آموزشی «جریان سیال ذهن»، آینه ای از افکار انسان ها

[Kosarvalipour]

کلمات و عبارت های تکرارشونده می توانند به عنوان نشانه هایی به کار روند که توجه مخاطبین را به تم ها و بنمایه های مهم داستان جلب می کنند.

 

[Kosarvalipour]

به عنوان مثال اگر ذهن یک شخصیت مدام به رایحه ی عطر یک زن بازمی گردد، مخاطبین شاید نتیجه بگیرند که آن شخصیت، به آن زن علاقه مند است.

 

[Kosarvalipour]

ساختار پیرنگ


برخی نویسندگان، روایت را به شکلی سریع بین نقطه نظرات شخصیت های مختلف جا به جا می کنند و به مخاطبین اجازه می دهند «جریان سیال ذهن» چندین شخصیت را تجربه کنند.

 

[Kosarvalipour]

مثلا، «کن کیسی» در رمان «گاهی اوقات پنداری بزرگ»، روایت را بین افکار، عواطف و تأثیرپذیری های چندین شخصیت (از جمله یک سگ) جا به جا می کند و با استفاده از سبک هایی متفاوت در نقطه گذاری و ساختار نگارش، به ما نشان می دهد که کدام واژه ها، افکار و جملات، مربوط به کدام یک از شخصیت ها است.

 

[Kosarvalipour]

برخی نویسندگان همچنین رویدادها را خارج از ترتیب زمانی مرسوم روایت می کنند و یا از طریق خاطرات یک شخصیت، جزئیاتی از گذشته را برای مخاطبین به تصویر می کشند.

 

[Kosarvalipour]

«ویلیام فاکنر» در کتاب «خشم و هیاهو» بسیاری از رویدادها و جزئیات مهم را از طریق خاطراتی روایت می کند که از جریان سیال ذهن شخصیت هایی مختلف سر برمی آورند.

 

[Kosarvalipour]

«جریان سیال ذهن» در برابر «مونولوگ درونی»​

هم «مونولوگ درونی» و هم «جریان سیال ذهن»، افکار شخصیت ها را برای مخاطبین به تصویر می کشند.

 

[Kosarvalipour]

با این حال، تفاوت هایی میان آن ها وجود دارد. در مونولوگ (یا تک‌گویی) درونی، برخلاف «جریان سیال ذهن»، افکار شخصیت ها معمولا با استفاده از قواعد دستوری مرسوم ارائه می شود و روند پیشروی یک جمله به جمله ای دیگر یا فکری به فکری دیگر، شکل منطقیِ آشکاری دارد.

 

[Kosarvalipour]

در مونولوگ (یا تک‌گویی) درونی، برخلاف «جریان سیال ذهن»، افکار شخصیت ها معمولا با استفاده از قواعد دستوری مرسوم ارائه می شود و روند پیشروی یک جمله به جمله ای دیگر یا فکری به فکری دیگر، شکل منطقیِ آشکاری دارد. «مونولوگ درونی» افکار شخصیت ها را به صورت جملاتی منسجم و کامل ارائه می کند، به شکلی که انگار آن شخصیت در حال صحبت کردن با خودش است.

 

[Kosarvalipour]

اما «جریان سیال ذهن»، در طرف مقابل، قصد دارد تا تجربه ی واقعی فکر کردن را با تمام بی نظمی ها و جهش های پیوسته ی آن به تصویر بکشد.