در حال تایپ [تقدیر چهاردوتا] اثر «فاطمه امینی کاربر انجمن رمان بوک»

[Fati-Ai]

(باراد)

دسته‌ي قطور برگه‌ها رو مقابلم، روي سطح چوبي ميز گذاشتم. انگشت‌هام رو در هم قفل كردم، دست‌هام رو به سمت جلو كشيدم و گردنم رو به چپ و راست حركت دادم. وقت تصحيح برگه‌ها بود. برگه‌هاي آخرين امتحان بچه‌هاي ترم هفت. خودكار قرمزرنگ رو به دست گرفتم و برگه‌‌هاي پاسخ‌نامه مربوط به نفر اول رو برداشتم. با نگاهم جاي خالي كه مربوط به جواب‌ها بود و با خودكار آبي پر شده‌‌بود، رو دنبال كردم و روي هر قسمتي كه متفاوت از جواب صحيح توي ذهنم بود، خط قرمزي مي‌كشيدم. نفر اول با نمره چهارده، پاس شد! برگه‌ رو گوشه‌ي ميز گذاشتم و به سراغ پاسخ‌نامه نفر دوم رفتم كه كنجكاوي مانع ادامه‌ي كارم شد و ناگهان تصميم گرفتم از نفر آخر شروع كنم. دسته‌ي قطور برگه‌ها رو وارونه كردم و شاخ‌نامه نفر آخر رو برداشتم؛ نفر آخر هم كسي نبود جز شيده يوسفي! مشتاقانه برگه‌هاش رو زير دستم گذاشتم و با دقت مشغول بررسي پاسخ‌هاي خوش‌خط و خواناي شيده شدم. همه‌ي جواب‌ها درست بود! لبخند روي لب‌هام نشست و برگه‌ رو گوشه‌ي ميز گذاشتم. ياد اولين امتحان كلاسي اين ترم افتادم؛ زماني كه شيده با نااميدي و حالي خراب، بعد از چند جلسه غيبت، خودش رو به كلاس و امتحان رسونده‌بود و نتيجه‌ش هم نمره‌ي يازده بود. وقتي علت اين نمره پايين رو پرسيدم، بهونه‌ي درس نخوندن رو آورد و بعد از اين‌كه بهش گفتم اين نمره و اين وضعيت درسي لياقت تويي كه چند ترم با قدرت تلاش كردي نيست، با جمله‌ي «برام مهم نيست» مانع ادامه‌دادن من شد. حالا اون دختر نااميد و بي‌انگيزه، دوباره به روال قبل برگشته‌بود و از بابت اين اتفاق، خيلي خوشحال بودم.
- اينجايي باراد؟!
با شنيدن صداي همكارم عباس، سرم رو بالا گرفتم و نگاهش كردم. اين‌قدر توي فكر بودم كه متوجه باز شدن در نشدم! نگاه سؤاليش رو بين صورتم و ميز مقابلم چرخوند و با كنجكاوي پرسيد:
- چيكار مي‌كني؟!
كمرم رو صاف كردم و اين‌بار دست پيش رو گرفتم تا به خاطر بي‌حواسيم پس نيفتم!
- چيكار مي‌تونم بكنم؟ دارم برگه‌ها رو تصحيح مي‌كنم كه تا آخر امروز بتونم نمرات رو وارد سيستم بكنم.
قدمي جلو اومد و در رو پشت سرش بست.
- خب هنوز تا آخر هفته فرصت داريم پس لازم نيست عجله كني.
خودكارم رو توي دستم چرخوندم و در جواب عباس كه بي‌خيال سؤال‌پيچ كردن من نمي‌شد، گفتم:
- داداش بهت گفتم كه آخر هفته مراسم داريم و توي خونه خيلي كار داريم! ترجيح ميدم تا زماني كه دانشگاه هستم از فرصت استفاده كنم.
انگشتم رو به برگه‌ها كشيدم و ادامه دادم:
- هر چه زودتر ثبتشون كنم، كارم سبك‌تر ميشه.

 

[Fati-Ai]

انگار بالاخره قانع شد كه سري در جوابم تكون داد و كيف مستطيلي‌شكل چرم قهوه‌اي‌رنگش رو دست به دست كرد.
- باشه، استاد كريمي كجاست كه اتاقشو به تو داده؟
نگاه چپي بهش انداختم.
- نمي‌دونم! آمار رفت و آمدشو ندارم ولي گفت بيام اينجا كارامو انجام بدم.
خنديد و دستي به سر كچلش كشيد.
- باشه داداش، كمك نمي‌خواي؟
ازش تشكر كردم، كه بالاخره حاضر به رفتن شد. نيم‌نگاهي به ساعت انداختم. يك ساعت تا امتحان بعدي مونده‌بود، پس توي اين زمان مي‌تونستم كارهام رو انجام بدم. اين‌بار با سرعت و تمركز بيشتري مشغول تصحيح اوراق امتحانات شدم.
بعد از گذشت يك ساعت و ربع، كارم تموم شد؛ برگه‌ها رو مرتب كردم و داخل كاور گذاشتم و اون‌ها رو توي كيفم جاي دادم. دوباره به ساعت استيل مشكي دور مچ دستم نگاه كردم و با عجله، اتاق استادكريمي، مديرگروهمون رو ترك كردم و به سمت كلاس 310 و آخرين گروهي كه امتحان داشتند، رفتم تا به سؤالات بچه‌ها جواب بدم.
بيشتر از ده دقيقه توي كلاس نموندم، همه‌چيز واضح بود، جايي براي سؤال و ابهام باقي نمونده‌بود و سؤالات بچه‌ها اكثراً راهنمايي براي گرفتن جواب درست بود! دسته‌ي كيفم رو به دست گرفتم و به طرف پاركينگ قدم برداشتم. نگاهم رو به محوطه شلوغ دانشكده دوختم. امروز آخرين روز امتحانات ترم مهر بود. دو هفته‌ي امتحانات هم مثل برق و باد گذشته‌بود اما اين مدت شيرين و پر ماجرا بود، حداقل براي خانواده‌ي ما كه چشم انتظار چهاردهم بهمن ماه بودند.
- استادجاويد؟
گوش‌هام توي شنيدن هر چيزي كه اشتباه مي‌كرد، توي تشخيص صداي شيده كارش درست بود و خطا نداشت! ريتم قدم‌هام آهسته شد، ايستادم و گردنم رو به عقب چرخوندم. با قدم‌هاي تند خودش رو بهم رسوند و درحالي كه نفس‌نفس مي‌زد، سلام كرد. لبخندش بين صورت گلگونش رد قشنگي به جا گذاشت.
- جانم خانم‌يوسفي؟
چشم‌هاي خاكستريِ خجولش رو مثل هميشه از نگاهم دزديد و انگشت‌هاي كشيده‌ش رو در هم گره زد.
- ببخشيد، مي‌تونم بپرسم پاسخ‌نامه‌ي منو بررسي كردين يا نه؟
هواي اذيت كردن دخترك متين و آروم مقابلم از سرم گذشت كه گفتم:
- مگه من جواب اين سؤال بچه‌ها رو ميدم؟!

 

[Fati-Ai]

تكون محسوسي خورد و سرش رو بالا گرفت. چشم‌هاش درشت شد و عنبيه خاكستري‌رنگش زيباتر از هميشه خودش رو به رخ كشيد. خيلي كم پيش مي‌اومد كه اين شكلي توي نگاهم زل بزنه؛ شيده‌ي حيرت‌زده چقدر بانمك بود! در كمال خونسردي، يك تاي ابروم رو بالا انداختم كه تندتند پلك زد و دهنش بدون اينكه كلمه‌اي ازش خارج بشه، باز و بسته شد.
نگاه اجمالي به ساعتم انداختم و با چشم‌هايي كه به خاطر نور مستقيم آفتاب در هم جمع شده‌بود، نگاهش كردم و گفتم:
- مي‌تونم يه پارتي‌بازي انجام بدم و بهت بگم كه نمرات امشب توي سايت بارگذاري ميشه.
لب‌هاي صورتي رنگش رو روي هم فشرد و فقط به آرومي سرش رو تكون داد. نيم‌نگاهي به مسير پشت سر شيده و سه دانشجوي دختري كه با قدم‌هاي تند به سمت ما مي‌اومدند، انداختم و زير لب زمزمه كردم:
- حالا كه فكر مي‌كنم ما نون و نمك همو خورديم، پس مي‌تونم يه پارتي‌بازي ديگه هم انجام بدم.
با مظلوميت نگاهم كرد، چطور جلوي لبخندم رو بگيرم، وقتي اين چهره‌ي بامزه رو مي‌بينم؟!
- اين‌كه دوباره برگشتي به روال قبل و نمره‌ي كامل و بالا رو تو گرفتي! خوشحالم كردي.
دوباره چشم‌هاش سرشار از حيرت شد با اين تفاوت كه ستاره‌بارون توي نگاهش رو به وضوح ديدم.
يك قدم عقب رفتم، با زمزمه‌ي «روزت خوش» نگاهم رو ازش گرفتم و اين‌بار با قدم‌هاي تندتر به سمت پاركينگ رفتم.
پشت چراغ قرمز ماشين رو متوقف كردم. دستم رو به سمت جيب كتم بردم و موبايلم رو بيرون كشيدم. صداي كوتاه پيامك رو چند دقيقه‌ي پيش شنيده‌بودم اما نمي‌تونستم موبايلم رو بردارم. چشم از چراغ قرمز برداشتم و نگاهم رو به صفحه‌ي موبايلم دوختم. با انگشت شستم صفحه رو لمس كردم كه پيامك شيده باز شد. با كنجكاوي پيامش رو باز كردم:« خوشحالي شما برام خيلي اهميت داشت و از اين بابت خيلي خوشحالم، به خاطر زحمات بي‌نهايتتون ازتون ممنونم.» يك‌بار، دوبار، سه‌بار... نمي‌دونم چندبار، اما بارها و بارها پيامش رو زير لب خوندم. با شنيدن صداي بوق‌هاي ممتدي كه از پشت سرم مي‌شنيدم، موبايل رو روي صندلي شاگرد انداختم، نيم‌نگاهي به چراغ سبز انداختم و پام رو روي گاز فشردم. مثل يك پسر نوجواني كه ذهنش پي نشونه‌هاي كوچيك دل به خواهش مي‌چرخه، ذهنم جمله‌ي شيده رو بالا و پايين مي‌كرد و هر دفعه حس بهتري به وجودم مي‌بخشيد. خوشحالم كه شيده به روال قبل برگشته، خوشحالم كه حالش بهتره و خوشحالم كه تونستم شاهد ستاره‌بارون نگاهش باشم.