در حال ویرایش [دلیما] اثر «Vannes کاربر انجمن رمان بوک»

[Vannes]

فکر چندانی نمی‌کنم و سال دو هزار را وارد می‌کنم. حتی نمی‌دانم با این تصویر بی‌جان، عددهای واردی‌ام را درست می‌زنم یا نه. گوشی در دستم می‌لرزد. اشتباه است.
با احمقی تمام ۱۲۳۴ را می‌زنم. باز می‌لرزد. عدد احمقانه‌ی بعدی‌ام چهار تا صفر است و باز، می‌لرزد‌. می‌خواهم پنجاه پنجاه را امتحان کنم که می‌بینم دیگر اعدادش مقابلم نیست. گوشی سی ثانیه قفل شده‌است.
مغزم می‌خواهد از عصبانیت گوشی را به دیوار بکوبد اما هشدارهای قلبم مانع می‌شوند. حال چه کنم؟ خودخوری؟ گریه؟ نکند باید فریاد بزنم؟
بی‌خیال گوشی می‌شوم و همان‌طور که قبلاً بود آن را سرجایش می‌گذارم. نباید بیشتر از این ریسک در این‌جا ماندن را به جان بخرم. نگاهی به اتاق می‌اندازم و در بین راه رفتن، مردد می‌مانم. سه کشوی دیگر را هنوز بررسی نکردم، اگر چیزهای جالب‌تری پیدا کنم چه؟
برای خود سری تکان می‌دهم و به سمت کشوی پایینی ردیف اول می‌روم، در آن را باز می‌کنم و نگاه خیره‌ام روی محتویات داخلش قفل می‌شود. چندین پوشه‌ی طبقه‌بندی‌شده، با دقتی وسواس‌گونه کنار هم قرار گرفته‌اند. شماره‌هایی روی لبه‌ی آن‌ها نوشته شده، گویی مجموعه‌ای از اسناد مهم را بایگانی کرده‌اند. دستم را دراز می‌کنم و یکی از پوشه‌ها را، بدون انتخاب خاصی، بیرون می‌کشم.
آن را باز می‌کنم و نگاهم به اولین صفحه می‌افتد. عکسی از مردی میانسال، با لبخندی پهن که تا بناگوش کشیده شده، در بالای صفحه چسبانده شده است. نگاهی خشک و بی‌روح دارد. زیر عکس، نامش نوشته شده: حسین عارفی. تاریخ تولدش ۱۳۶۳ است‌.
چشمانم روی نوشته‌های بعدی سر می‌خورد. کدملی و نام پدر، لیست بلندی از داروها، یادداشت‌های کوتاه و رسمی درباره‌ی وضعیتش… حس ناخوشایندی درونم شکل می‌گیرد.
نمی‌دانم به خواندن ادامه دهم یا نه. احساس می‌کنم بیش از حد در چیزی که نباید، دخالت کرده‌ام. با اکراه پوشه را می‌بندم و با احتیاط سر جایش می‌گذارم. اما هنوز دستم را عقب نکشیده‌ام که چیزی در میان انبوه پرونده‌ها توجهم را جلب می‌کند، یک پاکت.
پاکتی که بین پوشه‌ها مخفی شده‌است‌ چشمانم به آن قفل می‌شود. درنگ نمی‌کنم، آن را بیرون می‌کشم. حس تپش‌های سنگین قلبم را در سی*ن*ه‌ام احساس می‌کنم.
لب‌های خشکم را تر می‌کنم و نفس عمیقی می‌کشم. دعا می‌کنم که پاکت باز شده باشد. اگر بسته باشد، این یعنی باید انتخاب کنم، کنجکاوی یا عقل؟ انگشتانم آرام روی لبه‌ی پاکت سر می‌خورد.

 

[Vannes]

در پاکت را باز می‌کنم و محتویاتش را بیرون می‌کشم.
پنج ثانیه بعد، کاغذها در نور کم‌رنگ اتاق به آرامی باز شده‌اند، گوشه‌هایشان کمی خمیده است، انگار که بارها لمس شده باشند. چشم‌هایم روی خطوط چاپی کاغذ می‌دوند، اما ذهنم به سرعت پردازش نمی‌کند. نفس در سی*ن*ه‌ام حبس می‌شود.
دوباره تمام تصویرم را غرق نگاه می‌کنم.. کلمه‌ای که در میان حروف انگلیسی به چشمم می‌خورد، ضربه‌ای در سی*ن*ه‌ام می‌کوبد: Moscow.
ابروهایم درهم می‌روند. این فقط یک واژه نیست. کنار آن کلمه‌ای دیگر به چشم می‌خورد: Tehran.
دستانم یخ می‌زنند. من دارم به یک بلیط پرواز نگاه می‌کنم. نه! دو بلیط پرواز!
قلبم می‌کوبد. انگشتانم می‌لرزند. به دنبال نام‌ها می‌گردم. چشم‌هایم روی بخش اطلاعات گیر می‌کنند. نفس در سی*ن*ه‌ام خشک می‌شود.
آدونیس چورگان.
تاریخ پرواز: ۲۵ دسامبر.
ذهنم فریاد می‌زند: امروز چندم است؟! چشم‌هایم روی بلیط دیگر سر می‌خورد. انگشتانم بی‌اختیار سفت‌تر آن را می‌فشارند و پنج ثانیه‌ی بعد، همه‌چیز متوقف می‌شود.
پیوند شکوهی.
نام من؟!
تمام هوا از ریه‌هایم بیرون کشیده می‌شود. انگار دنیا دور سرم می‌چرخد. کلمات روی کاغذها می‌رقصند، محو و بی‌معنی می‌شوند، اما این نام... نه، این اسم واقعی است.
من پیوند شکوهی‌ام؟!
نمی‌توانم باور کنم. نمی‌خواهم باور کنم. اما تاریخ روی بلیط، ساعت، شماره‌ی گیت، شماره‌ی پرواز... همه‌چیز با بلیط آدونیس یکسان است.
نفسم از دهانم بیرون می‌دود، لرزان. بلیط‌ها از دستم سر می‌خورند و روی زمین می‌افتند. صدای کاغذهای سقوط‌کرده در گوشم مانند پتکی طنین می‌اندازد.
نه! این درست نیست!
دستپاچه، پرونده‌های داخل کشو را زیر و رو می‌کنم. نه برای خواندنشان، بلکه برای یافتن نام‌ها، چهره‌ها. نمی‌خواهم بدانم، اما باید بدانم.
پرونده‌ها را یکی‌یکی در پنج ثانیه‌ها بررسی می‌کنم. چهره‌های ناآشنا، نام‌های غریبه... اما ناگهان، همان‌جا، درست میان این اسامی ناشناس، چهره‌ای آشنا.
فاطمه آگاه!
نفسم در سی*ن*ه‌ام حبس می‌شود. نوبادی... او اینجاست!
دستانم سست می‌شوند. اگر پرونده‌ی او اینجاست، یعنی... یعنی پرونده‌ی من هم هست؟!
اما نمی‌توانم ادامه بدهم. صدای در! بعد، صدای پای کسی روی پله‌ها. ضربان قلبم دوبرابر می‌شود.
سریع، هول‌زده بلیط‌ها را برمی‌دارم. اما کجا باید بگذارم؟ ذهنم کار نمی‌کند. فقط آنها را میان پرونده‌ها می‌چپانم، بدون آنکه مکان دقیق‌شان را حفظ کنم.
دست‌هایم هنوز می‌لرزند، اما خودم را مجبور می‌کنم کشو را آرام ببندم. صدا نزدیک‌تر می‌شود.
چشم‌های لعنتی! چشم‌های لعنتی! حالا چه غلطی کنم؟!
به اطرافم نگاه می‌کنم، اما چیزی نمی‌بینم. فقط تصویر کشو، تصویر چوب، تصویر ترس و بعد، تصویر ناگهان عوض می‌شود. زیر تخت.
بدون لحظه‌ای مکث، به سمت آن می‌خزم. اما نه... تنگ‌تر از چیزی است که تصور می‌کردم.
-‌ حالا خودت می‌دونی باید چی‌کار کنی.
صدای عرفان است. دستم هنوز بیرون است! سریع آن را زیر تخت می‌کشم. پارکت بدجور سرد است. انگار که سرمایش از پوستم عبور کند و مستقیم به استخوان‌هایم برسد.

 

[Vannes]

زیر تخت تاریک است. خفه. ضربان قلبم در گوشم می‌کوبد. نمی‌توانم نفس بکشم.
-‌ صورتتو آب زدی؟
سکوت. سکوتی که انگار درون سی*ن*ه‌ام خفه می‌شود.
-‌ آره، حالم بهتره.
آدونیس. صدایش لرز دارد یا این فقط توهم من است؟
- بیا اینم گوشیت. شماره ونسا رو پاک کردم.
-‌ چه فایده؟ حفظم.‌ می‌خوای از تو مغزم پاکش کنی؟
-‌ اگه بگم قدرتش رو دارم، باور می‌کنی؟
دستانم را روی دهانم می‌فشارم. هر لحظه ممکن است صدای نفس‌هایم خیانتم را لو بدهد.
-‌‌ پس چرا این کار رو نمی‌کنی؟
صدای آدونیس بلندتر است، عصبی‌تر.
-‌ چرا یه بار واسه همیشه این دختره‌ی لعنتی رو از ذهنم پاک نمی‌کنی؟
آدونیس بیش از اندازه عصبی‌ست، اما من... من زیر این تخت دارم جان می‌دهم.
هوای سنگین زیر تخت به ریه‌هایم هجوم می‌آورد، گلویم می‌سوزد، انگار که اکسیژن این‌جا را به خوبی نمی‌شناسد.
قفسه‌ی سی*ن*ه‌ام بالا و پایین می‌رود، اما نفس‌هایم کافی نیستند. حس می‌کنم اگر همین حالا بیرون نیایم، قلبم در سی*ن*ه منفجر خواهد شد.
-‌ اولین‌باره در موردش این‌طوری حرف می‌زنی.
صدای عرفان آرام‌تر شده.
-‌ خسته‌ام، عرفان...
و بعد، با لحنی که به سختی از میان خش صدایش شنیده می‌شود، می‌گوید:
-‌ هیچ‌کدوم از کارام دست خودم نیست.
چشم‌هایم را محکم می‌بندم، انگشتانم را درون کف دستان یخ‌زده‌ام مشت می‌کنم. کاش این مکالمه تمام شود. کاش بروند.
-‌ می‌خوام برم بخوابم.
-‌ بذارم بری که دوباره بری باهاش چت کنی؟
لحظه‌ای سکوت.
-‌ اون جواب پیامامو نمیده. آخرین بازدیدش مال خیلی وقت پیشه... .
صدای آدونیس کم‌کم فرو می‌نشیند.
-‌ حتماً خطشو عوض‌ کرده.
عرفان پوزخندی می‌زند.
-‌ کار درستی کرده. ولی بازم محض اطمینان، امشب این‌جا می‌خوابی.
نه. نه، نه، نه! دلم می‌خواهد فریاد بزنم، اما زبانم به سقف دهانم چسبیده است. نمی‌توانم همین‌جا گیر بیفتم.
-‌ کجا میری؟
آره، برو!
-‌ من از تو دستور نمی‌گیرم.
صدای آدونیس دورتر می‌شود، اما کافی نیست.
-‌ چرا انقدر بچه‌بازی در میاری؟
صدای عرفان هم دور می‌شود. لحظه‌ای منتظر می‌مانم. شاید پنج ثانیه، شاید ده. بعد، با تمام قدرتی که در وجودم مانده، به سختی از زیر تخت بیرون می‌خزم.
هوا را با شدت به درون ریه‌هایم می‌کشم. انگار که کسی گلویم را رها کرده باشد. سرم گیج می‌رود، اما وقت فکر کردن ندارم. باید بروم. همین حالا.
بی‌صدا روی پاهایم بلند می‌شوم، دست‌هایم را به دیوار می‌چسبانم تا تعادلم را حفظ کنم. آن‌دو در اتاق روبه‌رویی‌اند.
-‌ این کلمه‌ی 'بچه' رو از دهنت بنداز بیرون!
صدای آدونیس از اتاق بیرون می‌پیچد، خش‌دار و خسته، اما پر از خشم.
نفس در سی*ن*ه‌ام حبس می‌شود. حالا وقتش است.
با قدم‌هایی سریع، اما بی‌صدا، خودم را به راه‌پله‌ها می‌رسانم.
دست‌هایم می‌لرزند، پاهایم انگار از جنس پنبه شده‌اند، اما ادامه می‌دهم. عرق سردی از پیشانی‌ام پایین می‌چکد، حس می‌کنم بدنم دارد از وحشت یخ می‌زند.
-‌ پیوند؟
قلبم از تپش می‌ایستد. صدای عرفان، پشت سرم. نه... وای نه!

 

[Vannes]

- چرا هنوز بیداری؟
صدای عرفان مثل چاقویی که روی شیشه کشیده شود، روی تنم می‌خزد. به سختی آب دهانم را قورت می‌دهم و ذهنم را با عجله به دنبال یک جواب قانع‌کننده می‌فرستم.
-‌ فکرشو نمی‌کردم انقدر زود بیاین.
سعی می‌کنم صدایم آرام و طبیعی باشد، اما رگه‌های اضطراب در آن لرزش خفیفی ایجاد می‌کند.
-‌ از طبقه‌ی بالا صدا شنیدم، فکر کردم دزد اومده.
عرفان مکثی می‌کند، انگار که بخواهد راستی حرفم را سبک و سنگین کند. در تصویر بعدم گوشه‌ی لبش را کمی بالا می‌برد و بعد با لحنی که بیشتر از تمسخر شبیه اطمینان است، می‌گوید:
-‌ تو این محله هیچ دزدی وجود نداره.
نگاه سردش را تاب نمی‌آورم. پلک می‌زنم، سرم را به نشانه‌ی تأیید پایین می‌آورم.
-‌ بله، منو ببخشید.
نفس خشکی می‌کشم.
-‌ شب بخیر.
-‌ شب بخیر.
چند قدم برمی‌دارم و از پشت سر، سنگینی نگاهش را حس می‌کنم. دستم را روی شکمم می‌گذارم، درد تیز و مبهمی در معده‌ام می‌پیچد، شاید از استرس، شاید از چیزی که نمی‌دانم.
آهسته از پله‌ها پایین می‌روم، گویی از مسیر نجاتم گذر می‌کنم. همین که زنده‌ام، همین که لو نرفتم، همین که هنوز در تاریکی شب نفس می‌کشم، کافی‌ست.
در سیاهی راهرو، اتاقم را می‌بینم، پناهگاهم. قدم‌هایم تندتر می‌شوند. دستم را به سمت دستگیره می‌برم، آن را پایین می‌کشم... قفل.
قفل؟! چرا باز نمی‌شود؟
ناگهان ضربان قلبم چند برابر سریع‌تر می‌شود و مغزم مثل فیلمی که عقب می‌زند، تمام اتفاقات را مرور می‌کند.
من... خودم قفلش کردم.
بله، یادم آمد. قفل کرده بودم که وقتی عرفان و آدونیس رسیدند، اگر در اتاقم را باز کردند، فکر کنند خوابم.
دست می‌برم به جیب راستم... خالی‌ست.
نباید خالی باشد. باید اینجا باشد! حلقه‌ی کوچک و سرد کلید، جایی میان انگشتانم باید حس شود اما نیست.
نفس در سی*ن*ه‌ام گیر می‌کند. دست در جیب چپم فرو می‌کنم، باز هم هیچ.
کلید کجاست؟ نکند... در اتاق عرفان افتاده باشد؟ وحشت همانند آتشی در رگ‌هایم شعله می‌کشد. نه، نه، نباید این‌طور باشد.
بهانه‌ای ندارم که دوباره بالا بروم. اگر عرفان شک کند؟ اگر کلید را پیدا کرده باشد؟ دستم را روی موهایم می‌گذارم، انگشتانم میان تارهایش گره می‌خورند.
-‌ لعنتی!
راهی جز برگشتن ندارم. بی‌رمق، با قلبی که هر لحظه می‌خواهد از سی*ن*ه بیرون بزند، پاهایم را به سمت راه‌پله‌ها می‌کشانم.
صدای گفت‌وگوی عرفان و آدونیس را می‌شنوم. روسی.
نمی‌فهمم چه می‌گویند، اما لحن‌شان جدی و سنگین است.
درِ اتاق باز است. باید بروم.
دستی روی شکمم می‌گذارم، نفس عمیقی می‌کشم و با لحنی که از درد انگار آغشته به ناله است، می‌گویم:
-‌ ببخشید، مزاحم حرفاتون شدم.
در تصویر بعد، نگاه‌شان روی صورتم قفل شده‌است.
آدونیس لباس راحتی مشکی پوشیده، چشم‌هایش نیمه‌باز، هنوز از رخوت خستگی بیرون نیامده.
اما عرفان، مثل همیشه، آراسته‌تر است. پیراهن بافت سرمه‌ای، یقه‌ی اسکی، دستانی که بی‌حوصله روی پایش قرار گرفته‌اند.
نگاه‌شان سرد است. ناگهان حس می‌کنم روی یک طناب نازک راه می‌روم و کوچک‌ترین اشتباه، پرتگاهم می‌شود.
دهانم باز می‌شود و اولین چیزی که به ذهنم می‌رسد، بر زبانم جاری می‌شود:
-‌ حالت بهتره، آدونیس؟
چند ثانیه سکوت. انگار که به دنبال نیت پنهان حرفم باشند. بعد، آدونیس با لحنی بی‌تفاوت می‌گوید:
-‌ رگمو که نزدم... چندتا خراش ساده‌ست.
اما خیرگی عرفان را بیش از اندازه حس می‌کنم، انگار که هر حرکت و هر واژه‌ای را تجزیه و تحلیل می‌کند.
-‌ چیزی نیاز داری؟
واضح است که حضورم اینجا را دوست ندارد. و من... من هم نمی‌خواهم اینجا باشم، اما چاره‌ای ندارم. سریع باید فکری بکنم. باید دلیل قانع‌کننده‌ای بیاورم. فکرم کار می‌کند، ایده‌ای به ذهنم می‌رسد.
-‌ من... هر شب کابوس می‌بینم.
نگاهم را به کف زمین می‌دوزم، انگار که خجالت بکشم، اما در واقع... در تصویرم دنبال کلید می‌گردم.
-‌ هر سری هم تو کابوسام می‌میرم. از مرگ فرار کردم ولی هی فکرش تو ذهنم هست.
اما... هیچ اثری از کلید نیست. شاید... زیر تخت باشد.
عرفان لحظه‌ای ساکت می‌شود. بعد، با لحنی که رنگی از همدلی در خود دارد، می‌گوید:
-‌ متوجهم. می‌خوای تو اتاق آدونیس بخوابی؟
حیرت مثل شوکی از میان بدنم عبور می‌کند. ابروهایم بالا می‌پرد.
-‌ امشب آدونیس تو اتاق من می‌خوابه. تو امشب می‌تونی موقتاً اون‌جا بخوابی.
کمی مکث می‌کند:
- این‌طوری بهمون نزدیک‌تری و شاید... کمتر بترسی.
صدایم را پایین می‌آورم، کمی تردید دارم.
-‌ شاید آدونیس خوشش نیاد...
آدونیس اما با همان خونسردی همیشگی، می‌گوید:
-‌ نه، مشکلی نیست.
لبم را می‌گزم. حالا چه؟ کلید هنوز گم‌شده است و من... باید راهی برای پیدا کردنش پیدا کنم، قبل از آن‌که دیر شود.

 

[Vannes]

با حرف عرفان، وارد اتاق آدونیس می‌شوم. برعکس اتاق عرفان که سبکی مشکی-سفید دارد، اتاق آدونیس سفید-کرمی است. فضای اتاق کمی تاریک است و نور زرد آباژور گل‌مانند کنار تخت، سایه‌های ملایمی روی دیوارها انداخته و حالتی وهم‌آلود ایجاد کرده است.
اتاق بوی خاصی دارد. عطری که ترکیبی از تلخی و شیرینی را در خود دارد، انگار که چیزی در عمقش پنهان شده باشد. عطر آدونیس در همه‌جای فضا پیچیده است، ملایم و در عین حال سنگین.
روی تخت می‌نشینم، زانوهایم را در آغوش می‌گیرم و چانه‌ام را روی آن‌ها می‌گذارم. این اتاق حس عجیبی دارد، چیزی بین امنیت و غربت.
انگار وارد دنیای شخصی کسی شده باشم که باید برای کشفش اجازه بگیرم. نگاهی به اطراف می‌اندازم، وسایل اتاق مرتب است، اما نه آن‌قدر که بی‌روح به نظر برسد. نشانه‌هایی از زندگی در آن دیده می‌شود، مثل لیوانی روی میز که اثر کمی از بخار چای هنوز روی دیواره‌هایش مانده است.
دستم را به سمت بالش سفید روی تخت می‌برم و آن را در آغوش می‌گیرم. با حس لطافت پارچه‌اش، انگار چیزی درونم آرام می‌شود. بویش می‌کنم... بویی آشنا، بویی که ناخودآگاه باعث می‌شود لبخند بزنم. انگار که خودِ آدونیس را در آغوش گرفته باشم. اما ناگهان متوجه کارم می‌شوم و انگشتانم شل می‌شوند. چشمانم کمی گشاد می‌شود و انگار قلبم لحظه‌ای از تپش می‌ایستد. بالشت را با عجله روی زمین پرت می‌کنم. من چه دارم می‌کنم؟ افکارم زیادی به راه بن‌بست خورده‌اند، گویی ذهنم پر از خطوطی به هم پیچیده است که راه خروجی در آن‌ها پیدا نمی‌شود.
ناگهان تقه‌ای به در می‌خورد. تنم از جا می‌پرد و حس می‌کنم قلبم تا گلویش بالا آمده است. سعی می‌کنم به خودم مسلط شوم، اما کمی طول می‌کشد تا صدایم را پیدا کنم.
-‌ بیا تو.
درب با صدای خفیفی باز می‌شود و می‌فهمم که عرفان با قدم‌های آرام وارد اتاق می‌شود. در تصویرم سایه‌اش روی دیوارها می‌افتد، کشیده و بلند. در دستانش چیزی نگه داشته است. عروسکی به شکل پاندا، با لباسی آبی که رویش نوشته شده: "Your Perfect". آن را در تصویرم کمی جلوتر آورده و با لحنی آرام و مهربان می‌گوید:
-‌ بیا... می‌تونی اینو بگیری.
چشمانم کمی جمع می‌شود، انگار که ذهنم نتواند این صحنه را پردازش کند.
-‌ این چیه؟
عرفان خیره به عروسک است‌.
-‌ یکی از عروسک‌های بچگیمه. اسمش بامبوئه.
سکوتی کوتاه میان‌مان برقرار می‌شود، سکوتی که فقط با صدای ملایم نفس‌هایش پر می‌شود.
-‌ من تمام عروسک‌های بچگیمو نگه داشتم، ولی این یکی رو انقدر دوست دارم که نمی‌تونی فکرشو کنی. یه جورایی برام مثل... مهره‌ی شانسه.
چشمانم در تصویرم بین عرفان و عروسک در حرکت است، اما هنوز هم کاملاً متوجه منظورش نمی‌شوم. آرام اضافه می‌کند:
-‌ و نه تنها واسم مهره‌ی شانسه بلکه بهم آرامش هم میده. امشب می‌تونه مهمون تو باشه.
دستم را به‌سوی عروسک دراز می‌کنم، اما در همان لحظه حس عجیبی درونم بیدار می‌شود. این عروسک پاندا... بیش از اندازه برایم آشناست. چشمانم روی لباس آبی‌اش قفل می‌شود. همان نوشته‌ی روی لباس... "Your Perfect".
لب‌هایم کمی از هم فاصله می‌گیرند، انگار بخواهم چیزی بگویم اما کلمات از ذهنم فرار می‌کنند. انگشتانم آرام روی پارچه‌ی لباسش کشیده می‌شود. این عروسک دقیقاً شبیه عروسک پاندای من است. زمزمه‌وار می‌گویم:
-‌ منم یه عروسک پاندا مثل این داشتم... .
چشمانم روی صورت بامبو حرکت می‌کند، خاطرات دوری را از عمق ذهنم بیرون می‌کشد.
-‌ اسمش آقای پاندا بود.
گمانم عرفان تا آن لحظه با دقت واکنش‌هایم را زیر نظر داشته است، به او می‌نگرم و تنها به لبخند کمرنگش توجه می‌کنم.
-‌ خب پس عالیه! این‌جوری می‌تونی باهاش بیشتر ارتباط بگیری.
در تصویر بعد لبخندش عمیق‌تر می‌شود، اما چیزی در چشمانش است که نمی‌توانم آن را درست بخوانم.
-‌ خوب بخوابی.
و بدون اینکه منتظر جوابی باشد، از اتاق بیرون می‌رود.
من اما هنوز به عروسک پاندا خیره شده‌ام، یا یادآوری چیزی سریعاً پشت گوش پاندا را چک می‌کنم. پاندای من پشت گوشش اندکی پارکی داشت. تصویر عوض می‌شود و نفسی آسوده می‌کشم. نه، این پاندای خودم نیست. اما چشمان تیله‌ای‌اش، یه خش کوچک دارد که کمی مرا به شک واداشته.

 

[Vannes]

با این حال، دقایقی طول می‌کشد تا از بهت بیرون بیایم. انگشتانم هنوز دور عروسک پاندا حلقه شده‌اند. خیلی وارسی‌اش کردم اما چیزی اضافه‌تر ندیده‌ام. نفس عمیقی می‌کشم و سعی می‌کنم ذهنم را مرتب کنم. این فقط یک اتفاق ساده است، یک تصادف. دنیا پر از تصادف‌های عجیب است... نه؟
به آرامی روی تخت دراز می‌کشم، بامبو را در آغوش می‌گیرم و به سقف خیره می‌شوم. نور آباژور در کنج اتاق، سایه‌های محوی روی دیوار ایجاد کرده است، سایه‌هایی که با هر حرکت جزئی من تغییر شکل می‌دهند. تصویرها عوض می‌شوند و در اوج این بی‌خوابی، سایه‌بازی‌ام تنها کم مانده است.
سکوت اتاق سنگین است اما حس می‌کنم چیزی در هوا جریان دارد، چیزی نامرئی و ناشناخته. لحظه‌ای بعد، صدای تقه‌ای آرام بر در، سکوت را می‌شکند.
-‌ بیا تو.
در با حرکتی نرم باز می‌شود و پنج ثانیه بعد، آدونیس وارد شده است. هنوز همان لباس راحتی مشکی را به تن دارد، اما این بار چشمانش کمی خسته‌تر به نظر می‌رسند. دستش را به چارچوب در تکیه داده و مرا زیر نظر دارد.
-‌ هنوز بیداری؟
لبم را به نشانه‌ی تایید به داخل جمع می‌کنم. آدونیس وارد اتاق می‌شود و بدون این‌که منتظر اجازه باشد، می‌فهمم که روی صندلی کنار پنجره می‌نشیند. نگاهش به عروسکی‌ست که در آغوش گرفتم. می‌گوید:
-‌ عروسک کمکت می‌کنه بهتر بخوابی؟
لحظه‌ای مکث می‌کنم.
-‌ نمی‌دونم... شاید.
در تصویر بعد، دستش را زیر چانه گذاشته و کمی سرش را کج کرده‌است.
-‌ شب‌ها خیلی بد می‌خوابی؟
نگاهم را از او می‌گیرم و به سقف خیره می‌شوم. بعد از آن خاطرات آسایشگاه، این اولین‌بار است که شخصاً برای صحبت با من پا پیش می‌گذارد. کمی باید بیشتر حواسم را جمع کنم.
-‌ بیشتر وقت‌ها آره. خواب‌های بد می‌بینم. ولی این دفعه فرق داشت.
-‌ چطوری؟
چشمانم را می‌بندم. از کابوس‌های شبانه‌ام کدام را گلچین کنم؟
-‌ مثل این بود که چیزی از گذشته بهم نزدیک شده باشه. یه چیزی که حتی نمی‌دونم چیه.
آدونیس نفس آرامی می‌کشد. اضافه می‌کنم:
-‌ قرص‌ها هم که دیگه نیستند... هیچ‌وقت فکرش رو نمی‌کردم نبودشون انقدر اذیتم کنه.
-‌ آره، عوارض زیادی دارن. بیشتر از چیزی که باید، آدم رو از خودش دور می‌کنن.
حرفش باعث می‌شود به سمتش برگردم.
-‌ تو هم مگه مصرف‌شون می‌کردی؟
گوشه‌ی لبش کمی بالا رفته است، اما لبخندش به چشم‌هایش نمی‌رسد.
-‌ واسه یه مدت خیلی کوتاه.
سکوت کوتاهی بینمان می‌افتد. متوجه می‌شوم که انگشتانش را روی دسته‌ی صندلی می‌کشد، انگار که چیزی در ذهنش را سبک و سنگین کند.
-‌ روانی‌خونه‌های روسیه با روانی‌خونه‌های این‌جا متفاوتن.
این جمله را با لحنی می‌گوید که انگار دارد چیزی را امتحان می‌کند، واکنشم را شاید.
-‌ چه فرقی دارن؟
در تصویر بعد، نگاهش را از من گرفته و به پنجره خیره شده‌است.
-‌ اون‌جا یکم خوف‌تره.
حس می‌کنم این فقط بخشی از حقیقت است.
-‌ چطور؟
لحظه‌ای سکوت می‌کند، به گمانم دنبال کلماتی می‌گردد که چیز زیادی لو ندهند.
-‌ یه بار... یه نفر سعی کرد فرار کنه.
اخم‌هایم کمی در هم می‌رود.
-‌ بعد چی شد؟
-‌ اون شب، هیچ‌ک.س خوابش نبرد.
صدایش آرام است، اما چیزی درونش باعث می‌شود سرما در ستون فقراتم بدود. چیزی در نحوه‌ی گفتنش هست... نه جزئیات، نه توضیح اضافه، فقط یک جمله‌ی ساده، اما با باری سنگین. ناخودآگاه بامبو را محکم‌تر در آغوش می‌گیرم.
-‌ تونست فرار کنه؟
آدونیس لحظه‌ای سکوت می‌کند، لبخند کمرنگی زده‌است.
-‌ خودت چی فکر می‌کنی؟
لبم را تر و ذره‌ای مکث می‌کنم. چیزی در نگاه آدونیس هست، چیزی که انگار مرا به چالش می‌کشد. شاید انتظار دارد بپرسم، اصرار کنم، ولی من فقط سکوت می‌کنم. سکوتی که بین‌مان آویزان می‌شود، نه سنگین، نه معذب‌کننده، بلکه پر از چیزهایی که گفته نشده‌اند. بالاخره، با صدایی آرام جواب می‌دهم:
-‌ نمی‌دونم... ولی فکر نمی‌کنم.
لبخند کمرنگ آدونیس کمی پررنگ‌تر می‌شود.
'-‌ چرا؟
چشمم را از او می‌گیرم و به سقف خیره می‌شوم.
-‌ چون اگه فرار کرده بود، این‌جوری نمی‌گفتی. یه نفر که از یه جهنم فرار کرده، یه جور دیگه ازش حرف می‌زنه. تو اما... انگار یه چیزی رو داری ازم قایم می‌کنی.
در تصویر بعد آدونیس سرش را کمی کج کرده، طوری که موهایش کمی روی پیشانی‌اش ریخته‌است.
-‌ به نظرم داری زیاد شلوغش می‌کنی.
حرفش جسورترم می‌کند اما به روی خودم نمی‌آورم.
با انگشتانم عروسک بامبو را لمس می‌کنم و سعی می‌کنم چیزی بگویم، اما نمی‌دانم چه. بالاخره، سکوت را می‌شکند.
-‌ دوست داری روسی یاد بگیری؟
تعجب می‌کنم که چرا مکالمه ناگهان تغییر کرد، اما دنبال دلیلش نمی‌روم. شاید خودش نمی‌خواهد بیشتر از این به آن خاطره‌ی نامرئی فکر کند.
-‌ آره... چرا که نه!
-‌ خب، یه کلمه‌ی ساده‌ واسه شروع خوبه.
منتظر نگاهش می‌کنم. لب‌هایش کمی باز شده و آرام می‌گوید:
-‌ تَیْمْ (Тайм).
-‌ یعنی چی؟
نگاهش روی صورتم مانده‌است.
-‌ یعنی "راز".
حسی عجیب در دلم می‌پیچد. پلک می‌زنم.
-‌ چرا این کلمه؟
به گمانم شانه بالا می‌اندازد.
-‌ نمی‌دونم... شاید به درد بخوره.
حالا دیگر مطمئنم که این فقط یک آموزش ساده نیست. آدونیس دارد چیزی را به من می‌گوید، بدون این‌که واقعاً بگوید و من باید بفهمم آن چیز چیست.
سکوتی کوتاه بینمان می‌افتد.
-‌ حالا وقت خوابه، دونا پیوند.
نگاهش هنوز روی من است. ناخودآگاه بامبو را بیشتر در آغوش می‌‌‌گیرم. نباید برود. آدونیس از روی صندلی بلند می‌شود، اما قبل از این‌که در را باز کند، مکثی می‌کند.
-‌ یه چیز دیگه هم بگم.
-‌ چی؟
در تصویرم دستش روی دستگیره‌ی در می‌ماند. به من نگاه نمی‌کند، اما صدایش کاملاً واضح است.
-‌ گاهی وقتا، بعضی رازها بهتره هیچ‌وقت کشف نشن.
و بعد، بدون این‌که منتظر جوابی از من باشد، در را باز می‌کند که بیرون برود اما سریع و بلند می‌گویم:
- من ازت خوشم میاد!

 

[Vannes]

فصل پنجم: راز

در لحظه، همه‌چیز متوقف می‌شود. حتی خودم هم از جسارت ناگهانی‌ام جا می‌خورم. انگار کلمات، پیش از آن‌که بتوانم پردازش‌شان کنم، از دهانم بیرون پریده‌اند. قلبم محکم می‌زند. انتظار دارم که برگردد، نگاهم کند، چیزی بگوید، اما او در تصویر بعد نیز همان‌طور بی‌حرکت کنار در ایستاده است.
ثانیه‌ها کش می‌آیند. انگار بدون اینکه کامل بچرخد، فقط کمی سرش را به سمتم متمایل می‌کند. نور کم‌رنگ آباژور صورتش را نصفه‌نیمه روشن کرده است.
-‌ متوجه نشدم.
صدایش عادی به نظر می‌رسد، ولی چیزی در تُن کلامش فرق دارد. دستش هنوز روی دستگیره است. ناخودآگاه مسیر مکالمه را تغییر می‌دهم:
-‌ قضیه‌ی بلیط‌ها چیه؟
این‌بار کاملاً برمی‌گشته است. چشم‌هایش کمی تیره‌تر از همیشه به نظر می‌رسند. دقیق و سنجیده نگاهم می‌کند، انگار که دارد چیزی را در ذهنش وزن می‌کند.
-‌ چه بلیطی؟
پوزخندی می‌زنم.
-‌ جدی؟ این بازی رو پیش من درمیاری؟
به روی تخت می‌نشینم. بامبو را محکم در آغوش می‌گیرم، انگار سپری پیدا کرده‌ام.
-‌ یه بارم که شده یه سوالم رو جواب بده، آدونیس.
او همچنان ساکت است. این سکوت، از تمام جواب‌های ممکن سنگین‌تر است. انگار اگر کلمه‌ای بگوید، چیزی فرو می‌ریزد. سعی می‌کنم آرام بمانم، ولی نمی‌توانم.
-‌ تا حالا هیچ‌وقت چیزی ازت نپرسیدم، چون وقتی فهمیدم پرسیدن ارزش نداره، سکوت کردم. ولی این یکی... یه چیز دیگه‌ست. یه رازیه که خودمم نمی‌تونم کشفش کنم.
نفس عمیقی می‌کشم و اضافه می‌کنم:
-‌ این‌بار دیگه... یکم ترسیدم.
اخم‌هایش در هم می‌رود.
-‌ کدوم بلیط؟
سکوت می‌کنم. تکان نمی‌خورم. او هم.
-‌ تو رو خدا یه بارم که شده یه سوالم رو جواب بده.
تن صدایم بلندتر از چیزی است که انتظار داشتم. ولی چیزی در حالت صورت آدونیس تغییر نمی‌کند.
-‌ متوجه‌ی منظورت نمیشم.
نفس عمیقی می‌کشم. نه، این‌طور فایده ندارد. پلک می‌زنم، پتو را دور خودم می‌پیچم. بوی ملایم آدونیس از بالش هنوز در هواست. می‌گویم:
-‌ هیچی.
و پوزخندی می‌زنم و خودم را روی تخت جا به جا می‌کنم. اما صدای قدم‌هایش به گوشم می‌رسد. نه، دارد نزدیک‌تر می‌شود.
سایه‌اش روی من می‌افتد. بالای سرم ایستاده.
-‌ حرفی که زدی رو کامل بزن.
حس می‌کنم کمی از گرمایش به پوست صورتم می‌خورد.
از جا نیم‌خیز می‌شوم و نگاهش می‌کنم.
-‌ چطور از بلیطا چیزی نمی‌دونی؟
-‌ من واقعاً هیچی در مورد اون بلیط‌ها نمی‌دونم. باید بهم بگی.
چشم‌هایم را در حدقه می‌چرخانم.
-‌ تو مگه چیزای دیگه رو بهم میگی؟
-‌ اول قضیه‌ی بلیط‌ها رو بگو.
-‌ اول تو باید یه سری چیزها رو بهم توضیح بدی.
سکوت.
-‌ بلیط‌ها یه چیزه، توضیح منم باید یه چیز باشه. نه یه سری چیز.
نگاهم روی چهره‌اش ثابت می‌ماند. سعی دارم چیزی را درونش پیدا کنم. می‌گویم:
-‌ توضیح همونو می‌شنوم.
-‌ دوست داری چی باشه؟
و فوراً می‌پرسم:
-‌ عرفان واقعاً کیه؟

 

[Vannes]

نمی‌دانم انتظار چه واکنشی را دارم، اما اخمش کم‌رنگ‌تر می‌شود.
-‌ بدون سانسور و بدون مکث بهم میگیش و اگه توضیحت مطابق اون چیزی نباشه که می‌دونم من... .
-‌ تو چی‌کار می‌کنی؟ چه کاری از دستت بر میاد؟
-‌ در مورد بلیط‌ها هیچ چیز بهت نمیگم. چون این‌طور که معلومه عرفان نخواسته چیزی ازش بدونی.
لحنم محکم است، اما قلبم یک لحظه جا می‌زند. انگار که مرزی را رد کرده باشم که نباید رد می‌کردم. نگاهش کمی تغییر کرده‌است.
-‌ چی در مورد عرفان می‌دونی؟
-‌ بهت بگم که دروغاتو مرتب کنی؟
در تصویر بعد چشم‌هایش کمی تنگ‌تر می‌شود.
-‌ من هیچ‌وقت دروغ نمیگم.
و ادامه می‌دهد:
-‌ بهت که گفتم عرفان، برای بابام کار می‌کنه. همچنین، رفیق بیست سالمه.
سکوت کوتاهی بین‌مان می‌افتد.
-‌ حالا در مورد بلیط‌ها بهم بگو.
پوزخند می‌زنم.
-‌ خیلی زحمت کشیدی!
-‌ چیزی نیست که نتونم خودم برم و از عرفان بپرسم.
نفس بعدی‌ام سنگین است. لحظه‌ای چشمانم را می‌بندم و بعد زمزمه‌وار می‌گویم:
-‌ توی آخرین کشوی سمت چپ قفسه‌ی عرفان، یه مشت پرونده‌ی پزشکیه. بین‌شون یه پاکت پیدا کردم که توش دو تا بلیط بود. بلیط تهران به مسکو.
چیزی از نگاهش خوانده نمی‌شود. البته شاید در این تصویر.
-‌ تاریخش برای ۲۵ دسامبر بود و به اسم دو نفر بود.
نه. چشمانش کمی گشاد شده.
-‌ آدونیس چورگان و، پیوند شکوهی.
لحظه‌ای احساس می‌کنم که حتی پلک هم نمی‌زند.
-‌ یعنی چی؟
نگاهش روی صورتم ثابت مانده‌است. دو تصویر را رد کرده‌ام اما هنوز نگاهش را از من نگرفته.
-‌ باورم نمیشه نمی‌دونستی.
نفسش را آهسته بیرون می‌دهد. انگار چیزی درونش متلاطم شده باشد.
-‌ نمی‌دونستم.
-‌ حالت خوبه؟
یک قدم به عقب می‌رود، انگار که تمام اتاق کوچک شده باشد و بخواهد از حجم آن بیرون بزند.
-‌ من قرار نبود برگردم. تو هم... .
نگاهش درهم می‌رود. می‌گویم:
-‌ داری نقش بازی می‌کنی، نه؟
نمی‌دانم چرا، اما دلم می‌خواهد از این نزدیکی، از این مکالمه عقب بکشم. این دیگر یک سوال ساده نیست. چشمانش کمی تاریک‌تر می‌شوند.
-‌ یه بار دیگه بهم بگو بلیط‌ها کجا بود.
-‌ مگه نباید بری پیش عرفان و بخوابی؟
لحنم کمی لرزش دارد. او اما توجهی نمی‌کند.
-‌ اون تو آشپزخونه‌ست. گشنه‌اش بود. فقط یه بار دیگه بهم بگو کجا بودن تا مطمئن شم راست میگی.
-‌ توی کشوی قفسه کتاب‌، اولین کشو سمت چپ.
گمانم چشم‌هایش روی صورتم می‌لغزند.
-‌ اولین کشو سمت چپ.
زمزمه‌اش در اتاق می‌پیچد. لحظه‌ای بعد، سکوت عجیبی فضای اتاق را پُر می‌کند. تنها چیزی که می‌شنوم، صدای آرام قدم‌های اوست که در راهرو ناپدید می‌شود. ناخودآگاه، قلبم تندتر می‌زند. رفت اتاق عرفان.
بامبو را محکم‌تر در آغوش می‌فشارم. لحظاتی بعد، صدای نرم باز شدن کشو به گوشم می‌رسد. من حتی نمی‌توانم ببینمش، ولی می‌توانم تصور کنم که حالا با دقت پاکت را از میان پرونده‌ها بیرون می‌کشد، آن را در دستانش سبک و سنگین می‌کند، نگاهش روی اسامی درج‌شده روی بلیط‌ها قفل می‌شود.
بعد، چیزی که انتظارش را ندارم اتفاق می‌افتد.
صدای برخورد چیزی با زمین. نفسم را در سی*ن*ه حبس می‌کنم. چه شد؟ آیا عرفان او را دیده؟ آیا چیزی پیدا کرده که انتظارش را نداشته؟
دلم می‌خواهد از جا بلند شوم، به راهرو بروم و ببینم چه خبر است، اما پاهایم انگار به زمین چسبیده‌اند. تنها کاری که می‌کنم این است که گوش تیز کنم. صدای خش‌خش کاغذی می‌آید. چند ثانیه بعد، صدای در که آرام بسته می‌شود.
لحظات بعد، صدای قدم‌های او بازمی‌گردد. این بار، محکم‌تر. سریع‌تر. درب اتاق با صدای خشکی بازتر می‌شود و آدونیس دوباره در آستانه‌ی در ظاهر می‌شود. اما این‌بار... چیزی در چهره‌اش عوض شده است.

 

[Vannes]

نگاهش مستقیم روی من قفل شده. بی‌حالت. سنگین. پاکت را در دست دارد، اما آن را باز نکرده.
-‌ یعنی چی؟
صدایش آرام است، ولی وزنی در آن نهفته که باعث می‌شود لرزی نامحسوس از ستون فقراتم عبور کند.
-‌ چی شده؟
او همچنان کنار در ایستاده، در را می‌بندد. بدنش نیمه چرخیده به سمتم، اما نگاهش به من نیست. انگار هنوز دارد در ذهنش چیزهایی را کنار هم می‌چیند، ولی حرکاتش دیگر آن آرامش همیشگی را ندارد. کسی که همیشه همه‌چیز را کنترل می‌کند، حالا خودش در یک بن‌بست گیر افتاده است.
با حرص چیزی را به روسی زمزمه می‌کند، کلماتی که برایم بیگانه‌اند اما از لحنش می‌توانم حدس بزنم که ناسزاست.
کلافه می‌شوم. دست‌هایم را مشت می‌کنم و تقریبا داد می‌زنم:
-‌ تو رو جون جدت فارسی حرف بزن! وقتی از این زبون مزخرف استفاده می‌کنی اعصابم داغون می‌شه.
در تصویر بعد نگاهش به من می‌افتد، چیزی میان تمسخر و خستگی در چشمانش است.
-‌ داغ نکنی جوجه.
پوزخند می‌زند، اما خیلی زود اخم‌هایش برمی‌گردند. با قدم‌های تند دور اتاق راه می‌رود، انگشتانش را لای موهایش می‌کشد، زیر لب چیزهایی می‌گوید که مفهوم‌شان را نمی‌فهمم، انگار با خودش حرف می‌زند.
-‌ عرفان باید یه سری توضیحات بهم بده.
و ناگاه متوجه می‌شوم که به سمت در می‌چرخد و دستش را روی دستگیره می‌گذارد، انگار عجله دارد که همین حالا از این اتاق بیرون بزند، ولی قبل از اینکه در را باز کند، از روی تخت پایین می‌پرم و مستقیم مقابلش می‌ایستم.
نمی‌گذارم برود.
-‌ کسی که قرار بود بهم توضیح بده تو بودی و تا توضیحی نشنوم، نمی‌ذارم بری.
تصویر عوض می‌شود. با حالتی که انگار دارد به یک مانع بی‌اهمیت نگاه می‌کند، سرش را کج کرده‌است.
-‌ چقدر هم که مانع بزرگی هستی!
اما من عقب نمی‌روم. دست‌هایم را در هم گره می‌کنم و چانه‌ام را بالا می‌گیرم.
-‌ آدونیس لطفاً... ببین چقدر قرار گرفتن توی یه عمل انجام شده مزخرفه! بعد فکر کن من همیشه تو این خونه همین حس رو دارم.
لحظه‌ای سکوت بین‌مان می‌افتد. او به من زل زده، چشمانش کمی تنگ شده‌اند، انگار دارد چیزی را درونم بررسی می‌کند.
-‌ کسی تو رو توی عمل انجام شده قرار نداده.
لبخند تلخی می‌زنم و سرم را به طرف تخت می‌چرخانم.
-‌ پس اون بلیط‌هایی که رو تخت افتادن چی‌ان؟
به گمانم نگاهش مسیر نگاه من را دنبال می‌کند. پاکت همچنان آن‌جا افتاده، کمی چروکیده، مثل رازی که ناگهان از تاریکی بیرون کشیده شده باشد. با لحنی که کمتر از همیشه مطمئن است، می‌گوید:
-‌ می‌بینی که خودمم قضیه‌شون رو نمی‌دونم. من به مسکو ممنوع‌الورودم، تو هم که چیزی به اسم پاسپورت نداری. شاید هم به خاطر فرار از تیمارستان جفتمون ممنوع‌الخروج باشیم، اما این‌که چطور تونسته این بلیط‌ها رو بگیره... واقعاً جای سوال داره.
سرش را پایین انداخته و انگشتش را روی شقیقه‌اش گذاشته‌است، انگار دارد چیزی را در ذهنش مرور می‌کند.
-‌ البته گرفتن بلیط‌ها که کاری نداره... .
نفسش را تند بیرون می‌دهد.
-‌ یعنی انقدر احمقه که ندونه تو فرودگاه چی در انتظارمونه؟
حرفش یک لحظه در هوا معلق می‌ماند، بعد من با لحنی که کمی تیزتر از قبل است می‌پرسم:
-‌ اصلاً من چرا باید بیام مسکو؟
عبوسی در چهره‌اش می‌نشیند، اما جوابی نمی‌دهد. دندان‌هایم را روی هم می‌فشارم.
-‌ به این بخش داستان هم فکر کردی؟
سکوتش سنگین است و آن لحظه، انگار چیزی درونم به هم می‌ریزد. او می‌داند. لب‌هایم را تر می‌کنم، اما قبل از اینکه چیزی بگویم، در تصویر بعد خودش نگاهش را از من می‌گیرد. می‌خواهم دوباره حرف بزنم، اما این‌بار خنده‌ای کوتاه، خسته و تلخ از لب‌هایم بیرون می‌آید.
-‌ پس در مورد این بخشش می‌دونی.
او چیزی نمی‌گوید.
-‌ منو باش... با این ادا اطوارات گفتم می‌تونم بهت اعتماد کنم.
انگار این حرفم بالاخره چیزی را در او تکان می‌دهد. نفسش را محکم بیرون می‌دهد و متوجه می‌شوم که یک قدم به جلو برمی‌دارد.
-‌ من ادا اطواری ندارم. میگم که در مورد این کوفتی‌ها هیچی نمی‌دونم!
اما حالا دیگر به کلماتش اعتماد ندارم. با حرکت سر به سمت پاکت اشاره می‌کنم.
-‌ برو بذار سر جاشون.
-‌ چرا؟ باید بهش نشون‌شون بدم.
لب‌هایم را به هم می‌فشارم. لعنتی. چرا هیچ‌چیز را نمی‌فهمد؟
-‌ احمقی؟ فکر کردی بهت راستشو میگه؟ اگه دوست داشت چیزی بدونی، همون روز اولی که بلیط‌ها رو گرفت بهت می‌گفت.
حالا دیگر واضح است که حرف‌هایم روی او اثر گذاشته‌اند، اما همچنان مقاومت می‌کند.
-‌ پس میگی چی‌کار کنم؟ کارآگاه‌بازی کنم؟ عین تو؟
سی*ن*ه‌ام بالا و پایین می‌رود. چشم در چشمش، با لحنی که محکم‌تر از احساسم است، می‌گویم:
-‌ برای اولین‌بار، خودت برو دنبال حقیقت. نه این‌که بشینی و فقط چیزایی رو قبول کنی که بهت گفته می‌شن.

 

[Vannes]

سکوت فضای بین‌مان را می‌بلعد. چشمانش خشم‌زده‌اند، غمین‌اند، زیبا‌اند. هنوز نمی‌دانم چطور باید مقابل او قوی باشم.
پوزخند تلخی بر تن وارفته‌ام می‌زند. گویی دیوارها انعکاس صدای پوزخندش را چون تیری وارد قلبم می‌کند. حتی دیوارهای این خانه نیز از گروه دشمن‌اند.
- ببین کی داره به من مشاوره میده!
و دگر چیزی نمی‌گوید. سر به زیر می‌اندازم و خواهان همان تصویر پارکت‌های بی‌روح این اتاقم. از خشم آدونیس، می‌خواهم به تصویر آن‌ها پناه ببرم. هر چند به زیبایی تصویر او نیست.
- این هم وضعیتی‌ئه که توش افتادم؟
دارد دور سر خودش می‌چرخد. تازه دارد حال خراب در منگنه گیر کردن را می‌فهمد، هر چند، ما که دیگر به این چیزها خیلی وقت است عادت کرده‌ایم.
به هر حال، من خود نمی‌دانم در این به هم ریختگی اوضاع باید چه خاکی بر سرم بریزم، اما حال باید رفتار دو پهلوی او را کجای دل بگذارم؟ مگر او همان نقطه‌ی شروع رازها نیست؟ اما خودش جواب مهم‌ترین راز را نمی‌داند؟ چه بازی خنده‌داری شده. انقدر بر ریش روزگار خندیدم که روزگار خودش مرا به زار واداشت.
- پس میگی نامه‌ها رو بذارم سر جاش؟
اگر دوست نداری بدبخت شوی آری. شاید هم تمام این کارهایت نقش است و می‌خواهی منِ بی‌چاره را بدبخت‌تر از همین که هستم کنی.
- بله! تا ببینیم باید چه خاکی تو سرمون بریزیم.
مکث کوتاهی می‌کند. انگار برای اولین‌بار، به‌جای این‌که دنبال برتری باشد، دارد گوش می‌دهد.
- باشه.
گویی می‌چرخد، آرام و بی‌حرف، و از اتاق بیرون می‌رود. صدای قدم‌هایش از پشت در، همراه با خش‌خش خفیف کاغذهایی که در دست دارد، کم‌کم محو می‌شود. می‌توانم تصویرش را مجسم کنم که کنار میز می‌ایستد، خم می‌شود، نامه‌ها را دوباره سر جای‌شان، در آن کشوی چوبی جا می‌دهد.
لحظاتی بعد، در دوباره باز می‌شود. برمی‌گردد. چهره‌اش کمی آرام‌تر است، ولی نگاهش هنوز سنگین است، مثل ابری که بارانش را نگه داشته.
من نشسته‌ام روی تخت، میان این فضای خفه‌ی اتاق، درحالی‌که نور زرد و ضعیف چراغ خواب، بیشتر از آن‌که روشنی بیاورد، سایه‌ها را کشدارتر کرده.
با صدای آهسته می‌پرسم:
- عرفان هنوز تو آشپزخونه‌ست؟
نگاهش را به سمتم می‌اندازد.
-‌ مثل این‌که آره.
- با من روراست باش آدونیس... تو دوستی یا دشمن؟
یا پرده‌ی این رازها را بدر، یا مرا در رازهای ناگفته‌ات غرق کن.
- گفتی تَیم. همون راز. اگر قراره خودت رو سمت من با دوز و کلک جا بدی پس همین الان دست نگه‌دار.
کمی سکوت و سپس، حرف‌هایی که خودم از قبل آن‌ها را پیش‌بینی کرده‌ام.
- چند بار بگم از بلیط‌ها هیچی نمی‌دونم؟
- اگه می‌خوای حرفت رو باور کنم اول باید به سوال‌هام جواب بدی.
- سوالاتت و باور کردنت برام هیچ ارزشی نداره.
- پس دونستن یا ندونستن تو از بلیط‌ها برام هیچ ارزشی قرار نیست داشته باشه.
دوباره غرق در سکوت می‌شود. اما با صدایی بی‌تفاوت سکوتش را می‌شکند و می‌گوید:
- بپرس.
- ذره‌ای بفهمم جواب سوال‌هام رو داری با دروغ می‌پیچونی، تمام طرز فکری که ازت دارم رو همین‌جا جلوی چشم‌هات چال می‌کنم.
مقابلش می‌ایستم. با آن‌که قدم از او کوتاه‌تر است اما با جسارت تمام سرم را بالا می‌گیرم و خیره در چشمان جنگلی‌اش با بی‌رحمی تمام کلماتم را ادا می‌کنم:
- الان دیگه باهات هیچ شوخی‌ای ندارم. هر چی هیچی بهت نگفتم بیشتر روت تو روم باز شد آدونیس چورگان.
چه تصویری شده است!‌ با صدای قدم‌هایش متوجه می‌شوم که از من فاصله می‌گیرد. در تاریکی نیمه‌جان اتاق، بی‌هدف به سمت کمد چوبی گوشه‌ی اتاق می‌رود. صدای خش‌خش وسایل، ریتم سردی می‌گیرد؛ انگار که هر صدایی، زخم کهنه‌ای را در جانم باز می‌کند.
سرش را خم می‌کند، دست می‌برد به قفسه‌ی پایین. لحظه‌ای بعد، تصکیرم عوض می‌شود و متوجه می‌شوم که با شیشه‌ی الکل بیرون می‌آید.
نگاه‌ چشمانم تمام حرکاتش را وارسی می‌‌کنند. بر روی صندلی کنار پنجره می‌نشیند. نور زرد چراغ‌خواب، خطوط تیز چهره‌اش را سایه‌دار کرده است. شیشه را بی‌هیچ حرفی باز می‌کند، لیوان شاتی از کشوی میز بیرون می‌کشد و شروع می‌کند به ریختن. آن هم بی‌وقفه.
من هنوز ایستاده‌ام، اما حس می‌کنم با هر سوالی که از دهانم بیرون می‌آید، یک قدم به لبه‌ی پرتگاه نزدیک‌تر می‌شوم.
-‌ عرفان چی‌کاره‌ست؟
صدای باز شدن درپوش شیشه.
-‌ نقشه‌کش ساختمون.
اولین شات را بالا می‌اندازد. به‌سادگی آب خوردن. یا شاید هم به سختی خون خوردن.
-‌ کار دومش؟
لیوان دوم را پر می‌کند، اما نمی‌نوشد. کمی بعد متوجه می‌شوم که دارد انگشتش را دور لبه‌ی شیشه می‌چرخاند.
-‌ روان‌پزشک.
نگاهم به دستش است. نمی‌دانم اما در تصویرن لرزیده‌است. شاید از همان لرزش‌هایی‌ست که آدم می‌خواهد پنهان‌شان کند، اما الکل بی‌رحمانه آن‌ها را فاش می‌کند.
-‌ دکتر توئه؟
-‌ آره.
-‌ دکتر من چی؟
-‌ نه.
چقدر ساده جواب می‌دهد. ولی نمی‌دانم تلخی‌اش از دروغ است یا از خاطره.
-‌ اون بهت گفته که با من از تیمارستان فرار کنی؟
این‌بار مکثش بیشتر طول می‌کشد. حتماً یک بار دیگر شاتی دیگر وارد معده‌اش کرده.
-‌ تو خواستی که از اون‌جا فرار کنیم.
دروغ می‌گوید؟ یا خودش هم نمی‌داند حقیقت کجاست؟
-‌ بلیط‌ها نشون میده اینا همه از پیش تعیین‌شده‌ست.
لیوان سوم هم سر کشیده می‌شود. با هر شات، زخم‌های پنهانش آشکارتر می‌شوند.
-‌ چند سالته؟
-‌ سی و دو.
-‌ عرفان چند سالشه؟
-‌ دو سال از من کوچیک‌تره.
-‌ تو کارت چیه؟
-‌ کارم؟
-‌ قبل از این‌که به بیماری نامعلومت مبتلا بشی کاری نداشتی؟
باز انگار دستش روی شیشه می‌لرزد. برای اولین‌بار، صدایش نرم‌تر می‌شود.
-‌ من، مدرک فوق تخصص قلب و عروق داشتم، با یه مجوز طبابت که باطل شد.
-‌ چرا؟
-‌ چون درست همون‌طور که داشتم روی یه بیمارم عمل قلب باز انجام می‌دادم، چاقوی جراحی رو تو قلبش فرو کردم.
سکوت... یک لحظه‌ی کشدار و سنگین. هوای اتاق انگار از اکسیژن خالی می‌شود. من حتی نفس کشیدن را فراموش می‌کنم.
-‌ فکر می‌کردم اونی که کشتیش دوستت بوده.
-‌ هنوز هم از حرفم برنگشتم.
دست دیگرش حالا دور بطری قفل شده. نور چراغ از ته لیوان عبور می‌کند و بر کف دستش می‌افتد. انگار آتشی درونش شعله‌ور شده.
-‌ دختری رو دوست داری که بهت اهمیت نمیده. ونسا رو میگم.
-‌ تو از کجا در موردش می‌دونی؟
لحنش چندان مانند کسی که تعجب کرده نیست. گویی یک بی‌تفاوتی عمیق به واسطه‌ی الکل پشتش پنهان است.
-‌ من خیلی چیزها رو می‌دونم.
آدونیس لبخندی کوتاه، خسته و تلخ می‌زند. مثل کسی که با خاطره‌ای شیشه‌ای در حال تکه‌تکه شدن است.
-‌ اون با ونسا نسبتی داشت؟
-‌ نامزدش بود.
-‌ به خاطر ونسا کشتیش؟
-‌ آره.
هر "آره"ی او، انگار تیری‌ست که در خاکم می‌کارد. خاطره‌ای، جنایتی، حقیقتی.
-‌ من خود عاشق‌پنداری دارم.
و ادامه می‌دهد:
-‌ حالا گره‌های تو سرت باز شد؟
-‌ فقط یک سوم‌شون.
کمی مکث می‌کنم و می‌گویم؛
-‌ نمی‌دونستم عاشق یکی بودن بیماری روانی محسوب میشه.
-‌ من عاشقش بودم... .
حالا دیگر فقط یک حرف نیست. اعتراف است. صدایش می‌لرزد؛ نه از مستی، که از سوختگی درونی.
-‌ خاطرات ساختگی ازش تو مغزم داشتم. به حدی واقعی بودن که هنوز ساختگی بودن‌شون رو باور نکردم... من حتی اسم عطرش هم از بر بودم با این‌که به گفته‌ی خودش توی دادگاه، بیشتر از دو بار اونم توی مطبم منو ندیده بود... .