نیمه حرفه‌ای [درحصار ابلیس] اثر «ساناز هموطن کاربر انجمن رمان بوک»

[ساناز هموطن]

پارت۱۵۸

***
لوسیفر خشمگین خواست وارد تونل ذهنش شود و با عبور از آن در زیر زمین خانه باغ امید که به خواست خودش تحت شکنجه شاهپور و بهمن قرار گرفته بود، ظاهر شود... کاتار ناگهان بازوی او را گرفت و نگهش داشت! لوسیفر از خشم چشمان تیله‌ایش گشاد شد.
- کاتار، چه غلطی می‌کنی! چرا نمیای؟
کاتار با ادب و آرامش کمی سر خم‌ نمود.
- سرورم، میشه عجولانه تصمیم نگیرین؟
لوسیفر با‌ غضب دست کاتار را از دور بازویش پس زد.
- نمی‌بینی آمیدان من رو دارن شکنجه میدن؟
کاتار با نگرانی به چشمان نگران لوسیفر دقیق شد.
- خواهش می‌کنم کمی آروم باشین، گوش بدین. می‌دونم شما طاقت دیدن درد و شکنجه‌ی پسرتون رو ندارین اما نباید بدون سیاست وارد بازی سرورم آمیدان بشین. جناب لوسیفر پسرخونده‌ی شما ابلیسی فوق‌العاده زیرک و با سیاسته. اگه مقابلش بی‌گدار به آب بزنین، مِیدون رو کلاً به اون واگذار کردین. اما اگه با فکر و سیاست پیش برین، می‌تونین به راحتی اون رو به بازی خودتون بکشین و همونی رو که می‌خواین رقم بزنین!
لوسیفر چشمانش را به کاتار ریز کرد.
- کاتار، تو چی از آمیدان می‌دونی که من نمی‌دونم؟ چرا این همه به اون بدبینی؟!
کاتار تشویش بیشتری در نگاهش موج زد!
- جناب آمیدان باید دنیای پنهونی از شما و بقیه داشته باشن.
لوسیفر با کنجکاوی پرسید:
- مثلاً چه دنیایی؟ اون قدرت تسخیر ارواح رو داره، پس مصلماً جهنمی هم براشون داره.
کاتار سری تکان داد.
- این دنیا نمی‌تونه جهنم باشه، من فکر می‌کنم جدا از ارواحی که در جهنمش می‌تونه تحت عذاب بزاره، دنیای دست نیافتنی دیگه‌ای هم داره؛ یه دنیایی که می‌تونه ارواح رو بدون عذاب نگه داره!
لوسیفر با لجاجت نظریه کاتار را نفی کرد.
- غیر ممکنه! چرا باید ارواح رو بدون عذاب نگه داره؟ ارواحی که تسخیر ما میشن توی درد و عذاب جهنمیمون شریک هستن!
کاتار با کمی ترس از بیان حرفش با تردید این پا اون پا نمود.
- چون... من فکر می‌کنم... روح بانو کارمینا در اختیار سرورم آمیدان باشه. شما همیشه از این‌که بعد مرگ بانو کارمینا روحش رو نتونستین تسخیر کنین در عجب بودین. من مطمئنم اون روح توسط جناب آمیدان به دنیایی غیر جهنمش کشیده شده؛ وگرنه اون هرگز روح مادرش رو برای جهنم تسخیر نمی‌کرد!
لوسیفر ژرف در فکر رفت و کمی بعد با خود زمزمه نمود:
- اما آمیدان خیلی کوچیک‌ بود که کارمینا کشته شد!
کاتار با نگرانی بیشتری ادامه داد:
- برای همین بهتون میگم سرورم آمیدان، ابلیس غیر قابل پیش‌بینی هستن؛ نباید مقابل اون عجولانه و احساسی تصمیمی بگیرین. ایشون هرگز از قدرت‌های برتری که بعد ده سال ریاضتی که رفتن و به‌دست اوردن با کسی سخنی نگفتن؛ حتی شما هم هنوز راهی به جهنم ایشون نداشتین!
لوسیفر با نگاهی به گوی که با شلاق به جان آمیدان افتاده بودند، چشمانش را بر روی هم گذاشت.
- این لعنتی رو از جلوی چشم من دور کن!
کاتار انرژی جادوی ردیابی را قطع کرد و سعی نمود لوسیفر را بیشتر به خواسته خودش مجاب نماید.
- عالیجناب، سرورم آمیدان خیلی باهوش و درون‌گرا هستن! اما شانس به شما رو کرده، پسرتون واقعاً عاشق شده! عاشق دختری که حالا برای ما تنها مهره‌ی باقی مونده‌ست تا بتونیم قدرت طبیعتی که کُشنده‌ی تاریکیه رو درون اون حفظ کنیم!
لوسیفر فریاد خشمگینی کشید.
- نه، نه اون دختر نباید وارد زندگی آمیدان بشه؛ اون یه انسان حقیره.
کاتار لبخند کم‌رنگی زد.
- اما عالیجناب، این اتفاق افتاده! اون دختر اینقدری در دل پسرتون جا پیدا کرده که داره جسمش رو با ریاضت دادن ضعیف می‌کنه تا بتونه به اون نزدیک بشه!
لوسیفر پوزخندی زد.
- این کار احمقانه‌ست. هر چقدر هم ضعیف بشه باز یه جسم برتر داره و با نزدیکی به اون دختر، می‌کُشتش.
کاتار چشمانش را با سیاست ریز کرد.
- همین برگ برنده‌ی شماست؛ من مطمئنم ستاره‌ی اون دختر خاموش شده که طلسم ما باطل شد! شک نکنین اون دختر مرده و سرورم آمیدان روح اون دختر رو تسخیر کرده و مجدد تونسته احیاش کنه!
لوسیفر مشکوک به چشم‌های موذی کاتار خیره ماند.
- خُب اگه این‌طور باشه باید غرامت زیادی به عنوان قربانی به اَبَر خدایان جهنمی بده! اون انسانِ، دست بردن تو تقدیرش غرامت بیشتری داره. بعد اگه این‌طور که تو میگی روح اون دختر در تسخیرش باشه، این ریاضت برای ضعیف شدنش نیاز نیست چون روح اون رو در اختیار داره.
کاتار متفکر به دور دست خیره شد.
- پسرخونده‌ی شما عاشق شده جناب لوسیفر، جسم اون دختر رو می‌خواد! همه وجودش برای داشتن اون خواهش شده وگرنه اصلاً مجدد احیاش نمی‌کرد و همون روحش رو داشت. اما الان می‌دونه نمی‌تونه به جسمش نزدیک بشه و کام دل ازش بگیره! داره تمام سعی خودش رو می‌کنه راهی برای تضعیف جسم خودش پیدا کنه! حالا وقتشه شما نقش یه پدر مهربون و دلسوز رو بازی کنین و جسم دختره رو‌ قوی کنین تا برای همه چی آماده بشه.
لوسیفر با تعجب چند بار پشت هم پلک زد.
- کاتار، منظورت چیه دختره رو برای همه چی آماده کنم؟
کاتار با بدجنسی لبخند شیطانی بر لب نشاند.
- طلسم اتصال قدرت طبیعت به اون دختر دیگه کار نمی‌کنه، این یعنی نمی‌تونیم ا‌ون دو رو جدا کنیم. پس مجبوریم با همین جسم حفظش کنیم! جناب لوسیفر کمی دورتر رو نگاه کنین، چی از این بهتر؟ کُشنده‌ی تاریکی توی جسمی باشه که عاشقی مثل پادشاه کائنات، جناب آمیدان رو داره که می‌تونه حمایتش کنه و دست تاریکی رو ازش کوتاه نگه داره؟ با قوی کردن جسم دختره توسط قدرت طبیعت، دل پسرتون رو برای داشتنش نرم کنین. این دختر مثل طوئمه‌ی راحتی سر قلاب شماست. هم پادشاه کائنات رو خواهین داشت هم ملکه‌ی طبیعت. این دو رو به‌هم وصل کنین نه این‌که مانعشون بشین. من مطمئنم این همون تقدیریه که پسرتون رو به برگشتن به قدرت و پادشاه کائنات بودن سوق میده! وقتی توی تقدیر این دختر دست بُرده و با خدای اون در افتاده، مطمئن باشین سرورم آمیدان برای حفظ و به‌دست اوردن جسم این دختر، دیگه ترسی از هیچ قدرت و اَبَر خدایی نداره و همین اون رو رقیب سختی برای تاریکی می‌کنه!
لوسیفر متفکر با حلاجی حرف‌های کاتار، کمی دست به چانه قدم زد و سپس سری تکان داد.
- تو فکر می‌کنی آمیدان برای داشتن اون دختر از ما طلب کمک می‌کنه؟ نمی‌بینی داره چطوری به خودش ریاضت میده!
کاتار دستانش را از هم باز کرد و شانه‌هایش را بالا داد.
- اما ما می‌دونیم زحمت اون بیهوده‌ست و خودش هم به زودی می‌فهمه. صبور باشین و بزارین این نیاز و خواهش داشتن اون دختر لبریزش کنه؛ اون‌وقت شما می‌مونین و سیاست پدرونه‌تون.
لوسیفر با لبخندی شیطانی با خیالی آسوده‌تر بر تختش نشست.
- آفرین کاتار، حق با توست. این دختر رو دورادور باید حفظ کنیم تا طوئمه تاریکی نشه. دیگه نمی‌تونیم از آمیدان بخوایم محله رو حصار کنه؛ اما حالا قدرت برتری مثل شاهین رو داریم. اون رو آماده می‌کنم به زمین بره و بدون این‌که اصل مقصد رو بگم به بهونه‌ی معاملات مافیایی اون محل رو مجدد در حصار اون در میاریم تا تاریکی نتونه به دختره آسیبی برسونه. باید بریم پیش نریوس ببینیم چطوری میشه با کمک قدرت طبیعت جسم دختره رو قوی کنیم تا آمیدان راحت‌تر اون رو داشته باشه!

عکس شخصیت - عکس شخصیت‌های رمان در حصار ابلیس/اثر ساناز هموطن/کاربر رمان بوک

🍁تصویر مربوط به پارت ۱۴۹ رمان...🍁

forumroman.com

 

[ساناز هموطن]

پارت۱۵۹

زنگ آخر با صدای تیز و پر طرفداری که داشت در مدرسه طنین‌انداز شد و دختران دبستانی با هیاهو و فریادهای پر شور و نشاط، آماده‌ی رفتن به خانه‌هایشان شدند.
سوزان وارد کلاسِ کنار کلاس خودشان شد و با احتیاط از کنار پرده‌ی پنجره، بیرون را نگاه کرد و آن دو پسری که ظهر تعقیبش می‌کردند را دید که در پیاده‌روی روبه‌روی مدرسه ایستاده‌اند و به پنجره‌ی کلاس او نگاه می‌کنند. آرام از پشت پنجره کنار آمد و به آرزو که در آستانه‌ی درب کلاس ایستاده بود، نگریست.
- لعنتی‌ها اینجا هستن، از نگاه کردنشون به پنجره کلاس ما معلومه حتی می‌دونن کلاسمون کدومه! بیا از در بزرگه بریم.
سوزان و آرزو دوباره با راضی کردن آقای منافی به بهانه‌ی فرار از مادران دانش‌آموزها از درب بزرگِ مدرسه خارج شدند و چون می‌دانستند سر کوچه هم ممکن است چند بپای دیگر داشته باشند، تصمیم گرفتند از ته کوچه میان‌بری به محله‌ی رضا دوست برادر سوزان‌ که از بهمن و شاهپور کتک خورده بود، بزنند.
ته کوچه‌های شرقی محل که کوچه‌ی مدرسه هم قرار داشت تا چشم کار می‌کرد در آن سال‌ها زمین خالی و بیابانی شکل بود که کانال فاضلاب بزرگی در حد فاصل بیابانی زمین خالی‌ها و کمی دورتر از انتهای کوچه‌ها، مانند مرزی قرار داشت.
کانال چون رود کثیف و آلوده‌ای در گودی قرار گرفته بود و اطراف آن تَل خاک بالا آمده بود و اگر کسی می‌خواست از مرز کانال عبور کند و به زمین‌های بیابانی برود، باید ابتدا شیب تَل خاکی را پایین می‌رفت و اگر می‌توانست عرض یک و نیم متری کانال را می‌پرید از شیب آن سمت کانال باید بالا می‌رفت و وارد زمین خالی‌ها میشد که انتهای آن‌ها به همان محل خیابان درختی راه داشت که به محله آرزو و خانه‌ی رضا متصل بود، بدون این‌که از داخل محله سوزان عبور کنند!
این مسیر معمولاً به‌خاطر بوی بد کانال فاضلابی و مسیر خاکی و حیواناتی مانند موش‌های بزرگ و سگ‌ها، شغال‌‌ها و روباه‌هایی که از تجمع شهری دور می‌شدند و به آنجا پناه می‌بردند، جای کم رفت و آمد و خلوتی بود. بیشتر شاید از روی حس کنجکاوی، دانش‌آموزان پسر گاهی چند نفری آنجا را کنکاش می‌کردند.
آرزو که از قبل به سوزان گفته بود، این محل ترسناک و خلوت است دستش را با وحشت به بازوی سوزان حلقه کرده بود و از بالای تَل خاکی کانال در پشت کوچه‌ها در حال عبور بودند.
آرزو استرس زیادی داشت‌ و از بوی بد کانال فاضلاب، یک دستش را جلوی بینیش گرفته بود.
- حالا چطوری از این کانال به اون سمتش بپریم؟
سوزان به جریان سیاه رنگ آب کانال نگاهی انداخت و سعی کرد ترسی از خودش نشان ندهد که موجب آشفتگی بیشتر آرزو شود.
- حالا بیا، شاید یه جاش باریک‌تر باشه، بشه راحت‌تر پرید.
سوزان در سکوت بیابان که تنها صدای شُرشُر ضعیف گنداب فاضلاب آن را می‌شکست، صدای لغزیدن خورده سنگ‌هایی را نزدیکشان شنید و حس کرد کسی پشت سرشان آن‌ها را تعقیب می‌کند! با وحشت سر چرخاند و کلاغ سیاه بزرگی را دید که بال‌هایش را باز کرد و از تَل برآمده خاکی پایین رفت و با چند قارقار نزدیک آب لجنی کانال شد و دنبال خوردن چیزی از آشغال‌های روی آب بود! آرزو از عکس‌العمل سوزان با ترس ایستاد.
- چیزی بود؟ چی شد!
سوزان با نفس بلندی دوباره اعتماد به‌نفس خود را به‌دست آورد.
- نترس، اون کلاغ بی‌ریخت بود!
هنوز جمله‌ سوزان کامل تمام نشده بود که موش بسیار بزرگی از داخل آب فاضلاب شنا کُنان بیرون جهید و به‌سمت تَل خاک بالا آمد و درست به زیر پای آرزو دوید!
آرزو فریادکِشان و وحشت‌زده بالا پرید و پاهایش را با ترس بلند کرد که به موش برخورد نکند که ناگهان پایش لغزید و‌ در حالت بی‌تعادل برای این‌که به پایین پرتاب نشود، چنگ به مقنعه سوزان زد اما همان‌طور که موها و مقنعه‌ی سوزان را می‌کشید از شیب تَل خاکی در حالی‌که فریاد کمک سر داد به پایین سُر خورد!
سوزان با وجود دردی که از کشیده شدن موهایش در سرش پیچید سریع چرخید و با سرعت، بند کیف او را در حالی‌که دسته‌ی کیف در دست خود آرزو بود، گرفت و سعی کرد از سقوط او جلوگیری کند!
آرزو تا نزدیک کانال آویزان به‌سمت پایین سُر خورد و سوزان هم که نمی‌توانست وزن او را در آن شرایط لغزندگی خاک و شن ریزه‌ها تحمل کند بر بالای تل خاکی با کشیده شدن آرزو به پایین در حالی‌که موهای بلندش باز شده بود و پریشان روی شانه وصورتش ریخته بود با زانو زمین افتاد و با یک دست بند کیف آرزو را دور مچش پیچید، او را نگه داشت که درون کانال سقوط نکند!
سوزان با دست دیگرش کیفش را بالای تل خاک پرتاب کرد و دستش را خالی نمود تا با چنگ زدن به خاک بتواند خودش را به‌جایی بند کند اما آرزو که با نزدیک شدن به کانال و دیدن موش‌هایی که با وحشت و هراسان از افتادن او و برهم خوردن آرامش فاضلاب، نزدیک پاهایش در رفت و آمد بودن، دچار وحشت بیشتری شد، شروع به فریاد و تقلا کرد که بالا بیاید و این کار او سوزان را بیشتر پایین کشید!
سوزان که دیگر توان مقاومت و نگه داشتن آرزو را نداشت و چون بند کیف هم دور مچش محکم شده بود، همراه آرزو بر روی شیب خاکی به پایین کشیده شد و چشمانش را بست و می‌دانست هر دو به داخل کانال پر لجن سقوط خواهند کرد! ناگهان دستی دور مچش گره شد و او را از سقوط بیشتر نگه داشت و هر دو با اتصال کیف آرزو بر شیب تَل خاکی به‌سمت کانال فاضلاب آویزان و معلق ماندند!

عکس شخصیت - عکس شخصیت‌های رمان در حصار ابلیس/اثر ساناز هموطن/کاربر رمان بوک

🍁تصویر مربوط به پارت ۱۵۹ رمان...🍁

forumroman.com

 

[ساناز هموطن]

پارت۱۶۰

سوزان چشمان وحشت‌زده از ترسش را بالا گرفت و همان‌طور که آرزو را نگه داشته بود به چشمان آبی و براق پسری که مچ دست چپ او را در دست داشت نگاه کرد و با هیجان فریاد زد:
- لطفاً ولمون نکن، ما رو بالا بکش.
دِیمن در سکوت فقط به سیاهی گیسوان سوزان که بر چهره‌اش ریخته بود و در حالت معلق به رقص در آمده بودند، خیره مانده بود! در ذهنش می‌سنجید، این کانال آیا آنقدری عمق دارد که اگر دست جسم همزاد را رها کند، بدون دست بردن در تقدیرش، بتواند بدون رد اثری، زیر لجن‌ها دفن شود!
آرزو و سوزان دوباره با التماس فریاد زدند:
- کمکمون کن، خواهش می‌کنم ما رو بالا بکش!
دِیمن ناگهان همان‌طور که دست سوزان را در دست داشت، چیزی عجیب شبیه گرمایی لذت بخش را در وجودش احساس کرد که برایش تازگی داشت! حواسش پرت این حس شد و گره مشتش شل‌تر و سوزان با تکان‌های آرزو که با وحشت گریه می‌کرد و موشی از روی پایش داشت بالا می‌آمد، پایین‌تر کشیده شد! دِیمن سریع بدون این‌که قدرت فکری داشته باشد مچ سوزان را محکم‌تر گرفت و در حالی‌که خودش هم کمی دولا شده بود او را بالا کشید!
سوزان همان‌طور که آرزو را با خودش بالا می‌کشید از فریادهای وحشت آرزو که موش تا شانه‌اش بالا آمده بود با لگد در همان حال معلقی، موش را از شانه‌ی آرزو پایین پرتاب کرد و دِیمن هر دو را بالا کشید!
آرزو که از ترس دیگر توان ایستادن نداشت، همان‌طور لرزان و گریان بر روی تل خاک افتاد و سوزان خواست سمت او خم شود که تازه متوجه شد، مچ دستش هنوز در دست پسر کمک دهنده است! با صدایی که از هیجان می‌لرزید سعی کرد دستش را از دست دِیمن بیرون بکشد.
- خیلی ازت ممنونیم، واقعاً کمک بزرگی به ما کردی.
دِیمن که فهمیده بود حس جدیدی که در وجودش شعله کشید از اتصال دست سوزان است، همان‌طور در سکوت به چشمان سوزان خیره مانده بود و دست او‌ را رها نمی‌کرد!
سوزان از نگاه عجیب دِیمن دچار هراس شد و محکم‌تر دستش را کشید.
- میشه مُچ دستم رو وِل کنی، دستم درد گرفته.
دیمن کمی گِره دستش را شل کرد و سوزان که داشت هنوز دستش را از گره دست دِیمن می‌کشید، ناگهان با شُل کردن دست او به عقب کشیده شد و داشت باز از بالای تَل خاک، عقبی به پایین پرتاب میشد! دِیمن مجدد مچش را محکم گرفت و او را سمت خودش کشید که سقوط نکند. با کشش او سوزان با شتاب به‌سمت سی*ن*ه‌ی او کشیده شد و از مقابل در آغوش او فرو رفت! دِیمن دستانش را پشت شانه‌های او قلاب کرد و تعادلش را در حالی‌که ضربان قلب سوزان را کاملاً روی بدن خودش حس می‌کرد و عطر موهای او به صورتش می‌خورد، نگه داشت!
سوزان نگاه پر هراسش در نگاه دِیمن گره خورد و در حالی‌که حس می‌کرد از شرم گونه‌هایش داغ شدند، دستپاچه خودش را از آغوش دِیمن بیرون کشید.
- معذرت می‌خوام، ببخش. باز داشتم میفتادم؛ نمی‌دونم امروز چرا هی این‌جوری میشه!
سوزان بی‌تفاوت به‌ بهت دِیمن، دنبال گیره‌ی سرش روی زمین چشم چرخاند و چون از پیدا کردنش ناامید شد، مقنعه را از روی گردنش بالا کشید و موهایش را از پشت درون مانتواش جای داد. سریع دست آرزو را گرفت و بلندش کرد و از مقابل دِیمن که انگار هیچ حرکتی نمی‌توانست به بدن خودش بدهد، کیف‌ خود و آرزو را برداشت و با دویدن، آرزو را همان‌طور که شماتت می‌کرد، همراه خود از تل خاک به‌سمت ته کوچه‌های شرقی کشید.
- آرزو آبغوره بسه، عجله کن به‌قدر کافی دیر کردیم!
دیمن فقط با نگاه از بالای تل خاک به دویدن و دور شدن آن دو خیره مانده بود. دستش را روی قلبش گذاشت و از شدت ضربانی که گرفته بود، تعجب کرد و ناگهان به‌یاد حرف فِرانک افتاد، (حس گرمای لذت بخش در قلب!)
پاهایش انگار سست شد و بالای تل خاک در حالی‌که کمی پاهایش را بر شیب آن حائل کرد، نشست و با خودش زمزمه کرد:
- گرما، گرما! این حس یعنی همون گرمایی بود که فِرانک توصیفش می‌کرد!
اما چرا اینجا! چرا از آن دختری که باید می‌کشتش و در بهترین موقعیت به سادگی رهایش کرده بود! حسی که از لمس دست سوزان، درون رگ‌های سردش ریخت، لذت غیر قابل توصیفی به او داد و وقتی ضربان قلبش را روی سی*ن*ه‌ی خودش حس کرد، قلبش گُر گرفت و ضربان بالایی به او داد که هنوز حس لذت بخشش انگار در خون او در کل رگ‌هایش در جریان بود!
دِیمن با ذهنی به‌هم ریخته، خواست از زمین بلند شود که دستش به شیئی فلزی برخورد کرد و کنجکاو نگاه کرد و ساعت مچی را دید که وقتی مچ سوزان را گرفت دور مچ او دیده بود. با اشتیاق آن را برداشت و در مشتش نگه داشت و در حالی‌که خاک لباسش را می‌تکاند، دوباره توجه‌‌اش در شیب تل خاکی به گیره‌ی فلزی موهای سوزان جلب شد و کمی از شیب پایین رفت و آن را هم برداشت.
دِیمن با یادآوری سیاهی رقص موهای سوزان، عمیق گیره سر را بو کشید و دقیق همان عطر را وقتی او در آغوشش فرو رفت از تن و موهای او حس کرده بود!
با خودش فکر کرد، (نباید عجله‌ای تو کشتن اون دختر بکنم.) دلش می‌خواست بیشتر پیرامون حس لذت بخشی که از اتصال به سوزان گرفته بود، بیندیشد! با این فکر ساعت مچی و گیر‌ه‌ی سر را در جیبش گذاشت و ناپدید شد!

عکس شخصیت - عکس شخصیت‌های رمان در حصار ابلیس/اثر ساناز هموطن/کاربر رمان بوک

🍁تصویر مربوط به پارت ۱۵۹ رمان...🍁

forumroman.com

 

[ساناز هموطن]

پارت۱۶۱

فِرانک که متوجه برگشتن دِیمن از زمین شد با خوشحالی به اتاق کار او رفت و در فکر تدارک جشنی برای پایان عامل باز دارنده از سلطنت تاریکی بود. فِرانک می‌دانست دِیمن با رصد ستاره‌ی همزاد برای سر و گوش آب دادن به زمین رفته بود. فِرانک خیال داشت با فهمیدن جا و نام و نشان جسم همزاد، خودش اقدام به کُشتن کُشنده‌ی تاریکی کند تا هر تنبیه و غرامتی باشد او بپردازد و ردی از پادشاه تاریکی که نباید طبق قوانین بازی، حمله‌ی مستقیمی می‌کرد، باقی نماند.
دِیمن بیشتر اوقات خود را در همان اتاق کار خودش و یا اتاق رصد و وسایل جادوگری‌اش می‌گذراند و به ندرت او را میشد در بارگاه‌اش که خالی از خدمه بود، پیدا کرد. دِیمن که وجودش سراسر از سرمای تاریکی شکل گرفته بود در طول عمر هزاران ساله‌ی خود هیچ حس لذتی از گرما یا میل عاطفی به جنسی مخالف در خودش حس نکرده بود! تنها حسی که به او لذت می‌داد کشتار و عذابِ با تاریکی بر قربانیانش بود!
فِرانک که جواب اجازه‌ی ورودش را نگرفت با تردید درب اتاق کار دِیمن را گشود و آنجا را خالی دید! به تالار بازگشت و ارشد قصر «جیسون» را دید که مشغول رسیدگی به امور تالار قصر بود.
جیسون از ارشدهای قدیمی قصر دِیمن بود که مدت‌ زیادی میشد به دِیمن خدمت می‌کرد و رابطه‌ی دوستانه‌ای با فِرانک و دِیمن داشت و در بیشتر خوش گذرانی‌ها و دورهمی‌های آن‌ها کنارشان بود.
جیسون قد و هیکلی درشت با قدرت‌های تاریکی عمیق داشت و بیشتر امور قصر را او اداره می‌کرد. چهره‌اش کشیده و مرموز بود با چشمانی به رنگ آبی که آرامش زیبایی داشت، موهایی تیره و صاف و درهم تا پایین گردنش که به زیبایی روی پیشانی‌اش می‌ریخت. با سیاست رفتاری و آرامش ذاتی که داشت به‌خوبی از عهده‌ی امور قصر و کوشک‌ها و قلعه‌ها برمی‌آمد و بین افراد قصر دِیمن از احترام بالایی برخوردار بود.
فِرانک در فضای خوفناک و کم نور تالار اصلی قصر به جِیسون نزدیک‌ شد.
- هی جِیسون، دِیمن کجاست؟ چرا توی اتاق کارش نیست!
جِیسون همان‌طور که سرش به خواندن لوح گزارش امور قصر گرم بود، جواب داد:
- شاید توی بارگاهش باشه.
فِرانک پوزخندی زد.
- دِیمن و بارگاه! برای چی باید اونجا بره؟ نه می‌تونه بخوابه نه بانویی در انتظارشه!
جِیسون اخم‌هایش را درهم کشید و لوح را از مقابلش پایین گرفت و با جدیت به فِرانک خیره شد.
- اما برعکس اون تو سرگرمی‌هات زیاد شده! فِرانک بهت گفتم سپاهت رو آماده نگه دار، اون شوالیه‌ی تاریکی از ریاضت برگشته، جاسوس‌ها خبر دادن به محض رسیدنش سپاه عظیمی از قدرت‌های آتشین تدارک دیده! اون از تو و دِیمن زخم خورده و دیر نباشه که به‌قصد انتقام پدر و مادرش، برای جنگ با شما لشکرکِشی کنه.
فِرانک بی‌تفاوت شانه‌ای بالا انداخت.
- جوش نزن، کار قبیله‌ی آتش تمومه. دِیمن همین روزهاست که سلطنت رو از اون‌ها پس بگیره و خودم حساب اون شوالیه‌ی تاریکی رو می‌رسم. کارهات رو زود سر و سامون بده، امشب جشن داریم.
جِیسون از بی‌تفاوتی فِرانک متعجب همان‌طور که دور شدن او را تماشا می‌کرد، سری تکان داد.
- دِیمن رو دیدی بهش بگو این غول‌تشنش* خیلی توی اداره‌ی امور قصر دخالت می‌کنه. من تا خودش دستور آخر رو نده از میکا اطاعت نمی‌کنم.
فِرانک با تکان دادن سرش بدون این‌که به‌پشت‌ سرش نگاه کند، سمت بارگاه دِیمن رفت! فِرانک بعد از عبور از تالار خالی و تاریک بارگاه دِیمن که در بالاترین قسمت قصرش بود، مقابل اتاق شخصی او ایستاد و با چند ضربه به درب وارد شد. باز هم اتاق بزرگ او را خالی و غرق تاریکی دید! ناامید، ذهنی با دِیمن ارتباط گرفت.
- کجایی؟ همه جا رو دنبالت زیر پا گذاشتم!
دِیمن جواب داد:
- بیا بالا!
فِرانک با همین دو کلمه‌ی دِیمن فهمید او منظورش از بالاتر از آن اتاق در بارگاه‌اش، مرتفع‌ترین قسمت قصرش است که بارها به وقت مشوش بودن ذهنش، او را آنجا در تراس دیدبانیِ بالاترین دِژ کله قندی قصر دیده بود!

{پینوشت:
غول‌تشن* به معنای گنده و بی‌خاصیت، نخراشیده و نتراشیده، قد بلند، بد ترکیب یا انسانی با جثه‌ی بزرگ که در عمل کارهای خفیف و پست انجام می‌دهد، می‌باشد.}

عکس شخصیت - عکس شخصیت‌های رمان در حصار ابلیس/اثر ساناز هموطن/کاربر رمان بوک

🍁تصویر مربوط به پارت ۱۵۹ رمان...🍁

forumroman.com

 

[ساناز هموطن]

پارت۱۶۲

فِرانک که حوصله‌ی بالا رفتن از پله‌های پیچ در پیچ و تاریک منتهی به بالاترین دژ دیدبانی قصر را نداشت با استفاده از انرژی برترش بر روی تراس دژ ظاهر شد.
قصر دِیمن در میان قصرهای دیگر سرزمین‌ها از ارتفاع بلندتری برخوردار بود و نوک دژها و قلعه‌های آن از ابرها هم عبور می‌کردند و انگار ماه در فاصله‌ی کمی از آن قرار داشت. تراس دیدبانی دژ، ستون‌های عظیم سیاه داشت که مجسمه‌های اهریمنی دور تا دور ستون‌های اصلی و بزرگ این دژها خودنمایی می‌کردند و مقابل فضای تراس نیز حفاظ‌ها از ستون‌های محکم و کوچک‌تری با ارتفاع کمتر تشکیل شده بودند که آن‌ها نیز اشکال و نقش و نگارهای اهریمنی داشتند! فِرانک با حضور در تراسِ بالاترین دژ با چرخاندن چشم، باز اثری از دِیمن ندید!
- کدوم‌ گوری هستی؟ دِیمن قایم موشکت گرفته!
صدای دِیمن را از بالای سقف کله قندی دژ شنید!
- اینجام!
فرانک‌ از تراس دژ در حالی‌که از کمر خودش را به حفاظ‌های ستونی چسباند، سرش را بالا گرفت و دِیمن را دید که بر روی سنگ‌های مربع‌مربعِ برجسته‌ی شیروانی سقف دژ نشسته! باد با نوای سوزناکی موهای سیاه و بلندش را به بازی گرفته بود و سیگاری دود می‌کرد! فرانک صدایش را بلندتر کرد تا از ناله‌ی باد گذر کند.
- توقع نداری که من بالا بیام؟
دِیمن پوزخندی زد و کام عمیقی از سیگارش گرفت.
- می‌ترسی؟
فِرانک شانه بالا انداخت.
- من مثل تو بال ندارم از سقوط نترسم!
دِیمن پوزخندی زد.
- بال نداری، مرگ هم‌ نداری! از چی پس می‌ترسی؟
فِرانک ساعدهای قوی‌ خود را به بالای حفاظ‌ها گذاشت و بیشتر خود را به آن‌ها تکیه داد!
- درسته اگه از این بالا سقوط کنم نمی‌میرم اما از متلاشی شدن و‌ این‌که اون‌وقت من رو باید با بیل جمع کنی و ترمیم کنی، متنفرم! همین‌جا خیلی هم جام خوبه.
دیمن با لبخند سری تکان داد و روی شیروانی سقف دژ ایستاد! نگاهی به پرواز پر سر و صدای پرندگان اهریمنی که نزدیک‌ قرص ماه بالای سرش می‌چرخیدند، انداخت. پُک آخر هم به سیگارش زد و ته سیگارش را به پایین دژ پرتاب کرد. خودش را روی سقف شیروانی سُر داد و مقابل فِرانک بر روی تراس پرید.
- حالا چی؟ از تنهایی با من این بالا نمی‌ترسی؟!
فِرانک مشکوک نگاهش کرد!
- فکر کنم‌ تنها کسی که از تنهایی با تو نمی‌ترسه، منم! من همیشه منتظر خلوت کردن با توام چه این بالا چه توی دخمه‌ی اتاقِ کارت.
دیمن دستانش را روی شانه‌های فِرانک گذاشت و او را محکم‌تر به ستون‌های حفاظ چسباند.
- گرمای عشق به من رو‌ چطوری بار اول حس کردی؟
فِرانک از آن فاصله‌‌ی نزدیک زیر نور قرص کامل ماه به چشمان آبی و براق دِیمن خیره شد، آرامشی عجیب را در آن دید که با نگاه وحشی همیشگی او فرق داشت و او را کنجکاو نمود!
- باز حال و هوای عشق و‌ عاشقی لوسیفر به سرت زده! چرا خودت عاشق من نمی‌شی تا بفهمی گرمای عشق چه جوریه؟
دِیمن جدی‌تر شد.
- طفره نرو فِرانک، می‌خوام بیشتر از این حس بدونم!
فرانک‌ دستانش را بر دستان دِیمن که روی شانه‌هایش بود حائل نمود و به‌صورت او نزدیک‌تر شد.
- عشق من به تو با عشق لوسیفر به سیلویا فرق می‌کنه. تو برای من یه ابرخدای اهریمنی که با همه بدی‌هات من هوادارتم و فداییت. برام فرق نداره چقدر بد و تاریک و اهریمنی باشی! فقط می‌دونم از کنار تو‌ بودن، برات جنگیدن، حتی زخمی شدن، لذت می‌برم. این حس هم یه جورایی برای من گرم و لذت بخشه! اما حس عشق به یه جنس مخالف، چیزی که تو دنبالشی از حس لوسیفر بدونی با این متفاوته. من هم‌ تجربه‌ش نکردم اما اندازه‌ی توام ازش دور نیستم. می‌دونم اون عشق آدم‌ها رو حتی اهریمن تاریکی مثل تو رو یا ابلیس آتشینی مثل لوسیفر رو می‌تونه تغییر بده!
دیمن چشمانش را ریز کرد.
- چرت و‌ پرت نطق نکن، از روی کتاب که نمی‌خونی! فرانک من می‌خوام حسش رو بدونم؛ وگرنه خودم می‌دونم عشق که هیچ، خودِ خدای عاشق‌ها هم نمی‌‌تونه تاریکی من رو تغییر بده!
فِرانک ابروانش را درهم‌ کشید.
- منظورت از حسش چیه؟ قبلاً گفتم یه حس لذت بخشِ، مثل گرماست!
دِیمن با مکثی اندیشید.
- خُب این گرما یهویی که ظاهر نمی‌شه، بالاخره باید به چیزی وابسته شد. من می‌خوام اون وابستگی رو بدونم، مگه بدون زمان هم این اتفاق شدنیه؟ یهویی که حس گرما از عشق ظاهر نمی‌شه، میشه؟
فِرانک گیج به چشمان دِیمن خیره ماند.
- اصلاً نمی‌فهمم منظورت چیه! خب میگم باید عاشق شد تا حسش کرد. لوسیفر هم حتماً طی گذر زمان به اون حس عشق زیاد رسیده.
دِیمن ناگهان عصبانی فریاد زد:
- گور بابای هر چی ابلیس و لوسیفر کردن. چرا هی اون رو مثال می‌زنی؟
فِرانک کلافه از خشم دِیمن کمی او را از خودش دورتر نمود.
- باز درجه‌ی دیوونه‌گیت بالا زد؟ این بحث با تو هیچ‌وقت جز شر برای من چیزی نداشته! اصلاً لوسیفر نه خود من. تا تو رو نبینم و اون حس خواستن و دوست داشتن و چه می‌دونم فدایی بودن برام پیش نیاد، مصلماً حس لذت از این عشق رو نمی‌تونم داشته باشم.
دِیمن با توجه به حرف‌های فِرانک با تردید دستی بر چانه‌اش کشید و با خود زمزمه کرد:
- من مگه دیده بودمش که عاشقش بشم؟ پس چطور یهویی میشه اون حس لذت رو ازش گرفت!
فِرانک‌ چشماش از تعجب گِرد شد!
- کی؟ دِیمن، از کی داری حرف می‌زنی؟
دِیمن ناگهان ساکت شد و به حرفی که بر لب آورد، خودش هم‌ با تعجب فکر کرد! فِرانک نگران و کنجکاو مجدد پرسید:
- گفتم از کی حرف می‌زنی؟!
دِیمن ناگهان لحنش را تغییر داد.
- گفتی شر! پس با یه کم هیجان چطوری؟
فِرانک تا بخواهد عکس‌العملی نشان دهد، دِیمن با ساعدش به سی*ن*ه و گردن او ضربه‌ی محکمی زد که فِرانک با فریاد خشمناکی از بالای ستون‌های حفاظ بالکن برعکس به پایین سقوط کرد!

عکس شخصیت - عکس شخصیت‌های رمان در حصار ابلیس/اثر ساناز هموطن/کاربر رمان بوک

🍁تصویر مربوط به پارت ۱۵۹ رمان...🍁

forumroman.com

 

[ساناز هموطن]

پارت۱۶۳

دِیمن بعد از سقوط فِرانک جفت پا بر لبه‌ی ستون حفاظ‌ها پرید و بال‌های سیاه و بزرگش را از پشت کمرش ظاهر کرد! با بال‌هایی تشکیل شده از پرهای بلند و سیاه که سرِ بالایی آن‌ها قلابی شکل، همانند سرِ بال‌های خفاش‌ها بود از بالای ستون‌ها پایین پرید و به‌سرعت با جفت کردن بال‌هایش و شکافتن سرعت باد از جهت مخالفش با فریاد پر هیجانی تیز و با شتابی عجیب به‌سمت پایین خیز برداشت و در کمتر از ثانیه‌ای که فِرانک در شرف برخورد با زمین بود از او عبور کرد، زیر او بال زد و فرود آمد و فِرانک را که با شتاب و سنگین در حال سقوط بود به‌راحتی در آغوش گرفت!
فِرانک که تمام طول سقوطش از بالاترین نقطه‌ی مرتفع قصر با فریاد کشیدن چشمانش را بسته بود، وقتی حس کرد در آغوشی فرو رفت چشمانش را باز کرد و با دیدن لبخند و چشمان پر شیطنت دِیمن، میان خنده‌ی بلند نگهبان‌های تاریکی، اطراف ایوان ورودی و دیگر نگهبان‌های دور تا دور محوطه‌ی بازِ اطراف قصر که به‌سختی خبردار ایستاده بودند تا نخندند، مشتی به شانه‌ی دِیمن زد و از آغوش او پایین پرید، شروع به ناسزا گفتن و مشت و لگد زدن به او کرد. دِیمن هم با خونسردی غش‌غش می‌خندید و بال‌هایش را دور بدن و صورتش حائل کرده بود که از ضربه‌های پر خشم فِرانک جلوگیری کند. در همان لحظات صدای میکا در محوطه ایوان ورودی پیچید:
- خُب بعد از به‌هم زدن نظم قصر، کاری هم از پیش بردی؟
دِیمن و فِرانک آرام شدند و سمت او نگریستند. میکا در لباس چرمینی که پوشیده بود با بالاتنه‌ای بلند و جلو باز به بازویش از سمت راست به ستون بزرگ طاق عظیم و با ابهت تراس ورودی تکیه زده بود که در بالای طاق هلالی شکل آن با مجسمه‌های اهریمنی بزرگ و ترسناکی منقش شده بود.
دِیمن بال‌هایش را جمع کرد و داخل کمرش ناپدید شدند؛ با خونسردی خاص خودش دست به سی*ن*ه رو به میکا چرخید.
- این قصر سال‌هاست به پرواز تاریکی عادت داره؛ این پروازها چیزی رو درهم نمی‌شکنه. اون صدای لعنتی پیانوی توئه که سکوت و آرامش این قصر رو به‌هم ریخته.
میکا بدون احساسی در صدایش سرش را کمی کج کرد.
- چیزی که تو رو اذیت می‌کنه نوای پیانوی من نیست، اون غمیِ که خودت‌ خواستی با من شریک بشی و من هم لحظه‌ای تو رو از این درد رها نمی‌کنم!
فِرانک چشمانش را به حالت تهدید درون چشمان میکا بُراق کرد و دست به قبضه‌ی شمشیرش برد! دِیمن دستش را جلوی خیز فِرانک گرفت و با اشاره‌ی سر و نگاهش، خواست آرام باشد.
- تو که از شراکت با تاریکی من به بزرگی و پادشاهی رسیدی، جسم منتخب رو هم نابود کردی؛ دیگه نگران چی هستی؟
میکا نگاهش رنگ خشم گرفت.
- احیاش کردن، روحش در تسخیر من نیست.
دیمن شانه‌ای بالا انداخت.
- مهم نیست، قدرت اون توی چشم‌هاش بود که تو با خنجر تاریکی معدومش کردی، دیگه کاری از اون جسم برنمیاد.
میکا مشکوک دِیمن را برانداز نمود.
- اون قدرت کُشنده هنوز نابود نشده و توی جسمی پنهونه؛ جسم همزاد کجاست؟ به خودم بسپارش.
فِرانک توجه‌اش به تغییر حالت چهره‌ی دِیمن جلب شد و با لحنی که نفرت و انزجارش به میکا را نشان می‌داد، او را خطاب قرار داد:
- اون جسم رو من نابود می‌کنم، رد شما دو تا توی کشتارش نباشه، مطمئن‌تره. شماها نمی‌تونین به اون قدرت کُشنده حمله‌ی مستقیم کنین اما من می‌تونم.
دِیمن به فِرانک تأکید کرد:
- نه تو هم نمی‌تونی. هیچ‌کدوم از ما نباید ردی در کشتن اون داشته باشیم؛ توام از تاریکی‌ هستی. طبق قوانین بازی که اون جادوگرهای لعنتی آکاریستا وضع کردن، بازی شطرنج‌گونه باید پیش بره. شماها همه جزو مُهره‌های بازی تاریکی هستین. در ضمن یه حرکت ما یه حرکت طبیعت. ما ضربه غیر مستقیمی با حمله به جسم منتخب اِلِزا به خود قدرت کُشنده زدیم و این حتماً به عنوان آغاز این بازی ثبت میشه. تا اون‌ها حرکتی نکنن، ما حق حرکت بعدی رو نداریم.
میکا و فرانک خشمگین هم زمان گفتن:
- این نشدنیِ!
دِیمن با لحن بی‌تفاوتی ابروانش را بالا برد.
- اما باید بشه. بازی کردن رو یاد بگیرین؛ برای این بازی باید صبور باشین.
میکا با عصبانیت پله‌های ورودی به تراس را پایین آمد و مقابل دِیمن و فِرانک در محوطه بیرونی قصر ایستاد.
- ما باید قبل بلوغ اون جسم نابودش کنیم، چرا منتظر حرکت اون‌ها باید بشیم! نهایتش می‌خوان با گرفتن چند قربانی و قدرت‌های تاریکی غرامت بگیرن.
فرانک هم حرف میکا را تأیید نمود.
- حق با میکاست. اومدیم و اون‌ها حرکتی نکردن؛ ما باید همین‌طور دست روی دست بزاریم، خنجر کشتارمون توی دستشون باشه؟
دِیمن آرام و مرموز لبخندی زد و دستانش را از هم باز کرد.
- این قوانین بازیه. جای خشمگین شدن و بدون فکر حرکتی کردن، بازی کردن رو یاد بگیرین. این بازی سیاست و ذکاوت می‌خواد و صبر و حوصله‌ی زیاد! من که بازی کردن رو دوست دارم.
دِیمن با همان نگاه موذی خودش به چشم‌های مشکوک میکا خیره شد و با نیشخندی به او‌ به پشت فِرانک چرخید و دستانش را روی شانه‌های او گذاشت.
- اگه حرکت نمی‌کنن ما باید وادار به حرکتشون کنیم، سیاست بازی اینه. از این به بعد شماها به عنوان مهره‌های بازی، توی صفحه‌ی شطرنج این بازی هستین و من هم بازی گردونش! امکان نداره اجازه بدم این بازی برنده‌ای غیر تاریکی داشته باشه!
فِرانک متعجب سر چرخاند و به نگاه پر اشتیاق دِیمن برای ادامه‌ی بازی نگریست!
- دِیمن می‌خوای این بازی احمقانه رو ادامه بدی! مگه خودت نبودی که می‌خواستی زودتر از بلوغ اون کُشنده، جسم همزاد رو نابود کنی؟
دِیمن سر تکان داد.
- همه چی به زمانش. نابودش می‌کنیم اما با همون قوانین بازی. حالا ما با حمله‌ای که به اِلِزا کردیم، انگار حرکت اول بازی رو انجام دادیم. باید باهوش‌تر رفتار کنیم تا غرامت ندیم. با اون جسم همزاد کاریتون نباشه، خودم می‌دونم چطور نابودش کنم!
دِیمن در چشمان پر کینه میکا خیره شد.
- تو‌ام نمی‌خواد نگران کشتن اون جسم باشی. تو که داری پادشاهیت رو می‌کنی. طبیعت دیگه فعلاً جسم برتری نداره که بخواد قدرت طبیعت رو بهش وصل کنه؛ پس با خیال راحت سلطنتت رو‌ بکن!
میکا با بی‌اعتمادی از نگاه موذی دِیمن روی برگرداند.
- تا خودم نکشمش، خیالم راحت نمی‌شه! نمی‌خوام به سن بلوغ و شروع اون بازی مسخره برسه!
دیمن پوزخندی زد.
- ما این بازی رو شروع کردیم، چرا نمی‌فهمی! چیه، از بازی کردن با یه جسم زمینی، می‌ترسی؟
میکا ابروانش را درهم کشید و چهره‌اش بیشتر عبوس شد.
- دِیمن عوضی بازی در نیار، مجبورم نکن با خودت بازی رو شروع کنم‌. نام و نشونش را بهم بده، همین!
دِیمن با بی‌تفاوتی شانه بالا انداخت.
- من چه می‌دونم نام و نشونش چیه، ستاره‌ی اون رو دوباره پنهون کردن!
دِیمن در حالی‌که از پشتِ شانه‌های فِرانک او را به جلو هُل داد تا با خودش به رفتن همراه کند از کنار میکا که او را چپ‌چپ می‌نگریست، عبور کردند و در حالی‌که از پله‌های تراس ورودی قصر بالا می‌رفتند، ادامه داد:
- قصر دست خودته امشب، جیسون با ماست. یه جشن خودمونی داریم؛ خودت حواست به حصار قصر باشه.

عکس شخصیت - عکس شخصیت‌های رمان در حصار ابلیس/اثر ساناز هموطن/کاربر رمان بوک

🍁تصویر مربوط به پارت ۱۵۹ رمان...🍁

forumroman.com

 

[ساناز هموطن]

پارت۱۶۴

میکا غمگین و عصبی از سر و صدای گیتار الکترونیک که صدای دریده شدن برده‌ها در جشن دِیمن و افراد ارشد قصرش در آن گم میشد به اتاق پیانوی خود پناه برد. مغموم کنار پنجره‌ی بزرگ ایستاد و خیره به بزرگی ماه نورانی مقابلش که از پنجره به داخل اتاق نور می‌ریخت، لب طاقچه‌ی پنجره به پهلو نشست. آرام گردنبند یادگار خواهرش را که همیشه آن را با خودش حمل می‌کرد از جیبش درآورد و در نور ماه بالا گرفت! با حسرت به درخشش دو نیمه‌ی قلب توگردنی آن که از هم جدا بودند و تکان می‌خوردند، نگریست. به‌یاد آورد که این هدیه را در تولد چهارده سالگی خواهرش به گردن او آویخت و او از خوشحالی صورت برادرش را غرق بوسه کرده بود. با یادآوری آن صحنه، قلبش تیر کشید و بغض سنگینی سی*ن*ه‌اش را چنگ زد. با خود اندیشید، چقدر زود با وسوسه‌ای نتوانست خشمش را کنترل کند و به‌راحتی تسلیم تاریکی شده بود و روزهای پر عذابی از سخت‌ترین ریاضت‌ها را تنها برای لحظه‌ای انتقام از پدرش، سپری کرد! و حالا که آن لحظه هم پایان گرفت، تنها تاریکی عمیق پر دردی در وجودش باقی مانده بود و دیگر هیچ!
میکا در افکار خودش زیر تابش نور ماه غرق بود که ناگهان با فریاد وحشت‌زده و دردناکی که سکوت افکار او را درهم شکست، سراسیمه از لب پنجره بلند شد! در همان لحظه نگهبانی از بالای دژ بالاتر از پنجره‌ی اتاق او در حالی‌که آتش گرفته بود و در حال سوختن بود با فریاد و دست و پا زنان از مقابلش سقوط کرد و در کمتر از لحظه‌ای با زمین برخورد نمود و متلاشی شد!
میکا هراسان بدنش را از پنجره بیرون داد و بالا را نگاه کرد. سه نگهبان دیگر را دید که همان‌طور آتش گرفته‌اند و در حال سقوط هستند. سرش را به‌سرعت از بیرون پنجره داخل آورد و سراسیمه از اتاق خارج شد و بر سر نگهبان‌های داخل قصر با تحکم و دستوری فریاد زد:
- همگی برین جلوی درب ورودی تالار؛ عجله کنین به قصر شبیخون زدن!
نگهبان‌ها با عجله با نیزه‌هایی که از قدرت تاریکی داشتند و شمشیرهایی که بر کمر بسته بودند از تمام طبقات و طاق‌ها و ایوان‌ها به‌دستور میکا سراسیمه به‌سمت درب ورودی قصر دویدند.
میکا، دِیمن را ذهنی فراخواند و آن‌ها که سرخوش و نشئه بودند، سریع از بین جوی خونی که از برده‌های دریده شده در تالار پذیرایی راه انداخته بودند به تالار اصلی قصر دویدند.
دِیمن گیج مقابل میکا ایستاد.
- چه خبر شده؟ کی جرأت کرده به قصر تاریکی شبیخون بزنه؟
میکا در حالی‌که مجدد با عجله به طبقه‌ی بالا می‌دوید، فریاد زد:
- هر چیه از آسمون داره حمله می‌کنه!
میکا از طبقه بالا به ارشدها که خوش‌ گذرانیشان درهم شکسته بود و در تالار پایین هنوز گیج و نشئه از خوردن خون زیاد ایستاده بودند، فرمان داد:
- باید نگهبان‌های دژها رو پایین بیارین، عجله کنین!
دِیمن هم پشت سر میکا بالا دوید تا از پنجره‌های مشرف به بدنه‌ی قصر بتوانند دِژها را نگاه کنند. با رسیدن پشت پنجره‌ی بلندی که به کل بدنه‌ی قصر از زاویه چپ مشرف بود، صدای وحشتناک تنوره‌ی حیوانی را شنیدند! هر دو از پنجره بیرون به آسمان نگریستند و پرواز اژدهایی عظیم با فلس‌هایی که زیر درخشش نور ماه طلائی می‌نمود را در آسمان دیدند که با هر تنوره، آتش پر شعله‌ای را به‌سمت دِژها می‌دمید و نگهبان‌هایی که سعی می‌کردند او را با تیرهای تاریکی هدف قرار دهند را به آتش می‌کشید و آن‌ها فریادکِشان در حال سوختن از ارتفاع به زمین پرتاب می‌شدند!
میکا با انزجار به بزرگی اژدهای تیره و طلائی که بال‌های عظیمی داشت و با دُم بلند و سنگین خود به دژها ضربه میزد و آن‌ها به سادگی فرو می‌ریختند، نگریست.
- این چه کوفتیه! این حیوون از کجا پیداش شده؟
دِیمن چشمانش را ریز کرد.
- این یه حیوون نیست، ما هم باید تبدیل بشیم؛ این یه قدرت اهریمنیه.
دِیمن ناگهان تبدیل به اژدر ماری عظیم و طولانی شد و از پنجره بیرون جهید! از روی سنگهای نمای قصر و شیروانی‌ها با سرعتی ماورائی بالا خزید و با پرتاب خود سمت اژدها، گلوی آتشین او‌ را گرفت و دور بال‌هایش پیچید با خودش بر روی طاقی از نمای قصر او را کوباند! طاق از ضربه و سنگینی آن دو درهم شکست و هر دو همراه سنگ‌های طاق به درون تالار قصر سقوط کردند!
میکا با عجله پایین دوید تا او نیز تبدیل شود که در تالار پایینی تنها اژدر مار را دید و کمی بعد دِیمن به شکل انسانی خودش در آمد! میکا به او نزدیک شد.
- اژدها چی شد؟
دِیمن با عجله با چشم اطرافش را کاوید.
- ندیدمش، افتادیم پایین، ناپدید شد!

عکس شخصیت - عکس شخصیت‌های رمان در حصار ابلیس/اثر ساناز هموطن/کاربر رمان بوک

🍁تصویر مربوط به پارت ۱۵۹ رمان...🍁

forumroman.com

 

[ساناز هموطن]

پارت۱۶۵

در محوطه‌ی بیرونی قصر، هم‌زمان با حمله‌ی هوایی اژدها، نگهبان‌ها بدون این‌که کسی را ببینند، دانه‌دانه با زخم شمشیرهایی نامرئی از هم دریده می‌شدند و خیل کشته شدگان بر روی هم تلنبار شده بودند!
فِرانک و جیسون هم در محوطه بیرونی قصر هراسان سعی می‌کردند، افرادشان را سر و سامان دهند و با لشکری نامرئی بجنگند!
آلبرت، شوالیه سرخ موی هم با سپاهش از خارج دروازه‌ی بزرگ محوطه‌ی ورودی قصر از حصار به عقب برگشت تا به کمک سربازهای قصر بیایند.
شهاب با کمک قدرتی که شاهین برای نامرئی شدن او و لشکرش به آن‌ها داده بود، بدون این‌که دیده شوند، نامرئی وارد حصار تاریکی شده بودند و با وارد شدن به محوطه‌ی قصر بدون این‌که برای سربازهای تاریکی قابل رویت باشند، آن‌ها را قتل عام می‌کردند!
شهاب با دیدن آلبرت که سرخی موهای او را هرگز فراموش نمی‌کرد با بیرون کشیدن شمشیر تاریکی‌اش که با گذر از ریاضت صعب‌الدوام به‌مدت ده سال عذابی که دیده بود، قدرت برتر بیشتری از تاریکی به‌دست آورده بود با کینه‌ای که از او داشت به‌سمت آلبرت یورش برد.
آلبرت که شمشیرش از جادوی دِیمن قدرت داشت با چرخاندن آن به اطرافش و برخورد به سپاه نامرئی آتشین، آن‌ها را پدیدار می‌نمود و بی‌رحمانه سر و دست و اعضای بدن بود که قطع می‌کرد و چهره‌اش با سرخی خون قربانیانش با رنگ موهایش یک‌دست شده بود!
آلبرت که با نامرئی بودن شهاب او را نمی‌دید با برخورد ضربه‌ای به زره فولادینش که آن هم با جادوی دِیمن حفاظی محکم برای او بود و شکافتن آن، هراسان به عقب پرید و فهمید تنها شمشیر تاریکی می‌تواند آن جادو را بشکند و از زره او عبور کند! وحشت‌زده فریاد زد:
- این شمشیر تاریکیه، شوالیه تاریکی اینجاست!
شهاب با تمرکز از نامرئی بودن خارج شد و مقابل آلبرت ایستاد و صدای خشنش را با خشم بلندتر کرد.
- آره منم، آخرین شوالیه تاریکی؛ وقت تسویه حساب رسیده! سال‌ها بود برای رویارویی با حیوون نامرد و بزدلی مثل تو لحظه‌ شماری می‌کردم که از صحنه روزگار محوت کنم، تو وجودت ننگ و عار برای نام هر شوالیه‌ای هست!
آلبرت که گوشه‌ای تنها گیر افتاده بود با ترس شمشیرش را سمت شهاب گرفت.
- هانوفل اون‌جور که تو فکر می‌کنی نیست، آروم باش... .
شهاب به او مهلت نداد و با چند یورش چند زخم بر پیکرش با شمشیرش زد! آلبرت که می‌دانست هر زخمی که با شمشیر تاریکی شهاب بخورد، توان ترمیم ندارد، هراسان به‌سمت ساختمان‌های کوشک که خدمه و سپاه را آنجا سکنی می‌دادند، فرار کرد!
شهاب با خشم انتقامی که از او داشت در شلوغی جنگیدن لشکریان او را تعقیب نمود. آلبرت به‌سرعت به طبقات بالایی کوشک که عمارت بزرگی با اتاق‌های بسیار در هر طبقه‌ی آن بود، بالا دوید و به راهروی پنجمین طبقه که رسید، شهاب ناپدید شد و مقابل او ظاهر شد‌؛ راه را بر او بست و در خلوتی راهرو که همه‌ی ساکنین آن از وحشت لشکریان، طبقات بالایی را خالی نموده و فرار کرده بودند، فریاد زد:
- کجا می‌خوای فرار کنی؟ هیچ قدرتی نمی‌تونه تو رو از شمشیر انتقام من حفظ کنه!
آلبرت نگاهش رنگ التماس گرفت!
- من نمی‌خواستم به آماندا آسیب بزنم، من از نقشه‌ی دِیمن بی‌خبر بودم.
شهاب رگ گردنش متورم شد و خشم در صدایش موج میزد!
- خفه شو حیوون پست، اسم اون زن رو به زبون کثیفت نیار!
شهاب دیوانه‌وار با فریاد پر غضبی شمشیرش را بالا برد که فرق سر آلبرت را بشکافد، ناگهان صدای پر وحشت زنی با التماس در تالار پژواک گرفت!
- هانوفل، نه خواهش می‌کنم؛ نه!
آلبرت از مکث شهاب با شنیدن صدای التماس زن از فرصت استفاده کرد و با خیزشی از تیررس شمشیر شهاب جا خالی داد! شهاب با شنیدن صدای آشنای زن با ناباوری شمشیرش را پایین آورد و سمت صدا و زن چرخید. با دیدن مادرش آماندا، پشت سرش در لباسی ابریشمینِ سیاه و زیبا که بیشتر تن و بدنش از چاک‌های باز آن بیرون بود و موهای بلوند و پر پشتش اطرافش ریخته بود، خشکش زد!
آماندا با نگاهی مملو از التماس به شهاب نزدیک شد.
- آلبرت در اون فضاحت* به‌بار اومده، بی‌گناه بود! اون نمی‌دونست دِیمن چه نقشه‌ای برای من کشیده!
شهاب که قبضه‌ی شمشیرش را با خشم محکم در دستش می‌فشرد در تُن صدای خشمگینش، کوچک‌ترین رحم و مروتی هویدا نبود!
- تو اینجا، توی قصر تاریکی چه غلطی می‌کنی؟
آماندا با ترس و صدای لرزانی به چشمان پسرش که شعله‌های خشم از آن زبانه می‌کشید، نگریست.
- من چند سالیِ با آلبرت اینجا زندگی می‌کنم، ما به‌هم علاقه داریم!
شهاب از شنیدن جمله‌ای که از دهان مادرش خارج شد، تلویی خورد و به نرده‌ی ستونی ایوان بزرگ در طبقه‌ی بالا که از آنجا کل کوشک دیده میشد تکیه زد!
آماندا با اشک درحالی‌که می‌لرزید در چند قدمی شهاب ایستاد.
- پسرم من رو ببخش. قبیله‌ی خودم من رو رها کردن و به سرزمین‌های بعید و بدون هیچ امکاناتی تبعید کردنم. اما این آلبرت بود که اومد من رو پیدا کرد و به اینجا برگردوند و در رفاه کامل از من نگهداری کرده.
آلبرت که بیشتر در جوار شهاب ماندن را با آن خشم بدون کنترلش صلاح نمی‌دید، هراسان از مقابل شهاب عبور کرد، کنار آماندا آمد و بازوی او‌ را گرفت.
- بیا بریم.
آماندا با نگاهی غمگین به شکستن پسرش که عرق سردی بر پیشانیش نشسته بود و نگاهش را در سکوت به زمین دوخته بود، نگریست. بغضش را فرو خورد و با تکیه به آغوش آلبرت، خواستند از مقابل شهاب عبور کنند.
شهاب در همان لحظه قد راست کرد و با نگاه پر انزجاری تُفی به زمین انداخت.
- پدر من رو اینجا خلع قدرت کردن و مثل برده‌ای در خدمت گرفتن. اون‌وقت تو زن بدکاره، مقابل مردی که همه چیزش رو برای من به این قبیله‌ی نامرد باخت با این حیوونِ بی‌همه چیز، مشغول خوش‌گذرونی‌ای؟!
آماندا که از لحن پر کینه‌ی شهاب دچار وحشت شد تا خواست سمت او برگردد و چیزی بگوید، داغی سوزش خنجر بلند شهاب را که از پر کمرش ناگهان با دست چپش بیرون کشید در شکم خود حس کرد که از پشت کمرش بیرون زد!
آلبرت با ناباوری به دستان خونین آماندا نگاه کرد که بر شکم خونینش دست گذاشت و خون غلیظ سیاهی از دهانش بیرون ریخت! شهاب اما فرصتی به آلبرت نداد که از شوک خارج شود. با شمشیر تاریکی با یک دست با انزجار ضربه محکمی به گردن او زد که سر آلبرت از تنش جدا شد و مقابل آماندا با چشمانی باز و موهایی سرخ و زیبا بر زمین افتاد!
آماندا همان‌طور که با درد خنجر درون شکمش بی‌رمق شده بود با وحشت از دیدن سر قطع شده‌ی آلبرت مقابلش، فریاد جان‌خراشی کشید. جسم بی‌سر آلبرت با زانو بر زمین افتاد و شهاب به سرعت قلب او را از سی*ن*ه‌اش خارج نمود و مقابل چشمان مادرش گرفت.
- نگران نباش لجاره، قلب توام به کفاره عشقتون، کنارش با خنجری پیوند می‌زنم.
شهاب به آماندا هم مهلت نداد، خنجر را از شکم او بیرون کشید و بدون ترحمی قلب مادرش را نیز از سی*ن*ه‌اش خارج کرد و آماندا بی‌جان بر زمین افتاد!
قلب پر تپش هر دو را بر روی هم بر زمین گذاشت و خنجر خونین را بر هر دو قلب با خشم فرو کرد و و آن دو‌ را بر زمین دوخت و با چرخاندن خنجر هر دو قلب را از تپش باز نگه داشت و انرژی‌شان را درون بدن خود بلعید!
شهاب با نگاهی بدون احساس، بالای سر جسم بی‌جان آماندا که زیباییش به سرعت در حال نابودی و تجزیه بود، ایستاد و کمی نگاهش کرد. خم شد گیسوان خونین او را از اطرافش جمع کرد و با شمشیرش از ته برید و بلندی آن را گره زد و درون زره خود فرو برد، زمزمه کرد:
- موهات رو هم برای عبرت زن‌های قبیله‌ی آتش به سردر دروازه‌ی ورودی آویزون می‌کنم!

{پینوشت:
فضاحت* به معنای افتضاح، بدنامی، بی آبرویی، رسوایی و ننگ می‌باشد.}

عکس شخصیت - عکس شخصیت‌های رمان در حصار ابلیس/اثر ساناز هموطن/کاربر رمان بوک

🍁تصویر مربوط به پارت ۱۵۹ رمان...🍁

forumroman.com

 

[ساناز هموطن]

پارت۱۶۶

شهاب با انرژی برتری که شاهین برای نامرئی شدن به او داده بود، خود را دوباره غیر قابل رویت کرد و به محوطه‌ی باز قصر که سربازهای نامرئی سپاه او تعداد بی‌شماری از سربازهای تاریکی را کشته بودند، برگشت. در هر گوشه و کنار محوطه، خیل کشته شدگان بر زمین افتاده بودند و صدای فریاد دردناک زخمی‌ها در صدای چکاچک شمشیرها گم میشد!
شهاب، این‌بار فِرانک را دید که با قدرت شمشیر جادوئی که دِیمن از تاریکی و جادو به او نیرو داده بود با چرخاندن و ضربه زدن به سربازهای نامرئی، انرژی پنهان سازی آن‌ها را می‌بلعید و ظاهرشان می‌کرد و با شقاوت آن ها را یک تنه از هم می‌درید.
شهاب خود را مرئی نمود و با فریاد کشیدن، سربازهای سپاه خود را به دور شدن از فِرانک فرا خواند و از همه خواست عقب بایستند!
فِرانک با دیدن شهاب در زره فولادین سیاهی که بر تن داشت در حالی‌که خون سرخ قربانیانش روی صورتش به تیرگی می‌رفت و باد موهای بلندش را به بازی گرفته بود چشمانش را با خشم ریز کرد.
- پس این لشکر نامرئی رو تو هدایت می‌کنی! بعد اون همه سال ریاضت برگشتی که عین بزدل‌ها نامرئی بشی، شبیخون بزنی؟
شهاب شمشیرش را با پژواک صدایش از نیام فولادین بیرون کشید.
- بزدلی تنها از تو و اون جادوگر کثیف برمیاد که جای این‌که مشق جنگ بلد باشی از جادوی شمشیرت استفاده می‌کنی.
فِرانک پوزخندی زد.
- اگه خیلی ادعای جنگیدنت میشه، هر دو با دو شمشیر بدون قدرت و جادو تن به تن بجنگیم.
شهاب با غیظ شمشیرش را در نیام جا کرد و با پا شمشیری که از سربازی مرده کنار پایش افتاده بود را به بالا پرتاب کرد و با دست گرفت.
- شمشیری بردار!
فِرانک هم شمشیر جادوئی و پر قدرتش را در نیام کمرش فرو برد و او نیز با پا شمشیری را از زمین بلند کرد و در دست گرفت. هر دو با گاردِ شمشیرهایشان و چرخیدن مقابل هم، یکدیگر را برانداز کردند و ناگهان با فریاد پر خشم و هیجانی به‌سمت هم یورش بردند!
چکاچک ضربات سنگین شمشیرها برهم در فضا می‌پیچید و هر دو با قدرت و مهارتی که در شمشیرزنی داشتند، بر یکدیگر یورش می‌بردند و گاهی با حرکتی سریع، لگدی یا پرشی از هم دور و نزدیک می‌شدند و رقص موهای بلندشان ازحرکات تند بدنشان چهره‌ای خشن‌تر به هر دو بخشیده بود!
فِرانک به حرکت دستش سرعت بیشتری داد و نوک شمشیرش بر زره سی*ن*ه‌ی شهاب نشست! شهاب بلافاصله از زیر شمشیر فرو رفته در زره فولادینش، شمشیرش را در پهلوی فِرانک فرو برد و او با درد کمی به عقب گام برداشت و شهاب به‌سرعت ضربه‌ی بعدی شمشیرش را بر شانه‌ی او نشاند و می‌دانست نباید به او مهلت ترمیم بدهد. با لگدی به شکم فرانک، او را بر زمین انداخت و با فریاد پر خشمی شمشیرش را بلند کرد تا بر قلب او فرو نشاند که فِرانک از زیر، همان‌طور که بر کمر روی زمین افتاده بود، شمشیرش را در گلوی شهاب فرو کرد و خون داغ و سرغ شهاب بر صورت فِرانک فواره زد!
در داخل قصر، میکا و دِیمن از نامرئی شدن اژدهایی که درون قصر سقوط کرد، هر دو پشت به‌هم ایستادند و همه زوایا را با دقت زیر نظر داشتند. دِیمن فریاد زد:
- خودت رو نشون بده قبل این‌که با قدرت تاریکیم پودرت کنم!
صدای حرکت سنگینی از بالای سرشان بر روی سقف تالار بلند شد و آن دو کنجکاو بالا را نگاه کردند و این‌بار عقرب سیاه عظیم‌الجثه‌ای را دیدند که برعکس با سرعت بر روی سقف حرکت کرد و ناگهان بر سر آن دو پرید و با دُم زهرآهگینش با ضربه‌ای هر دوی آن‌ها را به دیوار تالار کوبید و به‌سرعت روی زمین سمت آن‌ها که بر زمین افتادند، حرکت کرد!
دِیمن همان‌طور که از زمین حرکت سریع عقرب را سمت خودشان دید، وِردی خواند و چندین مار کبری در مسیر عقرب ظاهر شدند، دور آن پیچیدند!
دِیمن و میکا از فرصت استفاده کردند و سریع بلند شدند و تبدیل به اژدر مارهایی عظیم‌الجثه شدند، سمت عقرب یورش بردند!
هر سه برهم پیچیده بودند، زهرشان را با نیششان بر تن هم داخل می‌نمودند! ناگهان دِیمن و میکا حس سنگینی در خونشان کردند و هر دو از حالت تبدیل خارج و بر زمین پرتاب شدند!
دِیمن که متوجه شد عقرب باز با سرعت از روی سقف بالای سرشان به‌سمت آن‌ها در حرکت است، انرژی تاریکش را مانند بمبی با صدای مهیبی بر تالار رها کرد و عقرب با شدت از برخورد انرژی تاریکی بر زمین افتاد و از تبدیل درآمد!
دِیمن که تا آن لحظه نمی‌دانست با شاهین در حال جنگیدن هستند از دیدن او خشمگین برخاست که این بار شاهین انرژی عظیمی از خودش بیرون داد و چون بمبی در تالار با نوری ماوراءبنفش* پخش شد و میکا و دِیمن هم‌زمان با هاله‌‌ی محافظی از تاریکی دور خود حصار کشیدند تا انرژی شاهین به آن‌ها برخورد نکند!
لحظاتی بعد با حیرت دیدند تمام نگهبان‌ها و سربازهای تاریکی که آن‌ها را برای پشتیبانی، محاصره کرده بودند تا به‌وقت نیاز حمله کنند به مجسمه‌های سنگی تبدیل شده‌اند و سکوت سنگینی کل قصر را در برگرفت!

{پینوشت:
اشعه ماوراء‌بنفش* یا نور فرابنفش، نوعی از تابش الکترومغناطیسی است که طول موج کوتاه‌تری نسبت به نور مرئی داشته و چشم انسان توانایی دیدن آن را ندارد. خورشید مهم‌ترین منبع تولید پرتو فرابنفش است.}

عکس شخصیت - عکس شخصیت‌های رمان در حصار ابلیس/اثر ساناز هموطن/کاربر رمان بوک

🍁تصویر مربوط به پارت ۱۵۹ رمان...🍁

forumroman.com

 

[ساناز هموطن]

پارت۱۶۷

شهاب که با شمشیر فِرانک زخمی شد، دست بر گلویش که خون با شدت از شریان بریده‌ی آن فواره میزد گذاشت، چند تلو خورد و عقب رفت تا بتواند زخمش را ترمیم کند. فِرانک همان‌طور که بر زمین افتاده بود با پایش زیر پاهای شهاب کشید و او را بر زمین زد و به‌سرعت بر روی شهاب خیز برداشت و روی سی*ن*ه‌ی او نشست و شمشیر جادوئیش را از نیام بیرون کشید تا بر قلب شهاب فرو کند که ناگهان نیش دردناک شمشیری را از پشت سی*ن*ه‌اش حس کرد که فرو رفت و از قلبش خارج‌ شد!
شهاب با ناباوری از زیر هیبت فِرانک که با درد روی او خم شد و توان نگه داشتن شمشیرش را نداشت و از دستش افتاد، پدرش را دید که با خشم دندان‌هایش را برهم می‌فشرد و فریادی از گلو خارج می‌کرد! هانیستا سریع شمشیر تاریکی شهاب را از نیام کمرش بیرون کشید و آن را محکم از پشت پهلوی فِرانک درون کلیه‌اش فرو برد و اریب از شکمش خارج کرد و با تمام توانش نگه داشت. هانیستا با اتصال شمشیری که در قلب فِرانک فرو برده بود و او که دیگر قدرت ترمیم زخم شمشیر تاریکی را نداشت، انرژی عقاب جنگنده‌ای که از خودش، فِرانک درون بدنش داشت را به تن خود باز می‌گرداند!
شهاب با حیرت در حالی‌که خون غلیظی از دهان فِرانک‌ روی چهره‌اش ریخت، پدرش را نگاه می‌کرد که به‌سرعت موهایش رو‌ به سفیدی می‌رفت و صورتش درهم می‌شکست و پیر و پیرتر میشد!
شهاب نگران فریاد زد:
- نه، نه پدر این انرژی رو دیگه نباید بگیری!
شهاب به‌سرعت شمشیر را از پشت کمر فِرانک بیرون کشید و او را سمتی پرتاب کرد و پدرش را که توان ایستادن نداشت در آغوش گرفت و با نگاهی پر بغض به نفس‌های آخر او که به زور از سی*ن*ه‌اش خارج میشد نگاه کرد و با اندوه و هق‌هق، چشمان اشک‌بارش را بر چهره‌ی چروک شده‌ی هانیستا گذاشت.
- چرا! تو که می‌دونستی جسمت رو ضعیف کردن و دیگه توان گرفتن این قدرت رو نداشتی، چرا؟!
هانیستا در حالی‌که نفس‌های آخرش را می‌کشید، بریده‌بریده و به زور لب‌هایش را از هم گشود.
- این آخر... ین کاری بود که می‌تو... نستم برای تو انجام بدم. قد... رت رو از قل... بم بکش، این تنها یاد‌... گاریِ که می‌... تونم از خو... دم برات به‌جا بزا... رم.
شهاب از شل شدن بدن پدرش در آغوشش فهمید، او تجزیه شد و بدون این‌که سر از صورت او بردارد با چند فریاد پر درد، اشک‌هایش روی صورت پدرش را خیس کردند و با غصه زمزمه می‌کرد:
- من اومده بودم از این اسارت رهات کنم، چرا بهم زمان ندادی... !
شاهین با سنگ کردن تمام سربازهای داخل قصر با غرور مقابل میکا و دِیمن صاف ایستاد. دِیمن خشمگین به چهره‌ی زیبا و با ابهت شاهین خیره شد و هم‌زمان با میکا انرژی تاریکی به‌سمت او روانه کردند. شاهین به هوا پرید و مجدد به اژدهایی تبدیل شد و از سقف فرو ریخته‌ی قصر با سرعت خارج شد!
کمی بر فراز قصر پرواز کرد و ارتفاع پروازش را کم نمود و نزدیک محوطه‌ی قصر به پرواز در آمد و بر باقی سربازهای تاریکی، آتش سهمگینی تنوره نمود! صدای گُرگُر آتش در همه محوطه بلند شد و سربازها با درد و عذاب، فریادکشان در آن آتش می‌سوختند!
شاهین از بالا در پروازش، متوجه نشستن شهاب بر زمین و در آغوش گرفتن پدرش شد. سریع سمت آن‌ها ارتفاعش را کم‌تر نمود و هر دوی آن‌ها را در پنجه‌ی قوی و بزرگ دستانش گرفت و با فرمان عقب گرد به سربازهای نامرئیش، مجدد اوج گرفت و از حصار تاریکی خارج شدند!
دِیمن و میکا شتابان از قصر بیرون دویدند و با دیدن وضع نابسامان محوطه‌ی بیرونی و خیل کشته شدگان و آتشی که همه جا را فرا گرفته بود با انرژی دادن سعی در خاموش کردن آتش و ترمیم زخمی‌ها نمودند.
دِیمن نگران بین ارشدهایش که هر کدام با عجله و سراسیمه مشغول انرژی دادن به زخمی‌ها بودند، دنبال فِرانک گشت و چون او‌ را ندید هراسان در محوطه دوید و او‌ را صدا زد.
سربازی نفس‌زنان سمت دِیمن دوید و با دست به گوشه‌ای از محوطه اشاره کرد.
- سردار اونجاست به کمک احتیاج داره!
دِیمن آشفته سمت فِرانک دوید و او را در حالی‌که خون زیادی از قلبش فوران می‌کرد، رو به تجزیه و خشک شدن بدنش دید! سراسیمه کنار او نشست و سرش را روی سی*ن*ه‌اش گرفت. دستش را روی قلب او گذاشت و با انرژی دادن، سعی کرد زخم‌هایش را زودتر ترمیم کند. فِرانک با لبخند تلخی بریده‌بریده گفت:
- فکر ک... نم کارم تمو... مه، هنوز عاش... قم نشدی؟
دِیمن با بغض به چهره‌ی بی‌رنگ فِرانک نگاه کرد‌.
- ببند دهنت رو، حرف نزن!
فِرانک نفسش را به سختی بیرون داد.
- من رو توی تاریک... یت تسخ... یر کن، زود باش تا تسخ... یر آتش نشدم!
دِیمن فهمید بیشتر انرژی فِرانک تسخیر انرژی آتش شده، عصبی دست بر سی*ن*ه‌ی خود فرو برد و شروع به خواندن وِردی نمود. دستش را هاله‌ی تاریکی چون مارهای ریزی در بر گرفت و تا گردن و صورتش بالا آمد و با اوج گرفتن صدای خواندن وردش، هاله‌ی تاریک پر رنگ‌تر بر روی دست و بدن او شروع به‌حرکت کرد! دِیمن دستش را از سی*ن*ه‌اش خارج نمود و بر سی*ن*ه‌ی فِرانک فرو‌ برد و قلب او را در دست فشرد و با بلندتر خواندن ورد، چند شوک به قلب او داد و فِرانک با فریاد دردناکی، ضربان زیادی در قلب خود حس کرد و با نفس بلندی بیهوش شد!
دِیمن وِرد خواندن را متوقف نمود و سعی کرد تعادل خود را به‌دست بیاورد. با اندوه به جسم احیا شده و بیهوش فِرانک لبخند تلخی زد.
- نمی‌زارم به این راحتی از من بگیرنت دوست من؛ هنوز وقت داری تا عاشقم کنی!

عکس شخصیت - عکس شخصیت‌های رمان در حصار ابلیس/اثر ساناز هموطن/کاربر رمان بوک

🍁تصویر مربوط به پارت ۱۵۹ رمان...🍁

forumroman.com