تکمیل شده [شاهرگ گداخته‌ی پیچک] اثر «سپید خون؛ کاربر انجمن رمان بوک»

[سپیدخون؛]

{نام مجموعه: شاهرگ گداخته‌ی پیچک}
شاعر: سپید خون؛
ژانر: تراژدی
قالب: نو
تگ: برگزیده
ویراستار: @آوا...
کپیست: @ARALIYA
مقدمه:
سوگند به آن بارقه‌ی خامُش نور؛
و همان چکامه‌ی پر زِ دروغ،
پیچکی در ژرفاست؛
بامحبت‌تر از این آدم‌هاست...!

 

[DELARAM]

با سلام.
شاعر عزیز، ضمن خوش‌آمدگویی و سپاس از انتخاب انجمن رمان بوک برای منتشر کردن
آثارتان خود؛ خواهشمندیم قبل از اشعار خود، قوانین زیر را با دقت مطالعه کنید.
[قوانین ساب اشعار در حال تایپ]

پس از ارسال پانزده پست می‌توانید درخواست جلد برای اشعار خود دهید:
[تاپیک جامع درخواست جلد دلنوشته و اشعار]

پس از گذشت پانزده پست می‌توانید درخواست تعیین سطح برای اشعارتان بدهید:
‌‌[درخواست تگ مجموعه اشعار رمان بوک]

در صورتی که نمی‌خواهید به نوشتن اشعارتان ادامه دهید و یا سوالی دارید در تاپیک اعلام کنید:
[پرسش و پاسخ تالار شعر ]

اگر اشعارتان به پایان رسید در این تاپیک اعلام کنید:
[اعلام پایان اشعار کاربران]

شاعران دقت کنند در صورتی که دو ماه تاپیکشان آپدیت نشود تاپیک بسته می‌شود.

●با آرزوی موفقیت شما
[ مدیریت تالار شعر]
​

 

[سپیدخون؛]

سوگند به آن بارقه‌ی خامُش نور
و همان چکامه‌ی پر ز دروغ،
پیچکی در ژرفاست؛
بامحبت‌تر از این آدم‌هاست!
روح سبزش، در دل سرخه حصار،
می‌سراید زِ دل سنگ زمان...
زِ نگاه بی‌پگاه مردمان!

 

[سپیدخون؛]

پیچک کوچک و آواره‌ی ما
روزگاری شِکِوه برد؛
به دل زخمی آن ستاره‌ها!
گریه می‌کرد،
به حال غم ناگفته‌ی او
ماه خزان؛ اشک او،
برف می‌شد به تن سرد جهان!

 

[سپیدخون؛]

در رگ خواب قاصدک،
بغض صدای سوخته‌اش،
زمزمه، فریاد می‌کند
که: «ای مردم کوردل شهر!
ای ز سپیده بی‌خبر!
به داد پیچک برسید،
پژمرده در فتنه‌ی ناوفای شب...»

 

[سپیدخون؛]

پیچک خسته‌دل و تیره امید؛
به جهانی متعلق نَنِمود... .
نه به دامن پر چین زمین،
نه به صحن دروغین سما!
بی‌هدف، پیچک ما، می‌پیمود؛
سی*ن*ه‌ی ستبر چنار را
به جهانی متعلق ننمود!

 

[سپیدخون؛]

در مقدم ماه، در چشم خفته‌ی باغبان
پیچک شب زنده‌داری می‌کرد؛
چشم می‌دوخت به شادابی رز
غبطه می‌خورد، بر خماری میوه‌ی سرخ
و به راستی که تنفس پیچک چه بود؟
نه صورتی، نه سیرتی، نه ثمری!
غم‌زده، بر کالبد بی‌هدف خویش گریست

 

[سپیدخون؛]

نفس ماه و نسیم،
در نگهش، شلاق بود
و مقصر که نبود!
مردمان کم نگذاشتند
از هیچ بدی... .
پیچک از غم، نفسی کم نگذاشت
به تقاص ماه و نسیم!

 

[سپیدخون؛]

منجمد بود، چو یخبندان،
تن به بوران ناامید سپرد!
مُرده بود شوق لرزان‌آوندش؛
به ندای غصه‌های لبریز
دستان سبز، صیقلی، پهنش،
خلوتگاه شبنم اشک نمود
چه گذر از محبس تن می‌بود؟

 

[سپیدخون؛]

قاصدک، دل‌نگران
خیره به این پژمردگی پنهان
ز نگاه غم‌زده‌اش، حیران!
«پیچک کوچک من که شاد بود!»
متعجب، متاسف، دلخور
خاطراتش را به اشک می‌آویخت
قهقهه‌ی نهال را می‌کرد مرور... .