مجموعه اشعار بیدل دهلوی؛

[mobina01]

زخواب ناز هستی غافلم لیک اینقدر دانم

که هر ک.س می‌برد نام تو من بیدار می‌گردم

 

[mobina01]

یار از نظرم رفته و من
می‌روم از خویش


ای ناله شتابی که درنگسـت شتابم

 

[mobina01]

خمید قامتم از انتظار و جان به لب آمد
قدح به یاد تو کج کرده‌ام بیا که نریزد

 

[mobina01]

خاک ما قدم فهمیده بردار
مبادا بشکنی در زیر پا دل

درین محفل ‌کسی محتاج‌ ک.س نیست
همین کار دل افتاده‌ست با دل

 

[mobina01]

دوش از نظر خیال تو دامن‌کشان‌گذشت
اشک آنقدر دوید ز پی کز فغان ‌گذشت

تا پر فشانده‌ایم ز خود هم گذشته‌ایم
دنیا غم تو نیست‌که نتوان از آن‌گذشت

دارد غبار قافله‌ی ناامیدی‌ام
از پا نشستنی‌که ز عالم توان‌گذشت

برق و شرار محمل فرصت نمی‌کشد
عمری نداشتم‌که بگویم چسان‌گذشت

تا غنچه دم زند ز شکفتن بهار رفت
تا ناله گل کند ز جرمن کاروان گذشت

بیرون نتاخته‌ست ازین عرصه هیچ ک.س
واماندنی‌ست این‌که توگوبی فلان‌گذشت

ای معنی آب شو که ز ننگ شعور خلق
انصاف نیز آب شد و از جهان‌گذشت

یک نقطه پل ز آبله‌ی پا کفایت است
زین بحر همچو موج ‌گهر می‌توان ‌گذشت

گر بگذری ز کشمکش چرخ واصلی
محو نشانه است چو تیر از کمان‌ گذشت

واماندگی ز عافیتم بی‌نیاز کرد
بال آنقدر شکست که از آشیان‌ گذشت

طی شد بساط عمر به پای شکست رنگ
بر شمع یک بهار گل زعفران ‌گذشت

دلدار رفت و من را بی وداعی سوخت
یارب چه برق بر من آتش به جان‌گذشت

تمکین ‌کجا به سعی خرامت رضا دهد
کم نیست این‌که نام توام بر زبان ‌گذشت

بیدل چه مشکل است ز دنیا گذشتنم
یک ناله داشتم‌ که ز هفت آسمان‌ گذشت

 

[mobina01]

ما را نتوان پخت که ما سوخته‌ايم
آتش نتوان زد که برافروخته‌ايم

ما را نتوان شکست آسان اى دوست !
هرجا که دلى شکست ، ما دوخته ایم

 

[mobina01]

خم طرهٔ اجابت به عروج بی‌نیـازی‌ست
توبه وهم خویش دستی به دعارسیده باشی
همه تن شکست رنگیم مگـذر ز پرسش ما
که به درددل رسیدی چوبه مارسیده باشی

 

[mobina01]

هرکه آمد سیر یأسی زین‌ گلستان‌ کرد و رفت
گرهمه‌ گل‌‌بود‌خون‌‌خود به دامان‌ کرد و رفت

غنچه ‌گشتن حاصل جمعیّت این باغ بود
نالهٔ بلبل عبث تخمی پریشان‌ کرد و رفت

صبح تا آگاه شد از رسم این ماتم‌سرا
خندهٔ شادی همان وقف‌ گریبان‌ کرد و رفت

محملی بر شعله‌؛ اشکی توشه‌، آهی راهبر
شمع در شبگیر فرصت طرفه‌سامان‌کرد و رفت

در هوای زلف مشکین تو هرجا دم زدم
دود آهم عالمی را سنبل‌ستان‌ کرد ورفت

حرص زندانگاه یک عالم امیدم کرده بود
عبرت‌کم‌فرصتی‌ها سخت احسان‌کرد و رفت

دوش سیلاب خیالت می‌گذشت از خاطرم
خانهٔ دل بر سر ره بود ویران‌ کرد و رفت

داشت از وحشتگه امکان نگاه عبرتم
آنقدر فرصت‌که‌طوف‌چشم‌حیران‌کرد و رفت

اخگری بودم نهان در پردهٔ خاکستری
خودنمایی زین لباسم نیز عریان کرد و رفت

فرصتی‌ کو تا کسی فیضی برد، زین انجمن
کاغذ آتش‌زده باری چراغان‌کرد و رفت

وهم می‌بالد که داد آرزوها دادن است
یاس می‌نالد که اینجا هیچ نتوان‌ کرد و رفت

این زمان بیدل سراغ دل چه می جویی زما
قطره خونی بود چندین بارتوفان‌کرد و رفت

 

[mobina01]

می رسد دلدار و من عمری ست از خود رفته ام

یک نگاه واپسین، ای شوق! برگردان مرا...

 

[mobina01]

زندانی اندوه ِ تعلق نتوان بود

بیدل، دلت از هر چه شود تنگ ،برون آ