تکمیل شده [جلد اول رمان ایما] اثر « pari کاربر انجمن رمان بوک»

[Pari]

نزدیک‌های صبح بود صدای اذان به گوشم می‌رسید.
خواب و بیدار بودم و می‌تونستم صداهای اطرافم رو بشنوم باد خنکی می‌وزید فکر کردم شاید احسان خل‌ وضع یادش رفته پنجره رو ببنده.
با بدخلقی چرخیدم روی شکمم خوابیدم و خودم رو توی پتو مچاله کردم کم‌کم داشت خوابم می‌برد که حس کردم یه‌ نفر بالای سرم نشسته صدای نفس‌هاش رو می‌شنیدم، حتی بازدم گرم نفس‌هاش که روی گردنم سُر می‌خورد رو حس می‌کردم؛ اما انقدر نامحسوس بود که توجهی نکردم. چشم‌هام گرم میشد که سوزش خفیفی روی سرم حس کردم. انقدر پوست کلفت بودم که باز بی‌ توجه خوابیدم!
***
آفتاب بالا زده بود که با بی‌ حالی، از خواب بلند شدم کش‌ قوسی به بدنم دادم و سرجام نشستم.
اولین چیزی که دیدم، ‌جنازه‌ی پاکت سیگارم بود که روی تشک احسان افتاده بود داخلش رو نگاه کردم؛ دریغ از یه نخ سیگار!
همون‌ طور که به سمت دستشویی می‌رفتم تا دست و صورتم رو بشورم، داد زدم:
- کجایی نکبت؟ بعد از کشیدن هفت‌ تا نخ سیگار هنوز زنده‌ای؟!
وقتی صدایی نیومد، رفتم داخل دستشویی و آبی به دست و صورتم زدم مسواک رو برداشتم و شروع کردم دندون‌هام رو شستن که تازه چشمم به آینه افتاد و با دیدن خودم، کف و آب و هرچی که بود، پرید تو گلوم و به سرفه افتادم از چشم‌هام اشک می‌اومد ولی همچنان زل زده بودم به آینه باورم نمی‌شد چه‌طور این اتفاق افتاده.
مشتم رو آب کردم و مجبور شدم حتی کف‌ها رو باهاش قورت بدم تا خفه نشدم! حالم که اومد سرجاش، یه بار دیگه با بهت زل زدم توی آینه لا به‌ لای موهای مشکی خودم، مش هایلایت کار شده بود!
چند دقیقه همین‌ طور میخِ آینه شده بودم و با دهن باز زل زده بودم به خودم! مطمئن بودم وقتی خوابیدم بالاخره زهر خودش رو ریخته احسان...!
در دستشویی رو با لگد باز کردم و داد کشیدم:
- احسان!
پشت میز ناهارخوری توی آشپزخونه نشسته بود و صبحونه می‌خورد که با دیدن من، لقمه پرید توی گلوش! همین‌ جور می‌خندید و سرفه می‌کرد.
احسان: این چه بلاییه سر موهات آوردی بهراد؟ مگه نگفتی از این قرتی بازی‌ها خوشت نمی‌آد؟! نمی‌دونم سرت به کدامین سنگ خورده که تصمیم گرفتی یه‌کم مدرن بشی ولی از حق نگذریم شبیه مدل خارجی‌ها شدی! خیلی بهت اومده!
از بین دندون‌های قفل شده‌م غریدم:
- که بهم اومده هان؟ که شبیه مدل خارجی‌ها شدم! به خدا خفه‌ت می‌کنم...!
دویدم سمتش که از زیر دستم در رفت و از خونه دوید بیرون من‌ هم همراهش در حالی که می‌دوید و از خنده ریسه می‌رفت گفت:
- نکنه فکر کردی کار منه دیوونه؟!
- نه حتما کار خودمه!
احسان: ای بابا! من دو دقیقه بعد این‌که تو خوابیدی خوابیدم خودم.
- آره حتماً! دود کردن هفت‌ تا نخ سیگار کار دو دقیقه‌ ست! امروز پاکت خالیش رو دیدم.
خسته شده بودم دیگه نمی‌تونستم بدوم. سرجام نشستم روی زمین احسان هم با حفظ فاصله ایستاد‌ نمی‌تونست خنده‌ش رو کنترل کنه!
احسان: همین رو الان بخوای بدی بیرون برات رنگ کنن، میشه دو تومن! شبیه سوپر استارها کردمت غر هم می‌زنی؟ به‌ خدا شبیه زین مالیک شدی اون‌ موقع که موهاش رو بور کرده بود!
- خفه‌ شو!
با لب و لوچه‌ی آویزون اداش رو در آوردم:
- شبیه زین مالیک شدی! لابد چند روز دیگه هم می‌خوای تو خواب ابروهام رو هاشور بزنی!
احسان: نه‌ دیگه نترس! کارمون به اونجاها نمی‌کشه اما اگه خودت اصرار داری من در خدمتم!
زل زدم تو چشم‌هاش بلکه از رو بره اما بدتر ادامه داد:
- خلاصه که داداش! بنده تو زمینه‌های لاک شناسی، ریمل، ماتیک و انواع لوازم آرایش؛ کارشناسی اقسام کرم‌ها، از ضدآفتاب بگیر تا سفید کننده‌های بدون رنگدانه؛ عمل‌های پلاستیک و غیر پلاستیک‌ از پروتز لب، پروتز گونه، لیفت و کاشت مو و غیره، استعداد و کارشناسی دارم! گفتم اگه خواستی از این پخمگی در بیای، یه‌ وقت به غریبه رو نزنی! بیای پیش خودم دو سوته ردیفش می‌کنم.
- یه باره بگو برو دختر شو!
احسان: چه عیبی داره عزیزم؟! دختر هم بشی خودم میام می‌گیرمت!
لحن دخترونه به خودش گرفت و لب‌هاش رو غنچه کرد:
احسان: عسیسم! (عزیزم)
ادا و اصول‌های احسان برام عادی بود. مدت‌ها بود که پی برده بودم این بشر دیوانه‌ست!
طاق‌ باز روی زمین دراز کشیدم آفتاب مستقیم به صورتم می‌تابید برای همین دستم رو سایه‌بانِ چشم‌هام کردم. ویلا روی تپه بود و ما الان پایین تپه بودیم سمت راست ویلا، از دور گنبد و گلدسته‌های مسجد پیدا بود. پس بگو صبح صدای اذان از کجا می‌اومد اما دیگه این دور و اطراف ویلا نبود چرا مسجد رو این‌جا که انقدر پرت بود ساخته بودن؟! احسان یه‌ کم بهم نزدیک شد و دستم رو از صورتم پس زد و با لحن دل‌جویانه‌ای گفت:
- باهات شوخی کردم این‌ها رنگش فانتزیه، دو هفته‌ی دیگه میره می‌خواستم مِش شرابی بزنم برات ها اما دیدم دیگه خیلی شوخی خرکی میشه و اجق وجق میشی! اما به جون خودت با این رنگ خیلی خوشگل شدی! اصلاً روایت داریم کسی که موهاش انقدر پرپشت و دلبره، باید هایلایت کنه!
عین کف دستم می‌شناختمش داشت چاپلوسیم رو می‌کرد تا از دلم در بیاره. برگشتم سمتش و با لبخند گفتم:
- اگه این زبون چرب و نرم رو نداشتی چی‌کار می‌کردی؟ این دفعه رو ازت گذشتم اما وای به حالت اگه دیگه از این کارها بکنی!

 

[Pari]

نیم ساعتی گذشته بود. احسان رفته بود وسایل صبحونه رو از ویلا آورده بود این‌جا تا از فضای باز فیض ببریم این اطراف ویلایی غیر از ویلای دایی احسان دیده نمی‌شد و فضا بکر و جنگلی _کوهستانی بود؛ فقط چند صد متری اون‌ورتر، یه محله‌ی کوچیک با یه مسجد دیده میشد. فلاسک چای رو هل دادم کنار و دراز کشیدم فکر کردم الان چه‌قدر دلم سیگار می‌خواد! همون‌ موقع بود که صدای اذان ظهر بلند شد.
احسان: پاشو دیگه برگردیم بریم واسه ناهار یه فکری بکنیم.
روم رو برگردوندم سمتش و جواب دادم:
- یه پیشنهاد بهتر دارم چه‌طوره اول بریم یه سر به اون روستا بزنیم؟ شاید یه مغازه هم داشتن و تونستیم سیگار و ناهار بخریم.
احسان سرش رو بلند کرد و با کنجکاوی به اون سمت یه نگاهی انداخت.
احسان: هوم؛ بد فکری نیست.
وسایل رو جمع کردیم و بردیم داخل ویلا گذاشتیم بعد از دو، سه دقیقه رسیدیم به روستا ما روی تپه بودیم و روستا توی یه شکاف کوهستانی برای همین از اون ارتفاع، همه‌ جا توی دیدرس‌مون قرار داشت.
یه روستای قدیمی با خونه‌های خشت و کاه‌گلی و درب‌های چوبی! روستای کوچیکی بود، شاید سر جمع صد تا خونه هم نمی‌شد.
کوچه‌هاش خیلی تنگ و باریک بودن و پر از سنگ و کلوخ بزرگ‌ترین ساختمون، مسجدی بود که وسط روستا قرار داشت و هنوز صدای اذان از اون‌جا پخش میشد.
مشغول دید زدن روستا بودم که احسان شونه‌هام رو تکون داد.
احسان: بهراد! چرا این‌جا مگس هم پر نمی‌زنه؟! یه کم زیادی مرموزه!
- مگه تو قبلاً نیومدی این‌جا؟
احسان: نه.
- یعنی تا حالا ویلای داییت نیومدی؟
احسان: نه‌ بابا! زیاد کلید ویلاش رو دست کسی نمی‌ده خودش هم زیاد نمی‌آد این‌ طرف‌ها.
- باشه، بیا یه سری بزنیم ببینیم قضیه از چه قراره.
راه افتادم سمت کوچه‌ی باریک و سنگلاخی که سرازیر میشد داخل روستا احسان هم از پشتم می‌اومد چند دقیقه بعد رسیدیم جلوی مسجد ساختمون درب و داغون و قدیمی بود اما وضعش از بقیه‌ی خونه‌ها بهتر خطاب به احسان گفتم:
- چند ساله نماز نخوندی؟
با ابروهای بالا پریده جواب داد:
احسان: لابد هفت _ هشت سالی میشه!
برگشتم سمت مسجد و گفتم:
- من هم!
احسان: کجا داری میری؟!
- نمی‌دونم به دلم افتاده یه نماز تو این مسجد بخونم.
احسان با خشم و حرص گفت:
- مرده‌ شور دلت رو ببرن! حالا یهو واسه من پرهیزکار و عابد شدی؟! برگرد ببینم مگه نمی‌بینی ریخت و شمایل این‌جا چه‌قدر عجیب‌ و غریبه؟
با بی‌خیالی گفتم:
- مسجد خونه‌ی خداست! آدم جاش تو خونه‌ی خدا امنه درضمن این‌جا موندن که عیب نیست تو اگه نمی‌خوای برگرد ویلا من خودم بعداً میرم یه مغازه پیدا می‌کنم یه‌ چیزی می‌خرم و میام.
دربِ چوبیِ پوسیده رو هل دادم و وارد مسجد شدم یه محوطه‌ی کوچیک شبیه حیاط که وسطش یه حوض کوچیک قرار داشت سمت حوض رفتم و شروع کردم وضو گرفتن احسان هم با حرص اومد لب حوض نشست همون‌طور که وضو می‌گرفت، زیرلب فحش می‌داد!
- زشته! تو مسجد آدم این حرف‌ها رو می‌زنه؟!
نفس عمیقی کشید و چیزی نگفت دمپاییم رو پوشیدم و سمت درب چوبی که گوشه‌ی حیاط قرار داشت رفتم در رو هل دادم و وارد شدم دقیقاً شبیه بقیه‌ی مسجدها بود. با فرش‌های کهنه‌ی نخ‌نما و پرده‌ی سبز کلفتی که قسمت خانم‌ها رو از آقایون جدا می‌کرد. ولی هیچ‌ک.س توی مسجد نبود. انتظار داشتم لااقل از این صد تا خانوار، ده نفرشون برای نماز بیان.
به سمت جامُهری رفتم و رو به قبله ایستادم احسان سمت چپم ایستاد و شروع کردیم به صورت فُرادا نمازمون رو خوندن. آرامشی که سال‌ها ازم سلب شده بود، داشتم توی نماز بهش نزدیک می‌شدم! با آداب و آرامش نمازم رو به جا آوردم.
وقتی نماز عصر رو هم خوندیم و سلام رو دادیم، تسبیحات حضرت زهرا(س) رو هم گفتیم. همون‌جور که سرم زیر بود، خطاب به احسان گفتم:
- فکر نمی‌کردم بعد از هشت سال، هنوز یادم مونده باشه نماز رو چه جوری باید خوند.
احسان: باید مدیون معلم دینی‌مون باشیم.
سری تکون دادم و اومدم بلند بشم که از گوشه‌ی چشم، نگاهم به پشت سرم افتاد. یه دفعه شوکه شدم و ضربان قلبم رفت روی هزار تا و با ترس، خیز برداشتم عقب! حدود صد نفر، با پوشش سفید یک‌ دست و قیافه‌های تقریباً یک شکل، پشت سرمون به صف نشسته بودن و زل زده بودن به ما!

 

[Pari]

احسان هم تازه چشمش افتاد به پشت سرمون و شوکه شده و با ترس گفت:
- یا خودِ خدا!
حس کردم چقدر هوا سرد شده! در نزدیک‌ترین فاصله‌ی ما، پیرمردی به سفیدی برف نشسته بود خطاب به ما گفت:
- یک آدمی‌زاد و یک...!
با تعجب نگاهم کرد و حرفش رو قورت داد. لحن سرد و بی‌ تفاوتی داشت شبیه کسانی بود که با پنبه سر می‌بُرن! فرصت کردم نگاه گذرایی به کسانی که توی مسجد بودن بندازم.
زن و مرد کنار هم نشسته بودن و لباس یک‌ دست پوشیده بودن اما چهره‌ی خانم‌ها با روبنده‌هایی محکم پیچیده شده بود از ردیف آخر، صدای آهسته‌ی گریه‌ی یه زن می‌اومد! نگاهی به پیرمرد مو بوری که ما رو خطاب قرار داده بود انداختم. ادامه داد:
- اشتباه کردید به این‌جا اومدید!
سعی می‌کردم چشم‌های بی‌فروغش، در لحنم تاثیری نذاره!
- شما اهالی روستا هستید؟
نگاه تمسخر آمیزش، باعث شد بفهمم چه سوال مسخره‌ای پرسیدم! ادامه دادم:
- ما فقط اومدیم این‌جا تا نماز بخونیم؛ ولی وقتی اومدیم هیچ‌کدوم از شما رو، نه توی روستا و نه داخل مسجد، ندیدیم.
با چشم‌های نافذ و تاریکش، من و احسان رو از نظر گذروند و گفت:
- بروید مِن‌ بعد این‌ طرف‌ها پیداتان نشه. از شانس خوب‌ شما، ما هم مسلمانیم وگرنه الان زنده نبودید!
با ترس و تعجب به حرف‌های غیرعادی پیرمرد گوش می‌دادیم بعد از چند لحظه‌ی کوتاه، سکوت رو شکست و خطاب به احسان، ادامه داد:
- صبر من خیلی کم‌تر از چیزی هست که تو فکرش رو بکنی جوون اگه تا چند ثانیه‌ی دیگه، جلوی چشم‌هام باشی...!
حرفش رو ادامه نداد! بازوی احسان رو کشیدم و با صدای لرزونی گفتم:
- بیا بریم.
معطلش نکریم و با پاهای لرزون به طرف در دویدیم همون موقع، از عقب دستی دور بازوم پیچید و کشیدم عقب! با ترس برگشتم سمتش؛ همون پیرمرد بود.
پیرمرد: تو با ما میای پسرِ افسانه!
گیج و سردرگم نگاهش کردم اون از کجا اسم مادر من رو می‌دونست؟!
رو کرد سمت یکی از افرادی که اون‌جا بود و به احسان اشاره کرد و گفت:
- اون پسر رو ببرش!
پسر لاغر و قدبلندی بود بازوی احسان رو کشید و در کسری از ثانیه، از مسجد بیرون بردش! انقدر سریع که حتی فرصت نکردم حرکتی بکنم! قبل از این‌که بخوام هر عکس‌ العملی نشون بدم، من رو کشید سمت قسمتی از مسجد که خانمی داشت با سوز و گداز‌ گریه و زاری می‌کرد خطاب بهش گفت:
- بلند شو دخترم، ما رو ببر پیش‌ بچه‌ت.
برای لحظه‌ی کوتاهی گریه‌هاش رو قطع کرد و سرش رو بالا آورد و به من نگاهی انداخت با تعلل و سردرگمی، به سختی از جا بلند شد و ما رو به سمت بیرون از مسجد هدایت کرد وقتی رفتیم بیرون، متوجه شدم هوا چه‌قدر ابری و گرفته‌ست!
داخل کوچه‌های تنگ و تاریک روستا، پشت ‌سر اون زن حرکت می‌کردیم هر از گاهی صدای خنده‌ی بچه‌ای، تو کوچه می‌پیچید بدون این‌که بچه‌ای تو اون‌جا باشه! چند تا کوچه رو پشت سر گذاشتیم. انقدر خلوت بود و بوی نم و نا می‌داد که فکر می‌کردی سال‌هاست که کسی پا به این‌جا نذاشته و تبدیل به خرابه و لونه‌ای برای موش‌ها‌ شده از ترک‌ترکِ دیوارها، انگار هزاران نفر زل زده بودند بهم و با نگاه متعجب و نفس‌گیرشون بدرقه‌م می‌کردند.
بالاخره توی این کوچه‌ای که پیچیدیم، چیزی دیدم که یه کم امیدوار شدم این‌جا اونقدرهام عجیب و ترسناک نیست! دوتا بچه‌ای که داشتند با هم بازی می‌کردند. بین اون همه احساسات مخوف، لبخند امیدوارانه‌ای روی لبم نشست جلوتر که رفتیم بهشون نزدیک‌تر شدیم.
هردوتاشون پشت به من ایستاده بودند. دستم رو بلند کردم تا سرشون رو نوازش کنم که به محض تماس دستم با سرشون، مثل برق‌ گرفته‌ها چرخیدند سمتم با ترس به چهره‌ی پر از چروک و چشم‌های بی‌ روح‌شون نگاه کردم هر دو، بچه‌ای بودند که شکل و شمایل پیرمردهای هفتاد ساله رو داشتند!
وحشت وجودم رو گرفت اما پیرمرد دستم رو کشید و همراه خودش کشوند و از نگاه خیره‌ی اون‌ دوتا بچه یا پیرمرد، نجاتم داد.
حس ترس توی تمام وجودم رخنه کرده بود. چرا نمی‌رسیدیم؟ قرار بود تا آخر جهنم من رو همراه خودشون بکشونن؟! انگار خدا صدام رو شنید که بالاخره رو به‌ روی یکی از خونه‌ها ایستادند و درب چوبی‌ش رو باز کردند و من رو همراه خودشون، داخل کشیدند.
داخل خونه، حتی وضعش از بیرون هم بدتر بود! فضای سنگینی حاکم بود، انگار زیر خاک این خونه هزارتا جنازه دفن شده بود و حالا ارواحش اون‌جا رو تسخیر کرده بودند! هر از گاهی از بعضی نقاطش، صدای گریه به گوش می‌رسید! از حیاط که رد شدیم، خانم هدایت‌مون کرد داخل یکی از اتاق‌ها توی اتاق، سه تا زن چادری و روبنده‌دار، دور یک پسربچه حلقه زده بودن و گریه می‌کردن! پیرمرد من رو برد سمت اون‌ها و رو به یه نفرشون گفت:
- این پسر می‌تونه کمکش کنه برو کنار، بذار برادر‌ت رو ببینه.
دختر جوان، درحالی که گریه می‌کرد کنار رفت و پسر بچه رو مقابل من روی زمین گذاشتش به دستور پیرمرد، نشستم روی زمین با ترس و شوک، به بچه نگاه ‌کردم. تفاوتی با بچه‌های دیگه نداشت؛ به غیر از این‌که چهره‌ش کبود و سیاه و دست و پاهایی درازتر از حدمعمول داشت! از شدت دردی که می‌کشید، دست و پا میزد و گریه می‌کرد، اما گریه‌هاش صدا و اشک نداشت! پیرمرد این‌ بار با لحن ملتمسانه‌ای ادامه داد:
- این پسر، نوه‌ی منه توسط یک آدمی‌زاد که بدون احتیاط، آب‌ جوش روی زمین ریخته، سوزانده شده! ما مجازات اون احمق رو دادیم اما مجازات، نوه‌‌ام رو شفا نمی‌بخشه! و حالا تو، پسرِ افسانه! اگه بتونی این بچه رو درمان کنی، از مال دنیا بی‌نیازت می‌کنم! ولی در غیر این‌ صورت، تو هم همراه با نوه‌ی من می‌میری!
چشم‌های گشاد شده‌م رو دوختم روی پیرمرد هرچند ترس رو با تک‌تک سلول‌های بدنم حس می‌کردم، اما می‌دونستم وقت حماقت و کند ذهنی نیست. اگه یه لحظه غفلت می‌کردم، ممکن بود من رو بکشن! رو کردم سمت پیرمرد و پرسیدم:
- چرا فکر می‌کنی از دست من کمکی برمیاد؟!
پیرمرد: چون تو پسرِ افسانه‌ای!
- مادر من... .
پیرمرد: وقت زیادی نداری!
- من نمی‌دونم چی‌کار باید بکنم!
دستم رو توی دستش گرفت و گذاشت روی پیشونی داغ بچه و گفت:
- تو درمانگری! از این دست، شفا می‌تَراود!
به یک نفر اشاره کرد قرآن بیاره و قرآن رو رو به‌ روی من گرفت و ادامه داد:
- یاسین بخوان!
چشم‌هام لغزید روی صفحه‌ی قرآن. اشاره کرد فلان آیات رو چندبار تکرار کنم. عرق پیشونی‌ام، از صورتم روی صفحه‌ی قرآن چکید. اگه این پسر خوب نمی‌شد، چی به سر من می‌اومد؟!

 

[Pari]

چند دقیقه گذشته بود لحظه‌ای خوندن قرآن رو متوقف نمی‌کردم ولی ناله‌های پسربچه، هر لحظه بلندتر و عجیب‌تر میشد و چهره‌ش رو به کبودی می‌رفت تو اون هوای سرد و نمناک، عرق از سر و صورتم می‌چکید! دست و پام رو گم کرده بودم اما سعی می‌کردم به خودم مسلط باشم. همون‌طور که به خوندن سوره ادامه می‌دادم، دستم رو هم روی پیشونی پسربچه گذاشته بودم. بدنش هرلحظه داغ‌تر و داغ‌تر از قبل میشد و نگاه پیرمرد خشمناک‌تر! دست‌هام به وضوح می‌لرزیدند و نفسم تنگ شده بود. چند بار فکر فرار به ذهنم خطور کرد اما چه‌جوری می‌تونستم فرار کنم وقتی هفت نفر توی اتاق حاضر بودن و فاصله‌ی پیرمرد با من، کم‌تر از یه متر بود؟!
همون موقع بود که یه‌ دفعه متوجه شدم آه و ناله‌ی پسر قطع شد و جسمش یخ زد! دیگه بخار گرم نفسش، روی دستم نمی‌لغزید! خوندن قرآن رو قطع کردم و با وحشت دستم رو گذاشتم روی سی*ن*ه‌ش. ولی قلبش نمی‌تپید! هنوز ناباورانه دنبال یه روزنه‌ی امید می‌گشتم؛ واسه همین گوشم رو چسبوندم به قفسه‌ی سی*نه‌ش ولی هیچ صدایی که دلالت بر زنده بودنش بکنه، از قلبش ساطع نمی‌شد! صدای داد و گریه‌ی زن‌ها بلند شد.
می‌خواستم یه فکری بکنم تا خودم رو از این مخمصه نجات بدم اما تا اومدم به خودم بیام، دیدم گردنم توی دست‌های پیرمرد قفل شده و داره فشار میده! پشتم چسبیده بود به دیوار و صورت سفید پیرمرد که حالا به قرمزی میزد، کمتر از یه وجب با صورتم فاصله داشت صداش شبیه ناقوس، توی گوشم بنگ‌بنگ کرد!
پیرمرد: بهت گفته بودم اگه نوه‌م بمیره، تو هم با اون می‌میری!
در کسری از ثانیه، یکی از پسرهای داخل اتاق، خودش رو به پیرمرد رسوند و اون رو عقب کشید و تشر زد:
- پدر! اون مسلمانه! چی‌کار می‌کنی؟!
پیرمرد در حالی که فشار دستش رو روی گلوم بیشتر کرده بود فریاد زد:
- ترجیح میدم به‌ خاطر کشتن این ابلیس، خودم هم بمیرم تا این‌که اجازه بدم از زیر دستم جون سالم به در ببره!
پسر دیگه معطل نکرد و با قدرت، چنگال پدرش رو از گردنم باز و اون رو از من دور کرد از چنگ دست‌های قدرتمند پیرمرد که آزاد شدم، روی زمین افتادم و تونستم یه کم هوا وارد ریه‌هام بکنم نفسم به زور بالا می‌اومد و سرفه می‌کردم جریان خون رو توی رگ‌های صورتم حس می‌کردم و گوشم وز‌وز می‌کرد حس می‌کردم الانه که طبق معمول خون دماغ بشم اما در کمال تعجب نشدم! پسر جوان رو کرد به من و با لحن قاطعی گفت:
- همین حالا از این‌جا برو دیگه هم برنگرد وگرنه عواقبش به گردن خودته!
بلند شدم و به سختی خودم رو به در اتاق رسوندم حالا صدای گریه‌ی پیرمرد هم به گریه‌ی زن‌ها اضافه شده بود تمام اتاق دور سرم می‌چرخید و بدنم مثل بشکه‌ی نفت، سنگین شده بود. با زحمت و درد بلند شدم روی پاهام ایستادم و سعی کردم با آخرین سرعتی که در توان داشتم از اون‌جا فرار کنم. لحظه‌ی آخر، قبل از این‌که به اندازه‌ی کافی از اون‌جا دور بشم، صدای گریه‌ی پسربچه‌ای بلند شد و فریاد خوش‌حالی افراد داخل اتاق، در عین ناباوری، نوید زنده بودن و شفا پیدا کردن بچه رو بهم ‌داد! و همون موقع خون دماغم سرازیر شد!
معطل نکردم و بلافاصله از خونه فرار کردم. جایزه‌ی پیرمرد رو نمی‌خواستم؛ همین که زنده مونده بودم حکم بهترین جایزه رو برام داشت.
***
جمع کردن وسایل و آماده شدن‌مون برای برگشتن، کمتر از پنج دقیقه طول کشیده بود نه احسان و نه من، هیچ حرفی نمی‌زدیم فقط عجله داشتیم زودتر از اون‌جا بریم.
چند دقیقه پیش که با صورت خونی و موهای ژولیده و گلوی زخمی و کبود شده برگشتم داخل ویلا، احسان با گریه‌ی شوق محکم بغلم کرد و تا چند دقیقه ولم نکرد و با ناباوری به صورتم نگاه می‌کرد. پیشونیش رو گذاشت روی پیشونیم و با دست خون رو از صورتم پاک کرد و همون‌طور که گریه‌هاش با خون صورت من مخلوط شده بود گفت:
- اگه برنمی‌گشتی مطمئن باش خودم رو زنده نمی‌ذاشتم!
می‌گفت به‌ محض این‌که دست اون پسر داخل مسجد باهاش تماس پیدا کرده بود، دیده بود که داخل ویلاست و از اون پسر هم خبری نیست می‌گفت خواستم بیام دنبالت ولی اون روستا رو پیدا نمی‌‌کردم! پس برگشته بود داخل ویلا و با نذر و نیاز، سه ساعت منتظرم مونده بود یعنی پونزده دقیقه‌ای که من اونجا بودم، این‌جا سه ساعت طول کشیده بود!
سبدها رو داخل صندوق ‌عقب ماشین گذاشتیم و راه افتادیم سمت شهرمون قبل از این‌که زیاد از اون‌جا فاصله بگیریم، سرم رو از پنجره بیرون بردم و به پشت‌ سرمون نگاهی انداختم همون‌طور که احسان گفته بود، هیچ اثری نه از روستا و نه از مسجد نبود، فقط شکاف کوهستان بود و بس!
***

 

[Pari]

یک هفته از برگشت‌مون گذشته بود هیچ اتفاق خاصی غیر از این‌که شب‌‌ها یه کابوس مشابه می‌دیدم و خانم انصاری بیشتر از قبل پاپیچم میشد، نیفتاده بود. روزها با احسان می‌رفتیم دانشگاه و بعد هم هر کدوم برمی‌گشتیم خونه‌ی خودمون. امتحانات عملی‌ کلاس‌مون شروع شده بود و گفته بودند باید یه نقاشی با موضوع آزاد روی بوم طرح کنیم تا طبق اون، نمرات‌مون رو رد کنند فقط چند روز دیگه فرصت داشتیم و من هنوز هیچ ایده‌ای نداشتم. احسان می‌گفت کارش رو تموم کرده اما هرچی ازش می‌خواستم نشونم بده، نمی‌داد و با خنده می‌گفت از روش تقلب می‌کنی!
بابا هم دو روزی میشد که از ماموریت برگشته بود و الان هم آماده میشد برای رفتن به خونه‌ی عمو ناصر.
روی تخت دراز کشیده بودم که گوشیم زنگ خورد بهاره بود.
- بله؟
بهاره: سلام آقا بهراد. خوبین؟
- سلام ممنون شما خوبی؟
بهاره: مرسی، راستش تماس گرفتم که بگم امشب حتماً تشریف بیارید این‌جا.
- چیزی شده؟ عمو چیزی گفته؟
بهاره: نه‌نه! چیزی نشده، فقط خواستم شخصاً دعوت‌تون کرده باشم.
و ریز‌ریز و خجالتی خندید! چند ثانیه گوشیِ توی دستم رو با حالت خنثی نگاه کردم و خواستم بپیچونم:
- ممنون اما من یه کم سرم شلوغه فرصت نمی‌کنم بیام.
بهاره: آقا بهراد! لطفاً روی من رو زمین نندازید مهمونی فقط چند ساعته بیاید دیگه!
اومدم الکی ادا در بیارم که یعنی صداش قطع و وصل میشه ولی دیدم بی‌ ادبیه برای همین گفتم:
- چشم می‌رسیم خدمت‌تون.
و بدون خداحافظی گوشی رو قطع کردم. شوتش کردم روی تخت و کلافه به سمت کمد لباس رفتم... .
***
طبق معمول، مهمونی در نهایت مسخرگی و بی‌معنی بودن گذشت همون لحن و صداهای سرد و بی‌ تفاوتی‌ها و افکار سطحی و پوچ البته جدیداً، نگاه‌های معنی‌دار و خجالت‌زده‌ی بهاره هم بهش اضافه شده بود.
این رو دیگه کجای دلم می‌ذاشتم! پوزخندی زدم و بدون فکر دیگه‌ای، برگشتم خونه و مستقیم رفتم خوابیدم.
***
پاهای برهنه‌م رو، روی چمن‌های سرد و نم‌دار گذاشتم. باد خنکی که وزید، باعث شد لبخند عمیقی روی لبم بشینه احساس عجیبی داشتم؛ حس سبک بودنم کاملاً محسوس بود اون‌قدر سبک بودم که اگه اراده می‌کردم، می‌تونستم پرواز کنم!
به اطرافم نگاه کردم. این‌جا دیگه کجا بود؟! تو تمام عمرم جایی به این قشنگی ندیده بودم! دشت بزرگ و سرسبز، پر از گل‌های وحشی خوش‌بو. درخت‌های سرسبز و بلند قامتی که با هر وزش باد، از برخورد برگ‌هاشون به‌ هم، صدای دلنشین و آرام‌ بخشی متصاعد میشد.
علف‌ها و چمن‌های روی زمین، تا مچ‌ پا رشد کرده بودن و وقتی نسیم می‌وزید، به پاهای برهنه‌م می‌خوردن و قلقلکم میشد. پشت‌ سرم آبشار زیبا و بزرگی بود که آبش داخل رود خونه‌ می‌ریخت. داخل رودخونه هم ماهی‌های بزرگ و کوچیک داشتن با هم بازی می‌کردن و دور هم‌دیگه می‌چرخیدند. آب اون‌قدر زلال بود که محتویات کف رودخونه کاملاً مشخص بود؛ سنگ‌های ریز و درشت گرد و رنگیِ زینتی!
باز هم چرخیدم تا اطراف رو بیشتر نگاه کنم هیچ خونه‌ای اون‌جا نبود انگار این‌جا نقطه‌ی بکری بود که بشر هنوز پیداش نکرده بود تا خرابش کنه.
از لا به‌ لای درخت‌ها، خرگوش سفید کوچولویی دوید سمتم و روی دوتا پاهاش ایستاد و با دست‌های کوچیکش، شلوارم رو چنگ زد.
با خوش‌حالی خم شدم و خرگوش رو گرفتم و نوازشش کردم.
این‌جا انقدر زیبا و دلنواز بود که زمان از دستم در رفته بود. نمی‌دونم چقدر گذشته بود که دیدم از پشت یه درخت، پسری بیرون اومد و به سمت کنده‌ درختی که یه گوشه افتاده بود رفت پشتش به من بود و چهره‌ش رو نمی‌دیدم می‌خواستم برم سمتش اما نمی‌تونستم؛ پاهام سنگین شده بود و خبری از اون احساس سبک‌ بالی چند دقیقه پیش نبود.
باز هم نفهمیدم چه‌قدر گذشت که متوجه شدم یه نفر به سمت اون پسر جوون رفت. یه دختر بود از همون‌ جایی که ایستاده بودم، نگاه دقیقی بهش انداختم. از این فاصله چهره‌ش زیاد مشخص نبود اما طروات و شادابی که داشت، عجیب شگفت‌انگیز بود! جاذبه و زیبایی و لطافت رو یه‌ جا با هم داشت! موهای بلند طلایی رنگی که داشت، توی باد می‌رقصید و تو اون لباس زیبا و دامن بلند، جوری با وقار و زیبایی قدم برمی‌داشت، که انگار پرنسسی بود که از دیزنی فرار کرده بود!
مسخ تماشاش شده بودم و تحت تاثیر زیبایی و لطافتش قرار گرفته بودم حتی انگار خرگوشی که توی دستم بود هم، مسخِ اون شده بود که این‌طور بی‌حرکت توی دستم آروم گرفته بود و زل زده بود به اون دختر!
دختر آروم و با وقار جلو رفت و کنار پسر روی کنده نشست سعی کردم برم طرف‌شون. اما هرکاری می‌کردم نمی‌تونستم. فریاد زدم:
- شماها کی هستین؟
صدام توی دشت پیچید اما اون‌ها حتی برنگشتن بهم نگاه بندازن؛ انگار اصلاً من اون‌جا نبودم! مشغول گفت‌و‌گو بودند حتی از این فاصله هم میشد خیلی راحت فهمید که اون پسر هم تحت تاثیر زیبایی دخترک قرار گرفته دوباره فریاد زدم اما واکنشی نشون ندادن.
همون لحظه حس کردم دارم به سمت عقب کشیده میشم. خرگوش توی دستم، کمی تکون خورد و بعد از روی دستم پرید پایین و فرار کرد اختیاری تو رفتارم نداشتم. نفهمیدم چرا، ولی با صورت خوردم زمین...!
همون موقع با ترس از خواب بالا پریدم؛ همون خواب همیشگی...!

 

[Pari]

***
ماشین رو جلوی خونه‌ی احسان پارک کردم و از ماشین پیاده شدم یه تک‌ زنگ به گوشیش زدم و سیگارم رو از جیبم بیرون آوردم هوا خیلی سرد بود و نم‌نم بارون می‌اومد زیپ کاپشنم رو بالا کشیدم و با فندک، سیگارم رو روشن کردم و منتظر موندم تا احسان بیاد.
هر از گاهی رعد و برقی می‌زد و باعث میشد مردم داخل خیابون، قدم‌هاشون رو تندتر کنن تا زودتر به مقصدشون برسن.
چند دقیقه بعد احسان اومد بدون حرف سوار ماشین شدیم. ماشین رو روشن کردم و به سمت مطب روندم.
احسان: حالا من رو کجا داری می‌بری؟
جواب دادم:
- پیش دکتر موحدی. کارش تو حیطه‌ی روانشناسی حرف نداره.
احسان: دیوانه! منظورم اینه من رو چرا دنبال خودت راه انداختی؟
- عرضم به حضور جنابعالی، ذهن شما هم مریض شده.
احسان: من؟! عمراً!
نیم‌ نگاهی بهش انداختم و هیچی نگفتم. چند ثانیه سکوت برقرار شد که ادامه داد:
- ولی به جون خودت که می‌خوام دنیاش نباشه، این ماجرا بو داره.
- هنوز سرِ حرفم هستم؛ توهمه حالا پیاده شو رسیدیم.
ماشین رو قفل کردیم و داخل مطب شدیم. هیچ‌ک.س تو مطب نبود برای همین رفتیم داخل دکتر سرش رو بالا آورد و گفت:
- عزیزم! دونه‌دونه وارد شین.
احسان بدون تعارف روی صندلی نشست و گفت:
- نه دکتر؛ ما مرض‌مون یکیه واسه همین دوتایی اومدیم.
دکتر: مگه مرض‌تون چیه جانم؟
- توهم!
اشاره کرد من هم کنار احسان بشینم ماجرا رو کامل و با آب و تاب مخصوصی براش تعریف کردیم حواسم بود حتی جزئیات رو هم با دقت تعریف کنیم بعد از چند لحظه فکر کردن گفت:
- که این‌طور! پس شما می‌گین هر چی که دیدین و شنیدین، در لحظه‌ای اتفاق افتاده که کنار هم‌دیگه بودین؟
احسان نگاه عاقل اندر سفیهی بهش انداخت و جواب داد:
- صحیح!
دکتر دست‌هاش رو بهم گره زد و گفت:
- در این‌ صورت دو تا نظریه پیش رومونه. اول این‌که هرچیزی که دیدین حقیقته؛ و دوم این‌که شما دچار یه عارضه‌ی فکری شدین که خیلی هم نادره.
احسان: قربان! دومی رو مقداری تشریح می‌کنید تا ما به عمق مسئله پی ببریم؟ سخنان‌تون مقداری سنگین و بالای دیپلمی هست!
با آرنج کوبیدم تو پهلوش که ساکت بشه. دکتر جواب داد:
- البته! ببينين، ذهن انسان به تلقين واکنش نشون ميده و اون رو سريع مي‌پذيره اين‌که چقدر تلقين کارساز باشه، بستگي به تلقين‌ پذيري فرد، قدرت القای تلقين طرف مقابل، يا اين‌که طرف که تلقين القا مي‌کنه کي باشه و نظر شما نسبت بهش چي باشه و چه موقع تلقين کنه داره.
احسان: الان سبک و زیر دیپلمی صحبت کردید دیگه؟ به خدا انقدر تلقین، تلقین کردید، تلقین‌دونم درد اومد!
این بار محکم‌تر زدم تو پهلوش.
دکتر: تلقین انقدر روی ذهن تاثیر ‌داره، که حتی می‌تونه آینده‌ی فرد رو متمایل به سمت خوش‌بختی یا بدبختی کنه. حتی قادره ویژگی‌های فیزیکی بدن رو تغییر بده. مثلاً چشم شما رو که مشکیه، آبی کنه! البته طی شرایط خاص خودش بنابراین متوجه اهمیت این موضوع شدید؟
تایید کردیم که ادامه داد:
- ولی با این همه تاثیر و قدرتی که داره، هرگز نمی‌تونه طی شرایط عادی از یه حدی فراتر بره مثلاً موجب بشه که فردي تصاوير توهم‌آميز رو در ذهن خودش بسازه اگه قدرت تلقين‌پذيري از حد معمول بالاتر بره، تبديل ميشه به يه عارضه، به يه توهم! متاسفانه بايد بگم شما دچار اين عارضه شدين.
پرسیدم:
- یعنی هر دوی ما؟
دکتر: نه فقط یکی‌تون.
- پس اون یکی چی؟
دکتر: اون یکی کسیه که می‌تونه خیلی راحت رو ذهن دیگران تاثیر بذاره در واقع قدرت القایِ تلقینش بالاست برای همین می‌تونه ذهن اون یکی رو تحت کنترل خودش قرار بده البته این قدرت نادره.
احسان: من متوجه نمی‌شم!
دکتر: ساده‌ست ببينين، يه نفر از شما، قدرت القای تلقين خيلي بالايي داره و اين قدرت باعث ميشه که روي ذهن ديگري، بتونه تاثير بذاره و باعث بشه چيزايي رو که خودش توهم مي‌زنه، ديگري هم توهم بزنه.
احسان: يعني مثلاً من، قدرت القای تلقين بالايي دارم و ذهن بهراد، زير فشار اين قدرت خارق العاده، خيلي ضعيف و تلقين ‌پذير میشه و همين باعث میشه که هر تصويري که من توهم مي‌زنم، بهراد هم با قدرت القای تلقين من و تلقين‌ پذيريه خودش، توهم بزنه؟ درسته؟
دکتر: کاملا درسته.
پرسیدم:
- پس یعنی با این شرایط، فقط یه نفر از ما توهم می‌زنه و اون یکی فقط فکر می‌کنه که توهم می‌زنه؟!
دکتر: بله.
- این‌ها همش درست آقای دکتر اما یه مشکلی وجود داره!

 

[Pari]

دکتر: چه مشکلی پسرم؟
- شما می‌فرمایید فقط یه نفر از ما توهم می‌زنه و اون یکی، ذهنش زیر بارِ تلقین، فکر می‌کنه که توهم می‌زنه در این‌ صورت باید مثلاً من به احسان بگم: ببین اون‌جا رو، یه آدم اون‌جا ایستاده! همون موقع، ذهن من وارد کار بشه و روی ذهن احسان، اثر تلقین‌پذیری رو افزایش بده تا احسان هم بگه: آره من هم می‌بینمش! درحالی که هیچ‌ک.س اون‌جا نیست!
تایید کرد:
- کاملا درسته خب؟
- مشکل این‌جاست که هیچ‌کدوم از ما اصلاً به اون یکی نمی‌گیم که چی داریم می‌بینیم تا اون یکی هم توهم بزنه!
احسان برگشت سمتم و گفت:
- من نمی‌فهمم چی داری تلاوت می‌کنی!
- اون روز که از توی حمام صدا می‌اومد، کدوم یکی از ما به اون یکی گفت صدا میاد؟ هیچ‌کدوم! ما قبل از این‌که بخوایم حرفی راجب توهمی که می‌زنیم زده باشیم، جفت‌مون صدا رو شنیده بودیم!
برگشتم سمت دکتر و گفتم:
- این‌جوری حساب کنیم، نظر شما درست در نمیاد.
احسان گفت:
- من نگفتم این موضوع بو داره؟!
دکتر بعد از چند ثانیه فکر، با عصبانیت گفت:
- این‌طوری مجبور می‌شیم بگیم هر چی دیدین حقیقت بوده!
- غیرممکنه!
دکتر: از من کاری بر نمی‌آد. بفرمایید بیرون از مطب.
با تعجب بهش نگاه کردم! احسان با حرص گفت:
- خیر سرت دکتری!
اومد یه چیز بد بگه که جلوی دهنش رو گرفتم:
- بی‌خیال احسان! بیا بریم.
دکتر: کجا؟ مبلغ ویزیت چی میشه؟!
اومدم چیزی بگم که یه‌ دفعه، حس کردم سرم داره گیج میره و مایع گرمی از دهنم خارج میشه خون بود! داشتم خون بالا می‌آوردم! جریان گرم و غلیظش رو از گلوم که خارج میشد و روی لباس‌ها و کف مطب می‌ریخت رو حس می‌کردم! هیچ اختیاری توی کنترل کردنش نداشتم حتی نفسم هم به زور بالا می‌اومد. روی زمین افتادم صدا زدن‌های از سرِ نگرانی و وحشتِ دکتر و احسان مدام تو گوشم می‌پیچید داشتم از حال می‌رفتم که دختر زیبایی رو دیدم بهم نزدیک شد چقدر آشنا بود... .
***
چشم‌هام رو باز کردم. به چند ثانیه نکشید که متوجه شدم توی بیمارستانم.
احسان روی صندلی نشسته بود و سرش رو روی پاهای من گذاشته و خوابیده بود. انگار نه انگار مثلاً من مریضم! خروپف می‌کرد و آب دهنش، از گوشه‌ی لبش شُره کرده بود روی پام و رودخونه‌ای واسه خودش ساخته بود!
با چندش هلش دادم عقب و چند تا فحش نثارش کردم که گیج و منگ از خواب پرید!
- هر وقت خواستی بخوابی، یه سطل بذار زیر اون دهن وا مونده‌ت! مرده‌شور اون قیافه نحست رو ببرن!
احسان: چه مرگته نصفه شبی!؟
- من این‌جا چی‌کار می‌کنم؟
انگار تازه به خودش اومد که با نگرانی پرسید:
- حالت بهتره؟
- گلوم می‌سوزه اما خوبم!
احسان: بهراد! تو جدیداً یه چیزیت شده. خون‌های بدنت زده به سرشون؛ همش دنبال یه راه فراری از بدنت می‌گردن به نظرم مثل دفعات قبل اومدی خون‌ دماغ بشی، اما سرما خورده بودی و تونل‌های بینی‌ت مسدود شده بوده؛ واسه همین خون‌ها از راه گلوت میانبر زدن!
با خنده گفتم:
- چرت نگو!

 

[Pari]

احسان بلند شد و گفت:
- من برم یه چیزی بیارم بخوری رنگ و روت داره حالم رو به‌ هم می‌زنه!
و از اتاق بیرون رفت.
ساعت، ده شب رو نشون می‌داد و کل بیمارستان توی سکوت فرو رفته بود نگاهی به دستم انداختم؛ سرمم تقریباً تموم بود.
پنج دقیقه بعد احسان اومد داخل ظرف غذا رو گذاشت رو به‌ روم توی سینی و گفت:
- از رستوران گرفتم گفتم شاید غذای بیمارستان رو دوست نداشته باشی.
سرم رو تکون دادم و شروع کردم به خوردن تموم که شد، لم دادم به تخت و گفتم:
- برو پرستار رو صدا بزن بگو بیاد سرم رو در بیاره.
چند دقیقه بعد احسان با دکتر وارد شد. دکتر همون‌طور که سرم رو از دستم بیرون می‌کشید با خنده گفت:
- خب بیمار چشم قشنگ ما! بیماری خاصی داری؟ مثلاً فشار خون یا دیابت؟
- نه.
دکتر: تجربه‌ی سکته‌ی مغزی داشتی تا حالا؟
- نه.
دکتر: سابقه‌ی تصادف چی؟ جوری که به سرت ضربه محکم بخوره.
- باز هم نه.
سوزن رو بیرون کشید و گفت:
دکتر: پس مشکل خاصی نیست احتمالاً به‌ خاطر فشار روحی روانی و استرسه.
در حالی که از اتاق خارج میشد گفت:
- استراحت کن فردا صبح مرخصت می‌کنم
و از اتاق بیرون رفت.
احسان برگشت سمتم و پتو رو کشید روم و گفت:
- حالا دیگه بخواب سفید برفیِ من!
یه کم خنثی نگاهش کردم و گفتم:
- از کی انقدر مهربون شدی؟
احسان: مهربون که بودم.
اومد از جاش بلند بشه که یه‌ دفعه برگشت طرفم و گفت:
- تو اگه بخوابی عزرائیل هم نمی‌تونه بیدارت کنه حواست رو جمع کن خوابت عین خرس سنگین نشه تا صبح زود بیدار بشی.
- عزرائیل که آدم رو بیدار نمی‌کنه، می‌خوابونه! حالا چرا میگی صبح زود بیدار بشم؟
احسان: چون اگه بیشتر از سه‌ بار صدات زدم و بیدار نشدی، مجبور میشم با روش‌های مخصوص سفید برفی بیدارت کنم!
چند ثانیه گذشت تا فهمیدم چی گفت. بالش رو برداشتم و پرت کردم سمتش همونجور که می‌خندیدم خوابم برد.
***
صبح نزدیک ساعت هفت بیدار شدم. احسان روی صندلی کنارم هنوز خواب بود و طبق معمول، دهنش اندازه‌ی غار علیصدر باز بود.
بالش رو برداشتم و کوبیدم تو سرش. ترسیده و منگ از خواب پرید بالا.
- نکنه تو می‌خوای عین سفید برفی بیدارت کنم؟!
احسان: زهرمار! چرا این‌طوری می‌کنی؟ ساعت چنده؟
- هفت.
با خستگی بلند شد کش قوسی به بدنش داد و گفت:
- من برم کارهای ترخیصت رو انجام بدم.
کارهای ترخیصم انجام شد و دکتر بعد از سفارش این‌که از استرس و هیجان دوری کنم و قرص‌هام رو مرتب بخورم، باهامون خداحافظی کرد و از بیمارستان زدیم بیرون.

 

[Pari]

احسان نشست پشت رول و دستش رو گذاشت زیر چونه‌ش.
احسان: خب! حالا چی‌کار کنیم؟
- زندگی!
گوشیش رو بیرون آورد و چکش کرد. چند ثانیه بعد برگشت سمت من و گفت:
- هی! می‌دونی، زندگی خیلی بالا و پایین داره.
بی‌ تفاوت سرم رو تکون دادم.
- اوهوم.
احسان: بعضی جاهاش شیرینه، بعضی جاهاش تلخه...!
نیم‌ نگاهی بهم انداخت.
احسان: بعضی جاهاش هم ترسناکه! و متاسفانه من فکر می‌کنم تو توی قسمت ترسناکش خِفت شدی!
برگشتم‌ با اخم و تعجب نگاهش کردم.
احسان: تو این شرایط فقط دو تا چیز مهمه اول این‌که نترسی و دوم این‌که عقل‌کل بازی در نیاری و فاز منطقی بودن بر نداری!
- الان من چه برداشتی از این مقدمه‌ چینی‌هات بکنم؟!
ماشین رو روشن کرد و گفت:
احسان: حالا می‌فهمی.
به سمت خونه‌مون راه افتاد.
پونزده دقیقه بعد رسیدیم از ماشین پیاده شدم و در خونه رو باز کردم. اشاره کردم ماشین رو بیاره داخل اما گفت نیازی نیست و با گوشیش به یه نفر زنگ زد چند دقیقه بعد آقا قاسم از خونه‌ باغ‌شون بیرون اومد آقا قاسم همسایه‌مون بود که من سال تا سال نمی‌دیدمش یه پیرمرد ریش سفید و قدبلندِ مومن. از حالت نگاهش، یه روحانیت خاصی مشخص بود.
جلو اومد و با گرمی سلا‌م‌ و احوال‌پرسی کرد.
احسان: بفرمایید داخل آقای یوسفی.
چشم‌ غره‌ای به احسان رفتم که چرا الکی کسی رو دعوت می‌کنه. بدون تعارف جلو افتاد و سه‌ تایی وارد حیاط شدیم.
قاسم: من همین گوشه روی سکو می‌شینم.
- بفرمایید بریم داخل. این‌جا یه مقدار هوا سرده.
قاسم: نه پسرم. اومدم یه چیزی بهتون بگم و برم عجله دارم.
احسان خطاب به من گفت:
- دیشب وقتی توی بیمارستان بی‌هوش بودی، من اومدم خونه‌تون تا به بابات اطلاع بدم شماره‌ش رو که نداشتم، قفل گوشیت رو هم بلد نبودم. واسه همین گفتم راه که زیاد نیست، میام خونه‌تون؛ ایشالا که هست. اگرم نبود من دیگه رسالتم رو انجام دادم. بعداً نمی‌تونه یقه‌ی من رو بگیره که پسرم رو سپردم دست تو، چه بلایی سرش آوردی!
پوزخندی زدم اگه من چیزیم هم میشد، بابا عوض این‌که یقه‌ی احسان رو بگیره، خوش‌حال میشد و دو تا ماچش هم می‌کرد! ادامه داد:
- وقتی اومدم دیدم چند تا از همسایه‌ها جلوی خونه‌تون ایستادن ترسیدم؛ گفتم نکنه بابات چیزیش شده باشه! اومدم جلو ازشون پرسیدم چی شده؟ گفتن از سرشب تا حالا از خونه‌تون صدای جیغ و شکستن شیشه میاد فکر کردم دزد زده به خونه‌تون، اما در رو که باز کردیم و رفتیم داخل دیدیم همه‌ چی مرتبه غیر از شیشه‌هاتون که اومده پایین و یه عالمه سنگ درشت و سنگین که وسط پذیرایی‌تون پخش‌ و‌ پَلا شده! هر کی بوده با سنگ زده شیشه‌ها رو شکونده پرسیدم:
- بابام که چیزیش نشده؟
احسان: اون اصلاً خونه نبود.
نفس راحتی کشیدم و پهن شدم روی زمین سرد و یخ‌زده هر چی باشه بازم بابام بود!
- بابای من افسر نیروی انتظامیه. کم دشمن نداره.
احسان: ما هم اولش همین فکر رو کردیم اما برای صدای اون جیغ‌ها چه توجیهی داری؟
گیج و گنگ نگاهش کردم.
قاسم: پسرم! من شصت و خرده‌ای سال از خدا عمر گرفتم تو این سال‌ها خیلی تجربه به‌ دست آوردم؛ خیلی چیزها فهمیدم به هر حال من یه پیرمرد قدیمی‌م زمانی که ما بچه بودیم توی روستا و کوه و دشت زندگی می‌کردیم، مثل الان که نبود پس از این چیزها خوب سر در میارم.
- از کدوم چیزها؟
قاسم: نمی‌خوام نگرانت کنم، اما این سنگ‌اندازی‌ها، کار انسان‌ها نیست...!

 

[Pari]

- یعنی چی؟ پس کار کیه؟
احسان: چرا خودت رو می‌زنی به نفهمی؟ یعنی این‌که هیچ توهمی در کار نیست! ما هرچی دیدیم و شنیدیم، عین واقعیت بوده!
قاسم: می‌دونی که من از اهالی آذربایجان شرقی‌ام و چند سال پیش مهاجرت کردم این‌جا؟
- بله روزی که اومدید رو یادمه.
قاسم: سال ۹۶ بود سه سال پیش.
- درسته.
قاسم: ما از اهالی روستای قشلاق بودیم که از توابع شهر گوگان بود روستایی که زندگی می‌کردیم، جمع و جور و قشنگ بود. آدم‌های با صفایی هم داشت همه همدیگه رو می‌شناختن و پشت هم‌دیگه بودن.
نفس عمیقی کشید و انگار که تو خاطرات خودش غرق شده باشه، ادامه داد:
- اما روستای عجیبی بود اولین باری که اون اتفاق افتاد رو خیلی خوب یادمه تابستون سال ۵۹ بود اون زمان من نوجوون بودم، شاید پونزده، شونزده سالم بود با اهالی خونه، طبق عادتی که شب‌های تابستون داشتیم، توی حیاط نشسته و مشغول بگو و بخند بودیم تو حال و هوای خودمون خوش بودیم که یه دفعه دیدیم سنگ بزرگ و سنگینی اندازه یه کف دست، پرت شد وسط سفره‌ی غذا ظرف چینی رو شکوند و یه تیکه‌ش نزدیک بود بپره تو چشم خدا بیامرز پدرم همه‌مون با ترس و عصبانیت به اطراف نگاه می‌کردیم تا ببینیم کار کی بوده؟ ولی هیچ‌ک.س اون اطراف نبود اهالی روستا، تو کوچه جمع شدن و هر کدوم گفتن که توی خونه‌ی ما هم سنگ پرتاب شده. همه‌مون خیال می‌کردیم کار دو نفر از اوباش محله‌ست رفتیم دم خونه‌شون و اون دو نفر رو حسابی کتک زدیم ولی بعدها با دفاع اون‌ها از خودشون، فهمیدیم کار اون‌ها نبوده.
کنجکاو به حرف‌هاش گوش می‌کردیم که گفت:
- یه لیوان آب به من بده گلوم خشک شد.‌
رفتم یه لیوان آب براش آوردم و آب رو که خورد ادامه داد:
- آخر سر، ریش سفیدهای محل گفتن کار اجنه بوده و اون‌ها روستا رو محاصره کردن! ما هم چند روزی محتاط بودیم تا آب‌ها از آسیاب افتاد و ماجرا دیگه به کلی فراموش شد ولی دوباره سه سال پیش، همین اتفاق تکرار شد دوباره سنگ‌اندازی جن‌ها شروع شد همه نگران جونِ خونواده‌هاشون بودن. واسه همین تصمیم گرفتیم این بار بریم دنبال دعانویس‌ خیلی‌ها رو پیدا کردیم و از شهرهای مختلف، کشوندیم‌شون تو روستا تا مشکل رو حل کنن، اما یا کارهاشون به کلی اثر نمی‌کرد یا اگه می‌کرد، موقت بود و دوباره روز از نو روزی از نو میشد! این وضع ادامه داشت تا این‌که یه دعانویس مشهور پیدا کردیم اما خیلی بدبختی کشیدیم تا تونستیم راضیش کنیم بیاد روستا بالاخره اومد و همون شب کارش رو شروع کرد. جلوی هر خونه‌ای، یه تشت بزرگ گذاشت و یه سری کارهایی کرد که تا صبح طول کشید و بعد گفت که همه‌ چی تموم شده. ادعا می‌کرد همه‌ی اون اجنه‌ی موذی رو توی اون تشت‌ها اسیر کرده و دست و پاهاشون رو بسته! ما هم حرفش رو باور نکردیم و پولی که می‌خواست رو ندادیم تا یهو کلاه سرمون نره ولی وقتی دیدیم تا چند روز هیچ مشکلی پیش نیومد و سنگ‌اندازی‌ها قطع شد، مبلغی که می‌خواست رو بهش دادیم و اون هم برگشت شهر و دیار خودش من هم دست عیال رو گرفتم و از اون‌جا بار سفر رو بستیم. حالا هم در خدمت شماییم.
- شما بزرگوارید! حالا اهالی روستا چه نظری راجب این اتفاقات داشتن؟
قاسم: نمی‌دونم. شایعه زیاد پخش شد. خیلیا می‌گفتن کار خودِ دعانویس بوده تا یه پولی به جیب بزنه، یه عده هم می‌گفتن کار کدخدا بوده و می‌خواسته اهالی رو فراری بده تا مالک زمین‌های اون‌جا بشه. که البته از نظر من هر دو تا نظر بعیده یه‌ عده‌ی دیگه هم می‌گفتن سبب این اتفاقات خود اهالی بودن و به اجنه آسیب رسوندن که اون‌ها به فکر تلافی افتادن والله اعلم! موضوع اینه که من دو بار سنگ‌اندازی اجنه رو با چشم خودم دیدم، پس اگه میگم مشکلی که تو داری ربطی به انسان‌ها نداره، از روی هوا این حرف رو نزدم!