مجموعه اشعار عبید زاکانی

[mobina01]

متحیر شده‌ام تا غم عشقت ناگاه
از کجا یافت در این گوشهٔ ویرانه مرا

دولتی یابم اگر در نظر شمع رخت
کشته و سوخته یابند چو پروانه مرا

 

[mobina01]

دلا بکوش مگر دامنش به دست آری

که وصل بی‌طلب و انتظار ممکن نیست

 

[mobina01]

دارم بتی به چهرهٔ صد ماه و آفتاب
نازکتر از گل تر و خوشبوتر از گلاب

خورشید در نقاب خجالت نهان شود
از روی جانفزاش اگر بر اُفتد نقاب

 

[mobina01]

.
شیطان را پرسیدند کدام طایفه را دوست داری؟ گفت: دلالان را؛
گفتند: چرا؟

گفت: از بهر آن که من به سخن دروغ از ایشان خرسند بودم، ایشان سوگند دروغ نیز بدان افزودند.

 

[mobina01]

خراب عشق شو کاباد گشتی
غلام عشق شو کازاد گشتی

حدیث عشق انجامی ندارد
خرد جز عاشقی کامی ندارد‌

منوش از دهر جز پیمانهٔ عشق
میاور یاد جز افسانهٔ عشق

‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌

 

[mobina01]

هر مرض دارو و هر درد علاجی دارد

زخم تیر مژه را مرهم و داروئی نیست

 

[mobina01]

حال دلم ز زلف پریشان او بپرس
تا مو به مو بگوید و یک یک بیان کند

از چشم او فسانهٔ رنجوریم شنو
تا او به شرح وصف من ناتوان کند

 

[mobina01]

ای دل پس از این انده بیهوده مخور

زین پیش غم بوده و نابوده مخور

جان میده و داد طمع و حرص مده

غم میخور و نان منت آلوده مخور

 

[mobina01]

شوریده کرد شیوهٔ آن نازنین مرا
عشقش خلاص داد ز دنیا و دین مرا

غم همنشین من شد و من همنشین غم
تا خود چها رسد ز چنین همنشین مرا

 

[mobina01]

قصد آن زلفین سرکش کرده‌ام
خاطر از سودا مشوش کرده‌ام

در ره عشقش میان جان و دل
منزل اندر آب و آتش کرده‌ام

از وصالش تا طمع ببریده‌ام
با خیالش وقت خود خوش کرده ام