مجموعه اشعار بهرام احدی

[mobina01]

آغوش تو آتش زده در پیرهن من
ای آهوی نازک بدن سیم تن من

عریان شو و بازآی در ابیات روانم
تا چشمه ی شیر است روان در سخن من

 

[mobina01]

از تب بی مهری ات چشم شفق خون می شود
ماه تابم ، چون بتابی ، شهر مجنون می شود
...

 

[mobina01]

مبین تاب خزانش را ، بهاری ارغوان دارد
به شعرش عشق میکارد که عشقی بی کران دارد

 

[mobina01]

تاول پی تاول راه، پای من و زخم سنگ
می افتم و می خیزم ، فرسنگ پیِ فرسنگ
از خار به سر تاجی، هر خار سر ماری
در هر قدمم سنگی، پیچیده به پای لنگ

گل کرده به هر رنگی، سر تا قدمم زخمی
چون قالی ی پر نقشی، بر دار شدم آونگ

ای زیر و بمت ماتم، ای پست و بلندت غم
این قدر مزن محکم، بر تار وجودم چنگ

این حال منِ ریش است، فال من درویش است
ننگ است مرا از نام، نام است مرا از ننگ

 

[mobina01]

شکوفه ی بهمن
منم شکوفه ی بهمن،به تن کفن دارم
برای تیغ تگرگت، سر سخن دارم
به سرب داغ اگر پر کنی دهانم را
ز زخم باز هزاران دهن به تن دارم
چو زنده رود بخشکد اگر که رگ به رگم
چمن چمن سر سرسبزی ی وطن دارم
از اشک شبنم و خون دل شقایق پرس
چه ها ز داغ شهیدان این چمن دارم
تفنگ ها همه گر سوی من نشانه روند
چه باک تیر قضا را به سی*ن*ه من دارم
...
گناه نسل من و تو نفس کشیدن بود
برای دار همین بس، سر سخن دارم

 

[mobina01]

مگر اشکی کند روشن ، شب بی کوکب ما را
به زندان رفته میفهمد ،بلندای شب ما را

 

[mobina01]

خط به خط خواندیم این دفتر به غیر از غم نداشت
قصه ی تقدیر ما غیر از خط ماتم نداشت
شیر مرغ و جان آدم داشت چرخ کج مدار
در بساطش از فسون و مکر چیزی کم نداشت
هر چه خواندم، حیرتم افزود از هر واژه ای
این کتاب معرفت جز نکته ی مبهم نداشت
محرم راز جهانی بود چون سنگ صبور
خواست راز دل بگوید جز دلش محرم نداشت
من که عمری چون شقایق جام بر کف زیستم
با که گویم داغ مستی و جنون مرهم نداشت

 

[mobina01]

تو فقط باش که من بی تو غروبم، دلگیر
شده از عالم و آدم، دل خونینم سیر

به پریشانی گیسوی بلندت سوگند
شده بر پای دلم خاطره ات چون زنجیر

 

[mobina01]

ای که از تنهایی ما غم پرانی میکنی
با نگاه شاعرانه لن ترانی میکنی

تلخ کامی های ما هم عاقبت یابد شفا
شربت شیرینی و ما را دوایی میکنی
#باراد
دلبری ها میکنی ،شیرین زبانی میکنی
تا که لب وا میکنی ، شکر فشانی میکنی

تلخ و شیرین ، مهر و ماهی، جمع اضدادی ، زنی
روز بی مهری و شبها مهربانی میکنی

 

[mobina01]

غنچه کردی باز ،خندیدی دلم را ریختی
چل ستون پیکرم را بی محابا ریختی
دیدمت آنروز با تن پوشی از رنگین کمان
رد شدی از چار باغ و رنگ گل را ریختی
باز برگشتی و گلها غرق در چشمت شدند
آب و رنگ چار باغت روی گلها ریختی
شور بر پا کرد زلفت،بید ها مجنون شدند
هر چناری را به کف شوق تمنا ریختی
گرد تو میدان دل رقصید و شد نقش جهان
صد ترک برداشت این دل ، عشوه ای تا ریختی
صد سپاهان سوخت در آشوب تاتار سیاه
شمه ای از گیسویت در شهر غوغا ریختی
سایه سایه تا کلیسا ، در پیت افتاد دل
بو کشیدم عطر نازی را که هر جا ریختی
هر نفس سلول سلولم خمارت بود و تو
مستی دریای چشمت را به جلفا ریختی
چشم های آبیت میخواست از من بگذرد
اخم کردی طرح یک پل روی دریا ریختی
‌