دلنوشته تکمیل شده ● نیاز اثر s.h مبینا ●

[mobina01]

همه نیاز دارند به شخصی مثل کوه؛
چرا مثل کوه؟! چون کوه استوار است. چون قوی است و پابرجا.‌ کم پیش می‌آید فوران کند. معمولا، خاموش است و صبور

 

[mobina01]

همه نیاز دارند به کسی مثل خورشید؛
مهربان، پر از نور، سرشار از مهر و عطوفت. خورشید این‌گونه است که اگر نیمی از روز نباشد، خسته یا آزرده شود، بی‌مهری ببیند، باز هم مانند روز قبل اشعه‌های نور و گرمای خود را بر دامان زمین پهن می‌کند.

 

[mobina01]

خورشید دو رو نیست. او وقتی سمتی از این کره‌ی خاکی را نور و گرما می‌بخشد برای آن‌ سو این‌طور نیست. خورشید، فقط یک‌جا است. هنگامی که شرق را گرما می‌بخشد نمی‌تواند غرب را نور دهد.
پس، خورشید از زیباترین مثال زدنی‌های این دنیاست.

 

[mobina01]

به شخصی مثل رود؛ که ساکن نباشد و در خود لجن پرورش ندهد. همیشه فکر کند و ذهنش مانند لجن ساکن نباشد. احتیاج هست به شخصی که فکرش روشن باشد. که بفهمد مشکلات را، بشوید آلایندگی‌ها را.

 

[mobina01]

آب این‌گونه است که در لحظه عیبت را می‌گوید و گذر می‌کند. او نمی‌ایستد تا خودت را اصلاح کنی!
او می‌رود و این تصمیم را بر عهده خودت می‌گذارد.
اجبارت نمی‌کند به تغییر وادارت می‌کند به تفکر.

 

[mobina01]

کتاب، که معرف است.‌
خب، معرف چه چیزی؟!
می‌دانید، کتاب تقریباً همه چیز است. همه‌ی اشعار جهان، همه‌ی ادیبان جهان، تمام دوستی‌ها و نامردی‌ها. کتاب، دنیای دیگری دارد.
به این فکر نکنید که چرا انسان‌ها کتاب نمی‌خوانند، چون ذهن آن‌ها نمی‌تواند متون کتاب را پردازش کند.
به راستی، شاید هم لیاقت کتاب را ندارند... .

 

[mobina01]

درخت، درخت، درخت... .
اولین چیزی که با شنیدنش به یاد می‌آورید چیست؟!
می‌دانید من « پناه» بودن را به یاد می‌آورم.
درخت پناه قشنگی‌ست.‌ پناه پرندگان، گنجشک‌ها و حتی آدم‌ها. ما از همه چیز آن بهره می‌بریم.
اما در مقابل چه‌کار می‌کنیم؟

 

[mobina01]

سر آخر، بعد از آخرین استفاده به آن‌ها اجازه تنفس نمی‌دهیم. با ارّه برقی به جان‌شان می‌افتیم و تنفس‌شان که به نفع ما هست را قطع می‌کنیم.
این رسم انسان‌هاست. آدم‌ها همین‌طورند. شاید هم طبیعت‌شان این است. تا وقتی‌که بتوانند از چیزی استفاده می‌کنند.

 

[mobina01]

در واقع فقط کافی است برایشان سودی داشته باشی. دیگر ولت نمی‌کنند. نه این‌که عاشقت باشند ها! نه، به فکر سود هستند.
از انسان‌های طماع که دیگر نگویم.
می‌دانی، رسمِ بدِ انسانیت این است و خواه و ناخواه انجام می‌شود

 

[mobina01]

این روزها....
همه ادعا دارند
طعم خ*یانت را چشیده‌اند...
همه ادعا دارند
که بدی را به چشم دیده‌اند...
همه ادعا دارند
که تنهایی را کشیده‌اند...
پس کیست که این دنیا را به گند کشیده است؟