مجموعه اشعار بیدل دهلوی؛

[mobina01]

کسی که گفت به گل نسبتی ست روی تو را
فزود قدر گل و کاست آبروی ِتو را !

گَرَم بیایی و پرسی چه بردی اندر خاک ؟
ز خاک نعره برآرم که آرزوی تو را ... !

 

[mobina01]

از شوق تمنای تو در سی*ن*هٔ صحرا
همچون دل بیتاب تپان ریگ روانها

جز ناله به بازار تو دیگر چه فروشیم
اینست متاع جگر خسته دکانها

 

[mobina01]

در هوای زلفِ مشکینِ تو هر جا دم زدم ،
دود آهم عالمی را سنبلستان‌ کرد و رفت

دوش ، سیلابِ خیالت می‌گذشت از خاطرم
خانه ی دل بر سرِ ره بود ؛ ویران ‌کرد و رفت ...

 

[mobina01]

جهان‌کجاست‌،‌گلی زان نقاب می‌خندد
سحــــر تبسمی از آفتاب می‌خندد

غبار صبح تماشاســــت هرچه باداباد
تو هم بخند جهان خـــــراب می‌خندد

 

[mobina01]

درد معشوقان به عاشق بیشتر دارد اثر
شمع تا اشکی بیفشاند پر پروانه ریخت

دوش ‌سودای‌ که‌ می‌زد شیشهٔ ‌اشکم ‌به سنگ
کز مژه تا دامنم یک سر دل دیوانه ریخت

 

[mobina01]

محو جنون ساکنم شور بیابان در بغل
چون چشم خوبان خفته ام ناز غزالان در بغل

نی غنچه دیدم نی چمن نی شمع خواندم نی لگن
گل کرده ام زین انجمن دل نام حرمان در بغل

 

[mobina01]

نشاط این بهارم بی‌گل روبت چه‌کار آید

تو گر آیی طرب آید بهشت آید بهارآید

 

[mobina01]

فریبم می‌دهدآسودگی، ای شوق، تدبیری‌!
به رنگ غنچه خوابی دیده‌ام‌،ای صبح‌، تعبیری‌!

ندانم دل اسیر کیست‌، امّا این‌قدر دانم‌
که درگردنفس پیچیده است آواز زنجیری‌

 

[mobina01]

گفتی چه کسی؟

در چه خیالی؟

به کجایی؟


بی تاب توام، محو توام، خانه خرابم ...

 

[mobina01]

پیر عقل از ما به درد نان مقدم رفته است
در فشارکوچه‌های گندم آدم رفته است

ای به عبرت رفتگان عالم موت و حیات
بگذرید از آمد سوری‌که ماتم رفته است

بر حباب و موج نتوان چید دام اعتبار
هرچه می‌آید درن دریا فراهم رفته است

خلق در خاک انتظار صبح محشر می‌کشند
زندگی با مردگان درگور باهم رفته است

استقامت بی‌کرامت نیست در بنیاد مرد
شمع‌ ازخود رفته است اما ز جا کم رفته است

بعد چندی بر سر خود سایه‌ها خواهیم‌کرد
در بن دیوار پیری اندکی خم رفته است

دوستان هرگه به یاد آییم اشکی سر دهید
صبح ما زین باغ پرنومید شبنم رفته است

یار بی‌رحم از دل ما برندارد دست ناز
برکه نالیم از سر این داغ مرهم رفته است

کاش نومیدی چو خاک خشک بر بادم دهد
کز جبین بی‌سجودم جوهر نم رفته است

از ترحم تا مروت وز مدارا تا وفا
هرچه راکردم طلب دیدم ز عالم رفته است

بعد مردن‌کار با فضل است با اعمال نیست
هرکه‌زین خجلت‌سرا رفته‌ست‌بی‌غم رفته‌است

من‌که باشم تا به ذکر حق زبانم وا شود
نام بیدل هم ز خجلت‌برلبم‌کم رفته‌است