سپیدار شد اثر ممد صنوبر

[ممد صنوبر]

سوی دلم
سوی دلم زمزمه جایی گرفت
رغبت تو هم نفس یار ما است
غم به دلم سوی دلی پر بزد
سایه‌ی عشق نام تو را بر گرفت
فرق دل است گیتی من جهان‌ دار
گفته‌ی من عزت عالی مقام
پر بزند ذلت خاری شگرف
بس که نماند عادت نیکی به دل
حق خدا یار تو ای نیک بخت
سوی تو آیم خرد هوش مرد

 

[ممد صنوبر]

دل
ز شوقت هردمی کردم به فریاد
که ای یارا برس بر درد ما را
ز حبسم کرده اند ناله به درگاه
بیا باری تعالی به رخسار
نشانم ده به این یارت جمالت
ز عشقت کی شوم دیدار و پر رنگ
بیا بر من بکن پاداش و همراه
ز نورت این منم پیدا و پنهان
دل تو بر دلم هر گشته زیبا
شبا چون تو مرا هر لحظه باید
شده بازم نفس ادعیه راهی
بیامد بر دلم ایمان و ایهام
که ای یارم چرا آشفته غمناک
بدان در این نگاه من هست و نیستم
ز رغبت من شدم دیدار و همبار
بساز بر این دلت عشق خداوند
هوس بود و هوس بود و جهالت
ببار بر این نظر دل را به همچون
که این من بودم و من بودم و صالح به خوشحال

 

[ممد صنوبر]

کیست
کیست که تو را سجده مکرد
بر خویش جان ملعون نیست
گفته‌ها اهریمنی
بر حیث جان در می‌شکست
باز باران جفا
بر طیف قحطی می‌شکست
عشق را دادار جان
خیز بهار عشق مسـ*ـت
ای الهی صبر کن
اهریمنی باز آمده

 

[ممد صنوبر]

جان و جهان
جان و جهان دل کنی
ای عاشقان دل مکن
ساقیه من دل شود
پاره شکر دل مریز
عاشقتم ای رفیق
بر دل من دل مزن
صاحب تو گر شود
ناز خدا ببیند
بوسه زنم گر فلک
عشق خدا یار تو

 

[ممد صنوبر]

چو که
چو که دلی داده‌ ای
شمع و شکر بر قمر
ساقی دل فرح الیل
چو که نهار رود خیر
خوشه‌ی گندم چراغ
فرح عظیم بر دهم
چو که بسوزم آذر
دوزخ این خداوند
من که تو را ادعیه
پس به تو را خوف دل

 

[ممد صنوبر]

دل سبدی
دل سبدی یار کن
عشق عجب یار تو است
بهر دلم نای زد
جان شکر تاز شد
خنده زنم یار من
عشق مرا تازه کن
معشوق دل سخن زد
عشق صفیر دلدار
بهر دل است یار من
صلح و صفا جار شد

 

[ممد صنوبر]

تو کجا
تو کجا بر سر مادر
که بشیند لب حجران
نفست باد صبا بود
شکرت بوی خدا را
چه کنم بر سر پایت
که نفس بر بزدی راست
تو بکن لب منیژک
صبر تو جان صفایی
ادعیه بده مرا
ای الهی گوش کن

 

[ممد صنوبر]

عشق
عشق خداوند یار
صحبت مرجان تویی
هم نفس عاشقان
صاحب آن یار دل
دل که کند عاشقی
صف به دلان بسته ای
چاره‌ی این عاشقان
دل نزنی یار تویی
ای که نفس دل کنی
بهر دلان را مزن

 

[ممد صنوبر]

ای که عشق
ای که عشق کردی بر سودای من
مهجور عشقم فدای تو باشد ز درد
ای غریب دلم
ناله گهم ز فریاد تو در جمال خلقت
ای دل مسوز بر جان غریب
که قربت بر اقصای چه شد
دل نبود بر فراق قمری
ز رخم خون عطش نهاد
فرق بر جهان بودی
فرق بر خدای اوست

 

[ممد صنوبر]

نویسنده
خداوندا حال کن که عشق نیست
جزء تو
که معنای زندگانی پوچ است
به دریای عشق می‌نگرم
جزء تو امواج هنر نمی‌بینم
تو با زیبایی خودت
مرا ویران کرده ای
که روزگار در دستان تو است
پس حالا فهمیدم
که تو تنها نویسنده‌ی مایی
که می‌نویسی و اصلاح نمی‌کنی
چون می‌دانی که چه می‌نویسی
پس خداوندا، ای نویسنده دل‌ها
عشق را در مهر تو می‌کوبم
که جزء تو هیچ نداند و بس
خوب و بد را به دل می‌کشی
که این سرنوشت جهان را می‌سازد
و یک دل می‌گویی من می‌دانم و هیچ‌ک.س
پس اولین نویسنده آن خدا بود