مجموعه اشعار حسین پناهی

[mobina01]

شب و روزت همه بیدار
که آید شاید
کور شد دیده بر این کوره رهِ شایدها
شاید ای دل
که مسیحا نفست آمد و رفت
باختی هستی خود بر سر می‌آیدها

 

[mobina01]

احترام گذاشتیم
و فکر کردند نمی‌فهمیم
توجه کردیم
و خیال کردند گدای محبتیم
وای به حال این مردم
نه احترام سرشان می‌شود نه توجه
کنار این مردم شاد نمی‌شوی
فقط تنهایی را بیشتر حس می‌‌‌کنی ...!

 

[mobina01]

و مرگ تنها نفس نکشیدن نیست!
من مرده گان بیشماری رادیده ام
که راه می رفتند
حرف می زدند
سیگار می کشیدند
و خیس ازباران
انتظار و تنهایی رادرک می کردند

 

[mobina01]

ﭼﻪ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﺳﺨﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﮔﺬﺷﺖ
ﮔﻮﺍﻩِ ﺩﻝِ ﺭﯾﺶِ ﻣﻦ ﻣﺎﻩ ﺑﻮﺩ
ﺩﻣﯽ ﺷﮏ ﻧﮑﺮﺩﯾﻢ ﺑﻪ ﺷﺎﻫﺮﺍﻩ ﻫﺎ
ﺩﺭﯾﻐﺎ !
ﺩﺭﯾﻐﺎ ﮐﻪ ﺑﯿﺮﺍﻫﻪ ﻫﺎ ﺭﺍﻩ ﺑﻮﺩ .

 

[mobina01]

چه بیهوده اختراع شد
سَم ، شکنجه ، تیغ ، چوبه ی دار ...
وقتی یک خاطره می تواند
نفست را بند بیاورد
زمین گیرت کند
تو را به گریه بیندازد
خونت را به جوش آورد ...!

 

[mobina01]

پايانى براى قصه‌ها نيست
خسته‌ام از جنس قلابى آدم‌ها ...!
دار مي‌زنم خاطرات كسى را كه مرا آزرده
حالم خوب است
اما گذشته‌ام درد مي‌كند ...!

 

[mobina01]

کاش میشد برای ساعتی مُرد ...!
آن وقت است که می‌فهمی ...
چه کسی از نبودنت دق می‌کند ،
و چه کسی ذوق ...!
دلم، ساعتی مُـردن می‌خواهد ...

 

[mobina01]

ما که از هر چیز
ترسیدیم سرمان آمد ...

بیا تمرین کنیم کمی
از خوشبختی بترسیم

 

[mobina01]

بی تو نه بوی خاک نجاتم داد
نه شمارش ستاره ها تسکینم ,

چرا صدایم کردی ؟
چرا ...!؟؟

 

[mobina01]

به خدا گفتم
بیا جهان را قسمت کنیم
آسمون واسه من ابراش مال تو
دریا مال من موجش مال تو
ماه مال من خورشید مال تو

خدا خندید و گفت
بندگی کن همه دنیا مال تو
من هم مال تو ...!