مجموعه اشعار حسین دهلوی

[mobina01]

ندیدم روز خوش بعد از تو شادی شد فراموشم
به جز هق هق صدای آشنایی نیست در گوشم

چنان درسی به من داده‌ست چشمانت، که با یادش
هنوز از چشم‌های دلفریبان چشم می‌پوشم!

نمی‌کوشم در اثباتِ وفاداری، همین کافی‌ست
که حتی زانوی غم را نمی‌گیرم در آغوشم

 

[mobina01]

خویش را گم کرده‌ام بعد از تو در آوار خویش!
رحم کن! می‌ترسم از تنهایی بسیار خویش

شمع جانم را مسوزان بیش از این، دیگر مگو
«اشک می‌ریزد برای گرمی بازار خویش»

آنچنان سرگرم رویای تو هستم، بارها
دیده‌ام خواب تو را با دیده‌ی بیدار خویش

صورتی دارم که پنهان در نقاب کهنه‌ای‌ست
خیره در آیینه‌ام با حسرت دیدار خویش!

باشد ای خورشیدِ پنهان! در حجابِ خویش باش
باز هم خو می‌کنم با سایه‌ی دیوار خویش...

 

[mobina01]

دعا نمی کنم این روزها، مرادی نیست
تو را به مهر و محبت که اعتقادی نیست!

ببخش اینکه به تو خیره می شوم گاهی...
خیال کرده ام این حاجت زیادی نیست!

قبول کن به خدا بخت هم رقیب من است
شبی که موی تو آشفته است، بادی نیست!

سکوت کردی و دیدی چه زخم‌ها خوردم
سکوت معنی‌اش این است: انتقادی نیست!

تو شاهزاده ی مغرور قصه ای؛ جز من
دوای بی کسی ات دست شهرزادی نیست!

به سیل گریه قسم، آبروی من رفته‌ست
از این به بعد به چشمانم اعتمادی نیست

 

[mobina01]

دلواپسم، ولی نگران تو نیستم
گفتند عاشق است... به جان تو نیستم!

ما سنگ و شیشه‌ایم؛ دریغ از یکی‌شدن
بس کن! من آشنای جهان تو نیستم

دستِ قدَر، سیاهه‌ی تقدیر را نوشت
بختت سپید باد! از آنِ تو نیستم

من "بال و پر شکسته‌ام" ای سرو پُرغرور
شکر خدا که بار گران تو نیستم

بستم به بوسه باز دهان تو را، ببخش!
شرمنده‌ام، حریف زبان تو نیستم...!

 

[mobina01]

کم است حوصله و رنج و درد بسیار است
به هرکه می‌نگرم، چون خودم گرفتار است

اگر رقیب برایت هنوز محترم است
عجیب نیست، خداوندگار ستّار است

تو را درست ندیدم سر قرار... ببخش!
که هرچه می‌کشم از اشکِ مردم‌آزار است

مرا به کار نیامد هزار فضل و هنر
همیشه میوه برای درخت‌ها "بار" است

بگو که مرگ مرا زودتر رقم بزند
که عمر، خواب عمیقی به من بدهکار است...

 

[mobina01]

حرف دلم آن بود که با خلق نگفتم
بغضی‌ست در این ابر که باران شدنی نیست

 

[mobina01]

مبین که پیش تو بغضم همیشه زندانیست
هنوز همدم این مرد، اشکِ پنهانیست

به وعدههای تو امیدوارم؛ اما حیف
که عمرِ نوح ندارم... که آدمی فانیست!

 

[mobina01]

با حسرت دیدار، چه شب ها که سحر شد
این عمر من و توست که بیهوده هدر شد
.
هرگاه نسیمی به سر زلف تو پیچید
خاکستر افروخته ام زیر و زبر شد
.
تا آمدم از وعده ی دیدار بپرسم
لب های تو محدود به اما و اگر شد
.
از چشم تو افتادم و دیدم که به جز من
هر قطره که از چشم تو افتاد، گهر شد!
.
در کوزه ی خشکیده، "نم"ی راه ندارد
بیچاره نگاهی که به امید تو تر شد
.

 

[mobina01]

بعد عمری
مات بودن در زمین،
فهمیده ام

بردن از تقدیر،
در قانونِ این شطرنج نیست

 

[mobina01]

من از لجاجت...
این روزگار می‌ترسم...

به لب نمی‌بَرم...
آن را...که آرزو دارم...