مجموعه اشعار عبید زاکانی

[mobina01]

دلا بکوش مگر دامنش به دست آری

که وصل بی‌طلب و انتظار ممکن نیست

 

[mobina01]

ساکن خلوت سرای انس را
گلشن و بستان و ایوان گو مباش

ما کجا اسباب دنیا از کجا
مور را ملک سلیمان گو مباش

چون ز یزدان هرچه خواهی میدهد
خلعت و انعام سلطان گو مباش

 

[mobina01]

ما دل به درد هجر ضٖروری نهاده‌ایم

زیرا که فارغست طبیب از دوای ما

 

[mobina01]

در ما به ناز می‌نگرد دلربای ما
بیگانه‌وار میگذرد آشنای ما

هردم ز شوق حلقهٔ زنجیر زلف او
دیوانه میشود دل آشفته رای ما

 

[mobina01]

در این چنین سره فصٖلی و نوبهاری خوش

خوشا کسی کـه کند عیش با نگاری خوش

 

[mobina01]

می‌کند سلسلهٔ زلف تو دیوانه مرا

می‌کشد نرگس مسـ*ـت تو به میخانه مرا

 

[mobina01]

دوش عقلم هوس وصل تو شیدا میکرد
دلم آتشکده و دیده چو دریا میکرد

نقش رخسار تو پیرامن چشمم میگشت
صبر و هوش من دلسوخته یغما میکرد

 

[mobina01]

گر وصل تو دست من شیدا گیرد
وین درد و فراق راه صحراگیرد

هم حال من از روی تو نیکو گردد
هم کار من از قد تو بالا گیرد

 

[mobina01]

هر چند بهشت صد کرامت دارد
مرغ و می و حور سرو قامت دارد

ساقی بده این باده‌ی گلرنگ به نقد
کان نسیه‌ی او، سر به قیامت دارد

 

[mobina01]

هرچند که درد دل هر خسته بسیست
وز دست فلک رشتهٔ بگسسته بسیست

زنهار ز کار بسته دل تنگ مدار
در نامهٔ غیب راز سربسته بسیست