت آخته و چه ظالمانه، سکوت را همانند قطرات مروارید در پیاله‌‌های چشم‌ِ نمناک می‌غلطاند.

 

[لیلیت]

گرد و غبار واژه‌ها، در سیل کلمات خفته‌‌ای که با ناچاری و دل‌مردگی درون حصاری که به دورِ روحِ فریبنده‌ی خود کشیده‌ای محبوس شده‌اند. قدم‌زنان پا‌به‌پایِ قلم‌موی خود، درونِ خاطراتِ بن بست دیرین چه می‌خواهی؟ مگر جز لاشه‌ای تعفن که نفرتش زبان‌زد بود چیزِ جدیدی قابل رویت است؟

 

[لیلیت]

قلم که به دست بگیری نقاب از چهره پایین می‌افتد. با قلم که به جانِ واژه‌ها درافتی تازه متوجه می‌شوی که کرورکرور درد داری؛ و این‌جاست که ‌بغض از راه می‌رسد. آرام از لانه‌‌گاهش بیرون می‌زند تا سمفونی گریستن را با هزاران واژه، با هزاران عارضه زیرِ پای هزاران رهگذر بنوازد.

 

[لیلیت]

با انگشتانِ خواب رفته‌ی خود سعی در ‌‌‌‌‌‌‌‌پایین‌ انداختنِ حسرت‌ها و اندوه‌های بی‌زبانی؛ اِنگار خماریِ برگ‌های پاییزِ گذشته را داری. حال که تنها مانده‌ای میانِ مترسک‌های خوابیده و غمِ لانه کرده در صدایِ کلاغ‌ها، بغض نکن. بگذار آسمانِ دلت به موازاتِ آب‌های بی‌کران بگرید.

 

[لیلیت]

خسته‌ای، می‌دانم! خسته از جبر زمانه. لباسی بر تنت آزرده‌اند که کوله‌ باری از ناگفته‌ها را حمل می‌کند. در این روشنیِ شام‌گاهان افتان و خیزان با گام‌های بی‌گدار در خفا و سکوت شب، به آن‌ سویِ پگاه گریز می‌کنی.

 

[لیلیت]

لنگ‌لنگان و آهسته به سروِ تنهایِ خانه تکیه زده‌ای. اشک‌های بی‌وقفه چه غریبانه در پهنایِ صورت می‌بارند. آن‌گاه که دست برای تحول زمانه بلند کردی؛ در افق دور دست نغمه‌های درد از فانوس‌های خاموش‌ برافراشته شدند.

 

[لیلیت]

لنگ‌لنگان و آهسته تکیه زده‌ای به سروِ تنهایِ خانه؛ اشک‌های بی‌وقفه چه غریبانه در پهنایِ صورت می‌بارند. آن‌گاه که دست برای تحول زمانه بلند کردی؛ در افق دور دست نغمه‌های درد از فانوس‌های خاموش‌ برافراشته شدند.