در حال تایپ [اِیکی اوز] اثر «پریسا موسوی کاربر انجمن رمان بوک»

["parisa"]

تو یک حرکت با یک تیر خلاصش کردم و تنها خونِ کثیفش بود که روی سرو صورتم پاشیده شد.
اسلحه رو به دست بهرام دادم و دستمال سفیدی که سمتم گرفته بود رو از دستش بیرون کشیدم، مرتکیه کثیف تر از اونی بود که فکرش رو می‌کردم ولی خلاص کردنش از آبِ خوردن هم راحت تر بود. پوزخندی زدم و همینطور که داشتم دست و صورتم رو پاک می‌کردم محکم و قاطع گفتم:
-جمعش کنید این کثافتو.
-چشم آقا.
"ماهبد"
سرم رو بین دست‌هام گرفتم، بی‌شک از حرفاش درد شدیدی توی قلبم به جریان افتاد و یک ثانیه اتفاقات گذشته جلوی چشم‌هام نقش بست.
حال الانش تنها چیزی بود که می‌تونستم درک کنم، اینطوری نمی‌شد...نفس حبس شده‌ام رو بیرون فرستادم و دوباره دستی میون موهام کشیدم، ریتم نفس‌هام چنان کند شده بود که شک داشتم واقعا زنده‌ام یا نه!
-به کسی...به کسی هم شک داری؟
با چشم‌های خیسش بهم خیره شد، نگاهم رو دادم به خاکستری که توی چشم‌هاش موج می‌زد، غم چشم‌هاش دل هر سنگی رو نرم می‌کرد.
با صدای گرفته‌ای که ناشی از گریه‌ی زیاد بود زمزمه کرد:
-نمی... نمی‌دونم، یعنی‌...نه...هنوز...جسدشون رو دارن کالبد شکافی می‌کنن‌..اما مطمئنم اون... اون زخم با چاقو بود...به خدا که با چاقو بود...
با دستش صورتش رو پوشوند تا بیشتر از این هقی از داخل گلوش خارج نشه، از روی کاناپه بلند شدم پریشون دستی به ته ریشم کشیدم، یادآور تموم اون روز‌ها شد سوهان روحم، اون روزهایی که با نبود پدر و مادر سر کردم، با نبود کسی بالای سرم و... آخرش شدم اینی که هستم! قوی ترت می‌کنه، غم اون پوست نازکت رو اونقدری می‌کَنه تا کلفت بشی... کلفت تر از اونی که فکرش رو می‌کردی و اصلا حتی یه روز از فکرت گذر نمی‌کرد همچین ادمی بشی!
-از دست دادن پدر و مادرت تو سن شش سالگی دردناک تر از اون چیزیه که فکرشو می‌کنی!
سرش رو با شنیدن حرفم بالا گرفت و دوباره اشکی از چشمش روی گونه‌اش سر خورد، لب‌های لرزونش به حرکت در‌اومدن و کلمه‌ی چی رو حجی کردن، تو شوک بود نه؟ لابد انتظار داشت تا الان هیچ دق و دلی‌ای نداشته باشم اما... انسان ذاتش اینه... روال زندگی همینه.
-تنها فقط شیش سالم بود که تن غرق در خون مادرم رو بین ملافه‌های سفید پیدا کردم، کشته‌ بودتش ادمی رو میگم که یه زمانی بهش بابا میگفتم‌..هه بابا! تا الان تموم توانم رو کردم تا این کلمه‌ی غریب رو از یادم ببرم اما نمیشه...از هرچیزی که تنفر داشته باشی فکرش مثل خوره می‌افته به جونت و تا ذره ذره از روح و روانت رو نابود نکنه یقه‌ت رو ول نمی‌کنه! فردای اون شبش نمی‌دونم چطور شد یا اصلا چی شد که خبر تصادف کردن همون یارو به گوشم رسید. انگار با شنیدن این خبر روی جیگر سوخته‌ام یه پاش آب یخ ریختن.
نیم نگاهی حواله‌ی صورتش کردم که حالا بیشتر از قبل غرق اشک بود، لب‌هام رو محکم روی هم فشردم، حالش پریشون و داغون بود و من با این حرفام تنها داشتم این حال بدش رو بدتر می‌کردم، چی داشتم میگفتم؟ فلسفه‌ی زندگیم رو؟
پشت بهش چرخیدم که صدای هق هق خفه‌ش گوشم رو کر کرد، پشیمون بودم از جز به جز تموم حرفایی که چند ثانیه پیش زده بودم! منه خدانشناس به جای اینکه حالش رو بهتر کنم راه به راه بدتر داشتم گند میزدم به همه چیز!
سریع سمتش برگشتم و خیره‌ی اون صورت معصومی شدم که بین دست‌هاش پنهون کرده بود، سخت آب دهنم رو قورت دادم و قدمی سمتش برداشتم.
-نباید بیشتر از این دست دست کنی تا از دست قسر در بره...
-کمکم می‌کنی بی‌ناموسو پیداش کنم؟
از شنیدن حرفش لنگه ابروهام بالا پرید، و اما تا به خودم بجمبم پشت بند حرفش لب زد:
-مطمئنم پرونده به دست من نمی‌افته چون قتل مربوط به خانواده خودم میشه و می‌دونن که سپردن این پرونده به دست خودِ من اشتباهِ محضه! هرجوری شده خودم اون کثافت اشغال رو پیدا می‌کنم، حتی اگه پرونده دست من نباشه...هرکاری می‌کنم... هرکاری می‌کنم تا اون بی‌شرف رو بالای چوبه‌ی دار بفرستم...

 

["parisa"]

"مهوا"
اکسیژن به صفر رسیده بود و پاهام از ایستادن زیاد گزگز می‌کرد، چطور می‌تونستم باور کنم؟ باور کنم که تکه‌ای از وجودم برای همیشه نیست و نابود شده؟ باور کنم که دیگه کسایی که مامان و بابا صداشون می‌کردم وجود ندارن و نخواهد داشت؟ چطوری خدایا؟
کسی که همین چند روز پیش خسته از غرغر‌های شیرین مادرانه‌اش بودم و حالا دلتنگ شنیدن همین غرغر‌ها شده بودم؟
خاک‌هارو از روی پارچه‌ی سفید کنار زدم داد کشیدم:
-نریزین...نریزین اینارو روی این دو فرشته...با شماهام...نمی‌شنوین؟ دِ لابد نمی‌شنوین چی میگم که اینطوری می‌کنید؟ میگم نریز... چرا حالیتون نیست؟ چرا نمی‌فهمید...هان؟
زندایی هق زنان از سرشونه‌هام گرفت و تلاش کرد تا از روی زمین که با زانو فرود اومده بودم بلندم بکنه.
-مهوا....دورت بگردم، هلاک کردی خودت رو زندایی...الهی من می‌میردم و تو این حال و روز نمی‌دیدمت.
نرگس مدام داشت دلداریم می‌داد و سعی می‌کرد آرومم بکنه، حتی با اینکه حال خاله شبنم چندان دست کمی از من نداشت...دست نرگس که توی دست‌هام بود رو بیرون کشیدم و با آستین لباسم اشک‌های روی صورتم رو پاک کردم.
نه...نه نمرده بودن...زنده بودن پیشم بودن، مامان بابایی که همه‌جوره همایتم می‌کردن، پشتم بودن هنوز هم زنده بودن...هنوز هم هر ثانیه اغوششون برام باز بود اما... حالا چطور می‌تونستم از بین این یه خروار خاکی که روشون ریخته بود باز هم به اغوش بگیرمشون؟
انگار اسمون هم دلش از این زندگیه بی‌رحم پر بود، از این زندگی‌ای که حتی وقتی گذر فکرت بهش می‌خوره هیچ و پوچ‌ به نظر می‌رسه...از این زندگی‌ای که آخرش چیزی جز مردن و نبودن نیست!
-هییسس...جون من اروم باش مهوام... تور‌خدا یکم نفس بگیر، من میمیرم و زنده میشم وقتی تو این حال و روز می‌بینمت.
صدای غمگین نرگس بود که مهمون گوش‌هام شد و بغض توی گلوم رو مثل خنجری تیز کرد، سرم رو اروم روی شونه‌هاش گذاشتم و بدون هیچ واکنشی به روبه روم خیره شدم، به خاک‌هایی که با بی‌رحمی روی جسد پدر و مادرم ریخته می‌شدن...به مردمی که دور تا دور این قبر‌ها جمع شده بودن و بعضیاشون اشک می‌ریختن و حتی بعضیا نقاب ناراحت بودن جلوی صورتشون گرفته بودن.
سوز صدای قران و هق هق‌های کشنده‌ی خاله غم این فضارو شکسته بود، دلم همین ثانیه بود که به حال و روز خودم کباب شد، به حال و روزی که تعریفی نداشت و حتی‌...حتی نمی‌دونستم چرا دیگه اشکی از چشم‌هام نمیریزه.
-من... بدون شماها چیکار کنم؟ کجا برم؟ هیچ فکر...اینجاش رو کرده بودین؟

صدای گرفته‌ام به گوش‌های خودم هم ناآشنا بود، دست‌های گرم نرگس مدام دور تنم حلقه شده بود و با ناراحتی سعی داشت حتی شده کمی هم اروم بکنه، اما مگه شدنی بود؟
من اروم نبودم، نه تا وقتی که اون قاتل راست راست داشت توی همین شهر می‌چرخید! نه اروم نبودم!
غم‌ نگاه عمو و قطره‌ اشک‌هایی که از چشم خاله شبنم می‌چکید اثبات مظلومیت این دو فرشته‌ای بود که حالا خروار خاک روشون نشسته بودن.
سرم رو سریع از شونه‌ی نرگس برداشتم و با دستم تند تند خاک رو کنار زدم، ریتم نفس‌هام چنان تند شده بود که قفسه‌ی سی*ن*ه‌ام با شدت بیشتری بالا و پایین می‌شد.
-بزارید فقط یک بار دیگه...یک بار دیگه بغلتون کنم...یک بار دیگه سرم رو بزارم تو روشونه‌هات بابا...
صدای هق‌هق‌ها با شنیدن حرفم شدت گرفت، قلبم شکاف برداشته بود و انگار هر ثانیه خنجری داخلش فرو می‌کردن و بعد با بی‌رحمی تمام همون خنجر رو از داخل قلبم بیرون می‌کشیدن.

اشوبی که هر لحظه توی دلم به جریان می‌افتاد رو چیکار می‌کردم؟ این درد...این درد مرهمی نداشت؟ کی گفته بود هر دردی یه مرهمی داره؟ کی گفته بود؟
صدای جیغ و داد‌هام بلند تر از هر لحظه‌ای بود، اشک نه‌..اشکی از چشمم به پایین نمی‌اومد‌ها...اما انگار تموم جسم و روحم شده بود همون یه قطره اشکی که داخل چشم‌هام یخ زده نشسته بود، هونقدر درد و عذاب می‌کشید برای اینکه از بند اسارت چشم‌هام رها بشه...
همه تو غم فرو رفته بودن و اشک می‌ریختن، اما تنها کسی که روح از تنش رفته بود من بودم، من بودم که نمی‌دونستم چیکار باید بکنم، چه حسی داشته باشم و حتی... چطوری گریه بکنم و برای مادر پدر از دست رفته‌ام عزاداری بکنم!
تا الان انقدر خودم رو درمونده و ناچار ندیده بودم؛

 

["parisa"]

-اصلا همچین چیزی نمیشه! نمیتونم اجازه بدم تا بازپرس!
عاجزانه خیره به دادستان با لحن ملایم و اروم تری زمزمه کردم:
-لطفا... پرونده رو من می‌تو....
اما هنوز حرفم کامل نشده بود که دادستان محکم و قاطع گفت:
-گفتم که نمیشه، همچین چیزی نمی‌تونه اتفاق بیوفته، نمی‌تونم پرونده‌ی قتل خانواده‌‌ات رو دست خودت بسپارم بازپرس، باید یه چندتا سوالاتی ازت بپرسن لطفا قبل اینکه از دادسرا خارج بشی با بچه‌ها برو تا کارشون رو انجام بدن.
فایده نداشت، التماس کردن هم فایده‌ای این وسط نداشت، چیکار باید می‌کردم؟ وقتی پرونده دست من نبود چطوری اون قاتل بی‌شرف رو می‌تونستم پیدا کنم؟ چطوری خدایا؟
من قسم خورده بودم قاتل رو پیدا کنم و اما از همین الان دستم به هیچ‌‌جا بند نبود؟ نه بند نبود!
اونقدری داغون و پریشون بودم که حتی نفهمیدم چطور به یه سری سوالات جواب دادم، سوالاتی مثل اینکه دیشب کجا بودم و کجا رفته بودم؟ قبل اینکه از خونه خارج بشم چیز مشکوکی دیدم یا نه...به کسی مشکوک هستم یا نه...چرا طوری وانمود می‌کردن که من مظنون این پروندم؟ من قاتل مامان و بابامم؟
همین بود، وقتی قتلی انجام میشه به اقوام و کسایی که به مقتول نزدیکن مضنون به حساب میان و در این مورد حتی جایگاهت هم فراموش میشه، اینکه تو خودت بازپرسی و طوری باهات برخورد بشه که مضنون یه پرونده‌ای!
اما الان تموم اینا اهمیت نداشت، نداشت چون تموم فکر و ذکرم شده بود پیدا کردن این قاتل...
سوار ماشینم شدم و باز غم موج توی چشم‌هام شناور شد، آهی کشیدم و ماشین رو روشن کردم، انگار تموم زندگی همینجا متوقف شده بود، تموم ادم‌ها...تموم ثانیه‌ها و دقیقه‌ها... چقدر دردناک بود من تموم شده بودم اما زندگی هنوز ادامه داشت!
توی این نیم ساعت راه تنها فقط خودم رو سرزنش می‌کردم، مدام خودم رو مقصر می‌دونستم که اینطوری شد، که این اتفاقات افتاد.
اگه منه احمق به اون مهمونی نمی‌رفتم شاید اینطوری نمی‌شد شاید هیچوقت به خاطر خوردن اون کوفتی با مامان و بابا بحثم نمی‌شد، از کجا باید می‌دونستم...از کجا باید می‌دونستم اون دیدار بدون خداحافظی آخرین دیدار من با مامان و بابای خودم بود؟
داشتم دق می‌کردم... بخدا که قلبم داشت تو حلقم می‌اومد وقتی یاد اون صحنه‌ای می‌افتادم که جسد غرق در خونشون رو با دو جفت چشم‌های خودم دیدم، چقدر می‌تونه دلخراش باشه؟ چقدر می‌تونه دلخراش باشه تو با آدم‌هایی بحث و دعوا کنی و نفهمی این دعوا اخرین بحث شما بوده...زندگی... خدایا زندگی چرا باید انقدر بی‌رحم و سنگ دل باشه؟
حتی... حتی جواب پزشک قانونی هم اومده بود که...که با چاقوی آشپزخونه بهشون ضربه وارد شده... چاقوی آشپزخونه، خونه‌ی ما...با چاقوی آشپزخونه‌ای که مامان داشت داخلش آشپزی می‌کرد... اول ضربه به پهلوی بابا وارد شده و دوبار به قلبش و بعد از...و بعد از مردن بابا... چهار ضرب‌ی چاقو هم به تن مامان وارد شده... آخ که جیگرم داشت آتیش می‌گرفت با فکر به این‌ها...آخ که تموم جسم و روحم داشت تو آتیش می‌سوخت...می‌سوخت خدایا...می‌تونی ببینی؟ می‌سوخت درست مثل یه تیکه گوشت که روی شعله‌ی آتیش گرفتیش...
هنوز هم گیج بودم، چطور این اتفاق افتاده بود، من اصلا کی به ماهبد زنگ زده بودم؟ چرا منه خدانشناس چیزی از اون شب وا مونده یادم نمی‌‌اومد؟ خدایا چرا؟ تقاص چی رو اینطوری داشتم پس می‌دادم؟ چی خدایا؟
گیج و منگ ماشین رو جلوی خونه خاموش کردم و با یه وجودم پر از بغض از ماشین پیدا شدم، امروز بعد از خاکسپاری تموم فامیل توی خونه جمع شدن و یکی یکی تسلیت گفتن حتی اونقدری حالم داغون و پریشون بود که نفهمیدم چطوری نرگس و خاله شبنم از مهمون‌هارو پذیرایی و بدرقه‌شون کردن!
روبه روی در خونه ایستادم، خواستم دستم رو روی زنگ بزارم اما... با یادآوردن نبودنشون سوزش دردناکی چشم‌هام رو به چنگ گرفت و و بغض توی قلبم رخنه کرد.
اشکی از گوشه‌ی چشمم روی گونم سر خورد و با غم کلید رو توی در فرو بردم و چرخوندم.
وارد خونه شدم اما... صدای غرغر‌های قشنگ مامان... صدای خنده و شوخی‌های بابا و حتی صدای غر زدن‌های من همه و همه به سمت گوشم هجوم اوردن و هرکدوم مثل صدای ضبط شده‌ای دم گوشم اکو شدن.
با زانو روی زمین فرود اومدم و از ته دل هق زدم، هق زدم به این دنیایی که هیچ رحمی نداشت و نخواهد داشت، هق زدم به این زندگی سیاهم که هر ثانیه و هر لحظه داشت سیاه تر و سیاه تر می‌شد.

 

["parisa"]

صدای هق‌هق هام اوج گرفته بود و انگار دیگه جونی تو تنم نمونده بود، اشکی تو چشمم نمونده بود که بیشتر از این روی گونه‌هام سرازیر بشه.
چه بلایی داشت سرم می‌اومد خدا؟ چراا؟ چرا اینطوری و با بی‌انصافی تقاص چی رو داری ازم می‌گیری؟ چی؟
انگار به کل بی‌حس شده بودم، بابا همیشه می‌ترسید من هم مثل مامان به الکل اعتیاد داشته باشم، کاش می‌مردم؛ کاش همونجا که مامان من رو باردار بود و اما باز هم نمی‌تونست اعتیادش رو بزاره کنار می‌مردم و امروز به این حال و روژ که هیچ حتی دیگه مقصر نبود مامان و بابای خودم نمی‌شدم!
کنار دیوار سر خوردم و دیوار سرد انگار جسم سرد و بی‌روحم رو به اغوش کشید، هیچ جوره تن غرق در خونشون از جلوی چشم‌هام بیرون نمی‌رفت، هیچ جوره...
روی پارکت‌های سفید خونه دراز کشیدم، جایی که تن سرد و بی‌جون مامان افتاده بود، جایی که جسم بابا دراز کشیده بود، آخ که دیروز چطوری و با چه دل و جرعتی من اون قطره خون‌هارو از روی این سرامیک‌ها پاک کردم، صدای خندم به گوش‌های خودم رسید، خنده‌ای که دردش تموم قلبم رو به چنگ گرفت و شد چاقوی زخمم... خندیدم و قهقهه زدم... اره قهقهه برای اون درد و زنجی که داشتم خون مادر پدر خودم رو از روی سرامیک‌ها از بین می‌بردم...
پاهام رو جنین وار توی شکمم جمع کردم و نگاهم رو به مقابلم دوختم، تو یک ثانیه چهرم از غم و بغض توهم رفت و با صدای گرفته‌ای زمزمه کردم:
-اینجایین.... می‌دونم الان پیمین... می‌دونم تنهام نزاشـ...
اما تا نگاهم به شی درخشانی که زیر مبل به چشم می‌خورد و می‌درخشید افتاد حرفم تو نصفه قطع شد.
اخم‌هام تو هم رفت، این دیگه چی بود؟ اصلا برای چی افتاده بود زیر مبل؟ خودم رو نزدیک مبل کردم و دستم رو دراز کردم، سرشونه‌ام به مبل برخورد کرد و درد توی تنم پیچید، اما بی‌توجه به این درد بیشتر دستم رو زیر مبل دراز کردم که انگشت اشاره‌ام به چیز تیزی برخورد کرد.
انگشتم انگار که زخم شده باشه، وحشتناک سوخت و به ناچار دستم رو بیرون کشیدم و با دیدن چاقو روحم منقبض شد و تمام تنم درد شدیدی به اغوش کشید.
چاقو؟؟ خدایااا...
اخم‌هام رو توهم کشیدم و چاقوی تیز و بُرنده‌ی دستم رو برگردوندم که با دیدن نوشته‌ی روش قلبم از حرکت ایستاد و برای ثانیه‌ای نفس تو سی*ن*ه‌ام حبس شد خدایا...این چه بلایی بود که روی سرم آوار شده بود؟
روی چاقو با دست خط درشت و انگار ماژیک قرمز رنگی نوشته شده بود:
"مرگِ ما"
خشم تموم وجودم رو گرفت و ناخون‌هام رو به کف دستم فشردم تا کمی از این خشم کاسته بشه اما شدنی نبود، بود؟ مرگ ما...درست... درست مثل اون... اون پرونده‌ی روشنک نه؟
بوی اهن زیر بینیم پیچید و با اخم‌های توهم چاقو رو نزدیک ببینم بردم که بوی خون بینیم رو پر کرد، خون؟ به خدا که خون بود..به همون خدایی که شاهد تموم این اتفاقات بود این خون بود...خون
نوشته‌‌ی روی چاقو با خون نوشته شده بود؟
خون کی؟ خون مامان بابای من؟

 

["parisa"]

"ماهبد"
دستم روی دستگیره‌ی در نشست و خواستم در رو کامل باز کنم که صدای گوشی توی جیبم مانعم شد.
نفس عمیقی کشیدم و گوشی رو از جیبم بیرون کشیدم، با دیدن اسم مهوا بی‌اخیتار اون حال و روزی که دیروز داشت جلوی چشم‌هام نقش بست... محکم چشم روی هم فشردم و ایکون سبز گوشی رو فشردم‌.
تماس رو وصل کردم و خواستم چیزی بگم اما صدای بغض و گرفته‌اش که توی گوشم پیچید و نفس توی سی*ن*ه‌ام حبس کرد، با صدای لرزون که نشون از نگرانی توی وجودم می‌داد اروم زمزمه کردم:
-چیشده؟! حرف بزن! لطفا!
صدای بغض دارش برای بار دوم توی گوشم پیچید و نفس کشیدن رو برام دشوار کرد.
-هنوز...هنوز هم سر حرفت هستی؟
از شنیدن این حرفش دستم رو از روی دستگیره‌‌ی در برداشتم و سخت و محکم آب دهنم رو قورت دادم، بودم... معلوم بود که هنوزم سر حرفی که زدم بودم.
-اره هستم، کمکت می‌کنم.
هقی از پشت گوشی به گوشم رسید و درد با تموم وجودش توی قلبم پیچید، با دست آزادم دستی میون موهای اشفته‌ام کشیدم و بدون فکر زمزمه کردم:
-کجایی مهوا؟ یعنی... حالت اگه خوب نیست...
‌مکثی کردم و با تردید دوباره دستی میون موهام بردم که صدای قورت دادن بغضش رو به گوشم رسید و انگار با صدایی که سعی داشت اصلا و ابدا لرزشی نداشته باشه زمزمه کرد:
- حالم...خوبه...میشه... میشه ببینمت؟ سرنخی درمود همین قاتل پیدا کردم...
مجدد دستم رو روی دستگیره‌ی در فشردم و در رو بازش کردم و سوییچ‌ ماشین رو از توی جیب شلوارم بیرون کشیدم و همین‌طور که از خونه خارج می‌شدم با صدای آرومی گفتم:
-اره حتما، فقط...من می‌رم خونه‌ی خاتون، بخاطر همین باید لوکیشن اونجا رو برات بفرستم،‌ مشکلی که نیست؟
تنها فقط صدای نه‌ی پر از بغضش توی گوشم پیچید و بعد گفتن خدافظ بی‌سرو و تهی بدون حرف اضافه‌ای تماس رو پایان داد.
نفس عمیقی کشیدم و وارد پارکینگ شدم، پشت فرمون ماشین نشستم و خواستم ماشین رو روشن کنم اما...
لحظه‌ای از دیروز جلوی چشم‌هام نقش بست و باعث شد محکم چشم‌‌هام رو روی هم فشار بدم و بببندم، چقدر برام سخت بود دیدن این دختر تو اون حال و وضع، اینکه سخت باشه و باور نکنم نه...بالاخره ادم بود و این واکنشش از غم توی این شرایطی که داخلش بود طبیعی به حساب می‌ا‌ومد... اما اینم عادی بود که تو اون حال می‌خواستم فقط حتی شده کمی حالش رو خوب بکنم و از اون اوضاع و شرایط درش بیارم؟
چت شده تو مرد حسابی؟ عقل از سرت که نپریده؟

 

["parisa"]

بدنم به طور عجیبی گر گرفته بود و انگار داشت تو کوره‌ی آتیش می‌سوخت، نه...باید هرطوری شده بود فکر این دختر رو از سرم بیرون می‌کردم، قبل از اینکه کار از کار گذشته باشه و برای همیشه دیر شده باشه...
هنوز هم هق‌هق های کشنده‌اش توی گوشم اکو می‌شد و برای بار نمی‌دونم چندم قلبم رو به درد می‌اورد، منه احمق چه مرگم شده بود؟ چرا هی راست می‌رفتم چپ می‌رفتم به این دختر فکر می‌کردم و همه فکر و ذکرم شده بود این دختر و حال بدش که هر لحظه نگران بودم حالش بده بازم، یا خوب شده و بهتره؟
نه...هیچ جوره نمی‌خواستم باور کنم دارم مسیری رو می‌رم که آخرش تو سه کلمه خلاصه میشه.. عین شین قاف...و کلمه‌ی درست ترش...عشق!
به ولله که یه چیزی خورده بود پس کلم که این مزخرفات هی از فکرم می‌گذشت! آخه مرد حسابی عشق و عاشقی کجا بود؟
پوزخندی بی‌‌ارده جاش رو با بی‌رحمی روی لب‌هام پهن کرد و برای اینکه حال و هوام عوض بشه و هوایی بخوره به سرم شیشه‌ی ماشین رو کمی پایین دادم.
هوا داشت روبه تاریکی می‌رفت و با فکر خاتون که حتما زحمت کشیده و شام درست کرده ماشین رو روشن کردم‌ و قبل روندنش لوکیشن رو برای مهوا فرستادم.
سری تند تند روبه طرفین تکون می‌دادم تا این افکار مزخرف دست از سرم برداره اما هیچ جوره فایده‌ای نداشت که نداشت...تا الان روان‌شناسی رو ندیده بودم که خودش روانی شده باشه...قطعا که روانی نشده بودم، شده بودم؟ نه تا این حدش هم دیگه زیاده روی حساب می‌شد.
فکر اون دختر لحظه‌ای از سرم بیرون نمی‌رفت و صدای بغض دارش برای هزارمین بار یا بیشتر توی گوشم و مغزم اکو می‌شد...سخت آب دهنم رو قورت دادم و تموم حواسم رو سعی کردم بدم به روبه روم و خیابون‌های شلوغ پر از ماشین.
هنوز هم فکرم درگیر حرفاش بود،
هیچی از اون شب یادش نبود؟ اینکه به من زنگ زده بود و اینکه چطوری تا خونه‌ی خاتون اومده بود؟
همه‌چیز به طور عجیبی پیچیده بود اما قطعا یک جایی کار می‌لنگید، مطمئن بودم...
یک جای کار می‌لنگید و این دختر جسور تر از این حرفا بود و مطمئنم تا دیدن نفس‌های آخری که قاتل می‌کشه رو با چشم خودش نبینه ول کن این ماجرا نیست!
وارد خیابون اصلی شدم و باز توی افکارت بی سرو تهم غرق شدم.
لحظه‌ای اون حرفا و اون داد و جیغ و التماس‌ها از جلوی چشم‌هام کنار نمی‌رفت...
نیم ساعتی بعد جلوی خونه‌ی خاتون ماشین رو پارک کردم.
از ماشین پیاده شدم و بعد قفل کردنش قدمی به جلو برداشتم و کلید خونه رو از توی جیبم بیرون کشیدم و مقابل در اوایستادم.
خاتون عادت کرده بود هر موقع که صدای زنگ خونه رو می‌شنید گل از گلش می‌شکافت و همیشه خدا هم می‌گفت که ته دلم میفهمم تویی، کسی به غیر از من توی این خونه رفت و امد نداشت که خاتون چشم به راه کسی جز من باشه! اما بجای زدن زنگ خونه کلید رو توی در چرخوندم و وارد حیاط که شدم بوی قرمه مشامم رو پر کرد، با لبخندی که نشسته بود کنج لب‌هام در رو پشت سرم بستم و همینطور که داشتم چند پله‌ی‌ اول رو بالا می‌رفتم با صدای بلند خاتون رو مخاطب قرار دادم:
-خاتون؟ بَه چه کردی شما، چه بویی راه انداختی، به ولله که هوش و حواس از سرم پرونده این بوی قرمه.
با لبخند مشغول در‌اوردن کفش‌هام شدم و دوباره از ته دل بوی عذای خاتون رو این‌بار عمیق تر به آغوش ریه‌هام فرستادم.

 

["parisa"]

همینکه کفش‌هام رو در‌اوردم با لبخند خواستم کلید رو داخل در فرو بکنم که صدای باز شدن در و پشت بندش نگاهم افتاد به چهره‌ی خندون خاتون و صدای همیشه مهربونش به گوش‌هام مهمون شد:
-خوش اومدی مادر، چشم به راهت بودم...
خاتون از جلوی در که کنار رفت لبخندی روی لب‌هام جاری شد و وارد خونه شدم و پشت سرم در خونه رو بستم‌.
-دیر که نکردم خاتون؟ بازم مثل همیشه که سنگ تموم گذاشتی شما، بخدا دارم با این بو‌ی غذا دیوونه می‌شم.
صدای خنده‌ی قشنگ خاتون توی خونه پیچید و لبخند روی لب‌هام رو بیشتر کرد، همینطور که سرم رو تندتند از بوی خوب غذای خاتون تکون می‌دادم به سمت آشپزخونه قدم برداشتم و با رسیدن به اجاق گاز با صدای بلند خاتون رو مخاطب قرار دادم:
-راستی خاتون، مهمون داریما.
پشت بند حرفم خواستم در ظرف این قرمه خوشمزه رو بردام و انگشت بزنم که خاتون زود خودش رو رسوند بهم و انگشتم رو، رو هوا گرفت:
-صد بار گفتم با دست نشسته به غذا انگشت نزن مادر! کو گوش شنوا آخه!
از غرغر‌های خاتون تو گلو خندیدم، حق داشت بنده خدا اینطوری از دست این نوه‌ش هلاک بشه و اینطوری بخواد غر بزنه، دست‌هام رو به نشونه‌ی تسلیم بالا بردم و خواستم چیزی بگم که خاتون زودتر از من پیش قدم شد.
- نگفتی مهنون‌مون کیه مادر؟ از قبل بهم میگفتی‌ لااقل غذا بیشتر می‌ذاشتم تا کم نیاد ماهبد، زشت میشه اینطوری.
نگاهم رو دادم به صورت شکسته و چروکیده‌ی خاتون و لبخندی روبه صورت ماهش زدم، اما تو یک لحظه سرم رو پایین گرفتم و از پشت دستی به گردنم کشیدم.
-یعنی...نه کم که نمیاد...نگران نباشید شما خاتون... چون...چون فقط یه نفره...همین..
حتی نمی‌تونستم‌ وقتی حرف درمورد مهوا می‌شد چرا اینطوری عرق می‌ریختم و تنم از گرما گر می‌گرفت، خاتون که مثل همیشه من رو درست مثل کف دستش می‌شناسه سرش رو پایین اورد و با لبخند مهربونی نگاهم کرد.
-عروسمه که اینطوری سر پایین انداختی و شرشر عرق از پیشونیت می‌ریزه، نه مادر؟
آخ که خاتون، هرکی ندونه تو که حتی بهتر از خودم می‌دونی الان تو چه حال و اوضاعیم! دستی میون موهام کشیدم و هینطوری که خیره شده بودم یه فرش دستباف زیر پام با نفسی عمیق و هول شده زمزمه کردم:
-آ...آره مهواست خاتون...بخاطر... یعنی بخاطر یه سری کارا میاد اینجا تا باهم راست و ریستش کنیم، مخصوصا این روزا که بخاطر فوت مادر پدرش حال و اوضاعش تعریفی نداره.
خاتون همینکه حرفم رو شنید با کف دستش روی گونه‌ش کوبید و خواست چیزی بگه که صدای تلفن خونه به صدا در‌اومد و خاتون با حال داغونش به سمت تلفن قدم برداشت، نفسم رو سنگین بیرون فرستادم.
هنوز قدم از قدم برنداشته بودم که با صدای ایفون خونه سخت آب دهنم رو قورت دادم، مطمئناً مهوا بود که اینطوری دست و دلم رو گم کرده بودم...هنوزم درگیر سرزنش کردن خودم بودم که چه بلایی داره سرت میاد مرد حسابی...حتی اونقدری به شک و تردید افتاده بودم که ثانیه‌ای مطمئن شدم واقعا عقل و هوش از سرم پریده!
سمت ایفون حرکت کردم وقتی صورت رنگ پریده و بی‌حال و حتی روسری مشکی‌ای که سر کرده بود ر‌و دیدم انگار یک لشکر از غم‌ نشست چپ سینم، اما هنوز هم اون زیبایی دخترونه‌اش رو داشت، مثل همیشه مرتب بود اما فقط کمی ارایش کرده بود، مطمئنن اون هم بخاطر پنهون کردن غم توی چهره‌اش بود..
از کی تا حالا تموم تمرکزت رو دادی به آرایش کردن و نکردن دختر مردم؟ دیگه داری پات رو از گلیمت بیشتر از حد دراز می‌کنی ماهبد خان!
بد دردی بود! خیلی بد...
تنها با کلافگی که خودم انداخته بودم به جون خودم محکم دستم رو بین موهام بردم و بعد کشیدن نفس عمیقی
ایفون رو برداشتم و با یه بفرمایید‌ ای در رو زدم.

 

["parisa"]

در خونه رو باز گذاشتم و نیم نگاهی بهش انداختم که به ارومی در حیاط رو بست و چند قدمی نزدیکم شد و باعث شد سریع نگاهم رو مثل همیشه به پایین دوختم و سرم رو تا حد معمول پایین گرفتم، نامحرمم بود و این دلیل نمیشد وقتی دلم لرزیده هر نگاه ناجوری بهش داشته باشم.
دلم لرزیده؟ اره لرزیده بود... اونم بدجوری لرزیده بود اما چرا مدام داشتم خودم رو سرزنش می‌کردم و همچین چیزی رو قبول نمی‌کردم؟
با شنیدن صدای گرفته‌ش رشته‌ی افکارم پاره شد و چنان به خودم اومدم که هر لحظه بی‌اخیتار سرم تو یک حرکت بالا رفت و نشست بین دو گوی قهوه‌ایِ تیره.
-سلام، ببخشید انگار بد موقع مزاحم شدم! واقعا نمی‌خواستم زحمت بدم...سر شب هم هست اگه می‌شد می‌خواستم تلفنی بهتون...یعنی ب...بهت بگم اما تلفنی حرف زدن در این مورد بی‌فایده بود.
از جلوی در کنار رفتم و دوباره سرم رو پایین دوختم، دل که حرف حساب حالیش نمیشه، میشه؟ پشت بند حرفش خم شد و کتونی سفیدش رو در‌اورد.
-سلام، این چه حرفیه مراحمی، بفرما داخل...
چه مرگم شده بود؟ چرا تنم همچین گُر گرفته بود و عرق سردی رو روی تیغه‌ی کمرم احساس می‌کردم؟
-خاتون خونه نیستن؟ آخه هیچ سرو صدایی ازشون نیست.
می‌تونستم‌ اون اضطراب ته صداش رو به وضوح احساس بکنم، حق داشت که اینطوری با اومدن به خونه‌ی یه غریبه اضطراب بگیره...هرچند که شک نداشتم تو سخت ترین لحظات هم می‌تونست از پس خودش بربیاد اما الان هرکی هم بود اینطوری نگران می‌شد که با یه مرد غریبه تو یک خونه تنها باشه، حتما با خودش اینطوری فکر کرده بود. با شنیدن صداش سربالا اوردم و نگاهم رو به هرچیزی دوختم اِلا به صورت مثل ماهش.
-چرا...چرا خونه‌ست داره با تلفن حرف می‌زنه الاناست که تماسش تموم بشه.
احساس می‌کردم معذبه، باز هم حق داشت و می‌تونستم خیلی واضح درکش بکنم بخاطر همین وقتی دیدم سرپا ایستاده نفس عمیقی کشیدم و دستم رو به سمت مبل‌های قدیمی خاتون دراز کردم و سریع زمزمه کردم:
-بشین لطفا، راحت باش فکر کن خونه‌ی خودته، الانم خاتون میاد.
نتونستم‌ نگاهم رو ثانیه‌ای کنترل بکنم و دیدم که با شنیدن حرفم محکم لب‌هاش رو روی هم فشرد و اروم روی مبل تک نفره‌ای نشست.
مقابلش روی مبل نشستم و صدام رو صاف و دست‌هام رو با اضطرابی که مثل خوره به جونم افتاده بود دست‌هام رو توی هم قفل کردم، قطعا کنار کسی که حس خاصی بهش داری حتی شده چند درصد هم رفتاری ازت سر میزنه که میشه گفت انگار یه بچه‌ی هفت هشت ساله شدی و عقلت به هیچی قد نمیده...و این طبیعی ترین حالت ممکن بود که الان من داخلش قرار گرفته بودم.
دوباره نفس عمیقی کشیدم و نگاهم رو دوختم به نقش و نگار‌های فرش و اروم زمزمه کردم:
-چیزی...درمورد قاتل فهمیدی؟
با شنیدن صدام، انگار از هپروت بیرون اومد و لحظه‌ای خیره نگاهم کرد، نگاهم تو نگاهش قفل شد که سریع معذب سرپایین اورد و لب زد:
-امیدوارم چیزی که تو فکرم هست نباشه! حس‌ میکنم قضیه‌ی مرگ مامان و بابام...
به اینجای حرفش که رسید انگار بغض امونش نداد لحظه‌‌ای نگاهم کرد و نفس عمیقی کشید و دوباره ادامه داد:
-حس میکنم این قتل، یه...یه ماجرایی به قتل روشنک لطفی داره...همون...

 

["parisa"]

حرفش با اومدن خاتون تو نصفه قطع شد و صورتش رو برگردوند و نگاهش رو به صورت شکسته و خندون خاتون داد، توی چهره‌ی خاتون به وضوح می‌تونستم دلسوزی و مهربونی رو ببینم، مهوا سریع از روی مبل بلند شد و خاتون همین‌طور که جلو می‌اومد با لحن ناراحتی زمزمه‌ کرد:
-‌بمیرم برات دخترم، خدا الهی رو دل هیچ کسی داغ نبود عزیز نزاره‌.
نگاه مهوا ثانیه‌ای برگشت و روی چهرم قفل شد، حتما تعجب کرده بود که خاتون از قضیه باخبره... سخت آب دهنم رو قورت دادم و انگار که وقتی فهمید منظور خاتون چیه به سختی بغضش رو فرو داد و خاتون محکم به آغوشش کشید.
خیره نگاهشون کردم و لحظه‌ی کوتاهی نگاهم رو به دست‌های قفل شده توی هم دادم انگار این دختر می‌دونست که چیزی بگه بغضش سر باز می‌کنه و بخاطر همین هم هیچ حرفی به زبون نمی‌اورد!
خاتون و مهوا از هم جدا شدن و نگاهم رو دادم به چهره‌ی غم گرفته خاتون و بعد صورت مهوا که دستی زیر چشمش کشید و با صدای گرفته‌ای زمزمه کرد:
-سلام خاتون...خوبید؟
انگار سعی داشت بحث رو به جاهای دیگه‌ای بکشونه تا پیش منو خاتون به گریه نیوفته، می‌تونستم مو به موی رفتار کسی که تو این شرایط قرار گرفته رو احساس بکنم و بفهمم.
خاتون دست مهوا رو توی دستش گرفت و با دلگرمی گفت:
-زندگیه دیگه مادر، پستی و بلندی داره واسه خودش...خدا مرگم بده اونقدری حواسم پرت شد که یادم رفت بهت خوش‌امد و سلام بگم، این حافظه هم که برام حافظه نمیشه دیگه دخترم.
نیم نگاهی حواله‌‌ی چهره‌ی مهوا کردم که تنها با شنیدن حرف خاتون لبخند تلخی زد و خاتون انگار تازه متوجه حضور من شده بود که سریع رو برگردوند سمتم و گفت:
-پسرم، ماهبد مادر، این همسایه روبه روییمون اعظم خانوم، یه تُکه پا میرم پیشش، گفتم بهت بگم که یه موقع دلواپس نشی مادر.
شنیدن حرف خاتون مساوی شد با گرد شدن چشم‌های من، دست‌هام رو از هم باز کردم و خیره به خاتون با تعجب لب زدم:
-خاتون این وقت شب؟ یکم...دیر نیست؟
-نه مادر، کجا دیره...تازه سر شبه، بنده خدا همین چند دقیقه پیش داشتم باهاش حرف می‌زدم انگار رشته‌ی آش نداشت بخاطر همین هم زنگ زده بود پیر هم که بشی و از کار و بار بیوفتی این پادرد هم میشه درد بی‌درمون...با این پادردش هم که نمی‌تونه تا سر کوچه یه سر بره رشته آش بخره و بیاد مادر، خودش هم چند سالی هست که شوهرش فوت شده فردا هم که انگاری می‌خواد آش‌ نذری بده بنده خداهم دست تتهاست، خدارو خوش نمیاد اینطوری دست تنها خودش رو از کار و بار بندازه منم الان می‌خوام برم پیشش تا از همین امشب وسایل آش و آماده بزاریم برای فردا صبح.
نفسم رو بیرون فرستادم، من از اینکه نرم خونه این دختر و یه وقت معذب نشه بهش گفتم بیاد اینجا و حالا کار خدارو ببین...
-باشه خاتون، شما برو فکرت هم اینجا نمونه، من خودم حواسم به همه چی هست.
خاتون انگار با شنیدن حرفم گل از گلش شکوفت با لبخندی که به لب داشت گفت:
-خدا خیرت بده مادر، زیر غذا رو خاموش کردم منتظر من نشینین‌ها...برای خودت و مهوا دخترم غذا بکشید بخورید.
دستی به ته ریشم کشیدم و خواستم چیزی به زبون بیارم که مهوا با صدایی که از ته چاه می‌اومد سریع لب زد:
-نه...نه من میرم، مزاحم شما هم...
خاتون اخم مصنوعی‌ای بین دو ابرهاش نشوند و به سرعت وسط حرف مهوا پرید و حرفش رو قطع کرد.
-عه این چه حرفیه دخترم! دیگه این حرفارو نشنوم⁦‌ها من تورو مثل دختر نداشته‌ی خودم می‌دونم مزاحم دیگه چی چیه...مهمونی و مهمون هم جاش روی سر ما هست مادر.

 

["parisa"]

"مهوا"
با شنیدن حرف خاتون تنها فقط تلخندی زدم؛ چقدر خوب بود که ماهبد خاتون رو داشت، خاتونی که مهربونیت از تک به تک حرف‌هاش و رفتار‌هاش می‌بارید و اونقدری دلسوز و دل رحم بود که بغض بی‌اختیار جاش رو توی گلوم پهن کرده بود و بدجوری داشت پافشاری می‌کرد.
این عادی بود؟ اینکه با دیدن رفتار و حرف‌های خاتون یاد مامان بیوفتم و قلبم مثل کاغذی که بین دست‌های یه ادم بی‌معرفت اسیر شده مچاله و چروک چروک بشه؟
کاش نمی‌‌اومدم و یک دل سیر گریه می‌کردم، کاش نمی‌اومدم و با گریه و زاری کردنم خودم رو اروم می‌کردم اما اینجا...اون هم جلوی ماهبد جاوید و خاتون بغض مثل یه توده‌ی سرطانی داخل گلوم گیر نمی‌کرد که مجبور بشم چشم‌هام رو پایین بدوزم تا کسی اشک حلقه زده توی چشم‌هام رو نبینه. اما به خدا که خودم بهتر از هرکس دیگه‌ای می‌دونستم گریه زاری هیچ فایده‌ای نداره و فقط اتلاف وقته!
من باید قاتل رو پیدا می‌کردم، باید پیداش می‌کردم و دماز اب روزگارش درمی‌اوردم نه اینه دست رو دست بذارم و با گریه و زاری کاری کنم که این قاتل با خیال راحت سر رو بالشت بزاره و چشم روهم ببنده.
با شنیدن صدای خاتون رشته افکارم از دستم در رفت و به خودم اومدم که خاتون داشت رو به ماهبد لب می‌زد:
-پس مادر من میرم، از خودت و مهوا دخترم مواظبت کن، دیگه نسپرم‌ها مادر، منتظر من نباشید شامتون رو با خیال راحت بخورید.
لب‌هام رو روی هم فشردم و معذب لب گزیدم، اخه باید به کی می‌گفتم که من با موندن اون هم تک و تنها پیش ماهبد جاوید راحت نیستم؟ نه اینکه...نه اینکه بترسم‌ها نه...حداقلش این رو می‌دونستم که ماهبد اونقدری مرد و مردونگی سرش میشه تا کار خطایی ازش سر نزنه اما تصویر تو اون لحظه که سرم رو با هق هق روی شونه‌ی ماهبد گذاشتم لحظه‌ای هم از جلوی چشم‌هام کنار نمی‌رفت.
و هردفعه تن و بدنم از خجالت گر‌ می‌گرفت و باز می‌شد همین آش و همون کاسه...اصلا برای چی اون روز اومده بود؟ و همون شبی که اونجوری که ماهبد می‌گفت من بهش زنگ زدم و گفتم حالم بده پس...پس با اون حال بدی و تو خواب و بیداری چطوری سر از تخت در‌اورده بودم؟
یادمه ماهبد یه چیزی دراین مورد بهم گفته بود اما دقیق یادم نیست که چی...یعنی‌...یعنی من رو...نه...نه اصلا اینطور نیست اون مردی که من دیدم خیلی مرد تر این حرفاست اما پس چرا هرکاری می‌کردم عقلم قد نمی‌داد؟
نفهمیدم ماهبد چی گفت و خاتون چطوری رفت و وقتی به خودم اومدم که همونجای قبلی روبه روی ماهبد نشسته بودم و ماهبد انگار که معذبی از سر و روی حرفاش معلوم باشه اروم زمزمه کرد:
-م...متوجه نمیشم... منظور اون حرفت که می‌تونه یه ربطی به پرونده قتل روشک و نادر معصومی داشته باشه چیه؟
سخت آب دهنم رو قورت دادم و خواستم لب باز کنم و چیزی بگم که سریع‌تر گفت:
-دیر جنبیدیم... یعنی...نادر رو کشتن.
با این حرفش چشم‌های گرد شده‌ام رو به سمت چهره‌ی جذابش بخشیدم، جذاب؟ متنفر بودم از اینکه باید هرسری هم‌چنین مردی که واقعا هم جذاب بود رو توی فکرم جذاب خطاب می‌کردم...اما...اما الان هیچ، وقتِ فکر کردن به اینا نبود... چون چشم‌هام چنان گشاد شده بودن که هر لحظه ممکن بود از حدقه بیرون پرت بشن!
-چی؟ کشتن؟ کیا... کیا کشتنش؟
کمی تنش رو جلو کشید و با صاف کردن گلوش صدای نفس عمیقش به گوشم رسید:
- من‌..نباید اینطوری می‌گفتم اما یه لحظه کنترلم رو از دست دادم و نفهمیدم چطوری و چه واکنشی به این قضیه نشون بدم...یعنی پلیس بشدت درگیر این ماجراست، اما کشتن نادر یعنی از دست دادن مدارک و شواهدی که دست پلیسه، و تنها کسی که به نفعش هست همین قاقتلیه که برای سکوت کردن نادر کشتتش.
پا رو پا انداختم و نفسم رو به سختی بیرون فرستادم، نادر دروغ گفته بود؟ اینکه مهتاب قاتله و روشنک رو کشته؟ مطمئن نبودم... نه از هیچی مطمئن نبودم اصلا... اصلا نمی‌تونستم تشخیص بدم چی راسته و چی درست، کی چی میگه و کی دروغ میگه، انگار... انگار وسط یه گمراهی بزرگ تموم فکر و ذکرم شناور مونده بود!
خدایاا چرا همچین شد؟ چرا باید اون جمله‌ و سرنخی که توی مرگ روشنک پیدا کردم رو درست تو مرگ مامان و بابای من هم پیدا کنم؟
این موضوع چه ربطی می‌تونه به مرگ مادر پدر من داشته باشه؟ یعنی... یعنی این قاتل این کارو کرده، خانواده‌ من رو به کشتن داده چون فکر کرده پام رو بیشتر از حدم دراز کردم و بیشتر پیگیر این ماجرا بودم؟ یعنی تنها کشتن خانواده‌ی من تهدیدی برای منه و این تنها مقدمه‌ی این ماجراست؟
این چراها و اما‌ها امونم رو بریده بود، هزار و هزاران سوال توی فکرم داشت پرسه می‌زد و طاقتم رو لبریز می‌کرد اما انگار... انگار تموم هست و نیستم بی‌حس شده بود، تموم جسمم انگار داخل دریایی غرق بود که با گریه کردن تموم این آب‌های دریا از وجودم خالی می‌شد!
با به یاد اوردنشون دوباره چشم‌هام سوزش دردناکی گرفت و وقتی ماهبد سکوتم رو دید اروم زمزمه کرد: