مجموعه اشعار مجموعه اشعار اوحدی مراغه ای

[mobina01]

هر که با عارض زیبای تو خو کرده بود
گر دمی با تو برآرد نه نکو کرده بود

گر به مشک ختنی میل کند عین خطاست
هر که او چین سر زلف تو بو کرده بود

پیش چو گان سر زلف تو آن یارد گشت
که بر زخم جفا صبر چو گو کرده بود

بارها زلف تو، دانم، که بر روی تو خود
شرح سودای مرا موی به مو کرده بود

کاسهٔ سر ز تمنای تو خالی نکنم
و گرم کوزه‌گر از خاک سبو کرده بود

هر دلی کان نشود نرم بسوز غم تو
نه دلست آن، مگر از آهن و رو کرده بود

اوحدی گر ز فراق تو ننالد چه کند؟
در همه عمر چو با وصل تو خو کرده

 

[mobina01]

روز وداع گریه نه در حد دیده بود
توفان اشک تا به گریبان رسیده بود

نزدیک بود کز غم من ناله برکشد
از دور هر که نالهٔ زارم شنیده بود

دیدی که: چون به خون دلم تیغ برکشید؟
آن ک.س که جان بخوش دلش پروریده بود

آن سست عهد سرکش بدمهر سنگدل
ما را به هیچ داد، که ارزان خریده بود

چون مرغ وحشی از قفس تن رمیده شد
آن دل، که در پناه رخش آرمیده بود

زان دردمند شد تن مسکین، که مدتی
دل درد آن دو نرگس بیمار چیده بود

روز وداع دل بشد از دست و حیف نیست
کان روز اوحدی طمع از جان بریده بود

 

[mobina01]

راه گم کردم چه باشد گر به راه آری مرا
زحمتی بر من کنی واندر پناه آری مرا

می‌نهد هر ساعتی بر خاطرم باری چو کوه
خوف آن ساعت که با روی چو کاه آری مرا

 

[mobina01]

یارب، تو بدین قوت سهلی که مراست
وین کوتهی مدت مهلی که مراست

حسن عمل از من چه توقع داری؟
با عیب قدیم و ظلم و جهلی که مراست

 

[mobina01]

ای باد صبح دم، خبر او بیار تو
آنجا مجال نیست که پیغام ما رود

هر لحظه نامه‌ای بنویسم به مجلسی
روزی مگر به مجلس او نام ما رود ...

 

[mobina01]

یارب، تو بدین قوت سهلی که مراست
وین کوتهی مدت مهلی که مراست

حسن عمل از من چه توقع داری؟
با عیب قدیم و ظلم و جهلی که مراست

 

[mobina01]

راه گم کردم چه باشد گر به راه آری مرا
زحمتی بر من کنی واندر پناه آری مرا

می‌نهد هر ساعتی بر خاطرم باری چو کوه
خوف آن ساعت که با روی چو کاه آری مرا

 

[mobina01]

ای باد صبح دم، خبر او بیار تو
آنجا مجال نیست که پیغام ما رود

هر لحظه نامه‌ای بنویسم به مجلسی
روزی مگر به مجلس او نام ما رود ...

 

[mobina01]

روز وداع گریه نه در حد دیده بود
توفان اشک تا به گریبان رسیده بود

نزدیک بود کز غم من ناله برکشد
از دور هر که نالهٔ زارم شنیده بود

دیدی که: چون به خون دلم تیغ برکشید؟
آن ک.س که جان بخوش دلش پروریده بود

آن سست عهد سرکش بدمهر سنگدل
ما را به هیچ داد، که ارزان خریده بود

چون مرغ وحشی از قفس تن رمیده شد
آن دل، که در پناه رخش آرمیده بود

زان دردمند شد تن مسکین، که مدتی
دل درد آن دو نرگس بیمار چیده بود

روز وداع دل بشد از دست و حیف نیست
کان روز اوحدی طمع از جان بریده بود

 

[mobina01]

دیگری از نظرم گر برود باکی نیست
تو که معشوقی و محبوبی و منظور، مرو