فایل شده [عقده‌های تحمیلی] اثر« آیناز کاربر انجمن رمان بوک»

[ادوارد کلاه به سر]

شعله‌های زبانه‌دار آتش عقده‌ی نبودها دلم را می‌سوزاند. عقده‌ی آتش ساعت‌های دوری که تمام نمی‌شود، عقده‌ی جوی اشک‌ها که انتها نمی‌یابد، عقده‌ی قصه‌هایی که تا ابد در دل نهفته باقی مانده‌اند و هیچ‌وقت بر زبان آورده نمی‌شوند. گویا عقربه‌های ساعت با من سر دشمنی را باز کرده‌اند و قصه‌گوها لجبازانه به شکنجه‌ی سکوت ادامه می‌دهند. سکوتی که انگار هرگز قرار نیست به اتمام برسد و زمزمه‌هایی که هیچ‌گاه قرار نیست معنی بی‌یابند. همیشه در حسرت صحبت با عروسک پارچه‌ای ساعت‌ها به او می‌نگریستم و به جای او سخن می‌گفتم چون می‌دانستم او توان بیان کوچک‌ترین واژه‌ای ندارد. کاش می‌توانستم با چهار نخ حرکات و حرف‌های او را هم خلق کنم و تا ابد برایم قصه بگوید؛ تا هنگامی که این ساعت‌ها به پایان برسد، پس از هزاران روز شب شود و تا صد سال دیگر خوابم ببرد... .

 

[ادوارد کلاه به سر]

روح‌هایی را می‌شناسم که عقده‌ی خواب ابدی یک مزار کوچک زیر برگ‌های زرد و خشکیده و خروارها خاک سرد را دارند؛ اما محکوم به ادامه دادن هستند. حسرت می‌کشند یک نفر از سر دلتنگی به دیدارشان بیاید؛ اما بانگ ناقوس مرگ برای آن‌ها در آسمان آبی شهر نپیچیده است، کسی نمی‌داند آن‌ها مرده‌اند وگرنه کنون زیر خروار خروار گل رز سرخ رنگ غرق بودند.
روح‌های خاموشی را دیده‌ام که از شدت تنهایی از بیان واژه‌ها قاصر شده‌اند و سخنان‌شان به چشم در چشم شدن با دیوارهای خالی خانه ختم می‌شود. روح‌هایی که وقتی به مرگ دست نیافتند شهر را به سرزمین مردگان بدل کرده‌اند.
عطر زندگی به‌خاطر پچ‌پچ‌های رسا و بغض‌آلود روح‌ها از میان رفته و آسمان سیاه شده است. دلم می‌خواهد گوش‌هایم را بگیرم و سکوت تنهایی و رنج را نشنوم، اما روح‌ها نمی‌گویند چه گناهی کرده‌اند که قاضی این حکم مرگ شکنجه‌وار و تدریجی بدون جسم را برایشان صادر کرده است. آن‌ها فقط می‌دانند محکومند، محکوم به ادامه دادن در خاموشی... .