نقد و بررسی بازی‌ها بررسی بازی Starfield؛ رویای ۲۵ ساله بتسدا

[ممد صنوبر]

این را فراموش نکنید که اطراف شهرهای New Atlantis، Akila City و Neon خبری از فعالیت‌های به‌خصوص نیست. هر کوئست غیرمحلی که نیاز به انجام آن‌ها است، در سیاراتی دیگر پخش شده‌اند، بنابراین یک هسته مرکزی و هسته‌های فرعی دور این سه مرکز اصلی و کوئست‌های بازی شکل نمی‌گیرند

 

[ممد صنوبر]

بتسدا می‌توانست این سازش و راه حل بحث‌برانگیز خودش را در رابط کاربری هم تا جایی پیش ببرد و شاید هم نتیجه فعلی چیزی باشد که تا جایی پیش آمده است! پارامترهای مختلفی که از اطلاعات تجهیزات نمایش داده می‌شوند، اصلاً کافی نیستند. هنگام لوت کردن دشمنان و … نمی‌دانید آیتم مورد نظر دقیقاً چه ویژگی و قدرتی دارد و حتماً باید وارد حالت Transfer شوید تا جزئیات را ببینید

 

[ممد صنوبر]

بعداً هم حین گشت و گذار در منوی اینوتوری، این مشکل، با درصد نفوذ کمتر احساس می‌شود. تعدد منوها و پراکندگی گزینه‌ها در واسط‌های مختلف بعد از آن که به بازی و دکمه‌های میان‌بر (برای من روی PC، اطلاعی از نسخه کنسولی ندارم) عادت می‌کنید، خیلی احساس نمی‌شود اما به آن معنا نیست که کاملاً از بین می‌رود.

 

[ممد صنوبر]

طراحی هنری در مکان‌های بسیاری چشم‌گیر است که آب و هوا و اتمسفر خاص هر سیاره یکی از آن موارد است. اما پتانسیل آب و هوای «پویا» به صورت عمده به ندرت دیده می‌شود. شما مدت کمی در شهرهای اصلی زیر فضای باز هستید. به غیر از چرخه شب و روز، بیشتر اوقات حین ورود به سیاره‌های مختلف، فقط شرایط آب و هوایی «لحظه‌ای» آن سیاره شما را تحت تاثیر قرار می‌دهد.

 

[ممد صنوبر]

مشخص است که چرا وسایل نقلیه هم در سیارات تعبیه نشده‌اند (هر چند که به عنوان اجسام غیرقابل استفاده وجود دارند). جدای از مقدار جاذبه متفاوت در هر سیاره (که البته می‌توانست با یکی از اکتشافات دنیای آینده، جاذبه وسایل نقلیه تغییر کند و به این شکل توجیه شود)، جای معناداری برای رفتن وجود ندارد. از طرفی هم به واسطه چنین وسایل نقلیه‌ای، شما می‌توانستید به سرعت به مرز مجازی هر سیاره برسید

 

[ممد صنوبر]

ده‌ها ساعت شنیدن موسیقی‌های پس‌زمینه و صداهای مختلف شما را خسته نمی‌کند؛ در واقع بخش صوتی بازی به آن شکل محرز و آشکار که برای هر بازی بزرگ و طولانی انتظار می‌رود، آزار دهنده نمی‌شود. صداگذاری یک مقام نظامی همان صلابتی را دارد که از چنین شخصیتی انتظار می‌رود و یک دزد دمدمی مزاج هم همان‌قدر خشن و بی‌مهابا سخن می‌گوید که در جهان دور و بر خودمان می‌توانیم بشنویم

 

[ممد صنوبر]

موسیقی‌ها با ستینگ تناسب دارند و برای آن که بارها شنیده شوند، شنیدنی تنظیم شده‌اند. در Akila City همیشه با صدایی همراه می‌شوید که از غرب وحشی انتظار دارید و در Neon، موسیقی‌های الکترونیک، محیط سایبرپانک آن را باورپذیرتر می‌کنند. در Neon حتی یک کوئست اختصاصی با محوریت موسیقی وجود دارد.

 

[ممد صنوبر]

هر چند دیالوگ‌ها ‌همان‌طور که در ابتدا گفتیم بسیاری از اوقات و اکثراً روتین هستند، گاهی می‌توانند از وجهه کیفی، کاملاً مرزی شوند، خیلی خوب یا خیلی بد اما این تاثیری در سطح صداگذاری شخصیت‌های داستانی ندارد. آن‌ها کارشان را درست انجام می‌دهند.

 

[ممد صنوبر]

با این وجود، طراحی حالات چهره دوگانه به نظر می‌رسند و فارغ از نتیجه کار صداپیشه/بازیگر، حالت‌هایی از نقایض را خواهید دید. اما چه منظوری داریم؟ فناوری موشن کپچر این دفعه بتسدا را به سمت شخصیت‌های باورپذیرتر حرکت داده که از قضا، گاهی اوقات عجیب و غیرعادی هم به نظر می‌رسند. دیالوگ‌های هماهنگ و واکنش طبیعی چهره به کلماتی که ادا می‌شوند، با آن مقدار از بزرگنمایی شخصیت‌ها که نمایشگر را می‌پوشانند، خبر خوبی است.

 

[ممد صنوبر]

تاکید می‌کنیم از سمتی گاهی اوقات نتیجه کار آن قدری که انتظار می‌رود منطبق بر رفتار واقعی انسان‌ها نیست و حالت چهره، بیانگر یک احساس خاص است که اتفاقاً شخصیت مقابل در تلاش برای نمایش آن نیست