دلنوشته تکمیل شده ● نیاز اثر s.h مبینا ●

[mobina01]

نامردی نیست در رسم‌شان. بی‌وفایی نیست در عهدشان. ریا و تظاهر نیست در وجودشان. زمین با این عظمت کم دیده به خود چنین انسان‌هایی. جوان‌مرد هستند و فداکار!
مگر همین کافی نیست؟! دیگر چه می‌خواهید؟ قدرشان را بدانید!

 

[mobina01]

و امّا چه‌قَدر گفتم از مروت، جوان‌مردی، مهر و صبوری‌شان. خب... این‌ها هم انسان‌اند دیگر. روزی لبریز می‌شود کاسه‌ی صبرشان. روزی خالی می‌شود قلب پر از مهرشان.
و آن روز فقط به خود اهمیت می‌دهند؛ که البته... حق هم دارند... .

 

[mobina01]

هر چه که مهر و محبت داشتند را در کوله‌ای می‌ریزند و می‌روند. نه این‌که واقعا بروند و یا سفر کنند و از این شهر بروند ها! نه. از دل های‌مان می‌روند. جوری که برگشتی ندارد این رفتن یا حداقل، برای برگشتن‌شان راهی دراز و سنگلاخی در پیش داریم.

 

[mobina01]

چرا؟ چون، خسته شده‌اند. آن‌قَدَر که مهر دادند و نگرفتند. اهمیت دادند و مهم نشدند، برای اینکه عاشق شدند امّا، معشوقی نبود.
به آدم‌ها باید به اندازه لیاقت‌شان، مهر دهیم، مهم بشماریم و عشق بورزیم.

 

[mobina01]

افسوس که برای این انسان‌ها، لایقی وجود ندارد یا حداقل نایاب است. حیف است که این همه مهر، محبت و عشق خرج نشود یا برای آدم بد، خرج شود.
حیف نیست؟! انسانی با احساسات پاک، که حس‌هایش لگدمال شود زیر پای بی‌توجهی‌های دیگران؟

 

[mobina01]

می‌خواهم بگویم، نیاز است به این انسان‌ها. که عشق بورزید وقتی به عشق احتیاج دارید.
ما نیاز داریم به آن‌ها، آن‌ها نیز.
نه تنها برای این‌که احتیاج داریم، چون ما انسان هستیم و باید برای احساسات یک‌دیگر ارزش قائل شویم.
« نیاز است به کسی که بیاید تا درک کند، عاشق باشد، تا بماند. »