مجموعه اشعار حسین منزوی

[mobina01]

بی‌تو به سامان نرسم، ای سر و سامان همه تو
ای به تو زنده همه من، ای به تنم جان همه تو

 

[mobina01]

خوشم به بند تو
صیدت رها ز دام مکن ...

 

[mobina01]

بی هیچ نام
می‌آیی
اما تمام نام‌های جهان باتوست

وقت غروب نامت دلتنگی‌ست
وقتی شبانه چون روحی عریان می‌آیی
نام تو وسوسه است

زیر درخت سیب نامت حواست
و چون به ناگزیر
با اولین نفس که سحر می‌زند
می‌گریزی
نام گریزناکت
رویاست...

 

[mobina01]

تو آن بهشتِ برینی که جانِ خاکیِ من؛


برایِ داشتنت عینِ آرزو شده است...

 

[mobina01]

همواره عشق بی‌خبر از راه می‌رسد
چونان مسافری که به ناگاه می‌رسد

وا می‌نهم به اشک و به مژگان تدارکش
چون وقتِ آب و جاروی این راه می‌رسد

اینت زهی شکوه که نزدت کلامِ من
با موکبِ نسیمِ سحرگاه می‌رسد

با دیگران نمی‌نهدت دل به دامنت
چندان که دستِ خواهشِ کوتاه می رسد

میلی کمین گرفته پلنگانه در دلم
تا آهوی تو کی به کمین‌گاه می رسد

هنگامِ وصلِ ماست به باغِ بزرگِ شب
وقتی که سیبِ نقره‌ایِ ماه می‌رسد

شاعر! دلت به راه بیاویز و از غزل
طاقی بزن خجسته که دلخواه می رسد.

 

[mobina01]

بشنو اکنون که زیرِ زخمِ تبر
این درختِ جوان چه می‌گوید:
«هر نهالی که برکَنند، به جاش
جنگلی سرکشیده، می‌روید»
های! جلادِ سَروهای جوان
ای رفیقِ همیشه‌ی تیشه
باش تا برکَنیمت از ریشه

 

[mobina01]

هزار دردِ مرا ، عاشقانه درمان باش
هزار راهِ مرا ، ای یگانه پایان باش

برای آن‌که نگویند ، «جسته‌ایم و نبود»
تو آن‌که جسته و پیداش کرده‌ام ، آن باش

دوباره زنده کن این خسته‌ی خزان‌زده را
حلول کن به تنم جان ببخش و جانان باش

کویرِ تشنه‌ی عشقم ، تداومِ عطشم
دگر بس است. ز باران مگوی؛ ، باران باش

دوباره سبز کن این شاخه‌ی خزان زده را
دوباره در تنِ من روحِ نوبهاران باش

بدین صدای حزین، وین نوای آهنگین
به باغ خسته‌ی عشقم ، هزاردستان باش

 

[mobina01]

انگار با تمامِ جهان وصل می‌شوم
در لحظه‌ای که می‌کِشَمَت
تنگ در بغل

 

[mobina01]

.
ای فصلِ غیرِ منتظرِ داستانِ من!
معشوقِ ناگهانیِ دور از گمانِ من!

ای مطلعِ امیدِ من! ای چشمِ روشنت
زیبا ترین ستاره‌ی هفت آسمانِ من!

آه ای همیشه گل که به سرخی در این خزان
گل کرده‌ای به باغچه‌ی بازوانِ من!

در فترتِ ملال و سکوتی که داشتم
عشقِ تو طرفه حادثه‌ی ناگهانِ من!

ای در فصولِ مرثیه و سوگ باز هم
شوقت نهاده قول و غزل بر زبانِ من

حس کردنی‌ست قصّه‌ی عشقم نه گفتنی
ای قاصر از حکایتِ حُسنت بیانِ من!

با من بمان و سایه‌ی مِهر از سرم مگیر!
من زنده‌ام به مهرِ تو ای مهربانِ من!

کِی می‌رسد زمانِ عزیزِ یگانگی؟!
تا من از آن تو شَوَم و تو از آنِ من.

 

[mobina01]

.
نسیم خوش‌خبر، از نورِچشم من چه خبر؟
همیشه در سفر، از بوی پیرهن چه خبر؟

تو پیکی و همه پیغام عاشقان داری
از آن پری، گل قاصد، برای من چه خبر؟

نشسته در رهت ای صبح چشم شب‌زده‌ام
طلایه‌دار، زخورشید شب‌شکن چه خبر؟

بشارتی به من از کاروان بیار، ای عشق
همیشه رفتن و رفتن؟ ز آمدن چه خبر؟

به بوی عطر سر زلف او دلم خون شد
صبا کجاست؟ از آن نافهٔ خُتن چه خبر؟