به‌نظر من موسسات آموزشی فقط باید برای المپیادی‌ها باشه نه اینکه یه دانش‌آموز به‌خاطر یاد گرفتن یه مطلبی که یکم بالاتر سطح کتاب خودش هست میلیون‌ها تومن پول بده.
چیزی که باید توی همون مدرسه دولتی حداقل کمی کار بشه، ولی معلم میگه با این همه دانش‌آموز نمیکشیم و ولش میکنن بعد دوباره میرن یه مرکز آموزشی میزنن همون مطلب رو برای نصف همون کلاس توضیح میده
ن با پول و وقت اضافه.
قرار نیست یه عده توی مدرسه دولتی بار اون کسایی که میخوان رشته هنرستان برن و میگن ما که درس نمیخونیم و نصف کلاس خوابن رو بکشن که! پس بخشی از این روند هم به دانش‌آموزا برمی‌گرده و آموزش و پرورش هم گناهی نداره. مشکل اینه که اون دانش‌آموز اینجوری داره به خودش و هم‌کلاسیش بی‌احترامی میکنه و علاوه بر اینکه مانع یادگیری اون میشه به خودش هم ضرر میزنه.
البته بیایم قبول کنیم از وقتی که تکنولوژی شدت گرفته بعضی از مدارس به آرایشگاه، مزون لباس، تعریف خاطرات دبیرستانی و تیکه پرونی‌ها تبدیل شده.
شاید واقعاً همه‌چیز باید سن مشخص خودش رو داشته باشه نه اینکه یه دانش‌آموز کلاس اولی به جای اینکه به فکر املای ضعیفش باشه به فکر پیام دادن به دوستش و نوبت پاکسازیش باشه. یه چیزایی هم از کنترل خانواده‌ها خارج شده و سخت.
اینم بگم نمیشه همه چیز رو گردن خانواده انداخت و این یه معضل اجتماعی شده.
یه وقتایی کلمه «آزادی و روشنفکری» به بازی گرفته میشه. یه مادر فکر میکنه اگر به دختر نه سالش اجازه خیلی کارو بده داره از افسردگی نجاتش میده.
ولی اون نمیدونه چیزی که داره دخترش رو به افسردگی وامی‌داره همین خواستن های بی‌جا و دادن اجازه های مکرره...
با اینکه هر چیزی یه سنی داره خیلی موافقم. چرا باید یه دختر 13 ساله از روابطی که باید تو 18 سالگی شکل بگیره حرف بزنه؟
این به خاطر این نیست که تو مدرسه دائما همین بحث ها به راهه؟ مدیریت درست از همینجا شروع میشه، اینکه مدیر به جای اینکه بچه ها رو به سمت درس سوق بده با بی مسئولتی خودش کاری میکنه دانش‌آموز به مناطق منفی جامعه کشیده بشه.
