مجموعه اشعار خواجوی کرمانی

[mobina01]

هر سری لایق سودای تو نبود لیکن
از تو در هیچ سری نیست که سودائی نیست

جای آن هست که بنوازی و دستم گیری
که به جز سایهٔ لطف تو مرا جائی نیست

 

[mobina01]

ز زلفت گرچه کافر می‌توان شد
زعکس رویَت ایمان می‌توان یافت

بهر موئی از آن زلف پریشان
دل جمعی پریشان می‌توان یافت

از آن با درد می‌سازم که دل را
هم از درد تو درمان می‌توان یافت

 

[mobina01]

جان پرورم گهی که تو جانان من شوی
جاوید زنده مانم اگر جان من شوی

رنجم شفا بود چو تو باشی طبیب من
دردم دوا شود چو تو درمان من شوی

 

[mobina01]

چه شود گر به عیادت قدمی رنجه کنی
که فغانم همه شب تا سحر از بیماریست

من پرستار دو چشم خوش بیمار توام
گرچه بیمار پرستی بتر از بیماریست

تا دلم فتنهٔ آن نرگس بیمار تو شد
بر من این واقعه نوعی دگر از بیماریست

عیب خواجو نتوان کردن اگر بیمارست
هر کسی را که تو بینی گذر از بیماریست

همه بیماری او روز و شب از نرگس تست
ورنه پیوسته مر او را حذر از بیماریست

 

[mobina01]

ترا که گفت که قصد دل شکستهٔ ما کن
چو زلف سر زده ما را فرو گذار و رها کن

چه زخمها که ندارم ز تیغ هجر تو بر دل
بیا و زخم مرا مرهمی بساز و دواکن

 

[mobina01]

مگذر ای یار و دراین واقعه مگذار مرا
چون شدم صید تو بر گیر و نگهدار مرا

 

[mobina01]

همچو خسرو
جان شیرین باختم در راه عشق
لیڪ در دل حسرت دلدارمی‌یابم هنوز

ماه ڪنعانم
برفت از ڪلبهٔ احـــزان ولی
عڪس رویش بردرودیوارمی‌یابم هنوز

 

[mobina01]

ما سر بنهادیم و به سامان نرسیدیم
در درد بمردیم و بدرمان نرسیدیم

گفتند که جان در قدمش ریز و ببر جان
جان نیز بدادیم و بجانان نرسیدیم

گشتیم گدایان سر کویش و هرگز
در گرد سراپردهٔ سلطان نرسیدیم...

 

[mobina01]

از سر جان درگذر گر وصل جانان بایدت

بر در دل خیمه زن گر عالم جان بایدت

 

[mobina01]

بلبلان از بوی گل مستند
و ما از روی دوست

دیگران از ساغر و ساقی
و ما از یاد دوست