مجموعه اشعار اشعار امیر خسرو دهلوی

[mobina01]

چه اقبالست این یارب که دولت داده‌ای ما را
که در کوی فراموشان گذرشد یار زیبا را

بحمدالله که بیداری شبهایم نشد ضایع
بدیدم خفته در آغوش خود آن سرو بالا را

تماشا می‌کنم این قد قیامت می‌کند یا رب
که خواهم تا قیامت یاد کردن این تماشا را

 

[mobina01]

دوش بوی گل مرا از آشنایی یاد داد
جان گریبان پاره کرد وخویش را برباد داد

ترسم از پرده برون افتم چو گل کاین باد صبح
زان گلستانها که روزی با تو بودم یاد داد

 

[mobina01]

دی باد صبح بوی تو آورد سوی من
امروز دل به سوی تو برباد داده‌ام

گفتی دل شکسته بنه بر دو زلف من
من خود شکسته وار بر این دل نهاده‌ام

 

[mobina01]

دل رفت ز تن بیرون، دلدار همان در دل
افتاد سخن در جان، گفتار همان در دل

یک شهر پر از خوبان، ده باغ پر از گلها
صد جای نهم دیده، دلدار همان در دل

 

[mobina01]

تقدیر که یک چند مرا از تو جدا داشت
از جان گله دارم که مرا زنده چرا داشت؟

اندوه جدایی ز کسی پرس که یک چند
دور فلک از صحبت یارانش جدا داشت

داغ دگر این است که از گریه بشستم
آن داغ که دامانت ز خون دل ما داشت

 

[mobina01]

شربت وصلت نجویم کار من خون خوردن ست
من خوشم تو مرهم آنجاها رسان کازردنست

بس کن، ای مطرب که شهر از شعله های من بسوخت
روغن خود آتشی را ریز کاندر مردن ست

 

[mobina01]

بسوز، ای عاشق خسته که آن بی مهر می آید

بنال، ای بلبل مسکین که آن صیاد می آید

برو، ای خواب، یار من نه ای، زیرا که من امشب

سر زلف پریشان کسی ام یاد می آید

 

[mobina01]

جان زحمت خود برد و به جانان نرسیدیم

دل رخنه شد از درد و به درمان نرسیدیم

ای باد، #سلامی برسانی تو اگر ما

در خدمت آن سرو خرامان نرسیدیم

 

[mobina01]

جز صورت تو ماه سما را چه توان گفت
جز طره تو دام بلا را چه توان گفت

آن روی که داده ست خدایت صفت آن
هم خود تو بگو، بهر خدا را، چه توان گفت

شب اشک و دم سرد مرا دید خیالت
پس گفت که این باد هوا را چه توان گفت

 

[mobina01]

مشو پنهان برون آ، عالمی را جان بیاساید
زهی آسایش جانی که از جانان بیاساید

مرا دردی ست کاسایش، نیابد، جز به یک تیرت
عجب دردی که جان خسته از پیکان بیاساید