برترین [ماوای حرمان] اثر «تارا مطلق نویسنده انجمن رمان بوک»

[Tara Motlagh]

نگاه خیره‌ام که بر روی ریحانه می‌چرخد، از همان کنار در، چشمکی ضمیمه‌ی حرفش می‌کند. ابرو که در هم می‌کشم، کوله‌اش را به‌سرعت توی بغل می‌گیرد و با شتاب از کلاس بیرون می‌زند، اما صدای خنده‌ی بلندش از راهرو به گوش می‌رسد. لبخندی روی لب‌هایم می‌نشیند و سری تکان می‌دهم. آیکن سبز را می‌کشم و گوشی را کنار گوشم می‌گذارم. پیش از آن‌که دهانم به گفتن حرفی باز شود، صدای بلند بیتا در گوشی می‌پیچد:
- چی می‌کشن این طفل معصوم‌ها از دست تو! ولشون کن عامو. دو‌ساعته داری مغزشون رو توی فرغون می‌ریزی. من رو هم نیم‌ساعته اینجا کاشتی. این میری بیچاره هم، خودش سبز شد. الانه که عین لوبیای سحرآمیز اون‌قدر قد بکشه که به شهر غول‌ها برسه. بیا بیرون دیگه، دیرمون شد.
داد و بیدادهایش به «اَه» غلیظی ختم می‌شود و بعد بی‌آن‌که اجازه‌ی صحبت به من بدهد، تماس را قطع می‌کند. چشمانم را لحظه‌ای می‌بندم و نفسی عمیق می‌کشم تا آرامش، هرچند اندک به اعصاب متشنجم بنشیند. دلم می‌خواهد الان همین‌جا بود و به حساب زبان درازش می‌رسیدم. کیفم را برمی‌دارم و به‌سرعت از کلاس خارج می‌شوم.
سروصدای بلندی که از سالن آموزشگاه به گوش می‌رسد، بیش از روزهای دیگر و تا حد زیادی عجیب است. صدای بلند دست‌زدن و سوت‌های کشیده‌ای می‌آید و گاهی هم نوای هماهنگ «اوه‌اوه». تا به حال چنین اتفاقی در اینجا نیفتاده‌است. به قدم‌هایم شتاب می‌دهم تا به سالن برسم. نزدیک‌تر که می‌شوم، صدا بلندتر و جمعیت پیش رویم بیشتر می‌شوند. میان جمع دانش‌آموزانی که ایستاده‌اند، می‌خزم. گاهی هم با تنه‌ای به سویی کشیده می‌شوم اما تلاش می‌کنم تا خود را به پیش‌خوان منشی برسانم و علت این تجمع و سروصدا را بپرسم. دخترک ریزه‌میزه‌ای که هیچ‌گاه نتوانستم نامش را در خاطر نگاه دارم، در حالی‌که مقنعه‌ی مشکی‌اش دور گردنش افتاده و موهای فرفری مشکی و زیبایش دور چهره‌ی سرخ‌شده از هیجانش را گرفته، تا نگاهش به من می‌افتد، با صدای بلندی فریاد می‌زند:
- به افتخار خانم‌هاشمیان قشنگه‌!
با این حرفش نگاه‌ها به سمت من می‌چرخد و فریادهایشان بیش از پیش در سالن می‌پیچد. انگار این غلیان و شور، همانند ویروسی مسری، تمام جمع را مبتلا می‌کند. نمی‌دانم چه خبر است و این، هیجانی شورانگیز به قلب و جانم انداخته و دلم می‌خواهد هرچه زودتر سر از این معمای جالب درآورم. راه تا پیش‌خوان کنار سالن، آرام‌آرام باز می‌شود و میان تشویق و هیاهوی بچه‌ها، خود را به آن‌جا می‌رسانم، اما چیزی که می‌بینم فرای تمام حدس‌هایم است. چند تن از دانش‌آموزان سال پیش که می‌دانم رتبه‌های خوبی در کنکور امسال گرفته‌اند، آنجا در کنار چند نفر از معلمان و اساتید ایستاده‌اند.

 

[Tara Motlagh]

به آن‌ها که می‌رسم، بی‌آن‌که فرصتی برای سلام کردن پیدا کنم، سه تن از دخترکان نوجوان خود را در آغوشم رها می‌کنند. از این حرکت ناگهانی چند قدمی به عقب کشیده می‌شوم اما خنده‌ام جمع نمی‌شود؛ از خوشیشان شادم و از این‌که این شادی را به این‌جا کشانده‌اند تا هم سپاسگزار زحمات پرسنل آموزشگاه باشند و هم به دیگر دانش‌آموزان انرژی و انگیزه‌ی بیشتر برای ادامه و تلاش بدهند، کارشان را دوست دارم. از سویی حس رضایت از ثمره‌ی کار و تلاشم، در دلم چنان جولان می‌دهد که فراتر از تمام آن چیزی‌ست که تا امروز از خود تصور می‌کردم.
سالن پس از صرف شیرینی از جمعیت خالی می‌شود. معلمان می‌مانند و دانش‌آموزانی که اصرار به گرفتن عکس دسته‌جمعی دارند. با این‌که می‌دانم بیتا به‌خاطر این همه تأخیر، برایم برنامه‌ای ویژه خواهد چید، اما دلم نمی‌آید دلشان را بشکنم. کنارشان می‌ایستم و یکی از دانش‌آموزانی که قصد خروج از آموزشگاه را دارد، وظیفه‌ی عکاسی را با گوشی مدل بالای یکی از دبیران بر عهده می‌گیرد.
از آموزشگاه که خارج می‌شوم، جلوی پله‌ها، با بیتایی که از خشم چهره‌اش حسابی درهم‌شده، روبه‌رو می‌شوم. دهانش را باز می‌کند تا احتمالاً یکی از آن جملات تخریب‌کننده‌اش را حواله‌ام کند، اما من پیش‌دستی می‌کنم. دستانم را بالا می‌برم و به سرعت «معذرت می‌خوام، برات توضیح میدم»ی می‌گویم و به سرعت از کنارش عبور کرده و خود را به ماشینش می‌رسانم. آن نگاه خیره و چشمان درانده‌شده‌اش این قابلیت را دارد که در لحظه‌ای کوتاه قلبت را به درجا‌زدن بکشاند، اما من او را بهتر از هر کسی می‌شناسم؛ این چهره‌ی خشمگین و نگاه‌های زیرچشمی، تنها برای این است که دست پیش را بگیرد.
صدای دزدگیر را که می‌شنوم، پرشتاب در را باز کرده و روی صندلی جای می‌گیرم. در را که می‌بندم، او نیز با همان چهره‌ی درهم و حرکات پرشتابی که عصبانیتش را بیشتر به چشمم می‌آورد، پشت فرمان می‌نشیند، لبه‌های شال طوسی‌رنگش را که در حال افتادن است، پشت گوش‌هایش می‌گذارد و به سرعت ماشین را حرکت می‌دهد.
هر لحظه به انتظار دادو‌هوارهایش هستم اما چنان به روبه‌رو خیره شده و دنده را طوری جابه‌جا می‌کند که انگار به‌جای دنده، گردن مرا در مشت گرفته و می‌فشارد. سکوت بیش از این را جایز نمی‌دانم، پس عزم خود را جزم می‌کنم تا دلش را به دست آورم؛ کاری که می‌دانم در این حالت چندان هم ساده نخواهدبود.
- خُب من که بهت گفتم زودتر نیا که علاف نشی، چرا اینقدر زود اومدی که الان بخوای این‌جوری قر و قیافه برام بیای؟
لحظه‌ای کوتاه، چشمان درشتش را در نگاهم می‌دراند و از بین دندان‌های به‌هم چفت‌شده‌اش چیزی زمزمه می‌کند که متوجه نمی‌شوم، اما می‌توانم حدس بزنم که حتماً از همان کلمات قصار مخصوص خودش است. برای اینکه از دلش درآورم به سمتش خم می‌شوم و بوسه‌ای روی گونه‌ی برجسته‌اش می‌زنم که قیافه‌اش را بیشتر درهم می‌کند و با پشت دست، جای بوسه‌ام را پاک می‌کند و بعد به‌عقب هلم می‌دهد.

 

[Tara Motlagh]

- برو گمشو، دختره‌ی چندش! فکر کردی چهارتا جوجه‌ی از تخم دراومده استاد بهت می‌بندن، می‌تونی واسه‌ی من کلاس بیای و دیر بیای؟
کلمه‌ی «استاد» را طوری می‌کشد و دهانش را جمع می‌کند که از مسخره‌بودنش لحظه‌ای کنترل خنده‌ام را از دست می‌دهم. باز زیر لب چیزی می‌گوید که احتمالاً فحشی‌‌ست که نثارم کرده‌است. لب زیرینم را به دندان می‌گیرم تا خنده‌ام را کنترل کنم. می‌دانم که اگر خشم و ناراحتی‌اش را از دلش درنیاورم، تا چند روز مرا با طعنه‌ها و دشنام‌های بی‌دروپیکرش، رها نخواهد‌کرد. ضمن این‌که حالا که بعد از مدت‌ها، بالاخره زمانی برای با هم گذراندن پیدا کرده‌ایم، این‌گونه روزمان خراب خواهد شد.
- بیتا جونم! علاوه بر این‌که تو خیلی زود اومدی، یه اتفاق دیگه هم افتاد که باعث شد دیرتر بیام، اما باور کن هیچ ربطی به من نداشت.
چشمان ریزشده‌اش را که لحظه‌ای کوتاه به نگاهم می‌دوزد، نشان می‌دهد که می‌خواهد از جریان سردرآورد.
- چند تا از دانش‌آموزهای سال پیش که توی کنکور رتبه‌های خوبی آوردن، بی‌خبر اومده‌بودن تا یه جشن کوچولو بگیرن. باور کن من بعد از کلاس سریع بیرون اومدم که بیشتر از این علاف نشی، اما نشد دیگه. من معذرت می‌خوام عزیزم.
دهانش را طوری کج می‌کند و «خفه‌شو»یی نثارم می‌کند که این‌بار، صدای خنده‌ی بلندم در ماشین می‌پیچد. دیگر چاره‌ای نیست جز این‌که از آخرین راه‌حل برای آرام کردنش استفاده نمایم. دست در جیب جلوی کیفم می‌کنم و ظرف کوچک دردار پلاستیکی، که پیش از آمدن شلیل و موز تکه‌شده‌ای در آن گذاشته بودم تا در زمان استراحت بین دو کلاس، برای رفع گرسنگی بخورم، بیرون می‌آورم. درش را باز می‌کنم و ظرف را جلوی رویش می‌گیرم تا آن دو نان‌خامه‌ای درشت کار خودشان را به‌خوبی انجام دهند.
- ببین واست چی آوردم.
اخم‌هایش به‌سرعت باز می‌شوند و چشمانش برق می‌زنند، اما لحظه‌ای بعد، دوباره که ابروهایش درهم گره می‌خورند و نگاه از ظرف محتوی نان‌خامه‌ای‌ها می‌گیرد، انگار حالی‌ام می‌کند که هنوز هم به او بدهکارم. خنده‌ام را میان لب‌های به‌هم چفت‌شده‌ام حبس می‌کنم و ظرف را از او دور می‌کنم. یکی از نان‌خامه‌ای‌ها را برمی‌دارم و جلوی چشمانم، طوری که او نیز بتواند ببیند نگه می‌دارم و شانه‌ای بالا می‌اندازم.
- نمی‌خوای؟ قیافه‌اش که خیلی تازه و خوشمزه به نظر میاد. منی که شیرینی‌خور نیستم همون‌جا دلم خواست چندتاشون رو بردارم چون خیلی گرسنمه. بچه‌ها سه‌تا جعبه‌ی بزرگ از این‌ها آورده بودن. من سهم خودم رو هم واسه تو گذاشتم اما انگار میلی به خوردنشون نداری. به‌هرحال زوری که نمیشه به خوردت بدم.
دهان باز می‌کنم و نان خامه‌ای را جلوی دهانم می‌گیرم؛ انگار که بخواهم تکه‌ای از آن را به دندان بگیرم. حواسم به نگاه زیرچشمی‌اش هست که ناگهان می‌چرخد و نگاه طوفانی‌اش را به من می‌دوزد.
- پناه! به جان ملک‌پورِ چشم زاغول، اگه دهنت به اون شیرینی بخوره، یه جوری از ماشین به بیرون شوتت می‌کنم، که دو دور عرض خیابون رو معلق بزنی.
خنده‌ام را رها می‌کنم و شیرینی را دوباره داخل ظرف می‌گذارم. می‌دانم که هیچ‌گاه از شیرینی‌خامه‌ای نمی‌گذرد، اما این‌که دکتر‌ملک‌پور بیچاره کجای این ماجراست را نمی‌فهمم.
- زاغول چیه؟ آخه به دکترملک‌پور چه‌کار داری؟ بیچاره چه هیزم تری بهت فروخته که از جونش مایه می‌ذاری؟

 

[Tara Motlagh]

بی‌آن‌که وقعی به من و حرف‌هایم بگذارد، ظرف حاوی شیرینی‌ها را از دستم می‌قاپد؛ بی‌آن‌که چشم از روبه‌رویش بگیرد، آن را روی پاهایش قرار می‌دهد، بعد یکی از آن‌ها را برمی‌دارد و با گاز بزرگی که می‌زند، نیمی‌اش را به‌سختی در دهانش جا می‌کند؛ انگار می‌ترسد اگر لحظه‌ای دیر بجنبد، شیرینی‌ها را از دست خواهد‌داد. بیتا را فقط می‌شود از راه شکم و آن هم تنها خوراکی‌ها یا غذاهایی که بسیار دوستشان دارد، به راه آورد.
شوک این عکس‌العمل ناگهانی‌اش، باعث می‌شود ادامه‌ی حرفم را فراموش کنم و در حالی‌که با چشمان گرد و گشادشده‌ام نگاهش می‌کنم که چطور روی لب‌هایی که این‌طور حرفه‌ای، رژ کالباسی نود زده، با زبانش از خامه پاک می‌کند، خنده‌ی بلندم در ماشین می‌پیچد. مگر می‌شود کسی را که این‌طور با کودک درونش به خوشی زندگی می‌کند، دوست نداشت؟ بیتا، احساساتش را به دست کودک درونش می‌سپارد؛ همان‌طور که خوشحالی‌اش بی‌اندازه است، غم و عصبانیتش هم به‌سرعت پایان می‌یابد. گاهی کودکانه زندگی کردن هم از سختی‌های آن می‌کاهد؛ همان چیزی که من مدت‌هاست در خود سراغ ندارم.
- خب، حالا بگو یه هفته‌ست که به خاطر امروز مخ من رو خوردی، قراره کجا بریم؟
بی‌آن‌که جوابم را بدهد، دستی در هوا تکان می‌دهد، بعد از جعبه‌ی کوچک روی داشبورد بیرون می‌کشد و دهانش را تمیز می‌کند.
- دو دقیقه حرف نزن، بذار بفهمم دارم چی کوفت می‌کنم که حداقل به دلم بشینه. شاید یادم رفت چقدر منتظر مهدعلیا موندم.
«مهدعلیا» را با من است. این‌که شباهتی بین من و آن زن وجود ندارد مهم نیست، اما این‌که مرا آماج متلک‌گویی‌هایش می‌کند، می‌تواند نشان از برگشت خلق‌وخوی خوشش باشد. بیتا را بدون این متلک‌ها نمی‌توان بیتا دانست. اگر میان حرف‌هایش چیزی بار کسی نکند، بی‌شک یا حالش خوب نیست یا از سر رودربایستی قفلی بر زبان تند و تیزش زده‌است.
با همان لبخندی که بر لبانم نشسته، به تماشای بیتایی که با لذت شیرینی‌خامه‌ای می‌خورد می‌نشینم. در قبال رفتارهای خاص و گاهی کودکانه‌ی بیتا، معمولاً صبوری‌کردن خیلی‌خوب پاسخ می‌دهد. شیرینی‌ها را که با کمال میل می‌خورد، ظرف را روی کیفم که بر روی پاهایم قرار داده‌ام می‌گذارد، با دستمال دهانش را تمیز می‌کند و بعد در آینه‌ی جلو نگاهی به خود می‌اندازد. متوجه می‌شوم سرعت ماشین کم می‌شود و از میان ماشین‌هایی که به‌سرعت در بزرگراه در حال حرکتند به لاین سمت راست می‌رود. اولین خروجی را می‌پیچد و وارد خیابانی می‌شود که هیچ مقصدی را به ذهنم نمی‌آورد. ناخودآگاه به بیتا نگاه می‌کنم. با آن اخم نصفه‌ و نیمه‌اش و لبی که از سر دقت به دندان گرفته، شبیه آدم‌هایی‌ست که می‌خواهند یک عملیات محرمانه اجرا کنند. از آنجا که خیلی‌وقت‌ها برای این‌که چیزی را بروز ندهد، این‌طور مرموز و ساکت می‌شود، نمی‌توانم هیچ حدسی بزنم.
- کجا داریم می‌ریم بیتا؟
صدای تیک‌تیک راهنما که می‌آید، فرمان را کمی به راست می‌چرخاند و در همان حال‌که آینه‌ی سمت من را می‌پاید، با انگشت، روی نوک بینی‌ام می‌زند.
- فضولی نکن بچه! داریم دنبال فسق و فجور می‌ریم.
آرام می‌خندم و زیرلب مسخره‌ای نثارش می‌کنم. شانه‌اش را بالا می‌اندازد و در همان‌حال،کنار خیابان پارک می‌کند.
- حالا تو باور نکن!
آن‌قدر جدی این حرف را می‌گوید که اگر کسی او را نمی‌شناخت، فکر می‌کرد بی‌شک منظورش همان است که می‌گوید، اما منی که او را به‌خوبی خودم می‌شناسم، می‌دانم که گاهی شوخی‌هایش را زیر سایه‌ی جدیت کلامش می‌زند.
به سمت عقب خم می‌شود و کیفش را از صندلی پشتی برمی‌دارد. بعد رژی از داخل کیف بزرگ کرم رنگش درمی‌آورد و در حالی‌که آینه‌ی جلو را روی صورتش تنظیم می‌کند، آن را روی لب‌هایش می‌کشد. در آخر لبخندی بر روی لب‌ها‌یش می‌نشاند که اگرچه کوچک است اما حرف‌ها برای گفتن دارد.
- پیاده شو.