مجموعه اشعار حسین منزوی

[mobina01]

ما خویش ندانستیم بیداریمان از خواب
گفتند که بیدارید؟ گفتیم که بیداریم

من راه تو را بسته، تو راه مرا بسته
امید رهایی نیست وقتی همه دیواریم

 

[mobina01]

﴿لَبت صَریح ترین آیه ی شکوفایی است
و چَشم هایت شعر سیاه گویایی است﴾

﴿چه چیز داری با خویشتن که دیدارت
چو قله های مه آلود محو و رویایی است﴾

﴿چگونه وصف کنم هیات غریب تو را
که در کمال ظرافت کمال والایی است﴾

﴿تو از معابد مشرق زمین عظیم تری
کنون شکوه تو و بُهت من تماشایی است﴾

﴿نمی شود به فراموشی ات سپرد و گذشت
چنین که یاد تو زودآشنا و هرجایی است﴾

 

[mobina01]

.
هزار عاشق دیوانه در من است که هرگز
به هیچ بند و فسونی نمی کنند رهایت


دل است جای تو تنها و جز خیال تو ک.س نیست
اگر هر آینه، غیر از تویی نشست به جایت

 

[mobina01]

تو را
تو را چه بنامم؟
تا دریچه را رو به باغی بگشاید
که
صدای پرپر شدنش
به زمزمه های تو
در عصرهای دلتنگی می ماند!

نامت
رازی است
که سنگ را به نسیم و
نسیم را به توفان بدل می کند
و آتش در گلستانِ ابراهیم می افکند!
مرا زهره ی آن نیست
که نامت را به زبان آرم
در تو می نگرم و می میرم...

 

[mobina01]

شَوَد تا ظلمتَم از بازیِ چشمَت چراغانی
مرا دریاب، ای خورشید در چشمِ تو زندانی!

خوش آن روزی که بینَم باغِ خشکِ آرزویم را
به جادوی بهارِ خنده‌هایَت می‌شکوفانی

بهار از رشکِ گل‌های شکر خَندِ تو خواهد مُرد
که تنها بر لبِ نوشِ تو می‌زیبَد گُل‌افشانی

شرابِ چشم‌های تو مرا خواهد گرفت از من
اگر پیمانه‌ای از آن به چشمانَم بنوشانی

یقین دارم که در وصفِ شکر خَندَت فرو مانَد
سخن‌ها بر لبِ «سعدی»، قلم‌ها در کفِ «مانی»

نظر بازی نزیبَد از تو با هر ک.س که می‌بینی
امیدِ من! چرا قدرِ نگاهَت را نمی‌دانی؟!

 

[mobina01]

گر شدی عاشق بدان دیوانه‌وارش بهتر است
در قرار یار، عاشق بیقرارش بهتر است

در عطش حالیست از آب گوارا بیشتر
چشمهای مسـ*ـت خوب اما خمارش بهتر است

گیسوانت را که چون دریاچه در موج آمده
باز کن بر گرد گردن، آبشارش بهتر است

دست در دستت نهادن، چشم در چشمت شدن
چار فصل سال خوب اما بهارش بهتر است

این غزل رازی‌ست بین چشم او با چشم من
بس کنم حتی غزل هم راز دارش بهتر...

 

[mobina01]

وَ کلْمه بود و جهان در مسیر تکوین بود
وَ دوست داشتن آن کلْمه‌ی نخستین بود

وَ عشق، روشنی کائنات بود و هنوز
چراغ‌های کواکب، تمام پایین بود

‏□

خدا امانت خود را به آدمی بخشید
که بارِ عشق برای فرشته سنگین بود

وَ زندگانی و مرگ آمدند و گفته نشد
کز این دو، حادثه‌ی اوّلی کدامین بود

اگر نبود، به جز پیش پا نمی‌دیدیم
همیشه عشق، همان دیده‌ی جهان‌بین بود

به عشق از غم و شادی کسی نمی‌گیرد
که هرچه کرد، پسندیده و به آیین بود

اگر که عشق نمی‌بود، داستان حیات
چگونه قابل توجیه و شرح و تبیین بود؟

وَ آمدیم که عاشق شویم و درگذریم
که راز زندگی و مرگ آدمی، این بود..

 

[mobina01]

ای که همه نگاهِ من ،
خورده گره به روی تو

تا نرود نفس زِ تن،
پا نکشم زِ کوی تو...

 

[mobina01]

بی‌تو به سامان نرسم، ای سر و سامان همه تو
ای به تو زنده همه من، ای به تنم جان همه تو

 

[mobina01]

خوشم به بند تو
صیدت رها ز دام مکن ...