فایل شده ● گویی دلم مُرده اثر دنیا ●

[DOonYa]

عنوان: گویی دلم مُرده
نویسنده: دنیا احمدی
ژانر: تراژدی، عاشقانه
ناظر: LADY
ویراستار: نیایش بیاتی۱۳۸۸
کپیست: Hilda؛
مقدمه:
تمام من پُر شده از فکرهای رنگارنگ!
آن‌قدر رنگی‌که گاهی خودم را هم آزار می‌دهد؛ رنگ‌هایی که تیرگی‌اش روی شب‌های بی‌‌ستاره را هم سفید کرده است.

 

[Mahi.otred]

عرض ادب و احترام خدمت دلنویس عزیز و ضمن تشکر بابت انتخاب "رمان بوک" برای انتشار آثار ارزشمندتان.

حتما پیش از آغاز نوشتن، تاپیک زیر را مطالعه کنید تا دچار مشکل نشوید:
[ قوانین تایپ دلنوشته]

پس از بیست پست، در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید:
[ تاپیک جامع درخواست نقد دلنوشته]

بعد از ایجاد تاپیک نقدر شورا برای دلنوشته‌تان، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست نقد بدهید:
[ تاپیک درخواست تگ دلنوشته]

پس از گذاشتن بیست پست از دلنوشته، می‌توانید در تاپیک زیر برای آن درخواست جلد دهید:
[ تاپیک درخواست جلد ]

و انشاءالله پس از به پایان رسیدن دلنوشته‌تان، در تاپیک زیر اعلام کنید:
[ تاپیک اعلام پایان دلنوشته]

دلنویسان عزیز، هرگونه سوالی دارید؛ می‌توانید در اینجا مطرح کنید:
[سوالات و مشکلات دلنویسان]

با آرزوی موفقیت برای شما،
♡تیم مدیریت تالار ادبیات♡

 

[DOonYa]

گویی دلم مرده... صحرای سرسبز دلم تبدیل شده به کویری خشک؛ زیبایی و فریبندگی تفکراتم، در عمیق‌ترین و تاریک‌ترین مکان ذهنم جا خوش کرده.
دایره لغات دانسته‌ام، مانند پرنده‌ای در قفس، خود را آزاد کرده‌اند، مثل کوهی که تیشه بر آن اثر نمی‌کند، اما با زلزله‌ی افکارم متلاشی می‌شوم.

 

[DOonYa]

درون قلبم دخترکی بی‌گناه، نفس‌های آخرش را می‌کشد؛ دختری که از کاه‌های افکارش کوه‌هایی به بزرگی زاگرس می‌سازد. تمام من مرگ را فریاد می‌زند.

 

[DOonYa]

ندایِ خراشیده‌‌ شدن استخوان‌هایم گوشم را نوازش می‌کند؛ صدای رعد و‌ برق، رعشه به اندامم می‌اندازد، دل آسمان هم مانند دل‌ِدلمرده من است. خیسی و گرمای اشک بر روی گونه‌های سرمازده‌ام و بارانی که به پنجره‌ اتاقم می‌خورد، دخترک وجودم را در یاس و نا‌‌امیدی، فرو می‌برد.

 

[DOonYa]

درونم طوفانی‌ است عجیب، خانه چشم‌هایم چکه می‌کند! مهتابی ذهنم هر آن روشن و خاموش می‌شود، سرتاسر وجودم را خاک گرفته و من هرروز با دست‌مالی خونی، غبار روی خاطره‌ها را پاک می‌کنم.

 

[DOonYa]

غم‌ها موریانه شده‌اند و خرده افکار ریخته شده بر دلم را، جیره می‌کنند برای شب هنگام، و شب با نمک‌دانی در دست بر روی زخم‌هایم نمک می‌پاشد.
این‌جاست که افکار پوسیده‌ام صف می‌بندند و تلعلع تنهایی‌ام سوی چشم‌هایم را می‌زند.

 

[DOonYa]

می‌خواهم جایی باشم که هیچ موجود دوپایی نباشد، جایی که خودم باشم و خدای خودم، تنهایی، سکوت، ترس و دلهره، همه و همه را در وجودم جست‌وجو کنم و این‌بار بیابم و مانند یک انبار باروت، در گوشه عزلت خویش منفجر شوم و کسی مرا دلداری پوشالی ندهد.

 

[DOonYa]

و گاهی باید گفت:« ممنون که در کنارم نبودی». و من سخت درگیرم با وجود بی‌وجود خویش، و این مَن منِ نابود شده‌است. یک مرده را چه باک از فرداکه امروز رعشه بر انگیزتر است، از فرداهایی که نیامده.

 

[DOonYa]

در این خانه تنگ در این ذهن خسته، در این تاریکی مبهم، در این زندگی سرد؛ دیگر جایی برای خوب زیستن نیست. در این اتاق چوبی خیس از اشک، دیگر جایی برای موریانه‌های اوهام نیست. در این دنیای پوشالی، در این افکار زشت، در این ذهن فرومایه، در این گودال تاریک پر از زیبایی؛ دیگر جایی، برای دخترک خوب این داستان، نیست.