مجموعه اشعار عبید زاکانی

[mobina01]

هرگز دلم ز کوی تو جائی دگر نرفت
یکدم خیال روی توام از نظر نرفت

جان رفت و اشتیاق تو از جان بدر نشد
سر رفت و آرزوی تو از سر بدر نرفت

 

[mobina01]

الهــا ; پادشــاها; بی‌نیـــازا
خداونـدا، کریـما ،کارســازا !

به صـدق سینــهٔ پـاکان راهت
به شـــوق عاشقـان بارگاهت

به شـب نالیـدن پا در کمنـدان
به آه سـوزناک مستمنـــــدان

به حق صبـر بی‌پــــایان ایوب
به آب چشم خون‌افشان یعقوب

که بر جان من مسکین ببخشای
در رحمت بر این بیچاره بگشای

بــده کام دل شـــوریـــدهٔ من
رســـان با من بت بگزیــدهٔ

 

[mobina01]

بی‌یار دل شکسته و دور از دیار خویش
درمانده‌ایم عاجز و حیران به کار خویش

از روزگار هیچ مرادی نیافتیم
آزرده‌ایم لاجرم از روزگار خویش

نه کار دل به کام و نه دلدار سازگار
خونین دلم ز طالع ناسازگار خویش

یک‌دم قرار نیست دلم را ز تاب عشق
در آتشم ز دست دل بی‌قرار خویش

از بهر آن‌که می‌زند آبی بر آتشم
منت پذیرم از مژه‌ی سیل‌بار خویش

دیوانه دل به عشق سپارد عبیدوار
عاقل به دست دل ندهد اختیار خویش

 

[mobina01]

ای آنکه به جز تو نیست فریادرسی
غیر از کرمت نداد ک.س داد کسی

کار من مستمند بیچاره بساز
کان بر تو به هیچ آید و برماست بسی

 

[mobina01]

دل در پی عشق دلبرانست هنوز
وز عمر گذشته در گمانست هنوز

گفتیم که ما و او بهم پیر شویم
ما پیر شدیم و او جوانست هنوز

 

[mobina01]

خوشا
کسیکه
ز عشقش
دمي رهائي نیست

 

[mobina01]

مرا دلیست، ره عافیت رها کرده
وجود خود ،هدف ناوک بلا کرده

ز جور چرخ ،ستم دیده و رضا داده
ز خوی یار، جفا دیده و وفا کرده

به کار خویش فرو رفته، مبتلی گشته
به درد عشق، مرا نیز مبتلی کرده

هر آنچه داشته از عقل و دانش و دین
ز دست داده و، سر در سرِ هوی کرده

گهی ز بیخردی، آبروی خود برده
گهی ز بیخبری، قصد جان ما کرده

به قول و عهد بتان، غِرّه گشته وز سر جهل
خیال باطل و، اندیشه ی خطا کرده...

 

[mobina01]

شوریده کرد شیوهٔ آن نازنین مرا
عشقش خلاص داد ز دنیا و دین مرا

غم همنشین من شد و من همنشین غم
تا خود چها رسد ز چنین همنشین مرا

 

[mobina01]

متحیر شده‌ام تا غم عشقت ناگاه
از کجا یافت در این گوشهٔ ویرانه مرا

دولتی یابم اگر در نظر شمع رخت
کشته و سوخته یابند چو پروانه مرا

 

[mobina01]

دارم بتی به چهرهٔ صد ماه و آفتاب
نازکتر از گل تر و خوشبوتر از گلاب

خورشید در نقاب خجالت نهان شود
از روی جانفزاش اگر بر اُفتد نقاب