***
می‌گوید «انتخاب با خودت است اما...» جایی خوانده بودم که گفته‌های قبل از اما را بیخیال... بعد از اما مهم است. بعد از اما گفتن پدرم تنها چیزی که ‌عایدم می‌شود بن‌بست‌های بسیار است.

***
یادم می‌آید تولدم بود. کودک بزرگسالی نُه ساله بودم. متوجه شدم در حال تدارک برای غافلگیر کردنم هستند. دلم کمی بچگی کردن می‌خواست. کمی شیطنت کردم و منتظر ماندم. بعد از بریدن کیک بود. پدرم از من خواست تا پارچ شربت را برایش ببرم. سنگین بود و کمی زمان ربود. پدرم بی‌توجه به مهم‌ترین شب زندگی‌ام تا آن سال بر سرم فریاد زد و در آخر کشیده‌ای نوش جان کردم.
و من در این تصور بودم که گناهِ منِ بی‌گناه ضعیف بودن، بود.

***
بغض کردم برای آغوش پدری که هرگز نداشتمش... .
***
قلبم تند می‌زد. صدایش در سرم می‌پیچید. رها شده بودم... نه به میل خودشان ها! نه، مرده بودند. گرچه مرده و زنده‌شان برای من تفاوتی نداشت. آخر من نان‌خور اضافی بودم برایشان. همیشه من کسی بودم که سرافکنده‌شان می‌کردم. کسی بودم که نبودش برای آنها لذت‌بخش‌تر بود تا بودنش. اما حالا که دیگران می‌گویند دستشان از دنیا کوتاه شده باید ببخشمشان؟ چرا؟ لعنتشان دنبالم است؟ تا کنون دعایشان همراهم نبوده که از نفرینشان بترسم و فرار کنم. پدر عزیزم، مادرِ دلبندم شما برای من نبودید، روح مرا آزرده به دنیا تقدیم کردید و حالا من هم، برای شما نیستم. می‌گذارم همان دیگرانی که بر سرم می‌‌زدید، برایتان خیرات و دعای خیر کنند.
خدا خودش ببخشتتان.