مجموعه اشعار حسین دهلوی

[mobina01]

میوه ای کالم، ولی از شاخسار افتاده ام
قطره وار از چشم تو، بی اختیار افتاده ام

بعد تو چون قایقی کهنه کنار بندری
گوشه ای آرام، اما بی قرار افتاده ام ...

 

[mobina01]

مثل دیوانی که خلق آن را تفأل میزنند
بین دستان گرفتاران ، گرفتاریم ما

دردهای ما به غیر از ما ندارد مرهمی
ساکن شهر طبیبانیم و بیماریم ما !

 

[mobina01]

اگرچه یاد ندارم که دفعه‌ی چندم
مرا شکستی و... آه از نگاه این مردم

به گیسوان پریشان خود نگاه بکن
که شرح حال من است این کلاف سر در گم

حکایت منِ دور از تو مانده، اینگونه‌ست:
خمار و خسته‌ام و نیست قطره‌ای در خُم

همیشه عطر تو بی تاب کرده جانم را
چنان که باد بپیچد به خوشه‌ی گندم...

به سر هوای تو دارم، خدا گواه من است
اگر رسیده نمازم به رکعت پنجم!

 

[mobina01]

هرچند این که سخت شکستی دلِ من است
غمگین مشو! که شیشه برای شکستن است

من دوستی به‌ جز تو ندارم؛ قسم به عشق
هر ک.س که غیر از این به تو گفته‌ست، دشمن است

چشمان من مسیرِ تو را گم نمی کنند
فانوس اشک‌های من از بس که روشن است!

هر ک.س که دامنِ مژه‌اش تر نمیشود
باید یقین کنیم که آلوده ‌دامن است

از دیدنم دوباره پریشان شدی؟ ببخش!
چون خوابِ بد، سزای من «از یاد بردن» است...

 

[mobina01]

مطرب نوا را ساز کن برگ و نوا آغاز کن
گو جان و دل پرواز کن ما را بت سنگی بس است

سنگین دلا سنگین دلا با ما مکن جور و جفا
ماخستگان نازک دلیم این شیشه راسنگی بس است

 

[mobina01]

با حسرت دیدار، چه شب ها که سحر شد
این عمر من و توست که بیهوده هدر شد
.
هرگاه نسیمی به سر زلف تو پیچید
خاکستر افروخته ام زیر و زبر شد
.
تا آمدم از وعده ی دیدار بپرسم
لب های تو محدود به اما و اگر شد
.
از چشم تو افتادم و دیدم که به جز من
هر قطره که از چشم تو افتاد، گهر شد!
.
در کوزه ی خشکیده، "نم"ی راه ندارد
بیچاره نگاهی که به امید تو تر شد

 

[mobina01]

حرف دلم آن بود که با خلق نگفتم
بغضی‌ست در این ابر که باران شدنی نیس

 

[mobina01]

حرفِ دلم آن بود که
با خلق نگفتم
بغضی‌ست در این ابر
که باران شدنی نیست...

 

[mobina01]

این سی*ن*ه نیست، مرکز اجماع دردهاست
دیگر قدَم خمیده‌تر از پیرمردهاست

قلبی شکسته، قامت خسته؛ تمام من
این شهر، بازمانده‌ی بعد از نبردهاست

جان می‌کَند دلم، همه سرگرم می‌شوند!
چون رقصِ تاس در وسط تخته‌نردهاست

توفان بکن! مرا بشِکن! دل نمی‌کنم
دریا تمام هستی دریانوردهاست

جای گلایه نیست اگر درد می‌کشم
صد قرن آزگار، همین رسم مردهاست...