فایل شده دلنوشته‌ی قفسی از جنس آزادی اثر مبینا کاربر انجمن رمان‌بوک

[مبینای شهر قصه ها]

​

نام اثر: قفسی از جنس آزادی
نام نویسنده: مبیناعباسی
ژانر: درام، اجتماعی، عاشقانه
ناظر: @شهریار
ویراستار: @IRIN
کپیست: @نازی.م
تصویر شماره ۵
خلاصه: من آزاده‌ترین زندانی هستم! در قلب من؛ پرنده‌ای، شوق پرواز در سرش دارد... . یک رویای بی‌پروا. در پسِ تمام لحظه‌های من... . آزادی تنها فریاد بی‌صدایی است که نمی‌توان انکارش کرد.

 

[ILLUSION]

عرض ادب و احترام خدمت دلنویس عزیز و ضمن تشکر بابت انتخاب "رمان بوک" برای انتشار آثار ارزشمندتان.

حتما پیش از آغاز نوشتن، تاپیک زیر را مطالعه کنید تا دچار مشکل نشوید:
[ قوانین تایپ دلنوشته ]

پس از بیست پست، در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید:
[ تاپیک جامع درخواست نقد دلنوشته ]

بعد از ایجاد تاپیک نقدر شورا برای دلنوشته‌تان، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست نقد بدهید:
[ تاپیک درخواست تگ دلنوشته ]

پس از گذاشتن بیست پست از دلنوشته، می‌توانید در تاپیک زیر برای آن درخواست جلد دهید:
[ تاپیک درخواست جلد ]

و انشاءالله پس از به پایان رسیدن دلنوشته‌تان، در تاپیک زیر اعلام کنید:
[ تاپیک اعلام پایان دلنوشته ]

دلنویسان عزیز، هرگونه سوالی دارید؛ می‌توانید در اینجا مطرح کنید:
[ سوالات و مشکلات دلنویسان ]

با آرزوی موفقیت برای شما،
♡تیم مدیریت تالار ادبیات♡​

 

[مبینای شهر قصه ها]

که گفته من زندانیِ این جهانم؟!
من آزاده‌ترینم در قفسِ روزگار!
به من تکیه کن. از هزاران دیوار، محکم‌تر ایستاده‌ام هم‌چنان. به قلب من اعتماد کن. من هرگز نمی‌گذارم قلبی آزرده شود!
اگر از آرزوهای من هیچ نصبیم بشود، گله‌ای نیست؛ جای آن در رویاهای پوچم پرسه می‌زنم بدون ترس... .

 

[مبینای شهر قصه ها]

آن‌قدر خسته از قضاوت‌های این عالم شده‌ام که نمی‌توانی قدرت من را حتی از دور هم تماشا کنی!
نمی‌دانم! شاید غصه‌هایی دارم که از دور هم می‌شود تشخیص داد... . بازهم نمی‌دانم! شاید خیلی زود تسلیم حرف‌های بی‌پایه و اساس شده‌ام! شاید نیاز دارم به پرِ پروازم
برای اوج گرفتنی تازه!

 

[مبینای شهر قصه ها]

نه تو می‌دانی که چه در قلب من می‌گذردو نه من می‌دانم که چه در ذهن تو می‌گذرد!
به کدامین گناه دو بال مرا زنجیر کردید؟! به کدامین خطا جلوی چشمان من خط‌های قرمز کشیدید؟
نه تو می‌دانی که چه می‌کنند این خطوط قرمز با حال و احوالم، و نه من می‌دانم که تو چرا چنین بیزار از دو بال من گشتی؟

 

[مبینای شهر قصه ها]

به سفر رفته آن لبخندی که یک زمانی در گوشه‌ی لبم مهمان شده بود... .
به یک سفر طولانی!
حال تنها تبسمی که بر روی لب‌های من مهمان شده؛ اجباری است از روی شادی... .
و اجبار و اجبار و اجبار... .
تنها کلمه‌ای که انگار برای اوج گرفتن پرِ پروازم اختراع شده!

 

[مبینای شهر قصه ها]

شاید چاره‌ای جز سکوت نباشد... .
یا نه؛ شاید آخرین سنگر سکوت باشد؟!
یا شاید اصلا باید آن‌قدر فریاد بزنی تا دیوار‌های ظلم بر روی تو فرو ریزند؟!
شاید هم چاره، سرودِ آزادی باشد؟ یا که نه! شاید در انتظار طلوع خورشید نشستن است؟
شاید که تنها چاره لبخند است.
بر تمام غم‌ها... .

 

[مبینای شهر قصه ها]

من غمی ندارم. آن‌قدر در رویای خویش آزاد هستم که می‌توانم بال‌هایم را نقاشی کنم!
رویا... .
تنها جایی که بدون مرز شاد هستم!
آری! بال و پرم را به رنگ ارغوانی نقاشی می‌کنم. شاید هم به رنگ آسمانی که سال‌ها منتظر اوج گرفتن من است... .
به هرحال! من هرگز خسته نشده‌ام از طوفان؛ از گردباد؛ از تقدیر... .
من فقط جنگیده‌ام!
بدون لحظه‌ای توقف... .

 

[مبینای شهر قصه ها]

یک روز صبح بیدار خواهم شد و سپیده دمی را می‌بینم که نسیم متفاوتی صورتم را نوازش می‌کند!
یک روز که چشمان خیسم را به روی جهان باز می‌کنم وقتی در آیینه به خودم خیره میشوم؛ زیبایی خاصی را می‌بینم.
نه مثل دیروز! نه مثل سال قبل... .

 

[مبینای شهر قصه ها]

باز هم می‌توانم پرواز کنم!
نمی‌گذارم این قفل‌ها و زنجیرها مانع از پرواز من شوند!
دوباره پرواز خواهم کرد به سوی عشق!
نه! من اگر دهن بند طلایی را خواهان بودم به دنبال پرواز فریاد نمی‌زدم که چه هستم و چه می‌خواهم!