فایل شده ● من هستم اثر تارا مطلق ●

[Tara Motlagh]

گل زندگی‌ام!
دخترک شیرینم!
روشنی بخش زندگی‌ام!
ماه شب‌های تارم!
شاهزاده خانم خانه کوچکم!
هزاران هزار بار شکر خدایی که تو را در روزهای دشوار زندگی به من هدیه داد.
بی‌شک می‌دانست که با خودت بهترین روزهای زندگی را برایم به ارمغان می‌آوری.
تو همه آن چیزی هستی که می‌توانستم آرزو کنم.
بهترین و کامل‌ترین آرزویی که قلبم داشت، تو بودی
و من ثروتمندترین آدم دنیا هستم وقتی تو را دارم.
از راه دور،
هزاران بوسه بر روی ماهت می‌زنم.
روزت مبارک جان شیرینم
***

 

[Tara Motlagh]

دخترکم!
بی‌حضور تو شب‌هایم بی‌ستاره‌اند
و بی‌خوابی پنجه می‌اندازد میان چشمانم،
که به انتظار آمدنت به در دوخته شده‌اند.
کاش این چند روز زودتر بگذرد
و تو بیایی.
چشم انتظاری موریانه، پیله‌ای شده
و دارد روح و جانم را ذره‌ذره می‌جود.
***

 

[Tara Motlagh]

قند و نباتم!
نبودت خاری بود در چشم دل و جانم
و حالا آمدنت مرا به آسمان هفتم راهی کرده است.
وجود کوچکت دنیای عشق را با خود به ارمغان می‌آورد
و خانه کوچک‌مان را سرشار از نور می‌کند.
دلتنگ نبودنت بودم
و ثانیه‌هایی که به سان ساعت‌ها کش می‌آمدند را،
برای دیدار دوباره‌ات شمردم.
و حالا که تن کوچکت آغوشم را رنگ و بوی بهشت بخشیده
دیگر چه آرزویی می‌توانم داشته باشم؟!
من خود بهشت را در آغوش دارم.
***

 

[Tara Motlagh]

نفسم!
خانه‌مان کوچک‌ است
و این شهر با هوای گرمش کوچک‌تر.
دست‌های‌ به هم گره شده‌مان هم کوچک است.
و آغوش‌مان هم آن‌قدر کوچک است که
تنها تو در آغوش من جا می‌گیری و من میان دستان کوچک تو.
دنیای‌مان به همین کوچکی‌ست،
اما قلب‌هایمان به وسعت دنیاست و بزرگی عشق.
من و تو کامل‌ترین یک نفر و نصفه این دنیاییم.

 

[Tara Motlagh]

عزیزترینم!
همیشه به یاد داشته باش،
کنار یک‌دیگر که باشیم،
دنیا زیبایی‌هایش را دو دستی تقدیم‌مان می‌کند.
خنده‌های بلندمان روی سختی‌ها را کم می‌کند،
و دست‌های در هم چفت شده‌مان غربت را به زانو درمی‌آورد.
نگرانی‌هایت،
دل‌شوره‌هایت
و دردهایت را به من بده.
من هستم،
هر جا کجا که تو باشی.
***

 

[Tara Motlagh]

دُردانه‌ام!
تو آن دشت سرسبز و پر از گل‌های رنگارنگ و با طراوتی
و من آن کوه که تو را در برگرفته است.
تو رنگ و جان می‌دهی به سختی وجودم
و من نگهبان توام در برابر هجمه غیر؛
نه لطافت زنانه‌ام،
نه جثه ظریفم
و نه روح لطیفم،
مرا از حفاظت از تو باز نمی‌دارد.
تو در دنیای کودکانه‌ات آسوده و خوش باش؛
من هستم.

 

[Tara Motlagh]

مِهرکم!
هیچ‌گاه از یاد نخواهم برد،
آن روز که به خانه آمدی،
کیف‌ات را مثل همیشه گوشه اتاق‌ات رها کردی،
مقنعه سفیدت را روی صندلی انداختی
و پر شوق دفتر مشق‌ات را نشانم دادی؛
حرف میم را یاد گرفته بودی.
و حرف (میم) با خود درد دارد جان دلم؛
وقتی بشود اول مادر و مامان
و یاد مادری که فرشته نگهبان تو شده،
چشمه اشک را در چشمانم می‌جوشاند.
***

 

[Tara Motlagh]

پرستار کوچکم!
تیمارگر کوچک روح و جانم،
من به فدای دستان کوچک‌ات،
که این‌روزها مادرانه خرج من از پای افتاده می‌کنی.
من به فدای آن قهوه‌ای‌های لرزان و نگران،
که می‌چرخند
و مرا به سان مادری نگران می‌پایند.
تو که باشی،
من با همه دردهای دنیا هم حالم خوب است.
تو که باشی،
من با همه خوب و بد این تن رنجور می‌جنگم.
***

 

[Tara Motlagh]

جان شیرینم!
داشتنت به همه نداشته‌هایم می‌ارزد؛
وقتی با شیرین زبانی‌ها و دلبرانه‌های کودکانه‌ات،
قلبم را از خوشی وجودت به ریتم وا می‌داری.
وجودت همه آرامش روح و جان من است
و آغوش کوچک‌ات رایحه خوش زندگانی‌ست.
تو که باشی،
من، عاشقانه تا ته دنیا هستم.

 

[Tara Motlagh]

مرهم آلام‌ام!
چشمان زیبایت را که می‌خندند،
دستان کوچک‌ات که می‌تابند دور تنم،
و قاه‌قاه خنده‌های خوش‌نوا و آهنگ‌ات،
برای من جریان خوش زندگی‌ست،
که در شریان‌های حیاتی‌ام جاری می‌شود.
برای من، با‌شکوه‌ترین و زیباترین موهبت هستی.
برایم بمانی.
***