مجموعه اشعار اشعار سهراب سپهری

[mobina01]

زنگ باران به صدا می آید
آدم اینجا تنهاست

و در این تنهایی، سایه ی نارونی تا ابدیت جاری است

به سراغ من اگر می آیید
نرم و آهسته بیایید، مبادا که ترک بردارد
چینی نازک تنهایی من...

 

[mobina01]

صبح امروز کسی گفت به من؛
تو چقدر تنهایی!
گفتمش در پاسخ:
تو چقدر حساسی... تن من گر تنهاست،
دل من با دل‌هاست،

دوستانی دارم
بهتر از برگ درخت
که دعایم گویند و دعاشان گویم،
یادشان دردل من،
قلب‌شان منزل من...!

صافى آب مرا ياد تو انداخت، رفيق!
تو دلت سبز،
لبت سرخ،
چراغت روشن!
چرخ روزيت هميشه چرخان!
نفست داغ،
تنت گرم،
دعايت با من!

 

[mobina01]

خانه دوست کجاست؟
در فلق بود که پرسید سوار
آسمان مکثی کرد
رهگذر شاخه نوری که به لب داشت
به تاریکی شن ها بخشید و به انگشت
نشان داد سپیداری و گفت
نرسیده به درخت
کوچه باغی است که از خواب خدا
سبز تر است
و در آن عشق به اندازه پرهای صداقت آبی است
میروی تا ته آن کوچه
که از پشت بلوغ سر به در می آرد
پس به سمت گل تنهایی می پیچی
دو قدم مانده به گل
پای فواره جاوید اساطیر زمین می مانی
و تو را ترسی شفاف فرا می گیرد
در صمیمیت سیال فضا، خش‌خشی می‌شنوی:
کودکی می بینی
رفته از کاج بلندی بالا
جوجه بردارد از لانه نور
و از او می پرسی
خانه دوست کجاست؟

 

[mobina01]

صدا کن مرا
صدای تو خوب است

صدای تو سبزینه آن گیاه عجیبی است

که در انتهای صمیمیت حزن می روید

در ابعاد این عصر خاموش

من از طعم تصنیف در متن ادراک یک کوچه تنهاترم

بیا تابرایت بگویم چه اندازه تنهایی من بزرگ است

 

[mobina01]

شب را نوشيده ام،
و بر اين شاخه هاي شكسته مي گريم‌.

مرا تنها گذار
اي چشم تبدار سرگردان !
مرا با رنج بودن تنها گذار.

مگذار خواب وجودم را پر پر كند...
مگذار از بالش تاريك تنهايي سر بردارم!
و به دامن بي تار و پود روياها بياويزم‌..!

 

[mobina01]

نه تو می‌مانی و نه اندوه
و نه هیچ یک از مردم این آبادی
به حباب نگران لب یک رود قسم
و به کوتاهی آن لحظه شادی که گذشت
غصه هم خواهد رفت
آنچنانی که فقط خاطره‌ای خواهد ماند
لحظه‌ها عریانند
به تن لحظه خود جامه اندوه مپوشان هرگز
تو به آیینه، نه! آیینه به تو خیره شده‌ست
تو اگر خنده کنی او به تو خواهد خندید
و اگر بغض کنی
آه از آیینه دنیا که چه ها خواهد کرد
گنجه دیروزت، پر شد از حسرت و اندوه و چه حیف!
بسته‌های فردا همه ای کاش ای کاش!
ظرف این لحظه ولیکن خالی‌ست
ساحت سی*ن*ه پذیرای چه ک.س خواهد بود
غم که از راه رسید در این خانه بر او باز مکن
تا خدا یک رگ گردن باقی‌ست
تا خدا مانده، به غم وعده این خانه مده...

 

[mobina01]

❄️ #شعروزندگی

شبنم مهتاب می‌بارد
دشت سرشار از بخار آبی گلهای نیلوفر
می‌درخشد روی خاک آیینه‌ای بی طرح
مرز می‌لغزد ز روی دست
من کجا لغزیده‌ام در خواب ؟

مانده سرگردان نگاهم در شب آرام آینه
برگ تصویری نمی‌افتد در این مرداب

او خدای دشت می‌پیچد صدایش در بخار دره‌های دور؛

مو پریشان‌های باد !
گرد خواب از تن بیفشانید
دانه‌ای تاریک مانده در نشیب دشت
دانه را در خاک آینه نهان سازید
مو پریشان‌های باد از تن بدر آورده تور خواب
دانه را در خاک ترد و بی نم آیینه می‌کارند

او خدای دشت می‌ریزد صدایش را به جام سبز خاموشی
در عطش می‌سوزد اکنون دانه تاریک
خاک آیینه کنید از اشک گرم چشمتان سیراب
حوریان چشمه با سر پنجه های سیم
می زدایند از بلور دیده در خواب
ابر چشم حوریان چشمه می‌بارد
تار و پود خاک می‌لرزد

می‌وزد بر من نسیم سرد هوشیاری
ای خدای دشت نیلوفر
کو کلید نقره درهای بیداری؟

 

[mobina01]

من صدای نفسِ
باغچه را می شنوم
و صدای صافِ
باز و بسته شدنِ
پنجره ی تنهایی
و صدای پاکِ پوست انداختنِ
مبهمِ عشق

 

[mobina01]

بس که در سرزمین گل و بلبل به کار ما کار داشته‌اند، همین اندازه که در دیاری کسی سربه‌سر ما نگذارد، آن دیار را بهشت و مردمش را فرشته می‌دانیم.

 

[mobina01]

بيا تا برايت بگويم
چه اندازه ،

تنهايیِ من ، بزرگ است ...
و تنهايیِ من

شبيخونِ حجمِ تو را
پيش‌بينی نمی کرد ؛

و خاصيت عشق ، اين است