نقد و بررسی بازی‌ها بررسی بازی Starfield؛ رویای ۲۵ ساله بتسدا

[ممد صنوبر]

این تجهیزات که همه جا باید یدک بکشید (حتی وقتی باور می‌کنید به آن‌ها نیاز ندارید)، همیشه هم در مقابل دشمنان مقرون به صرفه و کارآمد بودنشان را ثابت نمی‌کنند. دشمنان بازی جدای از این که همه انسان هستند، تفاوتی در علمکرد آن‌ها نیست و نیازی نمی‌بینید که خاص و آماده عمل کنید. کم پیش می‌آید که یکی از یاران دشمن شما را با نوع خفقان‌آوری از سلاح به دردسر بیندازد که نیازمند یک لباس یا کلاه‌خود خاص برای دفاع باشید

 

[ممد صنوبر]

طراحی عمودی مراحل بازی، شانس بهره‌گیری از جاذبه‌های متغیر و پک در محیط‌های مختلف را مهیا می‌کند. مراحلی که در محیط‌های داخلی جریان دارند معمولاً کمتر به سناریوهای عمودپیما اجازه ظهور می‌دهند و بیشتر شیوه‌های مختلف پیش‌روی را محدود می‌کنند با این حال لذت خودشان را دارند و احتمالات رویارویی‌های نزدیک با گان‌پلی متعادل بازی جذاب هستند

 

[ممد صنوبر]

بدون وجود پک‌ها می‌توان مراحل را انجام داد؟ صد در صد. بدون Powerها و Skillها چطور؟‌ باز هم امکانش هست ولی هر چه این قابلیت‌ها و قدرت‌ها کمتر می‌شوند، کار شما هم سخت‌تر می‌شود و روش انجام مراحل هم محدودتر خواهد شد. اما هر چه آن‌ها را بیشتر باز کرده و مورد استفاده قرار دهید، باز هم راندمان کارتان پایین‌تر می‌آید. این وسط باید یک مقدار متوازنی از توانایی‌ها برای هر Playstyleای وجود داشته باشد که به باور من برای همه، تمایل‌ها به سمت خاصی خواهد بود

 

[ممد صنوبر]

ناامید کننده است که جدای از منطق داستانی تکراری مراحل اصلی، شما دقیقاً در خیل عظیمی از کوئست‌های اصلی به معادنی با ظاهر یکسان در سیاره‌ها وارد و خارج می‌شوید. بناهای یادبود سیاره‌ها متنوع‌تر هستند اما در آن‌ها هیچ سناریویی برای مبارزه‌ نیست. سازه‌های دشمن یا بناهایی که توسط دشمنان تسخیر شده‌اند مجدداً تکراری خواهند بود و باید با این قضیه کنار بیایید. بتسدا در مجموع چند طرح ساختمانی را برای این موارد تهیه و آن‌ها را در ابعاد بالا کپی کرده است.

 

[ممد صنوبر]

بعد از مدتی مکان قرارگیری Turretها، کامپیوترهایی که ربات‌ها را کنترل می‌کنند، راه‌های میان‌بر، اتاق‌های مهم و … مثل روز برای شما روشن می‌شود و اول از همه سراغ آن‌ها می‌روید. این مشکل در اکثر بازی‌ها به چشم می‌خورد اما چشم‌انداز سیارات متعدد استارفیلد قضیه را وخیم‌تر می‌کند

 

[ممد صنوبر]

بعد از مدتی مکان قرارگیری Turretها، کامپیوترهایی که ربات‌ها را کنترل می‌کنند، راه‌های میان‌بر، اتاق‌های مهم و … مثل روز برای شما روشن می‌شود و اول از همه سراغ آن‌ها می‌روید. این مشکل در اکثر بازی‌ها به چشم می‌خورد اما چشم‌انداز سیارات متعدد استارفیلد قضیه را وخیم‌تر می‌کند.

 

[ممد صنوبر]

اگر دنبال فرقی بین شیوه مبارزه دشمنان بازی هستید، چیزی غیر از سلاح‌ها و تجهیزات مختلف، ضعیف و قوی در آن‌ها نخواهید دید. برداشت افراد از هوش مصنوعی استارفیلد می‌تواند متفاوت باشد. پریدن یکی از دشمنان به جهت‌های مختلف با استفاده از پک یا فرار کردن از مهلکه‌ای که شما به سادگی روی آن آتش باز کرده‌اید و پنهان شدن پشت یک بلاک، حتی برای بتسدا هم یک استاندارد مناسب محسوب می‌شود که نسبت به آثار گذشته‌اش ارتقا پیدا کرده است. اما برای صنعت بازی، به لبه‌های مرزها و نقاطی نزدیک می‌شود که یک دهه پیش آن‌جا بود

 

[ممد صنوبر]

این را در سفینه‌های دشمن هم می‌توان نظاره کرد. آن‌ها بیشتر اوقات به شما شلیک و سعی می‌کنند از طرفین شما، هم‌جهت یا خلاف جهت حرکت‌تان سبقت بگیرند. هرگز سناریویی را به یاد ندارم که چند سفینه دشمن مانوری تاکتیکی را برای چیره شدن بر من پیاده کرده باشند. به همین ترتیب به یاد ندارم که سفینه دشمن به این نتیجه برسد که من پیروز مبارزه خواهم بود، تصمیم به فرار بگیرد و من آن را دنبال کنم.

 

[ممد صنوبر]

در موقعیت‌های زمینی و هوایی، شخصیت‌های همراه شما ترجیح می‌دهند بی‌تاثیر باشند. یعنی در مبارزاتی که روی زمین انجام می‌دهید، چند گلوله شلیک می‌کنند و جلوی راه‌تان را نمی‌گیرند. همین‌طور که کمک خیلی خاصی نمی‌کنند، ضرری هم به شما وارد نمی‌آورند. تعامل با آن‌ها غیر از برخی آیتم‌هایی که پیدا و به شما اهدا می‌کنند و به استثنای حرف‌های روتینی که می‌زنند، چندان عمیق نیست. هیچ شخصیت همراهی ناگهان شما را به سمت یک نقطه جدید هدایت نمی‌کند (غیر از مراحل شخصی خودشان). با این حال می‌توانید با آن‌ها انس بگیرید و به وجودشان عادت و به نبودنشان حسادت کنید.

 

[ممد صنوبر]

به لطف این شخصیت‌ها نیازی به استخدام خدمه جدید نیست و با همان افرادی که از Constellation آشنا می‌شوید، تقریباً هر چیزی پیش می‌رود. در این بین حتی به کسی نیاز پیدا نمی‌کنید تا Outpost شما را مدیریت کند چرا که داستان، چنین شخصی را جلوی راهتان قرار می‌دهد.