مجموعه اشعار افشین یدالهی

[Tara Motlagh]

در عشق هم آتش بزن، وقتی حجابت می‌شود
گاهی دعا هم بی‌دعا، بهتر اجابت می‌شود

تفسیرِ دشنه سخت نیست، تسبیح اما مشکل است
وقتی که گاهی بالِ دل، گاهی وَبالی بر دل است

از غیر تا تو می‌برد، از تو به غیرت می‌رسد
از خیر تا شر می‌برد، از شر به خیرت می‌رسد

هر بار گُم‌تر بوده‌ام، در هیچ پیدا می‌شدم
با چشم‌های بسته‌ام، ماتِ تماشا می‌شدم

بعد از خروجم از بهشت، هم مسـ*ـت هستم هم خمار
آدم همین جا خلق شد، در رقص جبر و اختیار

یاغی بمان در عاشقی، این است سرّ ماجرا
در سجده‌ای بی‌خدا، آتش بزن سجاده را

 

[Tara Motlagh]

بوسیدمت که ببینم چه می‌شود
با بوسه‌های تو، دینم چه می‌شود

بوسیدمت که ببینم زمانِ عشق
تکلیفِ شک و یقینم چه می‌شود

این پل که بین مجاز و حقیقت است
در آسمان و زمینم چه می‌شود

با دستِ عقل که چیزی نمی‌‌شود
پای دلم بنشینم چه می‌شود؟

دین در اصول، به تقلید، گفته: نه
تحقیق در تو، ببینم چه می‌شود

آخر، خدا که بپرسد تو کیستی؟
می‌گویمش که همینم، چه می‌شود؟

 

[Tara Motlagh]

تو با قلب ویرانه من چه کردی؟!
ببین عشق دیوانه من چه کردی

در ابریشم عادت آسوده بودم
تو با حال پروانه من چه کردی؟!

ننوشیده از جام چشم تو مستم
خمار است میخانه من چه کردی؟!

مگر لایق تکیه دادن نبودم؟
تو با حسرت شانه من چه کردی؟!

مرا خسته کردی و خود خسته رفتی
سفر کرده! باخانه من چه کردی؟!

جهانِ من از گریه ات خیس باران
تو با سقف کاشانه ى من چه کردی؟!

 

[Tara Motlagh]

میشه خدا رو حس کرد تو لحظه‌های ساده
تو اضطراب عشق و گناه بی‌اراده

بی‌عشق عمر آدم بی‌اعتقاد می‌ره
هفتاد سال عبادت یک شب به باد می‌ره

وقتی که عشق آخر تصمیمش‌و بگیره
کاری نداره زوده یا حتی خیلی دیره

ترسیده بودم از عشق، عاشق‌تر از همیشه
هر چی محال می‌شد، با عشق داره میشه

عاشق نباشه آدم حتی خدا غریبه‌س
از لحظه‌های حوا، هوا می‌مونه و بس

نترس اگردل تو از خواب کهنه پاشه
شاید خدا قصه‌تو از نو نوشته باشه

 

[Tara Motlagh]

وقتی گریبان عدم با دست خلقت می‌درید
وقتی ابد چشم تو را پیش از ازل می‌آفرید

وقتی زمین ناز تو را در آسمان ها می‌کشید
وقتی عطش طعم تو را با اشک‌هایم می‌چشید

من عاشق چشمت شدم نه عقل بود و نه دلی
چیزی نمی‌دانم از این دیوانگی و عاقلی

یک آن شد این عاشق شدن دنیا همان یک لحظه بود
آن دم که چشمانت مرا از عمق چشمانم ربود

وقتی که من عاشق شدم شیطان به نامم سجده کرد
آدم زمینی تر شد و عالم به آدم سجده کرد

من بودم و چشمان تو نه آتشی و نه گلی
چیزی نمی‌دانم از این دیوانگی و عاقلی

من عاشق چشمت شدم شاید کمی هم بیشتر
چیزی در آن سوی یقین شاید کمی هم کیش‌تر

آغاز و ختم ماجرا لمس تماشای تو بود
دیگر فقط تصویر من در مردمک‌های تو بود

 

[Tara Motlagh]

مرزهای تَنِ‌مان
بی‌قراری می‌کنند
در دستِ این مرزهای قراردادی
مرزهای تَنِ‌مان
قرارشان
شکستن است
و
این مرزها
قرارشان
نشکستن
من و تو
قراری با مرزها نداریم
می‌شکنیم‌شان
بی‌هیچ قراردادی

 

[Tara Motlagh]

مگر می‌شود تو را دید و
برایت شعر نگفت؟

کدام شاعر
چنین فرصتی را از دست می دهد؟

تمام شاعران
با دیدنِ تو
به حالِ خودشان برای تو شعر می‌گویند
حتی بی آن‌که بخواهند

اما تو
باید
فقط
شعرهای من را بخوانی
آن‌ها را به حال خودشان بگذار

بگذار
یک بار هم که شده
عاشق به معشوق
حکم کند

تو
باید
فقط
شعرهای من را بخوانی

 

[Tara Motlagh]

تو از کدام گم شدن حوالی من آمدی
همین که لب به لب شدی به خالی من آمدی

غبار عشق برلبت رسیده‌ای به انزوا
دمی سکوت کن غزل کمی بخواب بی‌صدا

تو خسته‌ای نگاه کن چقدر زخم خورده‌ای
و اتفاق بود اگر هنوز هم نمرده‌ای

نشسته‌ام کنار تو نترس خوب می‌شوی
دوباره ماه قصه‌ها پس از غروب می‌شوی

به خود که آمدی بگو، بگو تمام درد را
بخوان که می‌شناسم این صدای دوره گرد را

من از مسیر دیگری به حس تو رسیده‌ام
هزار و یک شب تو را هزار بار دیده‌ام

کسی تو را ندیده در سوال چشم‌های تو
نگو که اشک می‌شود وبال اشک‌های تو

نترس عمر سادگی به انتها نمی‌رسد
همیشه راه گم شدن به ناکجا نمی‌رسد

 

[Tara Motlagh]

یک روز می‌آیی که من دیگر دچارت نیستم
از صبر لبریزم ولی چشم انتظارت نیستم

یک روز می‌آیی که من نه عقل دارم نه جنون
نه شک به چیزی نه یقین، مسـ*ـت و خمارت نیستم

شب‌زنده داری می‌کنی تا صبح زاری می‌کنی
تو بی‌قراری می‌کنی، من بی‌قرارت نیستم

پاییز تو سر می‌رسد قدری زمستانی و بعد
گل می‌دهی، نو می‌شوی، من در بهارت نیستم

زنگارها را شسته‌ام دور از کدورت‌های دور
آیینه‌ای رو به توام، اما کنارت نیستم

دور دلم دیوار نیست، انکار من دشوار نیست
اصلاً منی در کار نیست، امن‌ام حصارت نیستم

 

[Tara Motlagh]

گاهی مسیر جاده به بن بست می‌رود
گاهی تمام حادثه از دست می‌رود

گاهی همان کسی که دم از عقل می زند
در راه هوشیاری خود مسـ*ـت می رود