نقد و بررسی بازی‌ها بررسی بازی Starfield؛ رویای ۲۵ ساله بتسدا

[ممد صنوبر]

بتسدا شجاعت زیادی برای سرمایه‌گذاری خاص روی سیستم بازآفرینی گان‌پلی بازی انجام داده است. انتظار می‌رفت با این سطح از شباهت به مجموعه Fallout، همان سیستم VATS که اتفاقاً بیشتر به جهان پیشرفته آینده و سر و پای استارفیلد می‌خورد، حضور داشته باشد. با این حال چنین چیزی برای افزودن عمق به مبارزات فضایی، به سفینه‌ها منتقل شده و تحت یک Skills در دسترس قرار گرفته است.

 

[ممد صنوبر]

سلاح‌های بازی مجموعه‌ای از بهترین اسلحه‌هایی هستند که تا به حال توسط توسعه دهندگان بتسدا طراحی شده‌اند. برای هر سلاح استفاده‌ای در نظر گرفته شده است و تقریباً یک اختلاف فاحش بین آن‌ها وجود دارد که شما را به استفاده هدفمند با توجه به شرایط ترغیب می‌کند

 

[ممد صنوبر]

بر عکس این موضوع، غالب Powerهایی که در بازی پیدا می‌کنید، یا به همدیگر شباهت دارند، یا در تفاوت‌هایشان، دلیل خاصی برای اختلاف ذاتی یک قدرت با دیگری نیست، جز اینکه بیشتر شوند و بازیکن معابد بیشتری را به بهانه کسب آن‌ها کاوش کند. غیر از چند قدرت خاص که به سپر، فراهم کردن اکسیژن، دش کردن و کلون می‌پردازند، قرار نیست استفاده بهینه‌ای (اگر نگوییم زیاد) را از بخش Power بیرون بکشید.

 

[ممد صنوبر]

از مقطعی به بعد به احتمال زیاد به برخی از Powerها می‌چسبید و همان‌طور این اتفاق برای بخشی از Skillها، سلاح‌ها و … اتفاق می‌افتد. اصلاً عجیب نیست که تا انتهای کوئست‌های اصلی و فرعی علاقه‌ای به تغییر سبک نداشته باشید. همان چند Power ابتدایی می‌توانند شما را تا انتها یک فضانورد یاغی خطرناک باقی نگه دارند که حتی فقدان آن‌ها هم قادر نیست بر قدرت تعیین کننده سلاح‌های قدرتمند، اثر منفی بگذارد

 

[ممد صنوبر]

برای آپگرید کردن هر Skill یک چالش در نظر گرفته شده که دلیل مناسبی برای انجام آن وجود دارد. حتی اگر قابلیتی را با یک تصمیم اشتباه آزاد کنید و مجدداً به سراغ آن بروید، عدم انجام چالش‌ها ثابت می‌کند که شما از آن ویژگی به اندازه کافی استفاده نمی‌کنید و هنوز زمان ارتقا یا اصلاً توجه کردن مجدد به آن فرا نرسیده است.

 

[ممد صنوبر]

بتسدا همچنین نهایتاً در این بازی نرده‌بان را هم به محیط اضافه کرده است و مشکل همیشگی موتور بازی‌سازی خود را دور می‌زند؛ البته در حالی این اتفاق رخ می‌دهد که پک‌ها در این اثر یک جزو کلیدی هستند و شما ترجیح می‌دهید که به جای هدر دادن زمان، کلید پرش را برای پرتاب به هر سمت و سو از جمله سکوهای متصل به نردبان‌ها فشار دهید

 

[ممد صنوبر]

کارکرد واقعی مراحل (که غیر از شلیک و کشتن دشمنان چیز دیگری نیست و خود حرف زدن و سخن شنیدن آن‌چنان تفاوت خاصی را برای تعامل و تغییر رویدادها در دسترس مخاطب قرار نمی‌دهد) رویکرد پیش‌روی نقطه به نقطه است. متاسفانه معماها در بازی نقشی ندارند و به قفل‌ها خاتمه پیدا می‌کنند که حل کردن آن‌ها به یک تلاش جذاب نیاز دارد. بنابراین فضای بازی و گیم‌پلی اصلی شما را با چالش حل کردن مسائل اساسی طرف نمی‌کنند.

 

[ممد صنوبر]

شاید عجیب باشد که بنشینیم و از مکانیزم بازگشایی قفل‌ها ستایش به عمل آوریم، آن هم در حالی که بسیاری از گیمرها می‌توانند کاملاً از درگیر شدن با آن‌ها اجتناب کنند. این را می‌دانیم که گوش سپردن به دیالوگ‌ها و مبارزه با دشمنان چیزی نیست که طرفداران بتسدا از آن‌ها فراری باشند. اگرچه این‌ها خصیصه‌های اصلی بازی‌های شرکت مذکور هستند، اما به هر حال معمولاً یک عنصر سوم هم می‌تواند در چنین آثاری ظهور کند و بخشی از وظیفه سرگرم کردن مخاطب را به درستی به سرانجام برساند

 

[ممد صنوبر]

معابد بازی می‌توانستند با الهام‌گیری از The Legend of Zelda: Breath of the Wild یا حتی الدن رینگ، هر کدام طراحی خاصی داشته باشند که به معلق شدن در فضا خلاصه نشوند. به این فکر کنید که چه عیبی داشت قدرت‌های کمتری در کهکشان استارفیلد پراکنده باشند اما علاوه بر فرایند کسب خودشان در معابد، برای پیدا کردن آن‌ها نیز یک پروسه سرگرم کننده طی می‌شد؟

 

[ممد صنوبر]

افزون بر فقدان معماها، باید درباره عمق کم عنصر ماجراجویی هم بگوییم که در فضایی با ابعاد استارفیلد غایب بزرگی است. سفینه‌های فضایی (Ship) شاید جزء آخر، اول یا میانی عنصر سرگرم کننده بازی جدید بتسدا باشند که با تصور عظیمی از امکان فراهم آوردن ماجراجویی در بازی گنجانده شده‌‌اند. سهولت و کارایی کنترل سفینه‌ها به عنوان یکی دیگر از مکانیک‌های خوش‌ساخت بتسدا قابل دفاع است، به شکلی که به سادگی می‌توان با آن‌ها آشنا شد و به خوبی از آن‌ها استفاده کرد