در حال تایپ [اِیکی اوز] اثر «پریسا موسوی کاربر انجمن رمان بوک»

["parisa"]

کلماتی که از زبونم بیرون پرت می‌شدن بخاطر هوشیاری کمم کشیده و بریده بریده شده بودن! باز مامان پرید وسط حرفم و نزاشت این بار بزرگ از روی دوشم برداشته بشه.
-تو چی مهوا؟ تو به ما قول داده بودی! خودت هم خوب میدونی حال و روزت با خوردن اون زهرمار‌ی ها چه جوری میشه دخترم، ما چیزی جز صلاحت رو نمی‌خوایم مهوا، یه نگاه به حال و روز الانت بنداز... ببین به چه حالی افتادی آخه..‌
بغض با تموم سرعتش به گلوم چنگ زد، کاش می‌تونستم همه چیو رو براشون همین الان توضیح بدم تا اینجوری قضاوتم نکنن...
-اما من دیگه بچه نیستم!
چم شده بود؟ من بودم که با صدای بلند روبه مامان و بابا داد زدم؟ این من بودم که همین الان صدام رو واسشون بلند کرده بودم؟
این من بودم؟ اما چرا حس می‌کردم همین الان کسی از زبون من این حرف رو گفته؟
دوباره نخواسته صدام بلند شد:
-من بچه نیستم...من دیگه یه دختر پونزده ساله نیستم بفهمید اینو...من بیست‌و هفت سالمه مامان...میدونم دارم چیکار‌ می‌کنم.
ناباور به چهرشون خیره شدم،‌ خفه شو مهوا...خفه شو تا بیشتر از این حرمت این احترام رو نشکستی...تا بیشتر از این قلب مامان و باباتو خورد‌ نکردی...
با صدای داد بابا شونه‌هام از ترس بالا پرید:
-صداتو برای ما بالا میبری مهوا؟ به خودت بیا!
بغضم شکست و خودم رو به سرعتی که داشتم پرت کردم توی اتاقم.
با بغض روی تختم خزیدم و با همون لباس‌ها روی تختم دراز کشیدم و پتو رو تا سرم کشیدم.
نه... نه من نبودم که این حرفارو زدم! این حرفا نمی‌تونست از زبون من بیرون اومده باشه!
اشکی روی گونم رو خیس کرد و چشم بستم تا بتونم بدون فکر و خیالی بخوابم اما فایده‌ای نداشت،
باید فردا با مامان و بابا حرف می‌زدم..
باید براشون توضیح می‌دادم. چشم‌هام گرم شد و با غمی که توی وجودم رخنه کرده بود به خواب رفتم.

 

["parisa"]

نمی‌دونم چقدر گذشته بود که با صدای شکستن چیزی از ترس چشم‌هام رو باز کردم و پشت بندش صدای داد بلند بابا بود که باعث شد ترسی توی دلم به جریان بیوفته‌.
-همش از زیر سر تو بلند میشه! تو بودی که هرچی که دم دستت بود هرحرفی رو به خورد این بچه دادی که چی؟ که آخر بزرگ شد و یکی عین‌هو خودت شد، اگه مثل خودت اعتیاد پیدا کنه چی هان الهه؟ هیچ فکر اینجاشو کردی؟
با ترس و نفس زنان به سمت در اتاقم قدم برداشتم‌.
این بابا بود که سر مامان، سر فرشته‌اش داد زده بود؟ تا الانی که حتی صداش رو برای مامان بلند نکرده بود الان... داشت داد می‌کشید؟
صدای بغض دار مامان قلبم رو خورد و خمیر کرد:
-ت...تمومش کن حمید!
صدا‌ها به یک باره توی مغزم رژه می‌رفتن و پشت سرهم اکو‌ می‌شدن،‌ چم شده بود؟
چرا اینجوری شده بودم؟ اونم منی که دفعه‌ی اولم نیست این زهرماری رو می‌خورم!
سرم رو بین دست‌هام گرفتم و نمی‌دونم چی‌شد که با تموم وجودم جیغ زدم.
جیغی که صداش باعث ایجاد حصار‌هایی دور تا دور وجودم شد، جیغی که صدای من نبود ولی از جنس صدای من بود!
دست‌هام رو از سرم فاصله دادم و از اتاق خارج شدم، مامان و بابا ترسیده به سمتم پاتند می‌کردن با وارد شدن به آشپزخونه چاقوی تیز و برنده‌ای رو از توی کشو بیرون کشیدم‌.
-مه..مهوا می‌خوایی... می‌خوایی چ...چی...
این من نبودم، به خدا که این حرف‌ها... این رفتار‌ها رو من انجام نمی‌دادم...نه من نبودم...
***
هرچی که خورده و نخورده بودم رو با تموم وجودم عق زدم.
آبی به صورتم پاشیدم و دوباره رو روشویی خم شدم و عق زدم.
دستم رو شستم و با تموم وجودم از خونه زدم بیرون...توی تاریکی شب می دویدم تا جایی که از خونه دور بشم.
تاجایی که هیچ اثری ازم باقی نمونه و تموم شم...تموم شم و خلاص...

 

["parisa"]

"ماهبد"
-مادر،‌ یک‌دقیقه اخه چشم از اون بگیر قشنگ بیا اینجا ور دل خوردم سنگ‌هاتو‌ وا بِکن، اخه من نمیدونم چطوری یه چشمت تو اون ماس‌ماسکه یه چشمت تو تلویزیون‌.
با صدای خاتون که غر می‌زد به جونم برگشتم و زمزمه کردم:
-خوب بلدی از زیر زبونم حرف بکشی‌ها خاتوم خانوم، فکر کردی نفهمیدم؟
‌نخوندی خندید وکنارم روی مبل تک نفره‌ای جا گرفت
و بشقاب میوه‌ای که پوست گرفته بود رو گذاشت روی عسلی.
-حالا که پسرم از یکی خوشش اومده چرا ازش حرف نکشم، هان مادر؟ اسم دختره چی بود؟
صفحه‌ی تلویزیون رو خاموش کردم و با لبخند برگشتم سمت خاتون،
یکی از خیار‌های‌‌ پوست گرفته شده از بشقاب برداشتم و گازی بهش زدم اما از شانس بدم خیار تو گلوم پرید و به سرفه افتادم.
خاتون با کف دستش به کمرم می‌زد تا سرفه‌ام بند بیاد.
-نگاه، گلوت بدجوری پیش این عروسم گیر کرده‌ها.
تک سرفه‌ای کردم و از حرف خاتون گوشه‌ی لبم به نشونه‌ی خنده کش اومد.
-خاتون حسابی برای خودت بریدی و دوختی‌ها... هنوز هیچی نشده این کلمه عروس افتاده سر زبونت...
لبخندی روی لب‌هاش‌ نشوند که روشنایی صورت ماهش بیشتر شد.
-حالا حالا‌ها باید نازشو بکشی چی فکر کردی تو پسر؟ بابابزرگت خدابیامرز یک سال تموم ناز منو کشید، آخ مادر عشق هم عشق‌های قدیم.
از شنیدن حرف خاتون جفت ابروهام بالا پریدن و صدای قهقهه‌ام توی خونه پیچید:
-یک سال تمام؟...
هنوز حرفم کامل نشده بود که با زنگ خوردن گوشی تو نصفه قطع شد‌.
گوشی رو از روی عسلی برداشتم و خاتون با اسمی که روی گوشیم دید چشمکی زد و با لحن خندونی لب زد:

-عروسمه اره مادر؟

 

["parisa"]

با خنده و چشم غره‌ نگاه صورت مهربون خاتون کردم که صدای خنده‌های قشنگش به گوشم مهمون شد. از روی کاناپه بلند شدم و به سمت تراس قدم برداشتم، این وقت شب زنگ زده بود؟
با رسیدن به تراس تماس رو وصل کردم، وقتی صدایی ازش نشنیدم با تعجب لب زد:
-الو سلام.
صدای هق هقی که به گوشم می‌رسید باعث شد نگرانی با تموم وجودش به سمتم حجوم بیاره.
-مهوا... یعنی...
سخت آب دهنم رو قورت دادم، این دومین بار بود که اسمش رو به زبون می‌اوردم؟ محکم چشم‌هام رو روی هم فشردم و باز کردم، نامحرمم بود اما قلب لامصبم بدجوری از تب تاپ افتاده بود.
-م...ما..ماهبد...
با شنیدن صدای گریونش چیزی داخل سی*ن*ه‌ام لحظه‌ای از تپش افتاد و بعد شروع کرد به تپیدن، نگرانی مثل دردی تموم وجودم رو به چنگ گرفت.
-اتفاق بدی که نیوفتاده؟
لب رو هم فشردم تا از این نگرانی‌های کوچیکی که داشتند کار دستم می‌دادن خلاص بشم اما زهی خیال باطل.
-حرف بزن باشه؟ شمرده شمرده بگو چیشده!
با دست آزادم دستی بین موهام کشیدم که صدای بغض دارش برای بار دوم تو گوشم پیچید:
-حا...حالم خیلی... خیلی بده..
پشت بند حرفش هقی از بین لب‌هاش خارج شد، با صدای ماشین و بوق‌های ماشین فهمیدم که بیرونه، این وقت شب بیرون بود؟
شک نداشتم که اگه این‌وقت شب هم بیرون می‌بود باز از پس خودش بر‌می‌اومد.
- اروم باش، باشه؟کجایی؟ لوکیشن بفرست.
تنها فقط با صدای بغض دار باشه‌ای زمزمه کرد و پشت بند حرفش تماس قطع شد و من موندم با قلب بی‌جنبه‌ای که فقط با شنیدن صداش غوغا به پا کرده بود.
صدای پیام گوشیم بلند شد و زود از تراس خارج شدم.
-خاتون دورت بگردم، من باید برم.

 

["parisa"]

به سمت اتاقم قدم برداشتم و خاتون با دیدن چهره‌ی نگران و رنگ پریده‌ام نزدیکم شد و دل نگرون زمزمه کرد:
-چیشده ماهبد پسرم؟ کجا می‌خوایی کجا بری این وقت شب مادر؟ اتفاق بدی که نیافتاده؟
صدای نگران خاتون رو که شنیدم به ناچار حتی شده زورکی لبخندی روی لب‌هام نشوندم، براش نگرانی و اضطراب سم بود، اون هم تو این سن‌، از اتاق که خارج شدم با دیدن چهره‌ی مثل ماهش لبخندی زدم و گفتم:
-میام همه چیو براتون توضیح میدم خاتون، اما الان باید برم خب؟
همینکه حرفم رو شنید انگار ته دلش اروم گرفت و با بوسه‌ای که به دستش نشوندم سمت در خونه قدم برداشتم و دستم رو روی دستگیره فشردم بازش کردم.
اونقدری صدای مهوا بد بود که هیچ جوره دلم آروم نمی‌گرفت، اتفاق بدی واسش افتاده بود؟ هیچوقت ادم عجولی نبودم اما الان انگار هوش و حواس از سرم پریده بود که حتی نفهمیدم با چه سرعتی از خونه خاتون زدم بیرون و سوار ماشینم شدم و با نگاه به لوکیشن‌ روشنش کردم!
چه اتفاقی افتاد بود که صداش انقدر گرفته و هراسون بود؟ نفس عمیقی کشیدم تا آرامش خودم رو حفظ بکنم و همینطور که ماشین رو می‌روندم به روبه روم چشم دوختم.
دختری که من می‌شناختم زمین و زمان رو بهم می‌ریخت ولی هیچوقت اجازه نمی‌داد بغض بچسبه به ته صدای محکمش که با شنیدنش صدتا ادم دولا و راست می‌شدن.
پام رو بیشتر رو پدال گاز فشردم و با سرعت بالا تری ماشین رو روندم، مدام سعی داشتم فکر بدی رو به ذهنم راه ندم اما اون صدای بدی که من شنیدم هر ادمی هم بود نمی‌تونست از نگرانی دربیاد.
نفس عمیقی کشیدم و فرمون ماشین رو لای دستم فشردم‌.
مسیری که نیم ساعت راهش بود رو با ده دقیقه طی کردم و وقتی تزمز زدم. با دیدن صورت سرخ شده و حالی پریشون تیری به میوم قلبم راه پیدا کرد. روی نیمکتی زیر درخت تو تاریکی نشسته بود. سریع از ماشین پیاده شدم و به سمتش قدم برداشتم.
خیابون و اطراف اونقدری خلوت بودن که لحظه‌ای فکر اینکه اگه دیر تر رسیده بودم ممکن بود اتفاقی تو این خیابون برای مهوا بیوفته اخم‌هام توهم شد، اما از این بابت مطمئن بودم که این دختر به تنهایی هم از پس خودش برمیاد.
با نزدیک شدن بهش سرعت قدم‌هام رو بیشتر کردم، با دیدنم از روی نیمکت بلند شد و سرش رو پایین انداخت.
-م..من نمی‌دونستم...م..من...اون...
تو حال خودش نبود و به وضوح می‌تونستم‌ این رو از کلمات کشیده‌ای که از زبونش بیرون پرت می‌شدن بفهمم، نگاهم رو به کفش‌هام دوختم‌ و با سری پایین زیر لب زمزمه کردم.
-نیاز نیست چیزی رو توجیح کنی و دلیل حال بدت رو به زبون بیاری خب؟
دستم رو داخل جیب شلوارم فرو بردم و همینطور که سرم پایین بود صدای گریون و بغض دارش مهمون گوش‌هام شد‌.
-میشه...میشه منو از اینجا دورم...کنی؟!
سر تکون دادم و بی‌اختیار نگاهم رو به صورتش دوختم و حتی بدون اینکه بفهمم چی شده باشه تند نگاه گرفتم.
اشاره‌ای به ماشین کردم و با دستی که به زیر چشم‌هاش کشید و جلوتر از من راه افتاد.
حتی چند باری کم‌ مونده بود زمین بیوفته و هنوز هم باورم نمی‌شد دختر مقابلم همون کسی باشه که هیچ احد‌والناسی نمی‌تونست رو حرفش حرف بیاره‌.
اغراق نمی‌کردم؟ نه، اغراق نبود، درسته اینکه موضوعی یا ادمی رو اگه تو فکرت بزرگتر از چیزی بکنی که هست اغراق حساب میشه، اما کدوم ادمی دیده، ماه آسمون به سیاهی شب حکم بده؟
ماشین رو دور زد و صندلی جلو جا گرفت و بی‌حرف پشت فرمون نشستم، از اینکه روزه‌ی سکوت گرفته بود غم دردناکی داخل سی*ن*ه‌ام لونه کرد. اروم زمزمه کردم:
-کجا بریم؟

 

["parisa"]

به سمت اتاقم قدم برداشتم و خاتون با دیدن چهره‌ی نگران و رنگ پریده‌ام نزدیکم شد و دل نگرون زمزمه کرد:
-چیشده ماهبد پسرم؟ کجا می‌خوایی کجا بری این وقت شب مادر؟ اتفاق بدی که نیافتاده؟
صدای نگران خاتون رو که شنیدم به ناچار حتی شده زورکی لبخندی روی لب‌هام نشوندم، براش نگرانی و اضطراب سم بود، اون هم تو این سن‌، از اتاق که خارج شدم با دیدن چهره‌ی مثل ماهش لبخندی زدم و گفتم:
-میام همه چیو براتون توضیح میدم خاتون، اما الان باید برم خب؟
همینکه حرفم رو شنید انگار ته دلش اروم گرفت و با بوسه‌ای که به دستش نشوندم سمت در خونه قدم برداشتم و دستم رو روی دستگیره فشردم بازش کردم.
اونقدری صدای مهوا بد بود که هیچ جوره دلم آروم نمی‌گرفت، اتفاق بدی واسش افتاده بود؟ هیچوقت ادم عجولی نبودم اما الان انگار هوش و حواس از سرم پریده بود که حتی نفهمیدم با چه سرعتی از خونه خاتون زدم بیرون و سوار ماشینم شدم و با نگاه به لوکیشن‌ روشنش کردم!
چه اتفاقی افتاد بود که صداش انقدر گرفته و هراسون بود؟ نفس عمیقی کشیدم تا آرامش خودم رو حفظ بکنم و همینطور که ماشین رو می‌روندم به روبه روم چشم دوختم.
دختری که من می‌شناختم زمین و زمان رو بهم می‌ریخت ولی هیچوقت اجازه نمی‌داد بغض بچسبه به ته صدای محکمش که با شنیدنش صدتا ادم دولا و راست می‌شدن.
پام رو بیشتر رو پدال گاز فشردم و با سرعت بالا تری ماشین رو روندم، مدام سعی داشتم فکر بدی رو به ذهنم راه ندم اما اون صدای بدی که من شنیدم هر ادمی هم بود نمی‌تونست از نگرانی دربیاد.
نفس عمیقی کشیدم و فرمون ماشین رو لای دستم فشردم‌.
مسیری که نیم ساعت راهش بود رو با ده دقیقه طی کردم و وقتی تزمز زدم. با دیدن صورت سرخ شده و حالی پریشون تیری به میوم قلبم راه پیدا کرد. روی نیمکتی زیر درخت تو تاریکی نشسته بود. سریع از ماشین پیاده شدم و به سمتش قدم برداشتم.
خیابون و اطراف اونقدری خلوت بودن که لحظه‌ای فکر اینکه اگه دیر تر رسیده بودم ممکن بود اتفاقی تو این خیابون برای مهوا بیوفته اخم‌هام توهم شد، اما از این بابت مطمئن بودم که این دختر به تنهایی هم از پس خودش برمیاد.
با نزدیک شدن بهش سرعت قدم‌هام رو بیشتر کردم، با دیدنم از روی نیمکت بلند شد و سرش رو پایین انداخت.
-م..من نمی‌دونستم...م..من...اون...
تو حال خودش نبود و به وضوح می‌تونستم‌ این رو از کلمات کشیده‌ای که از زبونش بیرون پرت می‌شدن بفهمم، نگاهم رو به کفش‌هام دوختم‌ و با سری پایین زیر لب زمزمه کردم.
-نیاز نیست چیزی رو توجیح کنی و دلیل حال بدت رو به زبون بیاری خب؟
دستم رو داخل جیب شلوارم فرو بردم و همینطور که سرم پایین بود صدای گریون و بغض دارش مهمون گوش‌هام شد‌.
-میشه...میشه منو از اینجا دورم...کنی؟!
سر تکون دادم و بی‌اختیار نگاهم رو به صورتش دوختم و حتی بدون اینکه بفهمم چی شده باشه تند نگاه گرفتم.
اشاره‌ای به ماشین کردم و با دستی که به زیر چشم‌هاش کشید و جلوتر از من راه افتاد.
حتی چند باری کم‌ مونده بود زمین بیوفته و هنوز هم باورم نمی‌شد دختر مقابلم همون کسی باشه که هیچ احد‌والناسی نمی‌تونست رو حرفش حرف بیاره‌.
اغراق نمی‌کردم؟ نه، اغراق نبود، درسته اینکه موضوعی یا ادمی رو اگه تو فکرت بزرگتر از چیزی بکنی که هست اغراق حساب میشه، اما کدوم ادمی دیده، ماه آسمون به سیاهی شب حکم بده؟
ماشین رو دور زد و صندلی جلو جا گرفت و بی‌حرف پشت فرمون نشستم، از اینکه روزه‌ی سکوت گرفته بود غم دردناکی داخل سی*ن*ه‌ام لونه کرد. اروم زمزمه کردم:
-کجا بریم؟

 

["parisa"]

نفس عمیقی کشید و با استین لباسش اون دونه الماس‌هایی که گونه‌ش رو خیس کرده بودن رو پاک کرد، و زیر با صدای لرزون و بغض دار زمزمه کرد:
-ن.. نمیدونم.
ماشین رو روشن کردم و به مقصود نامعلومی راه افتادم، تموم مدت سعی می‌کردم که هیچ واکنشی به تن گر گرفته‌ام نشون ندم اما اینطور که معلوم بود هیچ نمی‌تونستم‌ دووم بیارم و انگار فضای ماشین خفه و آزار دهنده بود!
به ارومی شیشه‌ی ماشین رو پایین دادم و با باد خنکی که به صورتم سیلی نشوند حالم رو کمی جا اورد.
سکوت بینمون حکم فرما بود اما می‌تونستم سال‌ها و قرن‌ها به این سکوتش گوش بدم و چیزی نگم.
نفس عمیقی کشیدم تا حرف بی‌ربطی به زبون نیارم، چرا حرف زدن تو این فضایی که نفس‌ به نفس این دختر پخش می‌شد برام انقدر سخت بود؟
صدام رو صاف کردم و خیره به مقابلم و با نفس عمیقی لب زدم:
-بعضی شب‌ها دیر می‌گذره!‌ اما بعد هر شبی صبحی هست! درست مثل بعد اشکی که پشتش حتما خنده‌‌ای پنهون شده.
پوف کلافه‌ای کشیدم، اخه این چی بود من گفتم؟! چرا حتی شده یه لحظه هم دندون رو جیگر نمی‌زاشتم؟ همین بهتر بود که توی سکوت شهر رو زیر و رو کنیم.
وقتی صدایی ازش نشنیدم مطمئن شدم که اصلا نمی‌خواد حرفی به زبون بیاره! دلیل حال بدش هم همین بود حرف نزدن!
کلمات دردناکی که توی وجودش ریشه کرده بود رو هیچوقت رها نمی‌کرد و بیرون نمی‌ریخت!
از گوشه‌ی چشم نیم نگاهی حواله‌اش کردم، بادی که صورت مثل ماهش رو در آغوش کشیده بود دست‌هاش لای تار به تار موها‌ش به رقص در‌اومد بود.
نگاهم افتاد به چشم‌هاش که بسته‌ش و سریع نگاه از چهره‌ش دزدیدم و سخت آب دهنم رو قورت دادم، خوابیده بود؟
حالا که من ادرسی از خونه‌اش نداشتم کجا باید می‌بردمش؟
دستی بین موهام کشیدم و انگار که خون به مغزم نرسیده باشه به سمت خونه‌ی خاتون راهی شدم.
امیدوارم بودم خانواد‌ش نگرانش نشده باشن حالا که این وقت شب بیرون زده بود و الان هم می‌خواستم ببرم خونه‌ی خاتون.
این دختر خوده ماه بود، ماهِ شب چهارده، درست روز که مقابلم با صورت ماهش ظاهر شد و قلبی که اون شب، شبی که ماه اسمون کامل بود و این وسط بی‌طاقتی می‌کرد برای دوباره دیدنش. افکار پریشونم رو سریع پس زدم و سخت تر از قبل آب دهنم رو قورت دادم...به خودت بیا مرد حسابی...
انگار اصلا متوجه نشده بودم که چطوری جلوی در خونه خاتون رسیدم و حتی حالا هم ترمز زده بودم، اصلا چرا اوردمش اینجا؟ اگه هراسون بیدار بشه و ببینه تو خونه یه غربیه‌ست، حق داره دور از جون زهره ترک بشه یا نه؟
نفسم رو به ارومی رها کردم و لب روهم فشردم، ماشین رو که خاموش کردم و سمتش برگشتم، با اینکه سرم پایین بود اروم اسمش رو زمزمه کردم و نگاهم رو به چهرش دوختم اما هیچ واکنشی که هیچ، حتی تکونی هم نخورد!

 

["parisa"]

سعی کردم بیدارش بکنم اما انگار موفق‌ نشدم و هیچ جوره حتی تکونی هم نمی‌خورد، از سر ناچاری دستی میون موهام فرو بردم و نفس عمیق کشیدم. اتفاق بدی که براش نیوفتاده بود؟ یه ادم، خب هرچقدر هم صداش بزنی بالاخره چشم‌هاش رو باز می‌کرد نه؟
برای اخرین بار و با صدای بلند تری از قبل اسمش رو به زبون اوردم اما نه، هیچ فایده‌ای نداشت...بیهوش شده بود؟
با نگرانی که تموم تن و بدنم رو بین دست‌هاش گرفته بود، از ماشین پیاده شدم و در سمت مهوا رو باز کردم.
تنم گر گرفته بود بخاطر کاری که می‌خواستم بکنم، اما چاره‌ای هم جز این نداشتم، می‌تونستم‌ از رنگ و روی سفید شدش بفهمم که قند خونش قطعا پایینه و به همین دلیل هم بیدار نمیشه.
قطره‌های سرد عرقی که روی پیشونیم جا گرفته بود، بدجوری خودش رو به رخم می‌کشید و حالم رو دگرگون می‌کرد!
به سمتش خم شدم و مجدد اسمش رو زمزمه کردم، باز هم اینبار شد همون آش و همون کاسه، بطری آب هم داخل داشبورد نبود تا من رو از وضعیت نجات بده!
نفس عمیقی کشیدم و با قورت دادن آب دهنم به ارومی، یکی از دست‌هام رو به زیر پاهاش و یکیش به دور کمرش دادم.
می‌دونستم نامحرمم بود، می‌دونستم ممکن بود بعد از اینکه بفهمه چطوری از ماشین به خونه اومده دلخور بشه و براش سوءتفاهم پیش بیاد، اما با این حالش هم نمی‌تونستم تو همون وضع به امون خدا داخل ماشین رهاش بکنم و برم، می‌تونستم‌؟
-نگاه منو مجبور می‌کنی چه کار‌هایی‌ بکنم!
بالاخره نمی‌شنید که چی میگم، می‌شنید؟ امیدوار بودم فقط بعد این کار سوءتفاهمی پیش نیاد! می‌تونستم‌ دونه عرق‌های ریز گردنم رو حس بکنم که هر لحظه به پایین سر می‌خورن.
به سختی در ماشین رو بستم و با کلی جون کندن کلید رو از جیب شلوارم بیرون کشیدم، وای که اگه درو همسایه،‌ یکیشون من رو تاریکی شب و تو این وضع می‌دید فرداش چه حرفا که نمی‌شنیدم، از بله برون بگیر تا خونه و زندگی...
سبکیش مثل سبکی پر بود و مدام سعی می‌کردم به هیچ چیز دیگه‌ای فکر نکنم و تنها با حال پریشونم صحیح و سالم این دختر رو به خونه خاتون برسونم. یه دو قدم راه بود تا در خونه، اما همین دو قدم راه هم برای من دو کیلومتر بود!
به وضوح می‌تونستم‌ صدای رعد و برقی که داره تو آسمون قلبم خودش رو به رخ می‌کشه رو بشنوم.
کاش از همینجا می‌تونستم‌ به این قلب بی‌جنبه بفهمونم که رسوام نکنه با این داد و هواری که راه انداخته!
در حیاط رو خواستم با کلی عذاب باز بکنم اما حتی نمی‌تونستم‌ تکونی به خودم بدم و زنگ خونه رو بزنم...حتی متوجه نشدم که با چه دردسری و یه ربع معطلی زنگ در رو زدم و خاتون بازش کرد.
وارد حیاط که شدم انگار که چند کیلومتر دویده باشم نفس تو سی*ن*ه‌م حبس شد، و از چند پله‌ی اول با قلبی بی‌قرار بالا رفتم، فقط خدا من رو ببخشه که همچین کاری رو از سر ناچاری کردم!
با پام محکم به در ضربه ‌وارد کردم. انگار خاتون صدا رو نشنید که مجدد باز هم ضربه‌ای به در زدم و پشت بند صدا، صدای خاتون به گوشم مهمون شد‌.
-اومدم مادر اومدم...
در باز شد و خاتون با دیدن سرو وضعم و مهوای بین دست‌هام هاج و واج با دهن باز شده، از جلوی در کنار رفت و خیره‌ام شد.
-ماهبد...این...
همینکه وارد خونه شدم و خاتون پشت سرم در رو بست سریع با صدای اروم زمزمه کردم.
- خودم برات همه چی رو توضیح میدم خاتون، اول باید ببرمش اتاق تا کمی استراحت کنه‌.
سمت اتاق قدم برداشتم خاتون هم نگران و دلواپس دنبالم اومد و مدام با نگرانی حرف می‌زد که چیشده و چه اتفاقی افتاده، انگار تو این لحظه خون به مغزم نرسید که به جای اتاق خودم به اتاق خاتون برم و بزارم مهوا با خیالی راحت استراحت بکنه!
عرق سردی از پیشونیم به کنار ابروم سر خورد و سخت نفس حبس شده‌ام رو رها کردم.

 

["parisa"]

وارد اتاق خودم شدم و خیلی آروم و با احتیاط انگار که شئ با‌ارزشی میون دست‌هام باشه روی تخت گذاشتمش، سخت آب دهنم رو قورت دادم و سر پایین انداختم، حتی بدون نگاه کردن به صورت و تنش پتو رو با نفسی حبس شده روش کشیدم.
حس می‌کردم یه ماشین جا به جا کردم و از سنگینی ماشین تموم تن و بدنم غرق عرق سردی شده، درحالی که این دختر سبکی یک پر رو داشت...باز هم دست‌هام رو بین موهام فرو بردم و با کشیدن دستم به صورتم پایین آورمش.
زود از اتاق خارج شدم، حالم بدجوری داشت دگرگون می‌شد و لعنت به این زمان بد موقعی که این قلب و این حالم کم کم داشت رسوام می‌کرد.
دستی به ته ریشم کشیدم و روبه خاتون که مات و مبهوت با دهن و چشم‌های گشاد خیره نگاهم می‌کرد و مدام نگران بود با صدای آرومی زمزمه کردم:
-خاتون این...یعنی این دختر...
انگار خاتون فهمید که چی می‌خوام بگم که این همه این پا و اون دست میکنم که گفت:
-عروسمه اره مادر؟ وای خدارو هزار مرتبه شکر، چقدر هم خوش برو روعه... اتفاق بدی که نیوفتاده ماهبد؟
-نه...نه شما اصلا نگران نباشید دورتون بگردم...فقط من میرم خونه‌ی خودم، میشه اگه تونستین چند دست لباسی تنش کنید؟
نگاهم رو به پایین دوختم و آب دهنم رو قورت دادم که گرمای دست خاتون رو روی بازوم احساس کردم و بعد زمزمه‌ی ارومش رو...
-مادر، این دختر حتما ک.س و کاری چیزی داره، نگران می‌شن صلاح نیست امشبو تو خونه‌ی یک غریبه بمونه.
دستی میون موهام کشیدم، حق با خاتون بود اما چیکار باید می‌کردم؟
-میدونم خاتون اما چاره‌ای نداشتم، حالش بدتر از اون چیزی بود که فکر می‌کردم و چند باری سعی کردم تو ماشین بیدارش کنم اما بیدار نشد که نشد میشه یه لطفی هم بکنی ببینی قند خونش پایین افتاده یا نه؟ ادرس و شماره‌ای هم از خونه و خانواده‌ش ندارم خاتون! تنها راه چارم همین بود.
خاتون مثل همیشه لبخندی نشوند کنج لبش و دستش که روی بازوم بود با چشم‌های برق زده روی شونه‌ام گذاشت و مهربون لب زد:
-من خودم درستش می‌کنم پسرم، تو برو نگران هیچی هم نباش، ماشاالله هراز ماشاالله چقدر هم ماهه این دختر اخه، من نمی‌دونم چیکار کرده که دل پسرمارو برده.
حرف‌های خاتون باعث شد با اخم نشسته بین ابرو‌هام سر پایین بندازم و تک خنده‌ای بکنم. بوـه‌ای روی دست خاتون نشوندم و با خداحافظی به سمت در قدم برداشتم و زیر لب اروم زمزمه کردم:
-درست مثل اسمش...ماهِ؛
نفسم رو سنگین بیرون فرستادم و همینطور که در رو باز می‌کردم با لبخند برگشتم سمت خاتون و گفتم:
-خاتون اگه بیدار شد لطفاً بهم زنگ بزن، حتی اگه نصفه شب هم باشه. مراقب خودت هم باش فردا سر راه که میام اول صبحی نون سنگک هم می‌گیرم میارم.
-چشم مادر، خدا خیرت بده. برو بسلامت حواسم بهش هست فکر و ذکرت اینجا نمونه.
لبخندی زدم و دوباره خداحافظی زیر لب روبه خاتون گفتم و در خونه رو بستم.
بعد از پوشیدن کفش‌هام با دلی که هزار نه صد دل غوغا به پا کرده بود در حیاط رو باز کردم و با نفسی حبس شده پشت سرم در رو بستم.
سوار ماشین که شدم نگاهم رو به جای خالیش انداختم، امشب به طور عجیبی ضربان قلبم شدت گرفته بود و انگار هوش و حواسم دست خودم نبود! آشفته دستی به صورتم کشیدم و با محکم فشردن چشم‌هام بازشون کردم.

 

["parisa"]

نگاهم قفل شی درخشانی شد که روی صندلی افتاده بود، اخم‌هام رو با تعجب توهم بردم رو دستم رو سمت صندلی بردم و تازه متوجه‌ گردنبندی شدم که روی صندلی جا خوش کرده بود، گردنبند مهوا؟
لبخند به ارومی کنج لبم نشست و با نفس عمیقی ماه وسط گردنبند رو با آرامش لمس کردم، باید مانع نقش بستن چهره‌ی قشنگش مقابل چشم‌هام می‌شدم، باید مانع یادآوری لبخند‌های قشنگ روی لب‌هاش می‌شدم، باید مانع قلبی می‌شدم که داشت پیش از حد پاش رو از گلیمش دراز تر می‌کرد اما...اما تنها چشم‌هام رو روی هم فرود اوردم و لبخندی زدم.
گندش بزنن، داشتم چیکار می‌کردم؟ چه بلایی سرم اومده بود؟ چشم باز کردم با حرص به خودم نشر زدم، هوش و حواست کجا رفته مرد حسابی، به خودت بیا!
به دختری که هیچ شناختی جز قوی بودن و اسمی و نامی ازش نداشتم دل باخته بودم، بی‌خبر از اینکه اون دختر شاید کسی یا چیزی تو زندگیش باشه؟
سخت نفس حبس شده‌ام رو رها کردم و برای اخرین بار نگاهم رو دوختم به زنجیر ظریف گردنبند و با آهی روی داشبورد گذاشتمش تا بلکه فردا بهش پس بدم‌.
این دختر با تموم وجودش به فکر و ذکرم حجوم اورده بود و هیچ‌جوره به این راحتیا خودش رو از این باتلاق افکاراتم بیرون نمی‌کشید، منه لعنتی چیکار باید می‌کردم جز اینکه مدام این افکاراتم رو سرکوب بکنم و منکرش، جلودارش بشم...
ماشین رو که روشن کردم حتی نفهمیدم چطوری نیم ساعت راه توی سکوت و فکر و خیال طی کردم و با دیدن آپارتمانم وارد پارکینگ شدم‌.
کلافه دستی به ته ریشم کشیدم، فکر این دختر هیچ‌جوره قصد نداشت دست از سرم برداره؟ حال پریشونش مدام جلوی چشم‌هام می‌اومد و نفس رو ازم می‌گرفت، هنوز هم تا فردا منتظر بودم تا اگه قصد داشت قضیه‌ی حال بدش رو بگه.
هیچ اجباری تو این نبود که حرفی بزنه و دلیل حال بدش رو بگه، اما چرا انقدر برام اهمیت داشت؟ این نگرانی و مهم بودنش داشت آخر کار دستم میداد.
نفس عمیقی کشیدم که بوی عطری با وارد شدن به آغوش ریه‌هام حس خوب رو تو سرتاسر بدنم به جریان انداخت، هنوز عطرش تو گوشه به گوشه‌ی این ماشین نشسته بود.
ماشین‌ رو خاموش کردم و پیاده شدم، بعد قفل کردنش سوییچ رو بین انگشت ‌هام چرخوندم و خودم رو انداختم توی آسانسور و از اینه‌ی آسانسور خیره‌ی موهای ژولیده و چهره‌ی بهم ریخته و داغونم شدم، انگار امشب حال تموم این ادمای زمین دگرگون و داغون بود!
یقه‌ی پیرهنم رو درست کردم اما لکه خونی که با بی‌رحمی نشسته بود وسط پیراهن سفیدم باعث شد اخم‌هام به انی توهم برن و چشم ریز کنکو
این دیگه از کجا پیداش شده بود؟ تا جایی که می‌دونستم مهوا زخم و زیلی به تن نداشت! داشت یا اینکه من نفهمیدم ؟
با باز شدن در آسانسور کلافه دستی میون موهام بردم و دوباره یکی یکی فکر‌های پریشونم درمورد این یک قطره خون به سمتم حجوم اوردن...نگرانیم حالا دوبرابر که هیچ داشت دمار از روزگارم درمی‌اورد، این دختر کجاش زخمی شده بود؟
چه بلایی سرش اومده بود و این قطره خون وسط پیراهنم چی می‌گفت؟ تنها راه چارم صبر کردن تا فردا صبح بود... خودش می‌گفت و اگه قصد داشت مو به مو اتفاقات رو تعریف می‌کرد.
کلید رو توی قفل در چرخوندم و همینکه در باز شد وارد خونه شدم و پریز برق رو روشن کردم و نگاهم رو تو سرتاسر خونه چرخوندم، اخرین بار که اومده بودم خونه خودم چند روز پیش می‌شد، همینطور مرتب و دست نخورده مونده بود، بیشتر بخاطر تنها بودن خاتون پیشش می‌موندم و کم پیش می‌‌اومد که بیام اینجا.
بدون در‌اوردن لباس‌های تنم، خسته و پریشون خودم رو روی کاناپه رها کردم و انگار که از تموم فکر‌ و خیال‌های دنیا خلاص شده باشم بی‌اختیار نفس عمیقی کشیدم و چشم بستم.
کاش لحظه‌ای می‌تونستم‌ از فکر این دختر دربیام اما زهی خیال باطل! تموم اتفاقات امشب مثل سناریوی فیلمی از جلوی چشم‌های بستم رد شدن، اما با این وجود لبخندی زدم. امشب هم می‌گذره، گذشت و تموم ثانیه به ثانیه‌های زمان تو یک چشم به هم زدن اومدن و رفتن...