زندگینامه امام سجاد

[STARLET]

در مکه، وقتی پیام‌های دعوت کوفیان به دستشان رسید، عازم این شهر شدند. در نهایت، در محرم سال ۶۱ ه‍.ق، پدرش حسین بن علی و یارانِ اندکش — که حاضر به بیعت با یزید نبودند — در دشت کربلا کشته شدند. تمام مصادرِ تاریخیِ شیعه در حضور زین‌العابدین در نبرد کربلا، اتفاق دارند و از وی، گزارش‌های فراوانی از وقایع این نبرد و اتفاقات پس از آن نقل کرده‌اند.

 

[STARLET]

روایاتی از منابع شیعی، از جنگاوری او در نبرد کربلا یاد کرده که سبب جراحت او نیز شده است. در مقابل، مورخان زیادی از جمله طبری، مورخ اهل سنت، بر بیماری سجاد و عدم امکان مبارزه در این نبرد اشاره داشته‌اند. همچنین، بنا به روایتی که در ارشاد شیخ مفید، عالم شیعه، آمده، از قولِ سجاد نقل شده است که شب عاشورا وقتی حسین یارانش را فرا خواند تا برایشان سخن بگوید، «من نیز که بیمار بودم نزدیک آنان رفتم تا سخنان حضرت را بشنوم.»

 

[STARLET]

به نوشتۀ مادلونگ و دونالدسون، پس از پایان درگیری‌ها در نبرد کربلا و کشته شدن حسین بن علی و یارانش، زین‌العابدین از جملۀ چند مردی بود که از لشکریان حسین بن علی زنده ماندند. منابع مختلف، بیماری علی بن الحسین را علت زنده ماندنش می‌دانند. گفته می‌شود پس از پایانِ جنگ، سربازان عبیدالله بن زیاد در جستجوی غنائم وارد خیمه‌اش شدند و قصد داشتند او را بکشند، اما عمه‌اش، زینب، نزد عمر بن سعد، وساطت کرد تا از خونش بگذرند

 

[STARLET]

در کوفه و شام

پس از کشتارِ کربلا، اهل بیتِ حسین را به اسیری گرفتند و روانهٔ کوفه کردند. به نقل از امالی شیخ طوسی، عالم شیعه، و مقتل خوارزمی، مورخ سنی، در راهِ کوفه، بر گردنِ علی بن حسین غُل و جامعه نهادند. به نقل از ناسخ التواریخ چون بیمار بود و نمی‌توانست خود را روی شتر نگاه دارد، پاهایش را بر شکمِ شتر بستند.[۳۶] به‌نوشتهٔ خوارزمی، زین‌العابدین را که به دلیلِ بیماری ضعیف و لاغر شده بود، دست‌بسته به کوفه آوردند. وقتی دید مردم گریه می‌کنند، گفت: «اینان به خاطر ما می‌گریند؟ پس چه کسی ما را کشته است؟!»

 

[STARLET]

هنگامی‌که او را نزد عبیدالله بن زیاد، حاکم کوفه، آوردند، بین او و ابن زیاد، مجادله‌ای درگرفت. به نقل از طبری، ابن زیاد نامش را پرسید و وقتی زین العابدین گفت من علی هستم، ابن زیاد سؤال کرد مگر خدا، علی بن الحسین را نکُشت.

 

[STARLET]

ابن زیاد تکرار کرد که خدا او را کشته است. به نوشتۀ طبری، علی با استناد به آیه‌ای از قرآن]
، دلیل آورد که خداوند، مردگان را قبض روح می‌کند. به این معنا که مردم، برادرم را کشتند و خدا او را قبض روح کرد. ابن زیاد خشمگین شده، حکمِ قتلش را صادر کرد؛ امّا با سخنانِ زینب از این تصمیم منصرف شد. به نقل از طبری، ابن زیاد، علی بن حسین و دیگر اسیرانِ کربلا را در زندان نگاه داشت و نامه‌ای به شام نوشت تا از یزید، کسبِ تکلیف کند. یزید از او خواست اسیران و سرهای کشته‌شدگانِ کربلا را نزد او بفرستد.

 

[STARLET]

در شام
همچنین ببینید: خطبه علی بن حسین در شام
به نوشتۀ سید جعفر شهیدی، مورخ شیعه، زین‌العابدین به‌همراه اسرا به نزدِ خلیفۀ وقت، یزید بن معاویه، در شام برده شد و در مسجدِ این شهر، در پاسخ به شخصی که از طرفِ خلیفه، قصدِ بدنام کردنِ اهل بیت را داشت، خطبه‌ای ایراد کرد و ضمنِ معرفیِ خود و پدر و جدّش، به مردم اظهار داشت که آنچه یزید بر زبان‌ها انداخته است،

 

[STARLET]

درست نیست؛ پدر او خارجی نبوده و قصد نداشته است بین مسلمانان تفرقه ایجاد کند یا در بِلادِ اسلام فتنه برانگیزد؛ او برای حق و به‌دعوتِ کوفیان قیام کرد تا دین را از بدعت‌هایی که در آن گرفتار بود، بزداید و به سادگی و اخلاصِ عصرِ جدّش رسول خدا برگرداند. به نوشتۀ شهیدی، مورخ شیعه، در چنین روزی یا روزی دیگر است که سجاد از یزید اجازه می‌خواهد تا بر منبر شود و «سخنی چند که موجب خشنودی خدا باشد» به مردم بگوید.

 

[STARLET]

.خطبهٔ سجاد، عبارت است از بزرگداشت خاندانش و ذکر مصائبی که بر آن‌ها در واقعۀ کربلا رفته است. امّا، هنوز سخنِ سجاد تمام نشده بود که مؤذن به «اشهد ان لا اله الا الله» رسید. علی بن حسین به یگانگیِ خداوند گواهی داد و وقتی مؤذن به «اشهد ان محمد رسول‌الله» رسید، از یزید پرسید: «آیا محمد جدِّ من است یا جدِّ تو؟» شهیدی در مورد اینکه چرا زین‌العابدین در این خطبه به معرفیِ خود و نسبتش با رسول خدا پرداخته است، می‌گوید مردمِ شام، از مرکزِ اسلام دور بودند و از روشِ پیامبر و جایگاهِ اهل بیتِ وی آگاهی نداشتند؛

 

[STARLET]

؛یعنی، مردم شام پیامبر اسلام را درک نکرده بودند و روشِ اصحاب او را نمی‌دانستند. برخی از صحابهٔ پیامبر هم که به شام رفته بودند، صاحب نفوذ نبودند. برای همین، مردم شام روش معاویه و اطرافیانش را سنت مسلمانی می‌دانستند و کارهای آنان را تأیید می‌کردند. رسول جعفریان، مورخ شیعه، اهمیتِ دیگرِ این خطبه را در این می‌داند که معاویه و امویان همیشه سعی داشتند خاندانِ حسین را ذریهٔ علی بنامند و اجازه ندهند آن‌ها خودشان را به پیامبر منتسب کنند. به نوشتهٔ اسدی، این شناساییِ جدیدِ مردم شام از سجاد و پدرانش، زمینۀ برخوردِ خصمانهٔ مردم نظیر توهین و پرتاب سنگ را کمتر کرد. سجاد، همچنین با ذکر مصائبی که در کربلا بر خاندانش رفته بود و با شعارهایی چون «أنا ابن المجزور الرأس من القفا» و «أنا ابن العطشان حتی قضی»[یادداشت ۳]، معرفی کرد که موجب گریه و آلام حضار شد.[۴۸] به نوشتۀ جعفریان، مورخ شیعه، یزید در این مجلس، برای کسب وجهۀ مردمی، گناهِ کشتارِ کربلا را به گردنِ ابن زیاد انداخت و اهل بیت را با احترام، راهیِ مدینه کرد