فایل شده دلنوشته غرش‌های خفه‌ی من اثر سارا مرتضوی کاربر انجمن رمان بوک

[سارا مرتضوی]

***
دیوارهای حصار شکسته شده‌اند، باید ترمیم‌شان کنم. نفوذ کرده و حمله‌ور شده‌اند. می‌توانم. حصار را می‌بندم و محکم‌تر از قبل مُهر و مومِش می‌کنم.
وقتی حصار باشد... وقتی دیوار باشد... وقتی غیرنفوذ باشد..‌. خیالم راحت است. ذهنم کار می‌کند. زندگیم می‌چرخد و خود را به یاد خواهم آورد.

 

[سارا مرتضوی]

***
سکوت را از چه کسی یاد گرفته‌ام که این‌گونه پافشاری می‌کنم انگار که درست است!
انگار سزاوارست خود را نادیده گرفتن؛
انگار سزاوارست تحمل و استقامت کردن به خاطر هیچ.
این سکوت بازنده‌ای دارد.
این سکوت قربانی دارد.
حداقل در این دنیا شاید بازنده باشم ولی آن دنیا آن‌ک.س که سکوت می‌کند دیگر من نیستم.

 

[سارا مرتضوی]

***
گوشه‌های زندگی من، در نقطه‌ای شاید آرامش وجود داشته باشد. آرامشی که به دنبالش هستم و هنوز ندیدمش.
کاش زودتر پیدا شود و از این آشوب رها شوم.
آشوب‌ها از خدا نیست، از حیوان نیست، از آدم‌هاست.
این ناآرامی‌ها از آن‌هاست.
یکی از بدترین موجودات اویی است که زندگی خود و دیگران را با لجن به آشوب می‌کشد.

 

[سارا مرتضوی]

***
مهم نیست.
فکر دیگران را می‌گویم.
همان دیگرانی که فقط حرف می‌زنند.
وقت عمل نیستند.
وقت کمک نیستند.
وقت همدردی نیستند.
پس مهم نیست.
نیست باشند و
نیست بمانند.

 

[سارا مرتضوی]

***
راست است که می‌گویند:
- دروغگو فراموشکار می‌شود.
این دروغگو دیروزها چیزی می‌گفت،
امروز یادش نبود.
خلاف حرف دیروزها گفت.

 

[سارا مرتضوی]

***
پنجاه سال سن دارد اما عقل دختر بچه‌ی ده ساله.
لقبی دارد، لقبی که مردم روی او گذاشته‌اند.
پیر دختر ترشیده.
هنوز منتظر است.
منتظر آن شاهزاده‌ی قصه‌ها اما
خود بویی از پرنسس بودن نبرده است.

 

[سارا مرتضوی]

***
درد می‌کند، تیر می‌کشد.
با هر نفسم تیری به داخل قلبم فرو می‌رود.
نمی‌دانم چیست!
می‌دانم چیست. نمی‌خواهم باور کنم که علت را می‌دانم.
می‌خواهم فرار کنم اما تیر من را به یاد می‌آورد.
به یادم می‌آورد که واقعیت با رویا و خیالاتم فرق دارد.

 

[سارا مرتضوی]

***
فرق انسان و حیوان در عقل است.
اما این عقل چگونه استفاده می‌شود، بماند!
انگار انسان‌ها بیشتر رهرو هم هستند، بدون فکر کورکورانه گوش به اشخاصی می‌سپارند که آن‌ها در زندگی خود بازنده‌ی میدان بوده‌اند.
کم‌عقل‌ها راه و رسم بازنده شدن را یاد می‌گیرند و پا جای بازنده‌ها می‌گذارند.

 

[سارا مرتضوی]

***
کاش آنقدر قدرت داشتم که مزاح‌مان را بیرون کنم.
دور کنم.
آنقدر دور که اسم‌شان هم دور شود،
برای همیشه تا آخر عمر.
مزاحمانی که برچسب دلسوز را دیگران بر آن‌ها زده‌اند.
این دلسوزانی که زندگی‌ام را نرم نرمک به گند کشیده‌اند.

 

[سارا مرتضوی]

***
نامش دیوانه‌خانه است.
بی‌جهت این نام را نگرفته است! دیوانه‌هایش زیاد هستند.
دیوانه‌هایی که موجودات دو پا می‌نامند.
دیوانه‌هایی که نام انسان و آدم دارند.
حیف آدم که بر تنها باشد.
حیوان برای نام آن‌ها بهتر است.