نقد و بررسی بازی‌ها روزی روزگاری: یک روز بد | نقد و بررسی بازی Batman: Arkham Asylum (نسخه نسل هشتم)

[ممد صنوبر]

قصه های آرکهام!

یکی از مهمترین ابزار های روایی بازی نوار های کاستی است که در گوشه و کنار تیمارستان پخش شده اند. هر یک از این نوار ها حاوی چند دقیقه مکالمه ی ضبط شده است که به داستان یکی از کارکتر های بازی می پردازد. این نوار ها در واقع در هنگام جلسات درمانی بیماران روانی آرکهم ضبط شده اند و در سر تا سر تیمارستان پخش اند تا شما ان ها را پیدا کنید و به قصه های شگفت انگیز درونشان گوش دهید. هر یک از شخصیت های مهمی که درون بازی حضور دارند صاحب مجموعه ای از این نوار ها هستند. این نوار ها به صورت قسمت قسمت یک داستان مشخص را دنبال می کنند و نهایتا با پیدا کردن آخرین نوار مربوط به شخصیت مورد نظر می توانید بفهمید آخر قصه ی او چه می شود. اولین مورد درباره ی آن ها این است که این قصه ها به طرز حیرت آوری زیبا هستند و شما با پیدا کردن هر کدام از این نوار ها برای پیدا کردن قسمت بعدی آن لحظه شماری می کنید. ماجرا هایی که در این صدا های ضبط شده نهفته اند کنجکاوی شما را بر می انگیزند و تا زمانی که آخرین قطعه را پیدا نکنید و پایان کار را نفهمید دست بر نخواهید داشت. وضوع اینجاست که من هم همانند بسیاری از عزیزانی که اکنون این نوشته ها را می خوانند اعصابم خرد می شود از هر چه متن و نوار صوتی است! چنین روشی که سال ها است برای روایت داستان بازی ها از آن استفاده می شود و در واقع نقشی مکمل برای روایت اصلی پیدا کرده، اصلا به مذاق من امثال من خوش نمی آید. این که روند بازی را متوقف کنیم و بنشینیم پای قصه هایی که سازندگان عزیز در کتاب ها برایمان نوشته اند چندان چیز جالبی نیست. بعلاوه خواندن از روی صفحه ی مانیتور و تلوزیون ممکن است چشم خیلی ها (از جمله مرا!) آزار دهد. به همین خاطر این دلی خوبی است تا از همه ی این نوشته های آزار دهنده فراری باشیم. اما نوار های Arkham Asylum چیز دیگری است. محال است که پس از شنیدن یکی، پای آن ها ننشینید و هر یک را حد اقل چند بار گوش نکنید.

 

[ممد صنوبر]

ماجرا های نوار ها درباره ی بیماران آشنای دنیای بتمن است. بیمارانی که هر کدامشان داستانی شگفت انگیز دارند. از ماجرا های عجیب «پویزن آیوی» (Poison Ivy) گرفته تا داستان اولین برخورد هارلی کوئین و جوکر. همگی آن ها به حد مرگباری شنیدنی هستند و اشاره نکردن به آن ها در این مقاله واقعا کم لطفی است. این نوار ها همچنین شما را مجبور می کنند همه جای محیط را با دقت زیر و رو کنید تا مبادا قسمتی ار آن ها را از دست بدهید. وخامت اوضاع به قدری است که اگر خدای ناکرده ببینید یکی از قسمت ها را جا انداخته اید تمامی مسیر های آمده را باز خواهید گشت و میلی متر به میلی متر محیط ها را دقیقا بررسی می کنید تا قسمت گم شده را بیابید و خیالتان راحت شود. در تیمارستان آرکهم دلایل بسیار زیادی برایتان هست تا محیط ها را به دقت بگردید. به این مورد بعدا به طور مفصل خواهیم پرداخت.

 

[ممد صنوبر]

بزرگترین کار آگاه جهان

راک استدی با پذیرش سفارش ساخت یک بازی با محوریت بتمن، ریسک بزرگی انجام داد. پیشتر بازی های بتمن محور زیادی توسط استودیو های دیگر ساخته شده بودند. استودیو هایی که حتی تجارب بیشتری نسبت به تیم جوان راک استدی داشتند. طراحان با سلیقه ی استودیو می دانستند که کار سختی در پیش رو دارند اما بدون این که از شرایط بترسند کار خود را آغاز نمودند. چیزی که در سر آن ها بود بیشتر به یک رویا می مانست تا یک بازی ویدئویی واقعی. ولی آن ها با تلاش فراوان توانستند بخش گسترده ای از ایده های خود را عملی کنند. بازی آن ها همانند دیگر بازی های بتمن محور ساخته شده صرفا یک بازی ادونچر بسته و خطی نبود. آن ها می خواستند بتمن را به معنای واقعی کلمه در یک بازی ویدئویی “شبیه سازی” کنند. چنین چیزی نیازمند تلاشی مظاعف و همتی بلند بود. پروژه ی Arkham Asylum یکی از بلند پروازانه ترین بازی هایی است که تا کنون ساخته شده و به لطف تلاش های بی وقفه ی تیم سازنده به زیبا ترین شکل ممکن به ثمر نشسته. برای شبیه سازی بتمن سازندگان ابتدا از خود پرسیدند: ویژگی های شخصیت بتمن دقیقا چیست؟ شاید بتوان توانایی ها و قابلیت های سوپر هیرویی چون بتمن را در چند مورد خلاصه کرد. نخست این که این شخصیت کامیک بوکی از هیچ قدرت ماوراءالطبیعه برخوردار نیست و بر خلاف دیگر هیرو های کتاب های کامیک، یک انسان کاملا معمولی است. او تحت تعلیمات رزمی بسیار قرار گرفته و در مبارزات تن به تن توانا و نیرو مند است. به همین خاطر سازندگان ابتدا یک سیستم مبارزه ی بی نقص و کار آمد نیاز داشتند. اما موضوع به همین آسانی ها نبود. تابحال هیچ یک از عناوینی که تا آن زمان خلق شده بودند نتوانسته بودند مبارزات تن به تن با دستان خالی (و بدون شمشیر یا…) هک و اسلش را با استایلی واقع گرایانه به تصویر بکشند. حد اقل نه به روانی ای که یک بازی بتمن باید می بود. به همین خاطر سازمدگان با اولین چالش جدی خود در جریان گیم پلی مواجه شدند.

 

[ممد صنوبر]

به واسطه ی مال و اموال بسیار زیاد و شرکت صنعتی «وین» (Wayne) که بروس از پدر مرحومش به ارث برده، او می تواند ابزار آلات جنگی و نظامی بسیار قدرتمندی تولید کند. این موارد همگی دست به دست یکدیگر داده و بتمن صاحب مجموعه ای از گجت های قدرتمند می شود که هر یک از آن ها در ماموریت هایش کاربرد دارند و باعث می شوند غیر ممکن ترین کار ها نیز از شوالیه ی تاریکی ساخته باشد. اما صبر کنید! بتمن یک قانون بسیار بزرگ دیگر نیز دارد. او هیچ وقت انسان ها را نمی کشد. این قاعده باعث شده تا همگی ابزار های او حالتی Non-Lethal داشته باشند و همگی طوری بهینه شوند که طرف مقابل را بیهوش کنند و صدمه ی جانی وارد نسازند. این مورد یکی از چالش های پیش روی سازندگان بود. این که ابزار آلات و وسایل بتمن در گیم پلی بازی حضور واقعی داشته باشند و بازیباز بتواند به شکلی آزادانه و داینامیک از آن ها استفاده کند چالشی بزرگ بود. از طرفی این ابزارآلات می بایست حالتی غیر کشنده می داشتند و حتی قوانین ضد کشتن بتمن باید در بازی نیز رعایت می شد. این خود چالش سازندگان را چند برابر می کرد و کار را برای آنان سخت و دشوار می ساخت. از طرفی ابزار های بتمن فقط برای مبارزه طراحی نشده بودند. این شخصیت نام معروف دیگری نیز دارد. بتمن همواره با نام “بزرگترین کار آگاه جهان” شناخته می شده. این یعنی او باید یک کار آگاه زبده و با تجربه نیز باشد. وسایل او به او کمک می کنند همیشه چند قدم از پلیس ها جلو تر باشد و بتواند خلافکارن و دشمنان خود را به دام بیندازد. این مورد نیز یکی از مهمترین اضلاع شخصیتی بتمن است. و تیم راک استدی نیز به شدت مصمم بود تا آن را به شکلی بی نقص در بازی خود پیاده کند.

 

[ممد صنوبر]

آخرین موردی که باید در بازی پیاده می شد وجه مخفی کاری بتمن بود. بتمن همیشه دشمنان مسلحش را به صورت مخفیانه و از درون سایه ها از پای در می آورد. این مورد در بسیاری از فیلم ها، انیمیشن ها و کمیک های بتمن دیده شده. او همیشه با استفاده از محیط های تاریک و صد البته تزریق عناصر «ترس»، «دلهره» و «اضطراب» بر دشمنانش چیره می شود. حتما در کارتون ها بار ها دیده اید هیولا هایی مانند دراکولا چگونه از درون تاریکی با حذف کردن یک به یک عده ای از انسان ها آن ها را تا سر حد مرگ می ترسانند. (در همان صحنه هایی که هیولا در یک چشم به هم زدن یکی از افراد را به درون تاریکی می کشد و لحظاتی بعد دوستانش جنازه اش را روی زمین پیدا می کنند!) بتمن نیز چنین خلق و خویی دارد و دوست دارد با دشمنانش این گونه تا کند. البته او اندکی مهربان تر است و به جای مکیدن خون کثیف خلافکاران صرفا به زدن ضربه ای معمولی به سر آن ها بسنده می کند. پیاده سازی چنین مراحلی نیز یکی از اصلی ترین چالش های سازندگان بود. با پیوستن این موارد به یکدیگر و اضافه کردن اندکی جزئیات می توان یک بتمن خلق کرد. باید دید آیا سازندگان توانستند همه ی این موارد را آن طور که لایق شوالیه ی سیاه است در بازی خود پیاده کنند یا خیر. البته شخصیت بتمن ویژگی های مهم دیگری نیز دارد. مفاهیمی مانند «بت کیو»، (BatCave) «بت موبیل» (BatMobile) و… که البته این موارد در آن زمان در بازی های ویدئویی قابل اجرا نبود اما سال ها بعد طراحان توانایی راک استدی این امر را نیز به واقعیت تبدیل کردند.

 

[ممد صنوبر]

اولین حماسه

همانطور که پیشتر نیز گفتیم یکی از چالش بر انگیز ترین موانعی که بر سر راه سازندگان قرار داشت، شبیه سازی بتمن بود. آن ها نهایت تلاش خود را کردند تا بازیبازان در بازی احساس کنند واقعا به جای بتمن بازی می کنند. آن ها تصمیم گرفتند به جای طراحی یک بازی بسته و خطی همه ی ویژگی هایی که بتمن را بتمن می کنند (یا حد اقل بخشی از آن ها را) به بازی وارد کنند و از همگی آن ها به صورت داینامیک استفاده کنند. نخستین قدم برای این کار طراحی گجت های بتمن بود. گجت هایی که طراحی شان دشوار و پیاده سازی شان در ویدئو گیم کاری دشوار تر بود. آن ها ابتدا لیستی از مهمترین گجت هایی که در کمیک های مختلف توسط بتمن مورد استفاده قرار گرفته بود را تهیه نمودند. سپس آن ها را دسته بندی کرده و اندیشیدند کدام یک از آن ها را می توان به این بازی اضافه کرد. البته برخی از این گجت ها نیز پیشتر به شکل رسمی دیده نشده بودند و صرفا برای ارتقای سطح گیم پلی و اضافه شدن قابلیت های جدید به بازی اضافه شده بودند. این که چگونه با استفاده از گجت های معروف بتمن یک گیم پلی متعادل، پیچیده و سطح بالا خلق کنید نیز یک چالش بزرگ است. آن ها پس از بررسی های گوناگون و تست های فراوان بالاخره بدین نتیجه رسیدند تا گجت های زیر را در بازی قرار دهند. گجت هایی که پیاده سازی شان در بازی به قدری عالی و بی نقص بود که واقعا احساس بتمن بودن را به بازیباز منتقل می کرد.

 

[ممد صنوبر]

اولین، مهمترین و رایج ترین ابزاری است که بتمن از آن استفاده می کند. اصلا بتمن بدون بترنگ هایش مثل زنبور بی عسل است. این وسیله که یمی از نامش را از Bat گرفته و نیمه ی دیگرش را از بومرنگ، در ساخت و طراحی نیز این دو گانگی را حفظ می کند. بومرنگ هایی که به شکل خفاش طراحی شده اند وسایلی قابل پرتاب هستند که بتمن از آن ها به عنوان ابزاری همه کاره استفاده می کند. در واقع آن ها ابزاری هستند تا بتمن به برخی از اشیایی که در فاصله ی دوری از او قرار دارند دسترسی پیدا کند. مثلا برای بریدن طناب ها یا فشردن کلید ها می توانید از بترنگ ها استفده کنید. همچنین در مواردی که حال و حوصله اش را ندارید و تنبلی تان می آید تا مکان مورد نظر بروید می توانید با پرتاب یک بترنگ خودتان را خلاص کنید. این مورد همچنین برای دسترسی به نقاطی که حضور انسان در آن ها ممکن نیست نیز کاربرد دارد. مثلا زمانی که گاز مرگبار جوکر محیط را فرا گرفته است فقط و فقط بترنگ های توانای بتمن هستند که می توانند فن ها را روشن کرده و گاز را از منطقه دور کنند. بترنگ ها در مبارزات نیز کاربرد دارند و بتمن می تواتند از آن ها برای به اصطلاح خودمان “Stun” کردن دشمنانش استفاده کند. هم در مبارزات تن به تن و هم در مراحل مخفی کاری بازی می توانید از بترنگ ها استفاده کنید و اگر با هوش باشید می توانید حتی روش های مختلفی را اختراع کنید تا از آن ها سود دو چندان ببرید. مثلا یکی از این موارد پرتاب کردن دشمنان از بلندی ها است که می توانید با پرتاب یک بترنگ به پا هایشان موجبات افتادنشان را فراهم کنید. بترنگ ها همچنین در ایجاد صدا و ترساندن و به اشتباه انداختن دشمنان نیز کار برد دارد و می توانید با استفاده از آن حواس ها را پرت کنید و توجهات را به نقاط دیگری جمع.

 

[ممد صنوبر]

Explosive Gel
این ژل مخصوص یکی از آن مواردی است که سری آرکهم بدون آن ها اصلا معنا ندارد. این گجت تشکیل شده از یک بخش اسلحه مانند و مخزنی که همیشه مملو است از توعی ژل سوزان و البته به شدت قابل اشتعال. بتمن هنگام استفاده از این ابزار مقداری از این ژل را بر روی دیوار، شیشه یا هر چیز قابل شکستن دیگر می ریزد. (و نکته ی جالب این است که همیشه آن را به صورت یک خفاش بر روی دیوار ها می کشد! معلوم است خیلی برای این کار تمرین کرده. ما با قلم و کاغذ هم نمی توانیم خفاش بتمنی بکشیم!) سپس با ایجاد یک جرقه می توان این ژل را منفجر کرد. از این مورد معمولا برای رسیدن به مناطق غیر قابل دسترس و گذر از برخی دیوار های ضعیف و شکستنی و یا برخی شیشه ها استفاده می شود. این ژل همچنین در مخفی کاری نیز کاربرد دارد و بتمن می تواند با ریختن مقداری از آن بر روی زمین، از آن همچون یک مین ضد نفر استفاده کند تا دشمنان با عبور از روی آن به دیار باقی بشتابند.

 

[ممد صنوبر]

BatClaw
چنگک خفاش! این گجت پر کاربرد و دوست داشتنی در Arkham Asylum عموما برای باز کردن دریچه هایی استفاده می شود که روی دیوار، روی سقف و یا در مناطقی هستند که بتمن با پای پیاده نمی تواند به آن جا دسترسی داشته باشد. همانطور که می دانید کانال های کولر در این بازی نقشی اساسی دارند (و اگر مهندسی که ساختمان های تیمارستان را طراحی کرده قطر این کانال ها را اندکی کمتر می گرفت و شوالیه ی تاریکی به صورت نشسته درونشان جا نمی شد الان نه گاثمی در کار بود و نه بتمنی.) این وسیله همچنین در مبارزات نیز کاربرد دارد و می توانید با آن دشمنان را به سمت خود کشیده و رویشان کمبو اجرا کنید. در مراحل مخفی کاری نیز می توان یک استفاده ی بسیار جالب از این چنگک کرد و آن هم این است که می توانید دشمنان را با استفاده از آن به سمت خود بکشید و اگر احیانا پرتگاه یا لبه ای هم در آن نزدیکی بود آن ها را از بلندی به پایین پرت کنید. در این بازی سقوط از ارتفاعات باعث بیهوش شدن دشمنان می شود.

 

[ممد صنوبر]

Cryptographic Sequencer
گجتی معروف به PSP بتمن! این وسیله شباهت بسیاری به یک کنسول بازی دستی دارد اما کاربردش برای بتمن چیز بسیار مهمتری است. بتمن می تواند به وسیله ی آن در ها، و به طور کلی Terminal هایی که Oracle از لحاظ امنیتی توانایی نفوذ به آن ها را ندارد پیدا کرده و هک کند. در بازی مکانیزم های زیادی وجود دارد که همگی با این وسیله فعال می شوند. این وسیله می تواند در های بسیاری را برایتان باز کند و البته راه رسیدن به بسیاری از چالش های ریدلر را هموار نماید. این مورد البته صرفا در پیشبرد مراحل بازی کاربرد دارد و در گیم پلی کاربرد دیگری ندارد. مینی گیم هک کردن در همه ی بازی های سری آرکهم قابل مساهده است اما به نظر من مینی گیم هک Arkham Asylum از همه ی بازی های بعدی بهتر و لذت بخش تر بود. بتمن با استفاده از دستگاه مخصوص طول موج مناسبی را پیدا می کرد تا بتواند به درون سیستم های امنیتی نفوط کند. گاهی نیز در صورت کش دادن بیش از حد این روند بازی شما را مجازات می کرد و گاز های سمی آزاد شده موجب مرگ شما می شد.