مجموعه اشعار فیض کاشانی

[mobina01]

به هوش باش که حرف نگفتنی نجهد
نه هر سخن که به خاطر رسد، توان گفتن

"یکی زبان و دو گوش" است اهل معنی را
اشارتی به یکی گفتن و دو بِشنُفتن

سخن چو سود ندارد، نگفتنش اولی‌ست
که بهتر است ز بیداری عبث، خفتن...

 

[mobina01]

این گلشن دهر عاقبت گلخن شد
هر دوست که بود جز خدا دشمن شد

جز مهر خدای هرچه در دل کشتم
حاصل اندوه و دانه صد خرمن شد

 

[mobina01]

من ببوی خوش تو دلشادم
ور نه از خود گرهی بر بادم

شوم از خویش بهر لحظه خراب
کند آن لطف خفی آبادم

بی نسیمت بردم باد صبا
لطف کن تا نهی بر بادم

ای خوش آندم که مرا یاد کنی
ای که یکدم نروی از یادم

لطف پنهان ز دلم باز مگیر
که درین لطف نهانی زادم

لطف تو گر نبود با غم تو
قهر این غم بکند بنیادم

نرسی گر تو بفریاد دلم
از فلک هم گذرد فریادم

بیستون غمت و تیشهٔ صبر
که تو شیرینی و من فرهادم

کمر بندگیت بست چو فیض
از غم هر دو جهان آزادم

 

[mobina01]

چو بی یادم نمی باشی مرا بی‌یاد خود مگذار

بیاد خود کن آبادم که بی‌یاد تو ویرانم

 

[mobina01]

آن‌که کارش با دلست و نیست او را دل منم
آن‌که را مرکب دلست و پای دل در گِل منم

آن‌که او را هرچه حاصل شد بیغما دادعشق
نیستش اکنون به جز بیحاصلی حاصل منم

آن‌که نقش اوست در مرآت کونین آن توئی
آن‌که نقش هر دو عالم را بود قابل منم

آن‌که در راه هوای نفس چالاکست و چست
در سلول راه حق افسرده و کاهل منم

آن‌که او در راه حق ننهاده گامی یک‌نفس
کرد عمر خویشتن را صرف دور باطل منم

آن‌که او را جا بود در آسمانها با ملک
سر نگون افتاد اکنون در چه بابل منم

آن‌که مقصود دل‌فیض است در عالم توئی
آن‌که بسته در خیال توست جان و دل منم

 

[mobina01]

حیران خودم که از کجا می‌آیم ؟
از بهر چه آمدم ؟ چرا می‌آیم ؟

خواهم به کجا رفت ؟ چه از مردودی
نِی دوزخ و نِی بهشت را می‌شایم !

 

[mobina01]

مطرب نوا را ساز کن برگ و نوا آغاز کن
گو جان و دل پرواز کن ما را بت سنگی بس است

سنگین دلا سنگین دلا با ما مکن جور و جفا
ماخستگان نازک دلیم این شیشه راسنگی بس است

 

[mobina01]

ای خوش آنروزی که ما جان در ره جانان کنیم
ترک یک جان کرده خود را منبع صد جان کنیم

اختیار خود به پیش اختیار او نهیم
هرچه او میخواهد از ما از دل و جان آن کنیم

 

[mobina01]

مژده آمد از قدوم آنکه دل جویای اوست
جان باستقبالش آمد آنکه جان ماوای اوست

اینک آمد تا که در جان و دل من جا کند
آنکه هم جان جای او پیوست هم دل جای اوست

 

[mobina01]

گذر کن ای صبا در کوی جانان
ببر از من پیامی سوی جانان

دلم را تازه کن یعنی بیاور
نسیمی جانفزا از کوی جانان