مجموعه اشعار عبید زاکانی

[mobina01]

هرگز دلم ز کوی تو جائی دگر نرفت

یکدم خیال روی توام از نظر نرفت

جان رفت و اشتیاق تو از جان بدر نشد

سر رفت و آرزوی تو از سر بدر نرفت

 

[mobina01]

در وضعِ روزگار نظر کن به چشمِ عقل
احوالِ ک.س مپرس که جایِ سوال نیست

 

[mobina01]

بی‌یار دل شکسته و دور از دیار خویش
درمانده‌ایم عاجز و حیران به کار خویش

از روزگار هیچ مرادی نیافتیم
آزرده‌ایم لاجرم از روزگار خویش

نه کار دل به کام و نه دلدار سازگار
خونین دلم ز طالع ناسازگار خویش

یک‌دم قرار نیست دلم را ز تاب عشق
در آتشم ز دست دل بی‌قرار خویش

از بهر آن‌که می‌زند آبی بر آتشم
منت پذیرم از مژه‌ی سیل‌بار خویش

دیوانه دل به عشق سپارد عبیدوار
عاقل به دست دل ندهد اختیار خویش

 

[mobina01]

عشق تو مرا چو خاک ره خواهد کرد
خال تو مرا حال تبه خواهد کرد

زلف تو مرا به باد بر خواهد داد
چشم تو مرا خانه سیه خواهد کرد

 

[mobina01]

وفا نمودن و برگشتن و، جفا کردن
طریق یاری و، آئین دل ربائی نیست

ز عکس چهره ی خود ،چشم ما منوّر کن
که دیده را جز از آن وجه،روشنائی نیست...

 

[mobina01]

لطف تو از حد برون حسن تویی منتهاست
نیش تو نوش روان درد تو درمان ماست

عشق تو بر تخت دل حاکم کشور گشای
مهر تو بر ملک جان والی فرمانرواست

 

[mobina01]

وفا نمودن و بر گشتن و جفا کردن

طریق یاری و آیین دلربایی نیست

 

[mobina01]

مرا دلیست، ره عافیت رها کرده
وجود خود ،هدف ناوک بلا کرده

ز جور چرخ ،ستم دیده و رضا داده
ز خوی یار، جفا دیده و وفا کرده

به کار خویش فرو رفته، مبتلی گشته
به درد عشق، مرا نیز مبتلی کرده

هر آنچه داشته از عقل و دانش و دین
ز دست داده و، سر در سرِ هوی کرده

گهی ز بیخردی، آبروی خود برده
گهی ز بیخبری، قصد جان ما کرده

به قول و عهد بتان، غِرّه گشته وز سر جهل
خیال باطل و، اندیشه ی خطا کرده...

 

[mobina01]

شوریده کرد شیوهٔ آن نازنین مرا
عشقش خلاص داد ز دنیا و دین مرا

غم همنشین من شد و من همنشین غم
تا خود چها رسد ز چنین همنشین مرا

 

[mobina01]

ای شکوهت خیمه بر بالای هفت اختر زده
هیبت بانگ سیاست بر شه خاور زده
شیخ ابواسحق سلطانیکه از شمشیر او
مهر لرزانست و مه ترسان و گردون سرزده
دولت اقبال در بالای چترت دائما
همچو مرغابی سلیمانی پر اندر پر زده
هر کجا صیت تو رفته خطبه‌ها آراسته
هر کجا نامت رسیده سکه‌ها بر زر زده
روز اول مشتری چون دید فرخ طالعت
در جهانگیری به نامت فال اسکندر زده
بندگانت پایه بر عرش معلی ساخته
پاسبانانت علم بر طارم اخضر زده
هرکجا فیروز بختی شهریاری صفدری
از دل و جان لاف خدمتکاری این در زده
از قبولت هرکه او چوگان دولت یافته
گوی در میدان این ایوان مینا در زده
مطربان بزم جان بخشت به هر آوازه‌ای
طعنه‌ها بر نغمه‌ی ناهید خنیاگر زده
ابر دستت بر جهان باران رحمت ریخته
برق تیغت درنهاد دشمنان آذر زده
هرکجا شه عزم کرده همچو فراشان ز پیش
دولتنجا سایبان افراخته چادر زده
با سپاهت هرکه یک ساعت به پیکار آمده
از دو پیکر زخمها یا بیش بر پیکر زده
هم سماک رامحش صد تیر در دل دوخته
هم شهاب رایتش صد تیر بر مغفر زده
داده هر روز آستانت را چو شاهان بوسها
هر سحر کز جیب گردون جرم خور سر بر زده
تا ابد نام تو باقی باد و نام دشمنت
همچو مرسوم منش ناگه قلم بر سر زده