دلنوشته تکمیل شده ● نیاز اثر s.h مبینا ●

[mobina01]

مشکل این است، که همه خودخواه شده‌اند. همه، فقط می‌گویند من، من و من. کسی نمی‌گوید ما.
نمی گوید کسی، که همه‌ی ما احتیاج داریم به یک‌دیگر.

 

[mobina01]

وقتی من مرهم زخم دیگری باشم، کسی هم مرهم زخم من خواهد شد.
این انسان‌ها چه زمانی می‌خواهند بیاموزند که وقتی زخم می‌زنند بر دل یک‌دیگر، نوازش کردن زخم، فقط درد آن را بیشتر می‌کند.

 

[mobina01]

هستند کسانی که حتی به خودشان فکر هم نمی‌کنند. کم است اما وجود دارد.
این انسان های ناب و کمیاب، از جان و دل مایه می‌گذارند. شیره‌ی وجودشان را وسط می گذارند برای ماندگاری. تا شاید کسی بفهمد آن‌ها را.
آوخ که کسی نیست... .

 

[mobina01]

می‌دانی، این آدم‌ها ساکت هستند. بی‌صدا پر از مهر. همان‌هایی که همیشه لبخند دارند. کم عصبانی می‌شوند. دیر جوش می‌آورند.
همان‌هایی هستند که در جمع‌های دوستانه اصولاً تنها هستند. می‌دانی چرا؟ چون جلب‌توجه را بلد نیستند.
از جان و دل مایه می‌گذارند و نیرنگی در کار نیست.

 

[mobina01]

هوم! خب این‌ها را می‌توان تشبیه کرد به ساعت دیواری. به بودنشان عادت کرده‌ایم، به ساعت دیواری عادت کرده‌ایم. با خود می‌گوییم خب وظیفه‌ش است.
برای این آدم‌ها هم همین‌طور است. خب وظیفه‌شان است.
احتمالا در خانه به وجود ساعت توجه چندانی نداریم. مانند همیشه به آن نگاه می‌کنیم و خب عادت کرده‌ایم به وجودش. به اینکه هر روز صبح ساعت را به ما نشان دهد و بدون توجه روی برگردانیم.

 

[mobina01]

اما، اما، اما... . دقت کرده‌اید که اگر نباشد چه می‌شود؟! مسئله مهم ما نبود ساعت دیواری نیست.
وجود انسان‌هایی هستند که می‌توان به آن تشبیه کرد. انسان‌هایی که همیشه لبخند بر لب دارند. با مهربانی پاسخ می‌دهند.
احساسات منفی را بروز نمی‌دهند و همچنین خستگی را.

 

[mobina01]

اما امان از روزی که خسته شوند، می‌روند. بدون سروصدا، خیلی آرام.
به گونه‌ای که گویا از پیش نبوده‌اند. هیچ اثری از خود به جای نمی‌گذارند.
همه چیز را رها می‌کنند و برای اولین بار بدون توجه، می‌روند.

 

[mobina01]

دقت کنید، این آدم‌ها همیشه به فکر هستند. به فکر همه الّا خودشان.
ساکت و صامت اما پر از مهر.
به گونه‌ای که هنگام نبودشان، انگار چیزی کم است، چیزی که نیاز است، آدمی که همیشه بود و... الان نیست! دیگر نیست!

 

[mobina01]

همان وقت است که با خود می‌گویی« مگر سر و صدایی داشت که نبودش به چشم می‌آید»
اینان، همان‌هایی هستند که بود و نبودشان، کمی توفیر دارد با دیگر انسان‌ها.
فرقی نمی‌کند گاهی یک مرد، می‌تواند احساسات قابل بیان‌تری از یک زن داشته باشد.

 

[mobina01]

محبت می‌کنند بی هیچ چشم‌داشت و توقعی. درست مثل پدر و مادر.
مانند پدر استوار و مثل مادر دلسوز و مهربان.
مگر انسان‌ها از زندگی چه می‌خواهند که این آدم‌های ناب را می‌رنجانند و باعث دل‌زدگی‌شان می‌شوند؟
مگر کافی نیست این انسان که وجودش را برایت گذاشته است؟!