دلنوشته تکمیل شده ● مستر گاف اثر معصومه بخشی(آفل جور) ●

[Afeljor]

فصل دوم
«دوران بر مداری سرگردان»

از این رو دویدم در دل بی‌ سر و ته وجودم! خسته چنان شدم که نایی بر من نماند. سرگردان و در خود فسرده بودم نفس‌نفس زنان در گوشه‌ای نشستم که دیدم یکی را بر بالای سرم، لباسش چه زیبا اندازهٔ تنش بود و به آن می‌آمد! لبخندی به من زد و گفت:
- چرا سرگردانی؟ برو سوی مشرق دل، آن‌جا جایی گرمی برایت تدارک می‌بینند.

 

[Afeljor]

وقتی به اندرون خود نگاه کردم نه مشرقی یافتم نه مغربی؛ به او غریدم:
- جایی که تو می‌گویی در من نیست اصلاً مگر وجود تو که پر از تهی است و در قید زمان و مکان نیست حالیش می‌شود مشرق که مکانی بیش نیست کجاست؟
خنده بود یا تمسخر برای من فرق نداشت تنها چیزی شنیدم که مرا از خود بی خود کرد و جان دوباره به من داد تا بدوم به سوی جایی که از همان ابتدا آنجا بودم.

 

[Afeljor]

- او را دیده بودم؛ مردی که هیچ لباسی بر تنش نداشت. هزار بار تا مشرق رفت و برگشت بی‌شک که این راه را به خوبی از برست.
وقتی رسیدم دیدمش زانو زده و سر خم کرده در همان حالی که رهایش کرده بودم!

 

[Afeljor]

زیر سرش رفتم و با عجز نالیدم:
- بیا من تکه‌ای از پیراهن به تو می‌دهم به جایش بگو که به کجا بروم!
امان، امان از دست خواب. او که خیال بیداری داشت و راهش را هم از بر بود چرا پس آمد سراغ من! آری که بی‌شک او دروغ گفت.

 

[Afeljor]

- او دروغ نگفت این مرد راه را از بر بود اما راه هم برایش بن‌بست بود چرا که مشرق کسانی را راه می‌دهد که جامه حتی کم، بر تن داشته باشن سر که به بالا گرفتم کسی را دیدم که جامه تنش بلند و آراستهٔ تنش بود
- کجاست؟ مشرق کجاست!

 

[Afeljor]

- راه دور و درازی‌ است بی شک تا به آن‌جا از سرما ریشه‌ات کنده می‌شود آری که جامه‌ات ناقص است و سرما امانت را می‌بُرد.
به درازای لباسش خیره شدم و اشاره‌ای کردم که بی‌شک پشیمان هم شدم!
- تو که لباست بلند است! گر تکه‌ای از آن به من دهی از جایت کم نمی‌شود، می‌شود؟

 

[Afeljor]

لبخند مایوسی زد و گفت:
- آری کم می‌شود من بر این جامه چه زحمت‌ها که کشیدم! تو از همان ابتدا جمالی به تو تحفه شد که من نداشتم آدم‌های زیادی را از سر گذارندم و تکه‌تکه به خود افزودم.
با سر آن پیری‌ای را نشان داد که جامه‌اش هزارتای تن من بود. دستان یخ زده‌ام نای گرفتن آن تکه را نداشت اما چیزی که در سرم می‌گذشت قوتی شد تا به سویش روانه شوم. ردایش را به دستم گرفتم تا بلکه اندکی بر خود بیفزایم.

 

[Afeljor]

فصل سوم
«گرگ دهن آلوده...»

همین که آمدم مرهمی شوم به جان خویش، خویش را چنان رنجاندم که چهار ستون بدنم لرزید. پیری با نگاه بدی خیره‌ام بود و من خمیده همچون آن مردک گدا که پیش چشمم خار و ذلیل آمده بود صد مرتبه بدتر به چشم آن مرد آمدم!

 

[Afeljor]

- برای چه دست بر دامن شدی؟ می‌خواهی بدون اجازه ببری!؟
زبانم را می‌گویی بندری می‌رفت چنان می‌لرزید که نگاه شوم پیری کمی نرم شد!
- ب... ببرم؟ چ... چرا!؟

 

[Afeljor]

- نمی‌دانم باید از خودت بپرسم!
حال چه خاکی بر سرم کنم با آن دهان سوخته و آش نخورده! دروغ می‌گفتم یک‌جور بد، راست بگویم طور دیگر بد!
- بگو و مرا علاف نکن!
آری باید بگویم راستش را؛ تا رها شوم از بند این گنه، شاید که رحمت تعالی وصف حال ما شد و ما را ازین رسوایی آزاد کرد... .