مجموعه اشعار حسین پناهی

[mobina01]

خورشید جاودانه می‌درخشد
در مدار خویش
ماییم که پا جای پایِ خود می‌نهیم
و غروب می‌کنیم هر پسین
آن روشنای خاطر آشوب
در افق‌های تاریک دوردست
نگاه ساده فریب کیست که همراه با زمین
مرا به طلوعی دوباره می‌کشاند؟

ای راز !
ای رمز !
ای همه روزهای عمرِ مرا اولین و آخرین

 

[mobina01]

من بی تو بودن را
با پرنده هایِ ایوان
با دو خط شعرِ شاملو
با ابرهایِ نمناکِ آسمان
با غزلی از حافظ
به همین سادگی به سر می‌کنم ..

 

[mobina01]

می دانی
به نظر می‌رسد
زندگی مشکل نیست !
بلکه مشکلات زندگی اند

 

[mobina01]

همه سهم من از خود
دلی بود که به تو دادم
و هر شب بغض‌ و گلویت را
در تابوت سیاهی که برایم ساخته بودی، گریستم
و تو هرگز ندانستی
که زخم‌هایت زخم‌های مکررم بودند

 

[mobina01]

شب
در چشمان من است
به سیاهی
چشم‌ هایم نگاه کن
چشم اگر فرو بندم
جهانی در ظلمات فرو خواهد رفت

 

[mobina01]

نیمی در سایه
نیمی در آفتاب ...
کجا آسمان به پایان میرسد !؟
انگشت اشاره ما
رو به بالاست
یقین طلوع می‌کند انسان
با دفتر هزار برگش ...!

 

[mobina01]

عشق را چگونه می‌شود نوشت
در گذرِ این لحظاتِ پُر شتابِ شبانه
که به غفلت آن سوالِ بی جواب گذشت ...!
دیگر حتی فرصت دروغ هم برایم باقی نمانده
وگرنه چشمانم را می بستم
و به آوازی گوش می دادم که در آن
دلی می خواند :
من تو را او را کسی را دوست می دارم ...

 

[mobina01]

هیچ !
اصلا هیچ !
به ناچار اگر شب باشد
می‌خوابی برای بیدار شدن و
اگر روز باشد
می‌دوی برای خوابیدن
با همان حیرت غریزی که
جوهره‌ی چشم و نگاه همیشگی ماست ..

 

[mobina01]

کم را رها می‌کنم برای هیچ ...!
بیش را نگه می‌دارم
تا تتمه‌ی هیچ از دست نرود !
هیچ را پاس می‌دارم
چرا که اتفاق افتادنی است ...
نگاه به آیینه جام می‌کنم و
می‌خندم به ساده لوحی خویش

 

[mobina01]

من
تکه‌تکه از دست رفتم؛
در روز روزِ زندگی‌ام